Wiśniewski-Snerg Adam - Według Łotra.pdf - NOWE KSIAZKI - bambus1441

Adam Wiśniewski - Snerg

W EDŁUG Ł OTRA

Od świtu tego dnia miałem wrażenie, że w moim

otoczeniu zaszły nocą jakieś nieuchwytne zmiany. Kilka razy

budziłem się i zasypiałem ponownie. Chwilami słoneczny

promień rozpraszał półmrok pokoju, padając na podłogę spoza

gęstej zasłony. Wprawdzie meble zajmowały swe zwyczajne

miejsca, lecz już wtedy, gdy po raz pierwszy otworzyłem oczy,

wahając się jeszcze na krawędzi snu i jawy, obce barwy i

kształty w zarysach znajomych rzeczy zaniepokoiły mnie

mglistymi skojarzeniami.

Rano nigdy nie podnosiłem okiennej żaluzji. Dopiero w

łazience zapaliłem światło i zatrzymałem się bezradnie nad

półką z toaletowymi przyborami. Grubą tubę pasty do zębów

wypełniało sprężone powietrze. Kostka różowego mydła

wypadła mi z ręki na dno wanny i rozbiła się na kilka

kawałków białego gipsu. W zwykłym miejscu ręcznika wisiał

tej samej wielkości arkusz błękitnego papieru. Tylko brak wody

w kranie łatwo mogłem wytłumaczyć porannym wzrostem jej

zużycia.

Ubrałem się szybko i wszedłem do kuchni, gdzie

odkryłem kolejne atrapy. Winogrona były sztuczne. Zamiast

jajek wbiłem do patelni dwie gipsowe kule, zaś sporej wielkości

bochenek chleba pod naciskiem noża skurczył się z

podejrzanym sykiem do rozmiarów małej bułki. Mleko

imitowała biała farba powlekająca wnętrze butelki. Pod

opakowaniem kostki masła znalazłem drewniany klocek.

Żółtego sera nawet nie dotknąłem nożem, gdyż był odlany z

jakiegoś twardego tworzywa. Jedynie szynkę mógłbym pokroić

na plasterki, kiedy przekonałem się, że jest zrobiona z różowej

gumy, ale nie miałem czasu na zabawę.

Wnętrze lodówki wypełniały Atrapy produktów

żywnościowych, jakie czasami widuje się na wystawach

spożywczych sklepów. Wśród nich na jednej z półek leżała

twarda bryła masy plastyczne j, której fabryczna forma nadała

kształt oskubanej gęsi.

Po zabawie w centrum Kroywenu trwającej do czwartej

rano i po krótkim śnie wpatrywałem się w to wszystko

nieprzytomnym wzrokiem, aż przyszło mi do głowy, że pewnie

wczoraj wieczorem lub nocą w czasie mojej nieobecności ktoś

ze znajomych zamienił mi przybory toaletowe i

przechowywane w lodówce zapasy na ich mniej lub bardziej

udane imitacje. Lecz jakoś nie kojarzyłem nikogo z przyjaciół z

tym poczciwym figlem. Może Lindzie - pomyślałem - kiedy jej

wszystko opowiem, łatwiej będzie wskazać autora dowcipu.

W kabinie windy sięgnąłem do kieszeni po papierosy i

zaraz rozpoznałem w nich kolejny podstęp: były zrobione z

pustych kartonowych rurek. Na parterze spojrzałem

niespokojnie na zegarek. Ponieważ do siódmej brakowało tylko

dwudziestu minut, całą drogę z domu do przystanku metra

przebyłem biegiem i wskoczyłem na peron w momencie, gdy

pociąg wjeżdżał już na stację. Zdążyłem jeszcze rzucić monetę

do okienka kiosku i chwycić ze stosu egzemplarz porannej

gazety.

Drzwi wagonu zasunęły się poza mną, pociąg ruszył,

wszedłem do przedziału z nosem utkwionym w artykule

wstępnym i zająłem najbliższe miejsce siedzące. Nie

odrywałem wzroku od gazety. Ten jej egzemplarz, który

kupiłem w kiosku, w miejscach zwyczajnych kolumn

pokrywały różnej wielkości prostokąty wypełnione jednolicie

szarą farbą drukarską. Tu i ówdzie ponad tymi niby - szpaltami

przebiegały czarne krechy imitujące tłustą czcionkę, nagłówki

zaś tworzyły szeregi dużych liter ustawionych w przypadkowej

kolejności. Tak to wyglądało, że całość mogłaby zrobić

wrażenie rzeczywistej gazety, ale tylko na kimś, kto spojrzałby

na nią ze znacznej odległości.

Pochłonięty oglądaniem gazetowej namiastki nie od razu

zwróciłem uwagę na swoje otoczenie. Kiedy wreszcie uniosłem

głowę i rozejrzałem się wokoło, mogłem w pierwszej chwili

sądzić, że przeżywam jakieś halucynacje.

Cały wagon wypełniały manekiny. Jedne siedziały, inne

stały, te i tamte poruszały się niekiedy, czasem rozmawiały -

wszystkie zajmowały zwykłe miejsca pasażerów metra,

imitując ludzi jadących do pracy. Były wykonane z plastyku i

gumy o barwie zbliżonej do koloru prawdziwej skóry. Patrzyły

szklanymi oczami. Twarze ich miały uproszczone rysy, często

w nosach brakowało dziurek, a w ustach - przerwy między

wargami, te zaś wargi, które rozchylał uśmiech lub

wypowiadane słowo, zamiast szeregu zębów odsłaniały

poziome paski wycięte z białego tworzywa. Skutki

oszczędności zauważyłem też w strojach swoich sąsiadów.

Manekiny zgromadzone w wagonie nie nosiły garderoby nowej

- to znaczy prosto spod igły i żelazka, jak modele ustawione na

wystawach odzieżowych domów towarowych: prawie

wszystkie miały na sobie ubrania używane, w różnym stopniu

zniszczone, czasem wygniecione, ze śladami plam i innych

defektów.

Atrapy imitowały właściwych pasażerów z różną

dokładnością. Jedne (przynajmniej swym zewnętrznym

wyglądem i zachowaniem) dość wiernie naśladowały żywych

ludzi - i te w przejściach lub na ławkach poruszały się całkiem

swobodnie. Inne - o powierzchowności uproszczonej w stopniu

niekiedy żałosnym - zainstalowane były tutaj na stałe.

Manekiny przymocowane do ławek lub do poręczy miały na

sobie papierowe ubrania. W kilku skrajnych przypadkach

redukcja kształtów nadawała pasażerom wygląd niezdarnie

ulepionych figur woskowych lub zmierzała do zachowania

tylko samego zarysu ciała.

Drogę z Tawedy do Pial Edin pociąg przebywa w cztery

minuty. W tak krótkim czasie ledwie zdążyłem ogarnąć

wzrokiem wnętrze jednego wagonu, a już dojeżdżaliśmy do

następnej stacji. Z pomostu poprzez szereg otwartych drzwi

widziałem w głębi kolejnych wagonów inne przedziały ciasno

wypełnione atrapami mężczyzn i kobiet.

Wysiadając w Pial Edin, gdzie znajdowała się moja

fabryka, czułem jeszcze zapach sztucznego tworzywa, który

unosił się w pociągu. Zaintrygowany niezwykłym widowiskiem

poszedłem peronem w stronę tunelu zatłoczonego

mieszkańcami kilku osiedli podmiejskich kierującymi się do

pracy w pobliskich zakładach. Nikt tu na nikogo nie zwracał

szczególnej uwagi. Ruch przebiegał według ustalonego

porannego porządku. Mogłem zostać w wagonie i pojechać

dalej, chociażby do Dziesiątej

Ulicy, aby zobaczyć, co tam będzie się działo. Stałem

już jednak na peronie, kiedy pociąg - widmo ruszył w kierunku

centrum Kroywenu. W oknach oddalających się z rosnącą

prędkością migały sylwetki sztucznych pasażerów, których - ze

znacznej odległości - trudno było odróżnić od normalnych

ludzi.

Przy końcu peronu minąłem budkę telefoniczną. Widok

jej nasunął mi myśl, że mógłbym niezwłocznie zadzwonić do

Lindy, aby przynajmniej w kilku słowach opisać jej skutki

cudu, który przemienił cały pociąg w jego ruchomą makietę.

Linda rozpoczynała pracę o dwadzieścia minut wcześniej, więc

w tym czasie powinna była już siedzieć przy swym biurku.

Niestety, wnętrze budki zajmowała jakaś dziewczyna; tuż obok

spacerowała druga, czekając w kolejce do telefonu.

Zatrzymałem się przy nich.

Po kilku minutach zniecierpliwiony brakiem zmiany w

początkowej sytuacji, zastukałem w szybę. Nie dało to żadnego

efektu. Numer wykręcany przez pannę przy automacie miał

pewnie kilkadziesiąt cyfr, gdyż po kolejnej minucie dziewczyna

Wiśniewski-Snerg Adam - Według Łotra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: