Bogaty ojciec-biedny ojciec.pdf

Istnieje potrzeba...

Czy szkoła przygotowuje dzieci do życia w prawdziwym świecie?

- Jeśli będziesz pilnie się uczyła i uzyskasz dobre stopnie, znajdziesz

bardzo dobrze płatną pracę z dodatkowymi świadczeniami - mieli

zwyczaj mawiać moi rodzice. Ich życiowym celem było zapewnienie

mojej starszej siostrze i mnie wyższego wykształcenia, abyśmy miały

jak największe szanse na życiowy sukces. Gdy w 1976 roku

otrzymałam na Florida State University dyplom z wyróżnieniem

z zakresu rachunkowości - będąc jedną z najlepszych studentek - moi

rodzice osiągnęli swój cel. Było to ukoronowanie osiągnięć ich życia.

Zgodnie z założeniami „mistrzowskiego planu" zostałam zatrudniona

przez firmę należącą do czołowej ósemki firm rozrachunkowych

i widziałam moją przyszłość jako długą karierę oraz bardzo wczesną

emeryturę.

Mój mąż, Michael, szedł podobną ścieżką. Oboje pochodziliśmy

z ciężko pracujących rodzin posiadających skromne środki, ale

reprezentujących wysoką etykę zawodową. Michael również ukończył

naukę z wyróżnieniem i to na dwóch kierunkach: najpierw na studiach

inżynierskich, a potem prawniczych. Zaraz po studiach został

zaangażowany przez posiadającą wysoki prestiż firmę prawniczą

z Waszyngtonu, która specjalizowała się w prawie patentowym;

wyglądało to na świetlaną przyszłość z dobrze określoną drogą kariery

i gwarantowaną bardzo wczesną emeryturą.

Mimo, iż nasze kariery były pomyślne - nie doprowadziły do tego,

czego oczekiwaliśmy. Oboje po kilka razy zmienialiśmy pracę i zawsze

dla właściwych powodów; nie oddaliśmy jednak naszego

zabezpieczenia emerytalnego komuś innemu do zarządzania w naszym

imieniu. Nasze fundusze emerytalne rosną tylko dzięki naszym

własnym wkładom.

Wraz z Michaelem stanowimy świetne małżeństwo posiadające

troje wspaniałych dzieci. W czasie, gdy to piszę, dwoje z nich znajduje

się na studiach, a jedno właśnie rozpoczyna naukę w szkole średniej.

Wydaliśmy fortunę na zapewnienie naszym dzieciom jak najlepszej

edukacji.

Pewnego dnia 1996 roku jedno z moich dzieci wróciło do domu

rozczarowane szkołą. Syn był znudzony i zmęczony nauką. - Dlaczego

muszę spędzać czas na uczeniu się czegoś, czego nigdy w życiu nie

będę stosował? - protestował.

Odpowiedziałam bez namysłu: - Dlatego - że jeśli nie uzyskasz

dobrych stopni - nie dostaniesz się na studia.

Bez względu na to, czy dostanę się na studia, czy też nie

- odpowiedział - zamierzam być bogaty.

- Jeżeli nie ukończysz uczelni, to nie otrzymasz dobrej pracy

- odpowiedziałam z odrobiną paniki i matczynej troski. - Jeśli nie

będziesz miał dobrej pracy, jak zamierzasz stać się bogatym?

Mój syn głupio się uśmiechnął i z wolna potrząsnął głową okazując

lekkie znudzenie. Taką rozmowę odbywaliśmy już wcześniej wiele

razy. Chłopak spuścił głowę i odwrócił wzrok. Po raz kolejny słowa

matczynej mądrości nie docierały do jego uszu.

Pomimo tego, że był sprytny i miał silną wolę, zawsze był

grzecznym młodym człowiekiem mającym respekt.

- Mamo - zaczął. Teraz była moja kolej na wysłuchanie wykładu.

- Nadążaj za czasami! Rozejrzyj się wokół: najbogatsi ludzie nie stali

się bogatymi dzięki swojemu wykształceniu. Spójrz na Michaela

Jordana i Madonnę. Nawet Bill Gates porzucił Harvard, założył

Microsoft i jest teraz najbogatszym człowiekiem w Ameryce - wciąż

przed czterdziestką. Istnieje też baseballista, który zarabia 4 miliony

dolarów na rok, mimo, że mówią o nim, iż nie grzeszy mądrością.

Między nami zapanowała długa cisza. Dochodziło do mnie to,

że dawałam mojemu synowi takie same rady, jakie dawali mi moi

rodzice. Świat wokół nas zmienił się, ale rady się nie zmieniły.

Otrzymanie dobrego wykształcenia i zdobywanie dobrych stopni

nie zapewniają już sukcesu, jednak nikt poza naszymi dziećmi tego

nie zauważył.

- Mamo - kontynuował - nie chcę pracować tak ciężko jak ty i tata.

Zarabiacie dużo pieniędzy i żyjemy w wielkim domu, w którym jest

pełno „zabawek". Jeśli podążę za twoją radą, nakręcę się tak jak wy,

pracując ciężej i ciężej tylko po to, by płacić więcej podatków

i pogrążyć się w długach. Nie istnieje już coś takiego, jak pewna praca;

słyszałem też o restrukturyzacji przedsiębiorstw. Wiem również,

że dzisiejsi absolwenci uczelni zarabiają mniej niż wtedy, gdy ty

ukończyłaś studia. Popatrz na lekarzy. Nie robią już takich pieniędzy

jak dawniej. Wiem, że nie mogę polegać na ubezpieczeniu społecznym

lub funduszu emerytalnym pracodawcy, gdy przejdę na emeryturę.

Potrzebuję nowych odpowiedzi.

Miał rację. Podobnie jak ja, potrzebował nowych odpowiedzi. Rady

moich rodziców były skuteczne dla ludzi urodzonych przed 1945

rokiem, ale mogą być katastrofalne dla tych z nas, którzy urodzili się

w szybko zmieniającym się świecie. Nie mogę już po prostu mówić

moim dzieciom: - Idź do szkoły, osiągaj dobre wyniki, szukaj dobrej

i pewnej pracy.

Wiedziałam, że muszę szukać nowych sposobów kierowania

edukacją moich dzieci.

Jako matkę, a zarazem księgową, trapił mnie brak szkolnej edukacji

związanej z finansami. Wielu dzisiejszych młodych ludzi otrzymuje

karty kredytowe przed opuszczeniem szkoły średniej, nigdy jednak nie

wzięli udziału w zajęciach na temat pieniędzy czy sposobów

inwestowania, a zrozumienie tego jak odbywa się naliczanie procentu

złożonego na ich kartach, pozostawiono im samym. Mówiąc wprost:

brak podstaw finansowych i wiedzy o tym jak pracują pieniądze,

powoduje, że młodzi nie są przygotowani na spotkanie ze światem,

który na nich czeka, światem, w którym wydawanie pieniędzy jest

wyniesione ponad oszczędzanie.

Gdy mój najstarszy syn - będąc świeżo upieczonym studentem

- pogrążył się w strasznych długach związanych z kartami

kredytowymi, nie tylko pomogłam mu zlikwidować te karty, ale udałam

się też na poszukiwanie programu, który mógłby mi pomóc

w finansowej edukacji dzieci.

Pewnego dnia minionego roku zadzwonił z pracy mój mąż. - Mam

kogoś, z kim powinnaś się spotkać - powiedział. - Nazywa się Robert

Kiyosaki. Jest biznesmenem oraz inwestorem i przybył, aby złożyć

podanie dotyczące otrzymania patentu na grę związaną z edukacją.

Myślę, że to jest to, czego szukałaś.

To było właśnie to, czego szukałam

Mój mąż, Michael, był pod takim wrażeniem CASHFLOW- nowej

pomocy edukacyjnej, którą Robert Kiyosaki tworzył - że zorganizował

udział nas obojga w teście prototypu. Z racji tego, iż była to gra

edukacyjna, spytałam moją 19-letnią córkę - świeżo upieczoną

studentkę lokalnego uniwersytetu - czy zechciałaby wziąć udział

w teście. Zgodziła się.

W teście wzięło udział około piętnaście osób podzielonych na trzy

grupy.

Mike miał rację. Była to pomoc edukacyjna, której szukałam. Była

ona jednak zaskakująca. Wyglądała jak wielokolorowa plansza gry

monopol, z wielkim, dobrze ubranym szczurem usadowionym

pośrodku. W odróżnieniu jednak od planszy monopolu posiadała dwa

tory: jeden wewnątrz i jeden na zewnątrz. Celem gry było wydostanie

się z wewnętrznego toru, który Robert określał „wyścigiem szczurów"

i przedostanie się na zewnętrzny tor zwany „szybkim torem"; objaśnił

też, że szybki tor symuluje to, jak bogaci ludzie działają

w prawdziwym życiu.

Następnie wyjaśnił nam „wyścig szczurów".

- Jeśli przyjrzymy się życiu średnio edukowanej, ciężko pracującej

osoby, zauważymy podobną drogę. Dziecko rodzi się i po czasie idzie

do szkoły. Dumni rodzice są podnieceni, gdyż dziecko osiąga celujące

wyniki i dostaje się na studia. Dziecko zdobywa dyplom, może nawet

kontynuuje naukę na studiach podyplomowych. Następnie robi tak,

jakby dosłownie to zaprogramowano: szuka etatu gwarantującego

ciągłość zatrudnienia lub rozpoczyna karierę dającą podobne poczucie

bezpieczeństwa. Dziecko znajduje tę pracę, może jako lekarz lub

prawnik, albo wstępuje do wojska lub obejmuje posadę państwową.

Ogólnie mówiąc, dziecko zaczyna zarabiać pieniądze, karty kredytowe

zaczynają się mnożyć i rozpoczynają się zakupy, o ile nie rozpoczęły się

już wcześniej.

- Mając pieniądze na przetrwonienie, dziecko udaje się do miejsc,

w których zabijają czas inni - podobni jemu - młodzi ludzie; spotykają

się oni z innymi młodymi, umawiają się na randki, czasem pobierają

się. Dwa źródła dochodu są błogosławieństwem. Młodzi czują się

szczęśliwi, ich przyszłość jest świetlana i decydują się kupić dom,

samochód, telewizor, zafundować sobie wakacje i mieć dzieci. Pakiet

szczęścia przybywa na miejsce. Potrzeba gotówki jest olbrzymia.

Szczęśliwa para decyduje, że ich kariery są życiowo ważne i zaczynają

ciężej pracować, stają się lepszymi pracownikami, jeszcze bardziej

oddanymi pracy. Dokształcają się celem nabycia jeszcze bardziej

wyspecjalizowanych umiejętności, aby móc więcej zarabiać. Możliwe,

że decydują się na dodatkową pracę. Ich dochody idą w górę,

ale podobnie wzrasta przedział wymiaru podatku oraz podatek

od nieruchomości związany z ich nowym wielkim domem; wzrasta też

opodatkowanie na ubezpieczenie społeczne oraz wszystkie inne

podatki. Otrzymują swoją wielką pensję i dziwią się, gdzie też wsiąkły

te wszystkie pieniądze. Przystępują do funduszu powierniczego,

a za artykuły spożywcze płacą kartami kredytowymi. Ich dzieci osiągają

wiek pięciu czy sześciu lat i zaczyna wzrastać potrzeba oszczędzania

na ich przyszłe studia, podobnie jak trzeba też oszczędzać na czas, gdy

rodzice przestaną już pracować.

- Ta szczęśliwa para - która urodziła się 35 lat temu - znalazła się

teraz w pułapce „wyścigu szczurów", w której pozostanie do końca

swoich pracujących dni. Pracują dla właścicieli firmy, na podatki

i dla banku, któremu spłacają raty za dom i karty kredytowe.

-I w takiej oto sytuacji radzą swoim dzieciom: - Ucz się pilnie,

osiągaj dobre wyniki, szukaj dobrej i pewnej pracy. Niczego nie uczą

się o pieniądzach - poza tymi, którzy odnoszą korzyści z ich naiwności

- ciężko pracując przez całe swoje życie. Proces powtarza się poprzez

następną ciężko pracującą generację. Jest to „wyścig szczurów".

Jedynym sposobem na wydostanie się z tego „wyścigu szczurów"

jest wykazanie biegłości w rachunkowości i inwestowaniu, których

trudność opanowania jest mitem. Jako wykształcona księgowa, która

swego czasu pracowała dla jednej z największych firm

rozrachunkowych, byłam zdziwiona, że Robert sprawił, iż nauka obu

tych dziedzin stała się pasjonującą zabawą. Proces nauki był tak dobrze

ukryty, iż podczas pilnej pracy nad wydostaniem się poza „wyścig

szczurów" szybko zapomnieliśmy, że uczymy się.

Wkrótce testowanie pomocy edukacyjnej przerodziło się

w popołudniową zabawę z moją córką, podczas której rozmawiałyśmy

o rzeczach, których nigdy przedtem nie poruszałyśmy. Udział w grze,

która wymagała zestawienia dochodu i zestawienia bilansu, był łatwy

dla księgowej. Dzięki temu miałam czas, aby pomóc mojej córce

i innym graczom przy naszym stole w przyswojeniu sobie koncepcji,

których nie rozumieli. Byłam pierwszą i jedyną osobą spośród całej

grupy, która tego samego dnia wydostała się z „wyścigu szczurów".

Znalazłam się na zewnątrz w ciągu 50 minut, mimo, że gra trwała

prawie trzy godziny.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: