White Stephen - Alan Gregory 02 - Prywatna praktyka.pdf - Kryminał i sensacja - ZBIGNIEW-JULIUSZ

Stephen White

Prywatna Praktyka

(Private Practices)

Przełożyła Urszula Gutowska

Moim braciom i siostrze

Życiu Claire Draper groziło niebezpieczeństwo. Zdawała sobie z tego sprawę. Lecz tamtego

dnia kiedy wysoki mężczyzna pojawił się bez zapowiedzi przed oszklonymi drzwiami mojego

gabinetu, waląc w nie z wściekłością, nie znałem jeszcze Claire Draper. I nie wiedziałem, że ten

człowiek ma broń.

Tuż za nim stała jakaś kobieta. Była roztrzęsiona. Wpatrywała się we mnie nieprzytomnym

wzrokiem, zmieszana i zakłopotana, jakby działo się właśnie coś niestosownego. Miała na sobie

lekki wełniany kostium w prążki i białą bluzkę z haftowanym kołnierzykiem. Mimo

przejmującego chłodu i śniegu, który nie przestawał padać, była bez płaszcza. Stała chwiejąc się

na pięciocentymetrowych obcasach. Najwyraźniej, gdy się rano ubierała, nie planowała spaceru

podczas śnieżnej burzy.

Zanim zdołałem przyjrzeć się dokładniej, wysoki mężczyzna zbliżył usta do szyby, która

zaparowała pod jego oddechem. Dłonią w rękawiczce osłonił oczy przed porannym blaskiem,

usiłując zajrzeć do środka. Wstałem z krzesła.

– Przepraszam na chwilkę, zdaje się, że mamy gości – powiedziałem do siedzącego obok

młodego psychoterapeuty i ruszyłem w stronę drzwi. Przekręciłem błyszczącą miedzianą gałkę i

uchyliłem jedno skrzydło. Ostry styczniowy wiatr wpadł do środka. Kilka płatków śniegu

wylądowało na moich włosach.

– Czym mogę panu służyć? – starałem się, by mój głos nie zdradził niepokoju, który

poczułem.

Mężczyzna był chudy, wynędzniały. Pochylił się i zajrzał mi przez ramię, pomijając pytanie

milczeniem. Miał tak dziwny i nieobecny wyraz twarzy, że przez chwilę zastanawiałem się czy w

ogóle zna angielski. Wciąż ignorował moją osobę, całą uwagę skupiając na wnętrzu pokoju.

Czułem się jak wykidajło w ekskluzywnym nocnym klubie, który próbuje możliwie

najuprzejmiej nakłonić natręta do opuszczenia lokalu. Postanowiłem przyjąć bardziej stanowczą

postawę.

– Do poczekalni wchodzi się od frontu. Proszę wyjść. Frontowe drzwi są otwarte. Może pan

tam zaczekać.

– Gdzie ona jest?! – wrzasnął.

Drgnąłem. Z ust stojącej obok kobiety wyrwał się jęk.

– Nie wiem, o czym pan mówi – starałem się nadać mojej wypowiedzi rzeczowy ton. Byłem

przyzwyczajony zachowywać spokój wobec niezrównoważonych pacjentów.

Usłyszałem odległy dźwięk syreny. Dotarł on również do uszu mężczyzny.

– Gdzie jest Claire, do cholery? – ryknął z wściekłością. Jego wąską twarz wykrzywił

grymas. Wydatne policzki oszpecone były śladami po przebytym w młodości trądziku, a

rozwarte w krzyku usta sięgały niemal długiego nosa. Za to zęby miał wspaniałe.

Błyskawicznie obrzuciłem spojrzeniem pokój i zobaczyłem głowę mego asystenta ponad

oparciem jednego z foteli. Dziwne, że Erie Petrosjan nie obejrzał się, by obserwować

rozgrywającą się scenę. Od niedawna sprawowałem nadzór nad jego pracą kliniczną; poprzedni

promotor zginął tragicznie podczas urlopu, który spędzał w górach na nartach. Miało to być

drugie umówione z Petrosjanem spotkanie; nie znałem go na tyle dobrze żeby zrozumieć,

dlaczego nie reaguje.

– Wezwij policję, Erie! Ale to już! – wrzasnąłem i dostrzegłem z ulgą, że wstał i podszedł do

biurka.

Wtedy zobaczyłem broń. Mężczyzna przystawił mi lufę do policzka.

– Mów szybko, ty chłystku, gdzie jest ta doktorka, ta mała suka, która mąci w głowie mojej

żonie!

Doktorka. Domyśliłem się od razu, że chodzi o moją długoletnią wspólniczkę, Diane

Estavez.

– Tu jej nie ma, sam się przekonaj! – Wykrzyknąłem łudząc się, że Diane jakimś cudem

usłyszy mnie przez dźwiękoszczelną ścianę. Drzwi do jej pokoju były tuż za moimi. On cię

szuka, moja droga przyjaciółko. Ale może w jakiś sposób dotrze do twoich uszu to, co się tu

dzieje. I może uda ci się uciec.

Uchyliłem drzwi nieco szerzej, by mężczyzna mógł obejrzeć cały pokój i przekonać się na

własne oczy, że nie ma w nim Claire. Szedłem tuż za nim, gdy zaglądał w każdy kąt.

Zauważyłem z ulgą, że Erie Petrosjan przesunął się za naszymi plecami za biurko i szeptał coś do

słuchawki telefonu.

Dźwięk syren nasilił się. Wyły coraz głośniej, coraz bliżej. A drab z czerwoną gębą i ze

srebrzystym pistoletem w dłoni w dalszym ciągu panoszył się w moim gabinecie. Popchnął

brutalnie idącą przed nim kobietę, jakby zapominając o obecności mojej i Erica. Włosy

zakładniczki pokrywały płatki śniegu, jej twarz to czerwieniała, to bladła z zimna i przerażenia.

Ilekroć popychał ją, popiskiwała i starała się utrzymać chwiejną równowagę. Gdy, ciągle

poszturchiwana, znalazła się pośrodku gabinetu, cofnął ramię i przystawił lufę pistoletu do jej

szyi. Powoli odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi prowadzących na korytarz.

– Nie ruszaj się, bo ją zabiję, zrozumiałeś? – powiedział do mnie, ignorując Erica.

– Jesteś bardzo zdenerwowany – zacząłem. – Może pomogłoby ci...

– Zrozumiałeś?! – wrzasnął.

Żyły nabrzmiały mu na skroniach. Przełknąłem ślinę.

– Tak, zrozumiałem.

Cofnął się ku drzwiom na korytarz i kryjąc się za swoją zakładniczką zatrzasnął je za sobą.

Erie Petrosjan wciąż tkwił skulony za biurkiem. Miejsce dobre jak każde inne w tym pokoju.

Gabinet doktor Dianw Estavez znajdował się tuż obok mojego, na tyłach odnowionego

wiktoriańskiego domu z końca ubiegłego stulecia; miały w nim siedzibę dwa gabinety

psychologii klinicznej. Mój mieścił się po wschodniej stronie zaplecza budynku – miał oszklone

drzwi wychodzące na podwórze. Gabinet Diane był od zachodu, dębowe drzwi prowadziły na

mały taras z cedrowego drewna. Gabinety łączyły drzwi wewnętrzne. Do poczekalni wchodziło

się od frontu.

Krzyknąłem do Erica, żeby nie ruszał się z miejsca, a sam wybiegłem na zewnątrz przez

oszklone drzwi. Natychmiast miałem w butach pełno lodowatego śniegu. Wskoczyłem na wąski

taras przed gabinetem Diane, łudząc się rozpaczliwie, że uda mi się ją ostrzec, zanim szaleniec ją

dopadnie.

Za późno. Przez szybę dostrzegłem, jak facet z bronią wpycha swoją zakładniczkę do środka.

Dziewczyna potknęła, się o dywan. Na twarzy dryblasa pojawił się obłęd. Wymachiwał

pistoletem to przed Diane, to przed jej pacjentką, która przyszła na psychoterapię.

Domyśliłem się, że tą pacjentką była Claire.

Siedziała w rogu kanapy koloru ciemnego burgunda. Prawą ręką zasłaniała usta, lewą

obejmowała brzuch, jakby w geście samoobrony. Długie, kasztanowe włosy powiewały z lekka,

gdy potrząsała powoli głową. Jej twarz nie wyrażała śmiertelnego przerażenia. Malował się na

niej lęk połączony z rezygnacją.

Był to wyraz twarzy sponiewieranej kobiety, która zobaczyła uniesioną w górę pięść.

Diane wsuwała się powoli między pacjentkę a mężczyznę z bronią. Coś mówiła, by uspokoić

tego człowieka. Patrzyłem na usta Diane, wypowiadające starannie przemyślane zdania, i

prosiłem ją w myśli, by zeszła z linii ognia.

Facet wpadł w szał po jakiejś domowej awanturze. Był mężem Claire, a Claire była

pacjentką Diane. Nie miałem pojęcia, kim jest kobieta w kostiumie. Obserwowałem przez szybę,

jak Diane nieprzerwanie porusza ustami, wpatrując się uważnie w rozwścieczoną twarz

człowieka z bronią. Wiedziałem, że te spokojne, budzące zaufanie słowa Diane wypowiada

ciepłym tonem. Ale wiedziałem również, że w pewnym momencie jej głos mimo wszystko

zadrży. Próbowałem delikatnie poruszyć klamką. Zimny metal ani drgnął.

Przenikliwy odgłos syren znowu przewiercił mi uszy. Nagle wszystko umilkło, samochody

zatrzymały się tuż, tuż, możliwe, że przed naszą poradnią. Po chwili policyjne krążowniki

ruszyły, tym razem z wyłączonymi sygnałami. Jechały długim podjazdem i skręciły za rogiem na

dziedziniec. Drzwi jednego z wozów patrolowych otworzyły się gwałtownie. Z auta wyskoczyli

dwaj uzbrojeni policjanci. Trzymali lufy pistoletów skierowane w górę.

– Zmiataj pan stąd! – syknął jeden z nich pod moim adresem. Stałem na tarasie jak osłupiały.

W końcu przyłożyłem palec do ust pokazując, by się uciszył.

– Ilu? – zapytał szeptem.

Nie zrozumiałem.

– Co „ilu”?

– Ilu zakładników? – Ostra nuta w jego głosie dała mi do myślenia. Musiał być zły, że to ja, a

nie on, zaglądałem przez okno. Uniosłem w górę trzy palce. – Ilu porywaczy?

White Stephen - Alan Gregory 02 - Prywatna praktyka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: