Mnich z Zakonu Kartuzów _ Szkoła ciszy.pdf

Mnich z Zakonu Kartuzów

Szkoła ciszy

Wydawnictwo eSPe

Kraków 2007

1. Przygotowanie na przyjście Jezusa Chrystusa do naszego

serca

Jezus narodził się w Betlejem, a teraz chce On narodzić się

również w naszych sercach. Powiedzmy kilka słów o sposobie,

w jaki musimy się przygotować na przyjście Naszego Pana.

Jak przygotowujemy dom, kiedy spodziewamy się od-

wiedzin? Najpierw go czyścimy, potem robimy miejsce, a

wreszcie ozdabiamy.

Oczyścić nasze serca to znaczy oczyścić je z grzechu.

Nieczyste myśli, złe pragnienia, uczucia zawiści, urazy,

nienawiści, chciwości lub chęć zemsty — oto, co plami nasze

serce. Postępujmy jak pilna gospodyni: przypatrzmy się

uważnie naszej duszy i — jeśli znajdziemy w niej choćby jedną

złą myśl lub choćby jedno złe uczucie — wymiećmy je szybko!

Ale wiecie, że są różne sposoby patrzenia: mówi się, że w

pokoju pozamiatanym przez leniwy wiatr gospodyni zawsze

znajduje pajęczyny w kącie. Zastanówmy się szczerze, czy nie

odczuwamy bez powodu złych pragnień lub złych uczuć wobec

kogoś. Jeśli, niestety, odpowiemy „tak", wtedy trzeba będzie

zdobyć się na akt odwagi, na energiczne pozamiatanie:

postąpmy w sposób dokładnie przeciwny naszym chęciom.

Przytoczę historyjkę, która — choć jest tylko legendą —

zawiera prawdziwą lekcję.

Pewna młoda dziewczyna, która pragnęła zostać świętą, w

wieku osiemnastu lat miała zadziwiający sen. Wtedy nie była

jeszcze święta, ale poczyniła już dużo wysiłków, aby prowadzić

cnotliwe życie. Mimo wszystko zachowała w swoim sercu

uczucie nieposłuszeństwa i lenistwa... Codziennie rano matka

polecała jej wykonywać pracę, której dziewczyna nie lubiła i

zawsze wynajdywała pretekst, żeby być wtedy poza domem i

żeby tę pracę musiał wykonać ktoś inny. We wspomnianym

śnie ukazał jej się Pan i powiedział do niej: „Chodź ze Mną,

pokażę ci miejsce, które będziesz zajmować po śmierci". I

zaprowadził ją do przepięknego, błyszczącego złotem pałacu.

Jednak panował tam taki odór, że nie dało się wytrzymać.

Dziewczyna zaczęła płakać. Wtedy Pan powiedział do niej:

„Ten odór śmiertelny wydziela — podobnie jak martwe,

gnijące zwierzę — jedno złe uczucie. Oto, co niweczy twoje

niebo i szczęście wieczne".

Późniejsza święta zrozumiała lekcję i odtąd jej pierwszymi

postanowieniem porannym stało się wytrwałe wykonywanie

pracy, której nie lubiła.

O jakże szczęśliwi jesteśmy, jeśli oczyściliśmy i uporząd-

kowaliśmy nasze sumienie i serce! Nigdy nie odkładajmy tego

do jutra. Zastanówmy się odważnie, czy coś nie oddziela nas

od Boga, a jeśli coś takiego znajdziemy — odrzućmy to.

Kiedy więc chcemy przyjąć gościa, najpierw powinniśmy

posprzątać, a potem zrobić Mu miejsce.

Z pewnością kiedy uwolnimy się od grzechu, jesteśmy o wiele

spokojniejsi i szczęśliwsi, ale nadal musimy pracować nad

sobą. Jest wielka różnica pomiędzy kimś, kto spędza dzień,

myśląc o korzyściach materialnych, karierze, nowinkach i

usiłuje przypodobać się ludziom, którzy mogą mu oddać

przysługę, a kimś, kto często myśli o Bogu i działa tak, aby

Jemu się przypodobać, a zainteresowanie ziemskimi

sprawami przejawia tylko o tyle, o ile są one pomocne w

dojściu do nieba. O ileż bardziej szlachetne i piękniejsze jest

życie tego drugiego człowieka!

Zmartwienia i kłopoty, niepotrzebne lęki i wścibstwo

przeszkadzają nam przebywać w obecności Boga w radości i

czystości.

Spróbujmy zrobić w naszym życiu trochę więcej miejsca dla

rzeczy nadprzyrodzonych. Kiedy naprawdę raz na zawsze

zdecydujemy się nie przywiązywać tak wielkiej wagi do spraw

doczesnych i zaufamy samemu Bogu, jakże spokojni

będziemy! Jakże będziemy spokojni i cisi! Jak czyste,

niebieskie, pogodne i piękne niebo, które się rozchmurzyło...

Jak piękne wiosenne dni po marcowym deszczu ze śniegiem!

A kiedy chcemy przyjąć kogoś, kogo kochamy, nie za-

dowalamy się posprzątaniem i przygotowaniem mu miejsca,

ale przyozdabiamy jeszcze mieszkanie kwiatami.

Również kiedy chcemy przyjąć Boga, nie wystarczy, że

obmyjemy się z grzechów i utrzymamy serce czyste i wolne od

ziemskich kłopotów — trzeba dorzucić jeszcze kwiaty naszych

dobrych myśli i pragnień. Określenie to wymyśliła Tereska:

„rzucać małe kwiatki". Rozumiała przez to małe wyrzeczenia,

akty, które czynimy, aby sprawić przyjemność bliźnim, małe

cierpienia, które przyjmujemy, nie uskarżając się, oraz akty

miłości do Boga, uczestnictwo w sakramentach. Jakiż

piękniejszy kwiat możemy ofiarować Jezusowi aniżeli dobrą

spowiedź lub Komunię świętą!

2. O „nabożeństwach" w Kartuzji

Istnieje cała gama możliwości uświęcania, od osób począw-

szy aż do sakramentów, które przekazują nam łaskę Bożą

wraz z harmonią i cudowną radością. Jezus, Maryja, święci,

sakramenty — wszystko istnieje według logicznego porządku

pełnego mądrości i słodyczy, podobnie jak elementy drzewa

lub kwiatu.

W owym cudownym ogrodzie, jakim jest Kościół, możemy

podążać tą ścieżką, która nam się podoba. Nasz Pan przyciąga

nas do ogrodu, a my z miłością idziemy za Nim. To właśnie ten

żar miłości w podążaniu za Ukochanym, ten płomień miłości

nazywamy ogólnie pobożnością.

A kiedy pobożność wyraża się na zewnątrz w jakiejś szcze-

gólnej formie odpowiadającej konkretnemu przedmiotowi

czci, który wybrała miłość, mówimy o nabożeństwie, o czci.

Istnieje tyle nabożeństw, ile jest dróg do Boga, i tyleż jest w

Kościele ścieżek, którymi możemy swobodnie spacerować,

szukając Jezusa.

W Kościele zawsze szerzyły się różnorakie kulty i tak

pozostanie do końca. Wyraża to Pieśń nad Pieśniami. W kwia-

tach i owocach ogrodu Oblubieńca rzeczywiście słychać, jak

nieustannie wzrasta pobożność chrześcijańska. Ich blask, ich

zapach, ich smak są nieporównywalne; zachwycają Boskiego

Oblubieńca. Czym gwiazdy są na firmamencie, tym są dla

Niego nabożeństwa w Kościele. One również są

promieniującymi i gorejącymi ogniskami, źródłami życia

nadprzyrodzonego, sanktuariami pełnymi łask, miejscami

świętowania i duchowego radowania się. Stanowią poetyckie

piękno chrześcijaństwa, poezję pełną uroku, ale również cnót.

Poezja ta (w przeciwieństwie do poezji świeckiej) uwzniośla,

skłania do skupienia, wzbudza niechęć do świata; zachęca

natomiast do wyjścia poza siebie i każe marzyć o raju, którego

przedsmak daje już tu, na ziemi.

Interesujące, że z upływem wieków w Kościele rozpo-

wszechniają się różne kulty. Dogmaty się nie zmieniają, a

jednak Bóg daje swoim świętym natchnienie do wpro-

wadzania nabożeństw dostosowanych do każdej epoki.

Przykładem tego jest, co być może zauważyliście, nabo-

żeństwo do świętego Jana Chrzciciela i do świętego Józefa.

Nasi przodkowie darzyli świętego Jana Chrzciciela ogromną

czcią — czcili go zaraz po Matce Bożej. To dlatego jest on

jedynym świętym wymienionym w formule naszych ślubów

zakonnych. Wydaje się, że odpowiadało to wiekowi pokuty.

Dzisiaj bardziej zbliżyliśmy się do Pana i zastąpiliśmy cześć do

świętego Jana Chrzciciela czcią do świętego Józefa. Nie znaczy

to, że nie lubimy już świętego Jana Chrzciciela, jednak cześć

do świętego Józefa bardziej odpowiada naszym czasom.

Inne przykłady: nabożeństwo do Świętej Eucharystii przy-

gotowało Europę do przeciwstawienia się Reformacji. W

wieku XVIII Małgorzata de Beaune (mała uczennica Je-

zusowa) rozpowszechniła kult Dzieciątka Jezus, aby uzdrowić

tę dumną i pompatyczną epokę. Kult Przenajświętszego Serca

Jezusowego pozwolił rozgrzać pobożność wiernych w tak

bardzo zimnym i racjonalistycznym XVIII wieku.

Nowe nabożeństwa, np. świętej Teresy od Dzieciątka Jezus,

zwracają się do Miłości miłosiernej (ale niemającej nic

wspólnego z „nadzwyczajnością")...

Można by je długo wymieniać: „Święte Oblicze", „Pięć Ran",

narzędzia Męki itd...

Istnieje jednak nabożeństwo wszech czasów: do Najświęt-

szej Maryi Panny. Przybiera ono wiele form, w zależności od

krajów i epok: nabożeństwo Najświętszej Maryi Panny z

Paryża, Najświętszej Maryi Panny z Loreto, Najświętszej

Maryi Panny de la Gardę, Najświętszej Maryi Panny z Lo-

urdes, Najświętszej Maryi Panny de la Salette itd.

Jaka powinna być nasza rozsądna postawa wobec nabo-

żeństw? Które z nich wybrać i dlaczego? I co się z nimi stanie,

kiedy nasze życie duchowe ulegnie uproszczeniu,

pogłębieniu? Oto przynajmniej kilka zasad:

Pierwsza jest zasadą wolności. Wybierając kult, trzeba iść i

za porywem serca. Jedzenie bez apetytu nie wzmacnia. Bóg

ofiaruje nam różnorodność owoców i kwiatów, do których j

porównaliśmy kulty, abyśmy mogli dokonać wolnego wyboru.

Kierownik duchowy nigdy nie powinien zmuszać do wyboru

takiego czy innego kultu.

Tym bardziej nie można narzucać swoich kultów innym i to

jest druga zasada: poszanowanie wolności innych oraz ich

wyboru kultu spośród tych, które Bóg nam proponuje.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: