Geneza i rozwój andragogiki.doc

GENEZA ANDRAGOGIKI I JEJ ROZWÓJ

Andragogika wyrosła na terenie pedagogiki, w okresie XIX i XX wieku. Ten przełom to wielkie zmiany w technologii, produkcji. Zaczęły się wyłaniać pierwsze szkoły. Dziedzina powstała w XX wieku. Początkowo stanowiła część składową pedagogiki ogólnej i filozofii wychowania.Jej rozwój związany jest także z antropologią filozoficzną, psychologią człowieka dorosłego, etyką, socjologią kultury i wychowania, historią oświaty i myśli pedagogicznej.

Andragogika to nauka o celach, treściach, formach, metodach, zasadach nauczania, kształcenia, wychowania, samokształcenia, samowychowania ludzi dorosłych. Jest nauką społeczną, humanistyczną i o wychowaniu.

Działy andragogiki:

Ø        andragogika dorosłych (wprowadzenie do działów szczegółowych)

Ø        teoria wychowania ludzi dorosłych (charakteryzuje się aktywnością ludzi dorosłych)

Ø        dydaktyka dorosłych (teoria nauczania ludzi dorosłych)

Ø        historia andragogiki (pewne rzeczy są ponadczasowe, przekłada się je na grunt andragogiki)

Przedmiotem zainteresowania tej nauki jest trójstopniowy: zajmuje się możliwościami rozwoju ludzi dorosłych, ich edukacją, procesami, które składają się na edukację. W obrębie tych procesów jeszcze bardziej szczegółowymi procesami, odpowiednie instytucie w których ten proces zachodzi, np. szkoła, przychodnia lekarska, biblioteka, czytelnia, zakłady pracy.

Cele andragogiki jako nauki:

Ø        badanie procesów edukacyjnych

Ø        uogólnienie badań

Ø        formułowanie wnioski

Ø        wprowadzanie ich do życia

Modele pracy edukacyjnej z ludźmi dorosłymi – podstawowe różnice

Cechy edukacji formalnej:

Ø        zhierarchizowana

Ø        najczęściej w formie kursu i/lub programu nauczania

Ø        zdobyte informacje weryfikowane w formie egzaminu

Ø        certyfikat, świadectwo jako dokument potwierdzający opanowanie materiału

Ø        nauka chronologiczna – stopniowa

Ø        wolno dopasowuje się do faktycznych wymagań społecznych

Cechy edukacji nieformalnej

Ø        jest zaplanowana i przemyślana przez nauczyciela

Ø        ma swojego konkretnego odbiorcę i z góry określone cele

Ø        podejmowana z inicjatywy osoby uczącej się, z reguły realizowana w czasie wolnym

Ø        interakcja pomiędzy uczniami a konkretnymi sytuacjami, których doświadczają

Ø        zwykle brak nauczycieli – uczniowie i nauczyciele dostarczają sobie nawzajem wiedzy i umiejętności w relacji poziomej uczniowie znajdują się w centrum procesu edukacyjnego – prowadzący szkolenie wspiera ich w tym procesie

Ø        ważny jest sam proces edukacji, a nie tylko jej wynik

Ø        z reguły przygotowany jest tylko plan zajęć a nie szczegółowy scenariusz – plan może dodatkowo być modyfikowany przez samych uczestników w trakcie zajęć

Ø        rzadko wydaje się certyfikaty potwierdzające zdobytą wiedzę