1_2_3_1_scenariusze.pdf

Mapa klasy – ocena dojrza∏oÊci szkolnej

Analiza dojrza∏oÊci szkolnej dzieci w zespole klasowym

na poczàtku roku szkolnego w klasie pierwszej

czynającego pracę w klasie pierwszej jest doko-

nanie wstępnej diagnozy pedagogicznej

uczniów. Dzięki niej nauczyciel poznaje możliwości i potrze-

by podopiecznych, może też przygotować odpowiedni pro-

gram i dobrać metody pracy najlepsze dla swojego zespołu

klasowego. Istnieje wiele testów, z których korzystają na-

uczyciele klas pierwszych. Wszystkie one jednak ogranicza-

ją się do zdiagnozowania obszaru poznawczego dzieci. Oce-

na dojrzałości dzieci najczęściej wymaga indywidualnej pra-

cy z każdym dzieckiem, zwykle trwa długo i nie jest obiek-

tywna, ponieważ ostatnie „badane” dziecko zdąży nabyć już

wiele szkolnych umiejętności i wiedzy w stosunku do pierw-

szego „przebadanego” dziecka. Warto podkreślić, że ocenie

dojrzałości szkolnej dziecka ważna jest również znajomość

dojrzałości szkolnej w obszarze społeczno-emocjonalnymi,

fizycznym i artystycznym. Dopiero taka kompleksowa dia-

gnoza pozwala dokonać właściwego wyboru narzędzi – pod-

ręczników i metod pracy odpowiednich dla danej grupy.

Zajęcia można poprowadzić w całości w ramach zajęć

edukacyjnych, wyrównawczych lub reedukacyjnych. Umie-

jętności dzieci można obserwować podczas różnych zapro-

ponowanych zadań i zabaw. Nauczyciel decyduje, jak długo

trwają kolejne zabawy i gry, ma prawo zrezygnować z tych,

które oceniają znane mu umiejętności uczniów. Zapropono-

wane działania pozwalają nie tylko na analizę środowiska

klasowego, ale również doskonale integrują zespół.

Cel dodatkowy: integracja zespo∏u klasowego

W scenariuszach znajdują się propozycje zabaw z wykorzy-

staniem chusty Klanzy. Przynoszą one bardzo dobre efekty

w zakresie integracji zespołu klasowego. Jeśli nauczyciel nie

dysponuje chustą, może wykorzystać zamiennie inne zaba-

wy integracyjne.

Przykłady zabaw integracyjnych:

„Krasnoludek” – zabawa umożliwiająca ocenę poziomu

dojrzałości społeczno-emocjonalnej, umiejętności języko-

wych (zasobu słownictwa, umiejętności budowania zdań,

prawidłowej wymowy głosek).

Krasnoludkiem jest dowolna maskotka. Dzieci, siedząc ko-

łem, kolejno kończą zdanie: Krasnoludek jest … – i przekazu-

ją maskotkę sąsiadowi. Zabawa trwa tak długo, aż wszystkie

dzieci dokończą zdanie o krasnoludku.

(Pomysł zaczerpnięty z: J. Krzyżewska „Aktywizujące metody i techniki

w edukacji wczesnoszkolnej” cz. 1, AU OMEGA, Suwałki 1998).

Opracowany przez wydawnictwo Nowa Era materia∏

diagnozujàcy pozwala oceniç dojrza∏oÊç szkolnà dzieci

we wszystkich obszarach rozwojowych w czasie zaj´ç

z ca∏à klasà i zawiera:

pięć scenariuszy dwugodzinnych zajęć

ukierunkowanych na obserwację poziomu dojrzałości

społeczno-emocjonalnej, umiejętności polonistycznych,

matematycznych, ruchowych i predyspozycji

artystycznych,

karty obserwacji dzieci dotyczące poszczególnych

obszarów rozwojowych: rozwoju

społeczno-emocjonalnego, poznawczego, artystycznego

i fizycznego,

„Wyspa” – zabawa umożliwiająca ocenę poziomu dojrzało-

ści społeczno-emocjonalnej oraz umiejętności językowych, ale

jej stopień trudności jest wyższy niż w zabawie z krasnolud-

kiem: w zakresie umiejętności językowych dziecko wykazuje

się kreatywnością, snuje fantazje, uzasadnia swoje zdanie,

próbuje mówić o swoich emocjach; zabawa pozawala ocenić

poziom sprawności grafomotorycznej, umiejętność posługiwa-

nia się nożyczkami i klejem, planowania pracy na kartonie.

Rozmowa z dziećmi na temat wysp: Co to jest wyspa? Czy

ktoś z was widział jakąś wyspę? Jak myślicie, czy ktoś ją

zamieszkuje? Każde dziecko rysuje wyspę flamastrami na

kolorowym kartonie, wyraźnie zaznaczając jej granice. Wy-

spa powinna być niezwykła, pełna czarów i bogata w tajem-

nice. Dzieci wymyślają nazwy dla swoich wysp, opowiadają

o nich, o ich niezwykłości. Potem wycinają i naklejają swo-

je wyspy na dużym arkuszu niebieskiego papieru i tworzą

połączenia między wyspami: rysują mosty, tratwy, łódki...

wzorcowe propozycje opisów oceny dziecka

(ułatwiające nauczycielom opisanie gotowości szkolnej

każdego dziecka, a rodzicom przybliżające schemat

i słownictwo oceny opisowej),

scenariusz spotkania z rodzicami po zakończonej

obserwacji dzieci.

Zajęcia według tych scenariuszy były prowadzone w róż-

nych szkołach województwa mazowieckiego z grupami dzie-

ci, które we wrześniu 2008 roku rozpoczęły naukę w pierw-

szej klasie.

W ażnym zadaniem każdego nauczyciela rozpo-

Na zakończenie nauczyciel rozmawia z dziećmi o uczuciach,

jakie towarzyszyły im w czasie samotnego mieszkania na

wyspie i podczas łączenia (rysowania mostów, łódek) swo-

ich wysp z innymi.

(Pomysł zaczerpnięty z: J. Krzyżewska „Aktywizujące metody i techniki

w edukacji wczesnoszkolnej” cz. 2, AU OMEGA, Suwałki 1998).

„Mówiàce d∏onie” – zabawa umożliwiająca obserwację

umiejętności komunikacyjnych, spontaniczności, otwartości,

kreatywności, wypowiadania się, argumentowania.

Dzieci w parach siadają naprzeciwko siebie, zamykają oczy

i próbują „rozmawiać” ze sobą za pomocą mowy ciała (ge-

stów, mimiki itp.). Nauczyciel może podać temat rozmowy,

np. przekazanie informacji o wspólnej zabawie proponowa-

nej w czasie przerwy między lekcjami. Może też skłonić dzie-

ci, by „rozmawiały” na ten sam temat raz w złości, a potem

w przyjaźni i harmonii. Na koniec pary oceniają, czy przekaz

był czytelny, jak dzieci się czuły z takimi ograniczeniami ko-

munikacyjnymi, jak często kusiło je, by przywołać na pomoc

głos i otworzyć oczy. Uwaga: dziecko przekazujące informa-

cje w tej zabawie nie musi zamykać oczu, jeśli tego nie chce.

(Pomysł zaczerpnięty z: Rosemarie Portmann „Gry i zabawy przeciwko

agresji” , JEDNOŚĆ, Kielce 1999).

„Pokrewieƒstwo dusz” – zabawa umożliwiająca ocenę

poziomu dojrzałości społeczno-emocjonalnej oraz umiejętno-

ści językowych.

Każde dziecko wkłada do worka jakiś osobisty przedmiot

tak, by nikt go nie zauważył. Przedmioty są kolejno wyjmo-

wane z worka i dzieci wspólnie zastanawiają się, do kogo

należy dana rzecz, do kogo najbardziej pasuje – można wy-

mienić imiona kilkorga dzieci. Każdy wybór musi być uza-

sadniony przez dziecko, które podaje imię właściciela; poma-

ga mu w tym grupa. Na koniec uczniowie sprawdzają, czy

udało się im odgadnąć właścicieli przedmiotów, czy dzieci,

które zostały wskazane jako właściciele tej samej rzeczy,

mają w rzeczywistości jakieś wspólne cechy, czy zdawały

sobie sprawę, że mają takie cechy, jak się z tym czują.

(Pomysł zaczerpnięty z: Rosemarie Portmann „Gry i zabawy przeciwko

agresji” , JEDNOŚĆ, Kielce 1999).

Uwagi o przygotowaniu diagnozy

zespo∏u klasowego

Dużym ułatwieniem dla nauczyciela w czasie dokonywania

oceny stanu gotowości szkolnej uczniów jest ścisła współ-

praca w czasie tych zajęć z psychologiem, pedagogiem re-

edukatorem czy nauczycielem świetlicy. Osoba ta będzie peł-

niła funkcję obserwatora i nanosiła na bieżąco informacje

o uczniach na karty obserwacji, a uzyskaną wiedzę o dzie-

ciach wykorzysta również w swojej pracy.

Karty obserwacji należy uzupełniać informacjami uzyska-

nymi o dzieciach w czasie zajęć dydaktyczno-wychowaw-

czych. Każda karta dotyczy wybranego obszaru rozwojowe-

go dziecka, ale w czasie zajęć dokonujemy całościowej obser-

wacji i zdarza się, że u niektórych dzieci możemy zaobserwo-

wać różne umiejętności, niekoniecznie sprawdzając stan go-

towości szkolnej w wybranym obszarze rozwojowym.

Spotkanie z rodzicami zorganizowane po zakończonym

cyklu zajęć diagnozujących i przygotowaniu opisu stanu go-

towości szkolnej każdego dziecka ma na celu zacieśnienie

współpracy z nimi, uświadomienie rodzicom możliwości

i potrzeb ich dzieci oraz trudności, jakie napotykają one po

przekroczeniu progu szkolnego. To również doskonały mo-

ment na wskazanie sposobów wspierania rozwoju uczniów

poprzez odpowiednie oddziaływania w domu rodzinnym

oraz na wypracowanie efektywnej komunikacji między ro-

dzicami a dziećmi i między rodzicami a nauczycielem. Ścisła

współpraca z rodzicami oparta na wzajemnym zaufaniu, sto-

sowaniu jednolitego systemu wymagań, wspieraniu dziecka

w trudnościach i nagradzaniu wszystkich starań to najlepsza

droga do sukcesów szkolnych, rozwijania zainteresowań na

miarę możliwości każdego dziecka.

„Chroniàcy sza∏as” – zabawa pozwalająca ocenić doj-

rzałość społeczno-emocjonalną głównie w zakresie współ-

działania w grupie (obserwacja poziomu zaufania do gru-

py, otwartości dziecka, skłonności do zmniejszania dystan-

su fizycznego w kontaktach z innymi uczestnikami zaba-

wy, poziomu tolerancji i akceptacji odmienności drugiego

dziecka).

Dzieci w 3–5-osobowych grupach budują szałas ze

swoich ciał. Jedno dziecko w grupie jest mistrzem budowy

i kieruje działaniami innych dzieci. Po zakończeniu budo-

wy wchodzi do „szałasu” i sprawdza, czy czuje się tam na-

prawdę dobrze. Potem następuje zmiana ról, tak aby każ-

de dziecko miało możliwość zbudowania chroniącego je

szałasu. W czasie tej zabawy nauczyciel musi wykazać się

czujnością i delikatnością. Jeżeli jakieś dziecko nie chce

być „materiałem do budowy szałasu” lub wejść w rolę mi-

strza (odmowa może być wyrażona słowem albo mimiką,

postawą ciała), nauczyciel nie zmusza go do podjęcia tych

ról (to też element diagnozy). Na zakończenie zabawy na-

uczyciel rozmawia z dziećmi o tym, jaki powinien być sza-

łas, by można było czuć się w nim bezpiecznie, jak czują

się dzieci, które tworzą szałas i nas chronią, jak czują się

dzieci chronione.

(Pomysł zaczerpnięty z: Rosemarie Portmann „Gry i zabawy przeciwko

agresji”, JEDNOŚĆ, Kielce 1999).

Mapa klasy – scenariusze zaj´ç

Uwagi do realizacji scenariuszy zaj´ç

Proponowane zajęcia nie są przewidziane na cały dzień pracy. Powinny być rozłożone w czasie, aby można było dokonać

rzetelnej obserwacji i porównać aktywność dzieci z działaniami w czasie innych zajęć dydaktycznych. Każdy scenariusz to

propozycja na dwie godziny pracy z dziećmi, resztę czasu można przeznaczyć na zajęcia wynikające z rozkładu materiału

– pracujemy na miarę możliwości i potrzeb swoich i zespołu.

Dla ułatwienia warto przygotować dla dzieci identyfikatory i korzystać z nich w czasie wszystkich zajęć.

Nauczyciel może na każdy dzień przygotować wierszowane motto na podsumowanie zajęć. Po zajęciach rozda dzieciom

karteczki z zapisanymi hasłami związanymi z zajęciami tego dnia. Dzieci przekażą karteczki rodzicom, dzieląc się z nimi wra-

żeniami z danego dnia w szkole – to dobry początek współpracy nauczyciela z rodzicami. Motto nawiązuje do głównej ak-

tywności tego dnia, ale w każdym scenariuszu są różne zabawy, aby uniknąć nadmiernego obciążania i znużenia dzieci.

Przykładowe motta: Tajemnice, szyfry mamy, tak zabawy zaczynamy.

Dobry start – poważna sprawa, szkoła dla nas to zabawa!

Sprawne dłonie mam, moje dzieło zobacz sam!

Tańczę, liczę i rysuję, każdy wyraz przegłoskuję.

To ja: uczeń – dzielny zuch, w szkole radę dam za dwóch.

Wszyscy sobie pomagamy, bo talenty różne mamy!

Biegam, skaczę, czworakuję i przeszkody pokonuję.

Medal bardzo ważna sprawa, lecz ważniejsza jest zabawa.

Janek z Basią pięknie śpiewa, Jurek bardzo szybko biega, a ja wolę rachowanie

i przedmiotów grupowanie.

Temat (dzieƒ 1.): Poznajmy si´ bli˝ej!

CELE

– poznanie dzieci

– integracja zespołu klasowego

– obserwacja współdziałania w zespole, zabawy w grupie, umiejętności wypowiadania się

w grupie uczniów na wskazany temat.

Ârodki dydaktyczne:

chusta Klanzy, k∏´bek w∏óczki, karty

pracy do herbu lub kwiatka, dwa

balony, klej, blok rysunkowy,

no˝yczki.

PRZEBIEG ZAJ¢å

1. Powitanie: Zawsze, wszędzie, tu i tam, każdy gość jest miły nam!

2. „Paj´czynka” – poznajemy imiona koleżanek i kolegów.

Dzieci siedzą w kręgu, nauczyciel trzyma w prawej ręce kłębek wełny, nawija nitkę na wska-

zujący palec lewej ręki i rzuca kłębek prawą ręką do wybranego dziecka, określając jakąś jego

pozytywną cechę, która jest widoczna, np. Rzucam do Basi, bo się ładnie uśmiecha . Basia na-

wija nitkę na palec wskazujący lewej ręki (lub prawej, jeśli jej tak wygodnie) i rzuca do Kuby,

mówiąc: Rzucam do Kuby, który ma ładną bluzę . W czasie zabawy kłębek trafia do wszyst-

kich dzieci, w ten sposób powstaje sieć. Na koniec dzieci odrzucają kłębek do koleżanek lub

kolegów, od których wcześniej go otrzymały, powtarzając wypowiedziane przez nich zdanie, np.

Rzucam do Kasi, która powiedziała, że ładnie się uśmiecham .

(Pomysł zaczerpnięty z: J. Krzyżewska „Aktywizujące metody i techniki w edukacji” cz. 1, s. 51,

AU OMEGA Suwałki 1998).

3. „Kapela” – zabawa ruchowo-naśladowcza przy piosence (pląs zuchowy).

Kapela

1. Zebrał cudną Jaś kapelę,

jakich w świecie jest niewiele. (dzieci ustawione na obwodzie koła, trzymając się za ręce, posuwają się

w prawą stronę)

Są tam skrzypce, (stojąc w miejscu, naśladują grę na skrzypcach)

diagnoza: umiej´tnoÊci spo∏eczne,

umiej´tnoÊç formu∏owania zdaƒ,

spostrzegawczoÊç, pami´ç

bezpoÊrednia, sprawnoÊç manualna,

wst´pne rozpoznanie r´ki

dominujàcej

diagnoza: wspó∏praca w grupie,

koncentracja uwagi, koordynacja

ruchowa, orientacja w przestrzeni,

reagowanie na sygna∏

są tam basy, (naśladują grę na basach)

cóż to będą za hałasy. (rytmicznie klaszczą w dłonie)

Refren: Dylu, dylu na badylu, (naśladują grę na skrzypcach)

firli, firli, (naśladują grę na fujarce)

plum, plum, plum, (naśladują grę na pianinie)

fiku, miku na patyku, (obracają się wokół swojej osi i palcami naśladują uderzenia pałeczek)

trararara (naśladują grę na trąbce)

– bum, bum, bum. (obiema rękami uderzają się w klatkę piersiową, naśladując uderzenia w bęben)

2. Na skrzypeczkach Jaś przygrywa, (jedno dziecko w środku koła naśladuje grę na skrzypcach, pozo-

stałe posuwają się w prawą stronę)

nowych gości wciąż przybywa. (dzieci zataczają ręką łuk, zapraszając do tańca)

Na fujarce i na basach (naśladują grę na fujarce i na basach)

Przygrywają jak na wczasach. (rytmicznie klaszczą)

Refren: Dylu, dylu… itd.

(Źródło: „Zuchowe nutki” , opracowanie Bolesław Perl, Wydawnictwo Harcerskie, Warszawa 1968, s. 124).

4. „Klasowy Kràg Rady” – zabawa ucząca słuchania innych i wyrażania własnych opinii, to-

lerancji, odpowiedzialności.

Nauczyciel informuje dzieci, że zadaniem kręgu jest podejmowanie ważnych dla klasy decy-

zji, ustalanie zasad pracy, rozwiązywanie klasowych problemów i dlatego w ciągu roku

szkolnego w różnych sytuacjach obrady kręgu będą powtarzającą się formą zabawy. Wszy-

scy uczniowie danej klasy zasiadają w kręgu wraz z wychowawcą, który przewodniczy

obradom i ma głos decydujący. Każdy uczeń ma prawo do wyrażenia swojego zdania, decy-

zje są podejmowane przez głosowanie, większością głosów. W obradach kręgu wykorzystuje

się różne metody, takie jak np. metoda uszeregowania promyczkowego czy szlifowania dia-

mentu. Posiedzenia w kręgu są zaczynane i kończone w ustalony sposób obrzędowy, np.

dzieci siedzą w kręgu ze splecionymi rękami i mówią: Otwieramy obrady Klasowego Krę-

gu Rady, wszystkie sprawy, wszystkie zwady załatwimy w Kręgu Rady. Zamykamy

obrady Klasowego Kręgu Rady, wszystkie sprawy, wszystkie zwady załatwiliśmy w Krę-

gu Rady.

Pierwsze posiedzenie kręgu ma na celu podjęcie przez dzieci decyzji uczestnictwa w zaba-

wach realizowanych w tym dniu oraz poznanie zasad i zawołań obowiązujących w czasie zajęć

(np. kiedy dzieci zgadzają się ze stwierdzeniem nauczyciela, odpowiadają: Owszem, owszem

tak, tak, tak ; a gdy mają inne zdanie, mówią: Ależ skąd, nie, nie, nie ), sposobu uciszania gru-

py (nauczyciel mówi: Szum , dzieci odpowiadają: Stop ; nauczyciel: Chcę powiedzieć kilka słów ,

dzieci: My słuchamy, a Ty mów ), sposobu zgłaszania się (ręka w górze, palce dłoni rytmicz-

nie zamykają się i otwierają jak ptasi dziób).

(Pomysł zaczerpnięty z: M. Wardecki „Zuchy” , Wydawnictwo Harcerskie Horyzonty, Warszawa 1972).

5. „Karuzela” lub „W´ze∏ przyjaêni” – zabawa z chustą lub wybrana przez nauczyciela zaba-

wa ze śpiewem.

„Karuzela” – uczestnicy trzymają za uchwyty naprężoną chustę na wysokości pasa. Śpiewa-

jąc Hej ho, hej ho, do pracy by się szło ..., rytmicznie przekazują chustę w prawą stronę;

zaczynają od bardzo powolnego śpiewania, stopniowo zwiększają tempo; po pewnym czasie na-

stępuje zmiana i chusta wędruje w lewą stronę.

„Węzeł przyjaźni” – dzieci stoją kołem, wyciągają ręce ku górze i zmniejszają koło. Na sygnał

zamykają oczy i chwytają dłoń innego dziecka, ale nie sąsiada („ręka łapie rękę”) – nauczyciel

pomaga chwycić dłoń koleżanki lub kolegi. Po upewnieniu się, że każda dłoń ma „partnera”,

dzieci otwierają oczy. Zadaniem uczestników zabawy jest rozplątać węzeł, nie puszczając dło-

ni partnera – powstaną różne koła lub jedno koło.

(Pomysł zaczerpnięty z: „Zabawy z chustą”, Wydawnictwo Klanza, Lublin 2002).

diagnoza: umiej´tnoÊç uzasadniania

swojego zdania, odwaga cywilna,

myÊlenie przyczynowo-skutkowe

diagnoza: orientacja w przestrzeni,

koncentracja uwagi, koordynacja

ruchowa, reagowanie na sygna∏

Mapa klasy – scenariusze zaj´ç

6. „Mój herb” – poznajmy się bliżej.

Dzieci dostają kartki formatu A4 z narysowanym kształtem dawnej tarczy szkolnej lub herbu,

podzielonym na cztery części. Każda część jest przeznaczona na odpowiedź na jedno z pytań: Jak

masz na imię? Jaka jest twoja ulubiona zabawka? Jaki jest twój ulubiony kolor? Jaki jest twój

ulubiony owoc lub warzywo? Jakie zwierzę najbardziej ci się podoba? Nauczyciel podaje kolej-

ne pytania, a dzieci we wskazanym przez niego polu rysują swoje odpowiedzi. Jedynie na pierwsze

pytanie piszą odpowiedź. Potem, siedząc w kręgu, kolejno przedstawiają się (podają swoje imię

i nazwisko) oraz prezentują swój herb. Próbują uzasadniać niektóre rysunkowe odpowiedzi, np. Na-

rysowałem geparda, który podoba mi się dlatego, że jest to najszybsze zwierzę świata.

7. „Balon marzeƒ”.

Zespół jest podzielony na dwie grupy, każda z nich otrzymuje balon. „Najsilniejsze” dziecko

w grupie nadmuchuje balon. Każde dziecko obrysowuje swoją dłoń na kartce z bloku i ją wy-

cina, intensywnie myśląc w tym czasie o swoim szkolnym marzeniu, które może się spełnić na

koniec roku szkolnego (marzenie zachowuje w tajemnicy). Myślami „umieszcza” marzenie na

wyciętej dłoni, którą z pomocą nauczyciela nakleja na nadmuchany balon. Nauczyciel zawiesza

balony w wybranym przez dzieci miejscu klasy.

8. Nauka i recytacja rymowanek – ćwiczenia artykulacyjne.

Nauczyciel recytuje wierszyki M. Strzałkowskiej, a dzieci powtarzają je, wyraźnie artykułując

głoski, np. Jamnik jamy w ziemi ryje, później wchodzi w nie po szyje. Fryzjer fajkę wziął ze

stołka, po czym fiknął z nią koziołka. Krowa lata jak jaskółka, nad pastwiskiem kręcąc

kółka. Grzyb z Gigantem w gęstym gąszczu gwarzą głośno o chrabąszczu. (M. Strzałkow-

ska „Alfabet z obrazkami”, Nowa Era, Warszawa 2005). W czasie kolejnego wygłaszania tekstu

przyspieszamy tempo recytacji; dzieci ilustrują tekst ruchem.

9. Podsumowanie zaj´ç : rundka w kręgu: Co ci się dziś podobało, a co nie? Dlaczego?

10. „¸aƒcuszek dobrych myÊli na po˝egnanie” – dzieci siedzą kręgiem i przetaczają piłkę do wy-

branych dzieci, mówiąc coś przyjemnego, np. Dziękuję, że mi dzisiaj pomogłeś. Lubię się z tobą

bawić.

diagnoza: sprawnoÊç grafomotoryczna,

wst´pne rozpoznanie dominujàcej r´ki,

umiej´tnoÊç argumentowania, dokony-

wania wyboru

diagnoza: umiej´tnoÊç pos∏ugiwania

si´ no˝yczkami, wst´pne

rozpoznanie dominujàcej r´ki

diagnoza: umiej´tnoÊci artykulacyjne,

zapami´tywanie tekstu,

pomys∏owoÊç (przy ilustrowaniu

ruchem: dziecko twórcze czy

naÊladujàce ruchy kolegi)

Temat (dzieƒ 2.): Wielka galeria ma∏ych mistrzów

– zaj´cia plastyczne

CELE

– obserwacja małej motoryki

– obserwacja współpracy w zespole, komunikacji między rówieśnikami, zespołowego podej-

mowania decyzji, tolerancji

– ocena znajomości i nazywania kolorów, zasobu słownictwa (skojarzenia)

– sprawdzenie, jak objawia się radość z odniesienia sukcesu, jaka jest reakcja na porażkę, jak

są przyjmowane informacje o przegranej.

Ârodki dydaktyczne:

sk∏adanki „Papierowe zabawy”

(Nowa Era), Skarbnica – figury

geometryczne, CD czterolatka cz. 1

nr 16, CD szeÊciolatka cz. 2

nr 12; kolorowe paski papieru,

papier kolorowy, kolorowe gazety,

zielone i ˝ó∏te kartki papieru formatu

A4.

PRZEBIEG ZAJ¢å

1. „Kolorowe wycieczki” – zabawa z chustą.

Uczestnicy zabawy siedzą na podłodze, trzymając chustę na wysokości pasa. Prowadzący podaje

nazwę koloru, a osoby trzymające chustę w miejscu tego koloru, zamieniają się miejscami, prze-

chodząc pod chustą. Dla utrudnienia prowadzący może podawać więcej niż jedną nazwę koloru.

2. Co jest ˝ó∏te, zielone, czerwone...? – burza mózgów (fabryka pomysłów).

diagnoza: orientacja w przestrzeni,

koncentracja uwagi, reagowanie na

sygna∏

Pierwsze skojarzenia – nauczyciel pokazuje kolorowe paski papieru, a dzieci mówią, co im się

kojarzy z danym kolorem (to, co im podpowiada wyobraźnia), mówią spontanicznie, podają

pierwsze skojarzenia, nie zastanawiają się długo.

diagnoza: umiej´tnoÊç szybkiego

tworzenia skojarzeƒ, twórcze myÊlenie,

wst´pne rozpoznanie dominujàcej r´ki,

sprawnoÊç r´ki (ma∏a motoryka),

orientacja na p∏aszczyênie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: