Szolc Izabela-Opętanie.pdf

ISBN 83-89951-04-5

Projekt i opracowanie graficzne okładki:

Maciej „Monastyr” Błażejczyk

Korekta Bogdan Szyma

Skład Tadeusz Meszko

Wydanie I

Agencja „Solaris”

Małgorzata Piasecka

ul. Generała Okulickiego 9/1, 10-693 Olsztyn

tel/fax. (0-89) 541-31-17

e-mail: agencja@solaris.net.pl

www.solaris.net.pl

Licho nie śpi.

Część pierwsza

OBRAZY

„Ten, kto wierzy, nie zna cudów. W dzień nie widać gwiazd”

Franz Kafka

1. Anno Domini 2000.

Idąc, widzi po lewej stronie park, oddzielony od jej części chodnika trzypasmową ulicą.

Po prawej - opuszczoną wytwórnię filmową; dalej kościół. Mija te miejsca bez zbytniego

zainteresowania. Nie zauważa też maryjnej kapliczki, nie większej od domku dla ptaków,

przybitej do samotnego drzewa.

Kobieta wygląda jak opętana. Może mieć równie dobrze lat czterdzieści, co

sześćdziesiąt. Wczesnojesienny wiatr wydyma płaszcz zbyt ciepły jak na tę porę roku. Spod

rozchylonych pół wygląda jedwabna spódnica malowana w japońskie wzory - nie jest

poprzecierana ani wyburzała, ale na pewno pamięta lepsze czasy. Nieznajoma nosi

przyciemnione okulary korekcyjne. Obcasy jej butów są powykrzywiane. Z mankietów

wspomnianego płaszcza wysuwają się błękitnawe nadgarstki; ich wewnętrzna część jest jedną

zastarzałą blizną.

W krokach kobiety nie ma ani odrobiny niezdecydowania czy braku pewności. Idzie,

idzie, idzie, prosto do tylko jej znanego celu, choć powykręcane buty muszą jej sprawiać ból.

Przez trzypasmówkę przerzucono betonowy wiadukt. Kobieta podchodzi i zaczyna

wspinać się po szarych schodach, nadal pewnie, wręcz mechanicznie. Część stopni jest

pokruszona jak zęby starca, suchy cement osypuje się po nich niczym zamarznięty deszcz. Z

boku sterczą stalowe zbrojenia.

Ze szczytu wiaduktu otwiera się widok na morze samochodów, sunących w hałasie i

pyle. Śmierdzi rozgrzanym asfaltem. Słońce odbija się od masek; raz na jakiś czas promień

światła pada na wywoskowany dach i puszcza na wznoszący się beton ogromnego zajączka.

Kobieta nie zwraca jednak na nic uwagi. Idzie teraz niespiesznie, sunąc jednocześnie palcem

po balustradzie. Jej ręka gładzi pieszczotliwie wycięte w grubym plastiku wyrwy, kruszy

płaty łuszczącej się farby.

W połowie długości wiaduktu kobieta zatrzymuje się. Opuszkiem przykrywa

narysowaną białym korektorem piramidkę z okiem w środku; taką samą jak na banknocie

dolarowym. Rysunek wygląda na w miarę świeży.

Tego szukała.

Zdejmuje płaszcz i porzuca go niczym wąż niepotrzebną skórę. Zsuwa buty, przy czym

jej twarz wyraźnie mówi: co za ulga! Stoi na jednej nodze, żeby nie wdepnąć na pokruszone

szkło, którego jest tu pełno. Nie chce się skaleczyć, bo i po co? Zwinnym susem, którego

można się spodziewać raczej po dwudziestolatce (zaś dwudziestolatką kobieta nie jest na

pewno!) wskakuje na poręcz. Siada z nogami zwieszonymi nad pustką. Jest jeszcze betonowy

występ szerokości około czterdziestu centymetrów - kobieta opuszcza się na niego. Nikt z

kierowców jej nie zauważył. Nie ma też żadnego przechodnia. Czasami przychodzą tu dzieci,

by pluć z wiaduktu lub rzucić ogryzek jabłka i patrzeć, jak ten się rozpryśnie na

wylosowanym samochodzie. Ktoś kiedyś rzucił kawałek płyty chodnikowej...

Jak dotąd nikt się tu nie zabił skacząc samobójczo. Jakie to dziwne. Naprawdę nikt?

W dole, pomiędzy trąbiącymi samochodami osobowymi, miota się miejski autobus. Jest

też jakaś wielka ciężarówka z brezentem na grzbiecie, która jawnie łamie przepisy:

samochodom o jej tonażu nie wolno tędy przejeżdżać w środku dnia. Jest samo południe.

Dokładnie godzina dwunasta.

Kobieta odpycha się dłońmi od barierki i skacze, spada w dół. W locie próbuje rozłożyć

ręce, upodobnić się do anioła, ale nic z tego. Nagle, nieoczekiwanie, zaczyna przeraźliwie

krzyczeć.

Spódnica ze zleżałego jedwabiu rozpięła się, pokazując grube pończochy przywiązane

do uda zwykłym sznurkiem. Taki sznurek musiał spowalniać krążenie krwi. Teraz jednak

nie...

KREW ZACZYNA WYPŁYWAĆ.

Czarno-biała fotografia: mała dziewczynka - najwyżej dwuletnia - spaceruje po

parkowym trawniku zaścielonym nieprzekwitłymi jeszcze mleczami. Nikogo wokół niej nie

ma. Zamiast ciszy - brzęczenie późnowiosennych owadów. Dziewczynka spogląda na swoje

stopy obute w ażurowe buciki, ciasno zasznurowane. Każdy krok poprzedza głębokim

namysłem i przyjmuje go z głęboką satysfakcją. Ubrana jest w wydziergany na drutach, jasny

kombinezon z dwoma pomponami dyndającymi na troczkach przy szyi; na głowę założono jej

niemowlęcą czapeczkę. Buzia dziecka wygląda spod pofalowanego daszkiem czepka. Prosty

nos, cofnięty podbródek; całość regularnych rysów znamionuje przyszłą piękność. Już teraz

jest skupiona wyłącznie na sobie i to osobliwe „bycie samym” ją zaspokaja. W półcieniu

nakrycia głowy oczy uchwyconej z profilu dziewczynki są niewidoczne.

Nagle szkło, za które wsunięta jest fotografia, pęka. Dwie głębokie rysy przecinają

chłodną taflę na krzyż. Fragmenty szybki utrzymują się jednak na swoim miejscu w brązowej

ramce: nowa rzeczywistość obdarzona starożytną pamięcią.

2. Anno Domini 1987. Znowu wiadukt.

Wiadukt po raz pierwszy...

Mieliśmy po osiem lat. To znaczy ona miała osiem, a ja już prawie dziewięć. Zbliżały

się moje urodziny. Może to z tej okazji zaprowadziła mnie na wiadukt?

Nie widziałem w nim nic specjalnego, ale ona wydawała się oczarowana tym miejscem.

Udawałem zachwyt, by jej nie urazić. Od samego początku miała nade mną władzę. „Zobacz,

zobacz” - podskakiwała, pokazując mi szumiące w dole samochody.

Nigdy nie udało mi się zrozumieć Carol. Byłem na to za prosty, zbyt normalny... Carol

podskakiwała, bo wzrostem sięgała niewiele ponad ochronną barierkę, ale i tak była w lepszej

sytuacji niż ja - ze swoim wzrostem mogłem jedynie na ogrodzeniu oprzeć brodę, niczym

wyrośnięty pies. „Wyrośnięty pies”, tak wtedy powiedziała i śmiała się ze mnie. Czasem

wydaje mi się, że jeszcze wszystko było przed nami, ale to kłamstwo. Złudzenie. Karty już

dawno leżały na stole. Carol, moja ośmioletnia przyjaciółka w czerwonych dzwonach, złotej

kurteczce i sportowych butach, zawsze wyglądała jak kobieta podszywająca się pod

dziewczynkę.

- Więc niedługo skończysz dziewięć lat - nawiązała do moich urodzin, nie odrywając

wzroku od sunących w dole pojazdów.

- Tak.

- To okropne, Danielu! Okropne.

Dzieci zwykle uwielbiają dodawać sobie lat, celebrują swoje kolejne urodziny, by tylko

doścignąć dorosłość, która jawi im się jak wielkie czekoladowe ciastko. Czas martwego tabu i

wolności: „wreszcie wszystko mi wolno”. Jednak i tutaj Carol okazywała się osobą

wyjątkową.

- Dlaczego? - Zapytałem zbity z pantałyku, i nawet zacząłem nerwowo dłubać w nosie.

- To znaczy, że niedługo umrzesz.

- ???

- Umrzesz. Ludzie starzeją się i umierają.

Nie byłem stary! Daleko, cholera, było mi do starości! Oczywiście, zdarzało mi się

przebierać w zgniłozieloną bonżurkę zmarłego dziadka, którą matka trzymała „na pamiątkę”

w szafie. Chodziłem wtedy po pokoju ciągnąc bezwolnie jedną z nóg i udając starca. Nie

przeszkadzało mi, że ubranie, wykończone gdzieniegdzie satynową, złotą listwą, drapało jak

diabli.

No i błogosławiłem fakt, że moja matka wychodząc na remika z przyjaciółkami sknerzy

pieniędzy na baby-sitter.

- Nieprawda.

- Idiota!!! - Ryknęła, a wiatr poniósł jej krzyk ponad unoszące się nad miastem spaliny

(które pachniały wspaniale, tak jak i opary benzyny. Miałem osiem lat i byłem młodocianym

narkomanem. Narkomanem, który zaczytywał się w „Lwie, czarownicy i starej szafie” C. S.

Lewisa i najbardziej kochał czarownicę).

- OK - zmieniłem front. - Jestem jeszcze dzieckiem i daleko mi, sama wiesz do czego.

- Mógłby cię przejechać samochód. Albo porwać jakiś nieznajomy. Porwać, zabić i

zgwałcić. Zgwałcić i zabić.

Znałem ją dopiero od miesiąca - czy to mnie usprawiedliwia?

- Też umrzesz.

- Nie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: