Demodulacja diodowa.pdf

Demodulacja diodowa

Demodulacją nazywamy całość procesu, który prowadzi do odtworzenia sygnału modulującego

(informacyjnego) z sygnału zmodulowanego. Demodulacja jest odwrotnością procesu modulacji.

Detekcja jest to etap wydzielania sygnału modulującego, poprzez zastosowanie odpowiedniej metody

zależnej od rodzaju sygnału wejściowego (zastosowanej modulacji) i od indywidualnych cech

urządzenia służącego do detekcji nazywanego detektorem. Jednym z rodzajów detekcji jest detekcja

diodowa, nazywana też demodulacją diodową.

Najprostszym przykładem zastosowania demodulacji diodowej jest odbiornik

detektorowy zbudowany z pojedyńczej diody, połączonej szeregowo z anteną i

odbiornikiem (słuchawką, głośnikiem). Dioda ta powinna być diodą detekcyjną,

najlepiej germanową. Schemat takiego odbiornika przedstawiony jest na rysunku

obok. Na tym przykładzie omówimy zasadę demodulacji diodowej.

Warunkiem działania tego układu jest dostarczenie odpowiednio dużej wartości

napięcia (najlepiej rzędu kilku woltów), ponieważ w początkowym zakresie

charakterystyki przewodzenia diody (do 0,2-0,3V) przyrost prądu przewodzenia jest

nieznaczny. Dopiero przy wartości przewyższającej 0,5V charakterystyka ma przebieg

prostoliniowy i nadaje się do detekcji sygnału. W układzie przedstawionym na

schemacie dioda może przepuścić tylko dodatnie połówki prądu. Prąd ten przepływa

przez odbiornik(słuchawki, głośnik). Prąd ten nadal pozostaje prądem wysokiej

częstotliwości, ale dzięki obcięciu jego ujemnej części ma on niezerową wartość

średnią. Ta wartość średnia jest proporcjonalna do wysokości dodatnich połówek

sygnału wejściowego i odpowiada sygnałowi małej częstotliwości modulującemu wejściowy sygnał

radiowy. Jeżeli prąd ten przepłynie przez słuchawkę (głośnik), to pomimo jego wysokiej częstotliwości

będzie można usłyszeć audycję radiową – ludzkie ucho nie słyszy dźwięków wysokiej częstotliwości,

ale słyszy ich wartość średnią. Bardziej skomplikowane odbiorniki detektorowe wykorzystują obwody

rezonansowe LC oraz filtry (głównie RC). Umożliwiają też np. regulację obieranej częstotliwości.

Przykładem takiego układu jest układ przedstawiony na poniższym schemacie:ż

Tutaj występują już elementy strojne: cewka z odczepami (L s ) oraz kondensatror regulowany (C s ) oraz

włączony równolegle do wyjścia kondensator C mający za zadanie uziemienie resztek składowych

wielkiej częstotliwości. Możliwe jest też zmienienie zakresu fal odbieranych z fal długich na np. fale

średnie poprzez zmniejszenie pojemności układu (dołączając szeregowo dodatkowy kondensator).

Działanie demodulatora diodowego można zaobserwowować na

przebiegach oscyloskopowych. Pierwszy przebieg pokazuje

zmodulowaną falę nośną. Następny ilustruje wygląd tej fali po

prostowaniu jednopołówkowym (obcięcie ujemnej częsci przebiegu

przez diodę). Możemy tu zauważyć, że sygnał po obcięciu części

ujemnej ma wartości w przedziale od zera do wartości

maksymalnej, tak więc jego wartość średnia jest zawsze większa niż

zero. Umożliwia to działanie odbiornika detektorowego.

Bibliografia:

http://www.stareradia.pl/theory/diode_det.html

T. Masewicz – Radioelektronika dla praktyków

„Młody Technik” 1967 nr 2

Opracował: Filip „Widelec” Maryjański