strugaccy a i b - miliard lat przed koncem swiata.pdf - FANTASTYKA (pdf) - glory24

ARKADIJ I BORYS STRUGACCY

Miliard lat przed końcem

świata

Rękopis odnaleziony w zagadkowych

okolicznościach

(Przełożyła: Irena Lewandowska)

ROZDZIAŁ 1

1. ... do białości lipcowy upał niespotykany przez ostatnie dwieście lat zatopił miasto.

Powietrze drżało nad rozpalonymi dachami, wszystkie okna w mieście były otwarte na oścież,

w wątłym cieniu umęczonych drzew topniały z gorąca spocone staruszki na ławeczkach przed

bramami.

Słońce minęło zenit, uderzyło w udręczone grzbiety książek, roziskrzyło oszklone

półki, polerowane drzwi szafy, gorące, nieprzytomne błyski zadrżały na tapetach. Nadciągała

fatalna pora - bliska była godzina, kiedy rozwścieczone słońce martwo zabłyśnie nad

jedenastopiętrowym punktowcem z przeciwka i przestrzeli na wylot całe mieszkanie.

Malanow zamknął okno - oba skrzydła - i starannie zasunął ciężką żółtą portierę.

Potem podciągnął kąpielówki, poczłapał boso do kuchni i otworzył drzwi na balkon. Było

parę minut po drugiej.

Na kuchennym stole wśród okruchów chleba widniała martwa natura - patelnia z

zaschniętymi resztkami jajecznicy, nie dopita herbata w szklance i obgryziona przylepka z

zaciekami roztopionego masła, w zlewozmywaku góra nie umytych naczyń, pokrytych

wiekowym pyłem.

Skrzypnęła klepka parkietu - nie wiadomo skąd pojawił się ogłupiały z upału kot

Kalam, spojrzał zielonymi oczami na Malanowa, bezdźwięcznie otworzył pysk, a potem

zamknął. Następnie powiewając ogonem pomaszerował do swego talerza stojącego pod

kuchenką. Na talerzu nie było niczego, jeśli nie liczyć zasuszonych rybich ości.

- Chcesz żreć - powiedział z niezadowoleniem Malanow.

Kalam natychmiast odpowiedział w tym sensie, że owszem, najwyższy czas.

- Przecież karmiłem cię rano - powiedział Malanow, kucając przed lodówką. - Chociaż

nie, nie karmiłem... To było wczoraj wieczorem...

Wyjął garnuszek Kalama i zajrzał do środka - w środku były jakieś włókna, trochę

galaretki i przyklejona do ścianki rybia płetwa. A w lodówce, można powiedzieć, nawet i tego

nie było. Stało puste pudełko po serku topionym “Jantar", przerażająca butelka z resztkami

sędziwego kefiru oraz flaszka po winie z zimną herbatą. W pojemniku na jarzyny wśród łupin

z cebuli konała ze starości pomarszczona połówka kapusty wielkości pięści, jak również

zapomniany samotny kartofel. Malanow zajrzał do zamrażalnika - między śnieżnymi zaspami

zimował kawałeczek słoniny na talerzyku. To było wszystko.

Kalam pomrukiwał i łaskotał wąsami gołe kolano. Malanow zatrzasnął lodówkę i

wstał.

- Trudno - powiedział do Kalama - teraz we wszystkich sklepach jest przerwa

obiadowa.

Można było oczywiście iść do Moskiewskiego, tam mają przerwę od pierwszej do

drugiej, ale za to okropne kolejki, i wlec się w taki upał... Co za parszywa całka, niechże ją!

No dobrze, powiedzmy, że to stała... niezależna od omegi. Jasne, że niezależna. Z najbardziej

podstawowych założeń wynika, że nie może być zależna. Malanow wyobraził sobie tę kulę i

jak całkowanie przebiega po jej całej powierzchni. Nie wiadomo skąd wypłynął nagle wzór

Żukowskiego. Ni z gruszki, ni z pietruszki. Malanow odpędził od siebie natrętny wzór, ale ten

znowu się pojawił... Może zastosować konforemne przekształcenie, pomyślał.

Znowu zadzwonił telefon i wtedy okazało się, że Malanow już z. powrotem jest w

pokoju. Zaklął, upadł bokiem na tapczan i sięgnął po słuchawkę.

- Słucham!

- Witek? - zapytał energiczny kobiecy głos.

- Pod jaki numer pani dzwoni?

- To “Inturist"?

- Nie, prywatne mieszkanie...

Malanow rzucił słuchawkę i czas jakiś leżał nieruchomo, czując, jak wilgotnieje bok

wciśnięty w plusz narzuty. Żółta portiera świeciła, pokój wypełniało ciężkie żółte światło.

Powietrze miało konsystencję kisielu. Trzeba się przenieść do pokoju Bobka i już. Gorzej niż

w łaźni. Malanow spojrzał na swoje biurko zawalone papierami i książkami. Sześć tomów

samego tylko Smirnowa Władimira Iwanowicza... A to wszystko, co leży na podłodze? Strach

pomyśleć o przeprowadzce. Poczekaj, coś mnie przez chwilę olśniło... Do diabła... Przez tego

twojego “Inturista", nieszczęsna idiotko... A więc byłem w kuchni, potem przyniosło mnie do

pokoju... Jest! Konforemne przekształcenie! Kretyński pomysł. A zresztą można sprawdzić...

Stękając wstał z tapczanu i właśnie wtedy zadzwonił telefon.

- Idiota - powiedział do aparatu i podniósł słuchawkę. - Halo!

- Baza? Kto przy telefonie? Baza?

Malanow odłożył słuchawkę i wykręcił numer biura naprawy.

- Biuro naprawy? Mój numer dziewięćdziesiąt trzy trzysta dziewięćdziesiąt osiem zero

siedem... Wczoraj do was dzwoniłem. Nie mogę pracować, bez przerwy jakieś pomyłki.

- Pana numer? - przerwał mu wściekły głos kobiecy.

- Dziewięćdziesiąt trzy trzysta dziewięćdziesiąt osiem zero siedem. Ciągle do mnie

dzwonią zamiast do “Inturistu" albo do zajezdni, albo...

- Niech pan odłoży słuchawkę. Sprawdzimy.

- Bardzo proszę... - błagalnie powiedział Malanow do przerywanego sygnału.

Następnie poczłapał do biurka, usiadł i wziął do ręki długopis. Ta-ak. Gdzie też ja

widziałem tę całkę? Taka przystojna całka, całkowicie symetryczna... Gdzie ja ją widziałem? I

to nie tylko stała, ale nawet się zeruje! No dobrze. Zostawimy ją na później. Nie lubię niczego

zostawiać na później, czuję się, jakbym miał dziurę w zębie...

Zaczął przeglądać wczorajsze obliczenia i nagle poczuł słodki ucisk w sercu. Moje

gratulacje, jak Boga kocham! Brawo, Malanów! Brawo! Wreszcie ci coś wyszło. I do tego nie

byle co. To, bracie, nie “klucz do otwierania drzwi z drugiej strony", do tego, bracie, nikt

przed tobą nie doszedł! Żeby tylko nie zauroczyć... Ta całka... Niech tę całkę piekło pochłonie

- jedźmy dalej!

Dzwonek. Tym razem do drzwi. Kalani zeskoczył z tapczanu i pobiegł do przedpokoju

dumnie wznosząc ogon. Malanow pedantycznie odłożył długopis.

- Jakby się z łańcucha pourywali, słowo honoru - powiedział. W przedpokoju Kalam

zataczał niecierpliwe koła, plątał się pod nogami i straszliwie miauczał.

- Ka-lam! - powiedział Malanow groźnie przytłumionym głosem. - Psik! Wynoś się!

Otworzył drzwi. Za drzwiami stał nikczemnego wzrostu mężczyzna w kusej

marynarce nieokreślonego koloru, spocony i zarośnięty. Nieco odchylony do tyłu, dzierżył

przed sobą ogromny karton. Burcząc niewyraźnie, ruszył wprost na Malanowa.

- E... a pan... - wymamrotał, cofając się Malanow.

Zarośnięty był już w przedpokoju - spojrzał w prawo do pokoju i bez wahania skręcił

na lewo do kuchni, zostawiając na linoleum białe zakurzone ślady.

- Przepraszam... e... - mamrotał Malanow, następując mu na pięty.

Zarośnięty postawił już karton na taborecie i wyciągnął z kieszeni jakieś

pokwitowania.

- Pan z administracji? - Malanow nie wiadomo dlaczego zaczął podejrzewać, że to

hydraulik, który wreszcie przyszedł, żeby naprawić kran w łazience.

- Z “Delikatesów" - ochryple powiedział mężczyzna i wręczył Malanowowi dwa kwity

spięte szpilką. - Proszę się podpisać w tym miejscu...

- A co to jest? - zapytał Malanow i jednocześnie zobaczył, że to blankiety zamówień. -

Dwie butelki koniaku, wódka... - Niech pan poczeka - powiedział. - Moim zdaniem, my

niczego nie...

Spojrzał na sumę do zapłacenia i opanowała go zgroza. Takich pieniędzy w domu nie

było. Zresztą właściwie z jakiej racji? Ogarnięta paniką wyobraźnia błyskawicznie

uszeregowała przed nim niemiłe konsekwencje wszelkich możliwych komplikacji, jak na

przykład oburzenie, konieczność usprawiedliwiania się, zapierania, powoływania na zdrowy

rozsądek... na pewno trzeba będzie gdzieś dzwonić, być może nawet jechać. Ale wtedy w

kącie blankietu zauważył fioletowy stempel “zapłacone", a obok nazwisko zamawiającego: I.

Malanowa. Irka!... Ni cholery nie sposób zrozumieć...

- Tu proszę się podpisać, w tym miejscu - burczał człowieczek, postukując żałobnym

paznokciem. - Tu, gdzie zaznaczone...

Malanow wziął od niego ogryzek ołówka i podpisał kwit.

- Dziękuję - powiedział, zwracając ołówek. - Bardzo dziękuję... - powtarzał tępo,

przeciskając się wraz z człowieczkiem przez wąski przedpokój. Wypadałoby mu coś dać, ale

skąd drobne... -Ogromnie dziękuję i do widzenia!... - zawołał do pleców kusej marynarki, z

furią odpychając nogą Kalama, który za wszelką cenę chciał polizać cementową podłogę na

klatce schodowej.

Potem Malanow zamknął drzwi i przez chwilę stał nieruchomo w półmroku. Umysł

miał jakby trochę zmącony.

- Dziwne... - powiedział głośno i wrócił do kuchni.

Kalam już się kręcił wokół kartonu. Malanow otworzył pudło i zobaczył szyjki

butelek, torebki, paczuszki, puszki konserw. Na stole leżała kopia kwitu. Tak. Kalka była

solidnie zużyta, ale charakter pisma całkiem wyraźny. Ulica Bohaterów... hm... Wszystko się

zgadza. Zamawiający: I. Malanowa. Ładna historia! Spojrzał na sumę. Nie do pojęcia!

Odwrócił kwit. Po drugiej stronie nie było nic ciekawego. Z wyjątkiem przyschniętego,

zgniecionego komara. Czy ta Irka ostatecznie zwariowała, czy co? Mamy pięćset rubli

długów... Chwileczkę... A może ona coś wspominała przed wyjazdem? Zaczął sobie

przypominać dzień wyjazdu, otwarte walizki, porozrzucane wszędzie stosy ubrań, półnaga

Irka walczy z żelazkiem... Nie zapominaj o karmieniu Kalama, przynoś mu trawę, wiesz

którą, taką ostrą... pamiętaj, zapłać za mieszkanie... jeśli zadzwoni szef, podaj mój adres. To

strugaccy a i b - miliard lat przed koncem swiata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: