T.J. Alien - Miasto złotego gryfa.pdf - T.J. ALIEN - penn_y

Miasto Złotego Gryfa

Autor - T.J.Alien

HTML : Argail

ROZDZIAŁ 1

Wielkie, betonowe miasto ogarniał mrok. Kontury

wyrastających z szarej płaszczyzny budynków powoli traciły

swoją ostrość, zlewając się z coraz ciemniejszym tłem.

Gdzieniegdzie nieśmiało zapalały się błękitne, bliźniaczo

podobne do siebie światełka, rozmyte nieco przez podwójne

szyby kwadratowych okien. Namalowane na murach napisy

ginęły w ciemnościach, zatracając wszelkie znaczenie. Noc-

królowa zbrodniarzy, stręczycieli i prostytutek zamykała

brudny świat w swych żelaznych objęciach, rozsiewając w

labiryncie ciasnych ulic feromon strachu.

Pozbawione swoich kolorowych, tandetnych wystrojów

stragany przypominały sterczące żałośnie szkielety

prehistorycznych gadów. Od czasu do czasu wzdłuż ścian

budynków przemykały sylwetki spóźnionych przechodniów,

pośpiesznie zmierzających do swoich mieszkań, a betonowe

klocki zdawały się wyciągać w ich stronę niewidzialne

szpony, szepcząc: "Biada wam, biada...". Miasto

błyskawicznie pustoszało. Wkrótce pogrążyło się w

całkowitych ciemnościach, rozświetlanych jedynie żółtymi

ognikami z rzadka porozstawianych ulicznych latarni, oraz

błękitną poświatą szyb, za którymi jarzyły się kineskopy

tysięcy telewizorów.

Abel szedł samym środkiem ulicy, zaciskając spoconą dłoń

na rękojeści ciężkiego rewolweru. Bał się, mimo iż w

magazynku niezawodnej broni prężyło się do skoku pięć

dwunastomilimetrowych, śmiercionośnych pocisków.

Wystarczyło jedynie wykonać szybki ruch, a potem zacisnąć

wskazujący palec na języku spustowym. Zupełnie prosta, nie

wymagająca ani odrobiny myślenia czynność... Abel był

przygotowany do oddania strzału. Robił to dziesiątki, a może

setki razy... Nie pamiętał dokładnie. Nie był w stanie zliczyć

rozszarpanych ołowianymi kulami ciał, rozłupanych czaszek i

zdeformowanych kończyn. Wszystko to było dla niego czymś

zwyczajnym, lecz nie naturalnym, fragmentem rzeczywistości,

w której przyszło mu żyć i walczyć o przetrwanie, z którą

jednak nigdy nie mógł się pogodzić.

W mrocznym mieście obowiązywała jedna zasada: zabij

nim zabiją ciebie! Abel przestrzegał tej zasady z

konsekwencją, na jaką tylko było stać zwyczajnego, pełnego

uczuć i nadziei człowieka. Stary rewolwer wielokrotnie

ratował mu życie. Abel żywił w stosunku do tego stalowego

przedmiotu całą gamę uczuć. Kochał swoją broń, pieścił ją i

dbał o jej sprawność, równocześnie z trudem powstrzymując

się przed wyrzuceniem jej do pierwszej napotkanej ściekowej

studzienki. Wstręt do zabijania toczył w nim walkę z

chłodnym rozsądkiem nakazującym pozbycie się wszelkich

skrupułów. Jednocześnie Abel zdawał sobie sprawę, iż

rewolwer nie mógłby zapewnić mu szans zwycięstwa w

starciu z bandytą uzbrojonym w nowoczesną broń, będącą w

stanie zamienić ludzkie ciało w stertę dymiącego popiołu.

Wielokrotnie zastanawiał się skąd ci okrutni ludzie biorą tak

doskonałą broń. Odpowiedź mogła być tylko jedna: przemyt

zza Bariery. Ale przecież tam od wielu lat panował pokój,

więc po co ktokolwiek miałby produkować tego rodzaju

przedmioty?... A zresztą któż mógł wiedzieć na pewno co

dzieje się za Barierą?

Nie miało to zresztą większego znaczenia dla Abla, który

tak czy inaczej musiał zaufać swojemu pięciostrzałowemu

zabytkowi. Po prostu nie miał innego wyjścia.

Serce łomotało mu w piersi jak oszalałe, kiedy mijał kolejne

zaułki betonowego labiryntu. Odgłos własnego tętna utrudniał

mu łowienie szmerów dochodzących z mrocznych

zakamarków. Na wszelki wypadek zachowywał jednakową

odległość od każdej z otaczających go ścian.

Szedł powoli, rozglądając się uważnie na wszystkie strony.

Już niedaleko - powtarzał w myślach - Tylko do placu. Już

niedaleko...

Tłumił w sobie lęk i kroczył dalej, bo tam, w centrum

odrażającego miejskiego molocha, czekała na niego o n a.

Widział przed sobą jej twarz, wyobrażał sobie dotyk jej

chłodnych dłoni, zapach kasztanowych włosów i smak

miękkich ust. To wszystko było takie bliskie i tak nęcące...

Odetchnął z ulgą, kiedy ujrzał oświetloną sylwetkę stwora

będącego symbolem Rajskiej Republiki. Potężny, szczerzący

kły, dzierżący w swych szponach insygnia królewskiej

władzy, złoty gryf spoczywał na wysokim cokole, rzucając

przechodniom dumne spojrzenia. Statua wyraźnie górowała

wzrostem nad okolicznymi zabudowaniami. Zajmowała

zaszczytne miejsce w centralnym punkcie obszernego placu,

będącego na co dzień królestwem handlarzy. Teraz plac

świecił pustkami, ale dumny gryf ciągle chełpił się swoją

potęgą, rozkładając skrzydła, jak gdyby chciał poderwać się

do lotu i nigdy już nie powrócić... Niestety, musiał tutaj

pozostać. Był przecież tylko biedną, wypolerowaną bryłą

metalu, która mimo iż posiadała koronę, berło i obusieczny

miecz, nie była w stanie nikomu pomóc, ani zaszkodzić. Taki

już był smutny los samotnego gryfa...

Abel nie miał zamiaru podziwiać dumnych kształtów

stalowego potwora. Wpatrywał się w ciemność, usiłując

dostrzec drobną sylwetkę Anny. Czuł narastający niepokój

zmieszany z wściekłością. Tak, był wściekły na nią, na Annę.

Dlaczego zawsze wybierała tak dziwne miejsca spotkań i

dlaczego zawsze po zmierzchu? Czemu skazywała go na

niebezpieczne spacery? Czyżby podniecało ją uczucie strachu?

A może miał to być jakiś rodzaj próby? Abel nie znał Anny

zbyt dobrze. Widywali się często, nawet bardzo często, a

jednak dziewczyna wciąż stanowiła dla niego zagadkę. W

gruncie rzeczy nie wiedział o niej prawie nic. Jedno musiał

przyznać: miała szczęście, ogromne szczęście. Ich

wieczornych spotkań nie zakłócił nigdy żaden napad bandy

złodziei, ani nawet atak samotnego, zdesperowanego bandyty.

Abel czuł się bezpieczny, kiedy Anna była przy nim. Nie mógł

zrozumieć tego uczucia. Dziewczyna była słaba, drobna i

delikatna. Nie miała w sobie nic ze sprężystej, muskularnej

łowczyni nagród. Nie przypominała również żadnej z

uzbrojonych po zęby, odzianych w wymyślne stroje,

szukających mocnych wrażeń nocnych dziewcząt o

kamiennych twarzach. Była po prostu kobietą. To on, Abel

powinien był pełnić rolę strażnika ich wspólnego

bezpieczeństwa. A jednak przy niej nie czuł się siłaczem. Byli

sobie równi.

Abel kochał Annę i żałował, że oboje nie urodzili się w

nieznanym, wolnym świecie za nieprzenikalną Barierą, gdzie

ludzie nie musieli się bać i gdzie istniało słowo "przyszłość",

które tutaj było tylko pustym frazesem. Ich życie nie miało

przyszłości. Zawsze istniała tylko teraźniejszość: brudna,

bezbarwna, pogrążona w smutku, przepojona bezsilnym

buntem i wiecznym rozczarowaniem. Abel nie miał niczego,

co mógłby podarować dziewczynie, oprócz kilku słów,

uczucia i dotyku. Nie mógł opowiadać jej o wspólnych

chwilach szczęścia, jakie mogliby przeżyć, bo w Rajskiej

Republice szczęście było zakazane w imię czegoś, czego nikt

nie rozumiał, a co nosiło nazwę słuszności wyższej. Nie mogli

snuć marzeń, bo każda śmielsza myśl stawała się źródłem

bólu. Po cóż marzyć, skoro marzenia nigdy nie mogą się stać

rzeczywistością? A jednak cieszyli się z odrobiny prawdziwej

wolności, jaką dawały im spotkania. Byli wtedy tylko oni

dwoje. Mieli na własność cząstkę świata, do której nie mogła

się zakraść siła pragnąca zawładnąć duszami wszystkich

ludzkich istot. Każdy uścisk, każdy pocałunek, czy choćby

wymiana czułych spojrzeń były ciosem wymierzonym w jedną

z twarzy, codziennie szczerzących zęby ze szklanego ekranu.

Całując dziewczynę,

Abel często usiłował wyobrazić sobie jedną z tych twarzy.

Widział płomienie ogarniające zapadnięte policzki,

zamieniające w popiół siwą, capią brodę, wpełzające do

oczodołów, a potem do wnętrza pozbawionej owłosienia

czaszki... Czuł się wtedy szczęśliwy. Szalały w nim miłość,

lęk, nienawiść i pożądanie. A potem znowu powracał żal... A

jednak warto było ryzykować życie dla tych kilku chwil,

włócząc się po ulicach złego miasta.

Podstawa cokołu, na którym spoczywał złoty gryf tonęła w

ciemnościach, mimo iż samą rzeźbę oświetlały cztery potężne

reflektory. Właśnie tutaj najczęściej dochodziło do spotkań

pomiędzy nimi. Bandyci omijali to miejsce, ponieważ wokół

cokołu było zbyt jasno. Abel przywarł plecami do chłodnego

granitu, ocierając pot z czoła. Najgorsze było już za nim. Mógł

sobie teraz pozwolić na krótką chwilę odprężenia. Nie

spuszczał jednak dłoni z rękojeści rewolweru. Był ostrożny,

jak zwykle. Swojej ostrożności zawdzięczał przecież życie.

Anna pojawiła się nagle, w zupełnie nieoczekiwany sposób.

Po prostu, stanęła obok niego, jak gdyby wyrosła spod ziemi.

Abel odruchowo sięgnął po broń i uniósł ją na wysokość oczu.

- Nie strzelaj, to ja - usłyszał znajomy głos. Odetchnął z ulgą.

T.J. Alien - Miasto złotego gryfa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: