1. Zmiana zmierzająca w pewnym kierunku, celowa, polegająca na przechodzeniu od form niższych do wyższych (Arystoteles).
2. Wszelki długotrwały proces kierunkowych zmian, w którym można wyróżnić prawidłowo po sobie następujące etapy przemian (fazy rozwojowe) danego obiektu (układu), wykazujące obiektywnie stwierdzalne różnicowanie się tego obiektu (układu) pod określonym wzglądem.
To proces rozwoju (ciąg zmian progresywnych), w którym motoryka jest ściśle powiązana z psychiką (całokształtem czynności poznawczych i emocjonalno -motywacyjnych).
Jedność rozwoju psychiki i motoryki zaznacza się szczególnie we wczesnych stadiach ontogenezy.
Różnica w stanie danego obiektu lub organizacji struktury obserwowana wraz z upływem czasu.
ð Zachodzą one w jednym kierunku.
ð Każda zmiana jest zależna od poprzedniej i wywiera wpływ na późniejszą.
ð Wpływa na pojawienie się nowych właściwości i zdolności.
ð Polega na przechodzeniu od funkcji niższych do wyższych.
ð Zmiany uniwersalne - występują powszechnie, odnoszą się do każdego człowieka, powiązane z wiekiem; są uwarunkowane biologicznym dojrzewaniem organizmu i uniwersalnymi doświadczeniami społecznymi.
ð Zmiany wspólne - charakteryzują osoby należące do tej samej grupy dzielącej wspólne doświadczenia.
ð Zmiany indywidualne - wywołane czynnikami unikatowymi, oddziaływującymi tylko na jednostkę.
ð Zmiany ilościowe - polegają na stopniowym wzrastaniu danej cechy lub zespołu cech somatycznych i psychicznych.
ð Zmiany jakościowe - dana funkcja lub czynność psychiczna nie tylko wzrasta i rozszerza swój zasięg, lecz także przekształca się w sposób zasadniczy, staje się nową jakością rozwojową.
ð Norma statystyczna - za normalne uważa się to, co częste, najbardziej powszechne w danej populacji. Norma taka wynika z pomiaru występowania danej cechy - częstość występowania jest najczęściej zgodna z rozkładem normalnym krzywej Gaussa.
ð Norma społeczno - kliniczna - to brak symptomów sygnalizujących stan patologiczny.
ð Norma teoretyczna - stosowana, gdy stan jednostki odnosi się do ogólnie przyjętych prawidłowości lub twierdzeń fizjologicznej lub psychologicznej działalności człowieka.
ð Podejście normatywne (krótkoterminowe) – aby, badać jak dzieci w danym okresie funkcjonują.
ð Badania longitudinalne (długotrwałe) - badany jeden człowiek i w długich okresach czasu; badanie osobowości człowieka.
Wiara w znaczenie dojrzewania: człowiek rozwijają w sobie te umiejętności, do których został stworzony.
Wiara w sprawczą moc środowiska: rozwój człowieka zależy od tego, jak jest on traktowany l nauczany przez innych ludzi.
Podkreślenie roli własnej aktywności człowieka: podejmując różne rodzaje działań nabywamy nowe umiejętności korzystając z naszego „zaplecza" biologicznego.
Natura czy wychowanie?
Interakcjonizm
=
Biologia + środowisko
Geny
Typ układu nerwowego
Temperament Inteligencja
Oddziaływania wychowawcze
Uczenie się
Stymulacja środowiska Doświadczenie
Determinanty rozwoju
· Rewolucja w poglądach - Allan Schore, neuropsychoanaliza
· Mózg jako organ biospoteczny (jego rozwój i strukturalizacja zależy od doświadczenia interpersonalnego).
ð Dojrzewające struktury mózgowia małego dziecka podlegają psychobiologicznej regulacji podczas interakcji z opiekunem.
ð Prawa półkula połączona z układem limbicznym i autonomicznym układem nerwowym, odpowiada za przetwarzanie inf. społecznych i emocjonalnych, przywiązanie, regulacją stanów cielesnych i afektywnych oraz kontrolę funkcji przetrwania (fizycznego i psychicznego).
ð Relacja przy wiązani owa (poziom psychologiczny) poprzez poziom interakcji (behawioralny) „odciska się" w strukturze mózgu (poziom biologiczny).
· Tempo rozwoju - szybkość, z jaką dokonują się w organizmie i psychice różnorodne zmiany rozwojowe.
· Rytm rozwoju - stopień harmonii zmian rozwojowych, jakie dokonują się w organizmie i psychice dziecka, a więc w poszczególnych sferach ...
IMAMAE