Temat:
Wykład monograficzny z teorii literatury – dr Maria Tarnogórska
Tematy szczegółowe:
1. Między antypozytywistycznym a poststrukturalistycznym przełomem. Z dziejów dwudziestowiecznej refleksji metodologicznej (formalizm, strukturalizm, fenomenologia).
2. „Spotkanie z tekstem”. W kręgu hermeneutyki.
3. „Odczytać rzeczywistość”. Reguły wyobraźni semiotycznej.
4. „Tekst jak okiem sięgnąć”. Przestrzenie dekonstrukcji.
5. „Zmierzch wielkich narracji”. Poststrukturalizm a postmodernizm.
1. A. Burzyńska, Dekonstrukcja i interpretacja, Kraków 2001, [tu:] cz. 1. Recepta na dekonstrukcję.
2. J. Culler, Dekonstrukcja i jej konsekwencje dla badań naukowych, „Pamiętnik Literacki” 1987, zeszyt 4 lub [w:] Dekonstrukcja w badaniach literackich, red. Ryszard Nycz, Gdańsk 2000.
3. Maria Janion, Humanistyka: poznanie i terapia, Warszawa 1982, [tu:] Hermeneutyka.
4. Zofia Mitosek, Teoria badań literackich, tu: Dekonstrukcja.
5. Ryszard Nycz, Tekstowy świat. Poststrukturalizm a wiedza o literaturze, [tu:] Dekonstrukcja w teorii literatury, Literatura postmodernistyczna a mimesis.
6. Słownik literatury polskiej XX wieku, [tu hasła:] hermeneutyka, semiotyczne orientacje w badaniach literackich, strukturalistyczne orientacje w badaniach literackich.
Wykład I:
MIĘDZY ANTYPOZYTYWISTYCZNYM
A POSTSTRUKTURALISTYCZNYM PRZEŁOMEM.
Z DZIEJÓW DWUDZIESTOWIECZNEJ REFLEKSJI METODOLOGICZNEJ (FORMALIZM, STRUKTURALIZM, FENOMENOLOGIA)
Cykl rozwojowy rozpięty między trzema punktami:
1. Przełom antypozytywistyczny – początek kształtowania się nowoczesnych teorii, idei literaturoznawczych
2. Faza nowoczesnej teorii – fenomenologia, szkoła formalno--strukturalistyczna, semiotyka à tradycja fenomenologiczo-formalno-strukturalistyczno-semiotyczna (pojęcie Ryszarda Nycza)
3. Rozwój orientacji poststrukturalistycznej (koniec lat 60. XX wieku) – dekonstrukcjonizm, feminizm, nowy historyzm (nowe „-izmy”)
Metodologia genetyczna – literatura rozumiana w sposobie genetycznym – jako „dokument przeżyć realnego twórcy”.
Geneza miała wyjaśniać swoiste cechy dzieła:
· redukcja do zewnętrzności
· z czego powstało? do czego służyło?
· biografizm
· psychologizm (dzieło literackie jako świadectwo duszy artysty)
· nie próbowano odróżniać literatury od innych dziedzin kultury i rzeczywistości
Przełom antypozytywistyczny – początek naukowej wiedzy o literaturze
· proces uściślenia metod badawczych
· specjalizacja językowa (bliżej scjentyzmu)
· dystans między literaturoznawcą a przeciętnym odbiorcą literatury
· nauka o literaturze odchodzi od potocznych wyobrażeń, staje się mniej atrakcyjna dla przeciętnych odbiorców, nabiera cech swoistej ekskluzywności
Wilhelm Dilthey – rozróżnienie metod poznania rzeczywistości przyrodniczej i humanistycznej (inne cele, inne podejście do nauki):
· przyroda – wyjaśnienie
· humanistyka – rozumienie
Nauka o literaturze zaczyna dążyć do autonomiczności, ma się odróżniać od innych dziedzin nauki
· odejście od interpretacji
XIX w. – dzieło literackie jako dokument historyczny lub dokument przeżyć autora
Husserl – „powrót do rzeczy” – oderwanie wytworu od wykonawcy, wytwór autonomiczny, niezależny też od odbiorcy
· logika czysta
przedmiot artystyczny ↔ przedmiot estetyczny
(„szkielet” dzieła) (kształtujący się w dopełnianiu)
Husserl à do tej myśli nawiązał Ingarden
· czysta struktura
· bez związku z przeżyciami autora
· bez wszelkich elementów psychicznych
Badania immanentne koncentrują się na samym tekście à oderwanie tekstu od tego, co go otacza, warunkuje
· orientacja ergocentryczna (a pozytywistyczna była egzocentryczna)
Zmiana paradygmatu nauki
Zygmunt Łepmicki – pojęcie poetyki czystej – nawiązanie do Husserla (do „logiki czystej”)
· niezależnie od przypadkowych aktów tworzenia
· bez odniesień do tego, co poza tekstem
· „czysty wytwór”
Idea struktury i funkcji (w opozycji do genezy) – rozwijana przez szkołę formalno--strukturalną
· Roman Jakobson – formalista-strukturalista
1916 – Moskiewskie Koło Lingwistyczne
· Roman Jakobson
· Nikołaj Trubiecki
· Osip Brik
1917 – w Petersburgu zał. OPOJAZ (Towarzystwo Badań nad Językiem Poetyckim)
Przedstawiciele:
· Borys Eichenbaum
· Wiktor Szkłowski
· Borys Tomaszewski
· Jurij Tynianow
Wg formalistów: tradycyjna XIX-wieczna nauka nie jest w stanie opisać literatury, jej poetyki, nie jest przygotowana do odbioru tej nowej literatury
· Szkłowski: „Przeżycie artystyczne to przeżycie formy”.
Koncepcja: dzieło literackie jako suma chwytów
· chwyt – środek, który przekształca wypowiedź językową w dzieło sztuki
· unaukowienie wiedzy o literaturze – postulat stosowania metod językoznawczych
· Wiktor Szkłowski: chwyty jako operacje artystyczne zwiększające trudność i wydłużające czas percepcji
· efektem działania chwytów ma być dezautomatyzacja nawyków odbiorcy
- poetyka futurystów – doskonały materiał badawczy
* postulat „czystego opisu dzieła literackiego”
* analiza tekstów, m.in. Lenina
- Eichenbaum zestawia styl Lenina
z wypowiedziami futurystów
Formalizm uważany przez ogół za pogląd ludzi zagubionych, oderwanych od rzeczywistości
Ok. 1930 – instytucjonalne zakazanie formalizmu
Dwudziestolecie międzywojenne – awersja w Polsce do tego, co rosyjskie, słaba znajomość języka rosyjskiego w środowisku polskiej inteligencji
Formalizm rosyjski dotarł do Polski późno. W 1935 – polski przekład Teorii literatury Tomaszewskiego (gdy szkoła formalna w Rosji w zasadzie już nie istnieje).
Wilno, Warszawa, Poznań – na uniwersytetach pojawiają się idee
1949 – Maria Renata Mayenowa wydała Poetykę opisową opartą na Teorii literatury Tomaszewskiego i założeniach formalistów
Stefania Skwarczyńska, Wstęp do nauki o literaturze à formalizm ma charakter zdecydowanie wsteczny
Po wojnie – niechęć do tych teorii
1971 – Rosyjska szkoła stylistyki, oprac. Mayenowa, Saloni
1978 – Tynianow, Fakt literacki, w polskim przekładzie
· dzieło literackie – głównie wypowiedź językowa
· sformalizowanie języka nauki o literaturze
1916-1948 – praska szkoła strukturalna
· Bohuslav Havranek
· Piotr Bogatyniow
· Jan Mukařovský
· Jan Rypka
Materiał badawczy – poeci tego samego pokolenia (czeski poetyzm i surrealizm)
Modernizm jako opozycja do postmodernizmu, nie jako wstępna faza Młodej Polski itp.
Poststrukturalizm – faza literatury postmodernistycznej
modernizm à strukturalizm
postmodernizm à poststrukturalizm
1929 – zjazd slawistów, Praga
· zbiorowe tezy Praskiego Koła
· podstawowa kategoria – struktura jako zorganizowana całość jej składników wzajemnie na siebie wpływających
- Mukařovský: struktura to całość, której charakter jest zdeterminowany przez części i relacje i która z drugiej strony określa stosunki i charakter swoich elementów; nie równa się sumie składników! Siła i słabość pozytywizmu to „naiwny realizm”; to, co dostępne zmysłom, uważał za pierwszy i jedyny przedmiot badań
- struktura to nie wartość empiryczna, nie jest sprawdzana naocznie, nie można jej zobaczyć
...
Antybebok