Dzieła - Św. Jan od Krzyża.pdf - Życie duchowe - siera12

Św. Jan od Krzyża

DZIEŁA

Spis treści:

PISMA MNIEJSZE

POEZJE

I. O Trójcy Przenaj ś wi ę tszej

II. Słowa światła i miłości

III. Góra Karmel, czyli Góra Doskonało ś ci

DZIEŁA WIĘKSZE

IV. Droga na górę Karmel

KSI Ę GA PIERWSZA (Noc czynna zmysłów)

KSIĘGA DRUGA (Noc czynna ducha)

KSIĘGA TRZECIA (Noc czynna ducha, pami ę ci i woli)

NOC CIEMNA

KSI Ę GA PIERWSZA ( Noc bierna zmysłów)

KSIĘGA DRUGA (Noc bierna ducha)

PIEŚŃ DUCHOWA

ŻYWY PŁOMIEŃ MIŁOŚCI

LISTY

PISMA MNIEJSZE

POEZJE

I. O Trójcy Przenajświętszej

1. O Trójcy Przenajświętszej

2. O udzielaniu się Trzech Osób Trójcy Świętej

3. O stworzeniu świata

4. O Wcieleniu

5. O narodzeniu

6. Nad rzekami Babilonu

7. Pieśń duchowa

8. Znam dobrze Źródło

9. Noc ciemna

10. Pasterz

11. Żywy płomień miłości

12. Żyję nie żyjąc w sobie

13. Wszedłem w nieznane

14. Lot miłości

15. Glosa o rzeczach Boskich

16. Glosa druga

17. O Słowie Bożym

18. Całość doskonałości

II. Słowa ś wiatła i miło ś ci

1. Prolog

2. Sentencje

3. Zasady miłości

4. Wskazówki, które przechowała M. Magdalena od Ducha Ś wi ę tego

5. Wskazówki zachowane przez Mari ę od Jezusa

6. Podstawy doskonałości

7. Modlitwa duszy rozmiłowanej

8. Przestrogi

a) przeciw światu

b) przeciw szatanowi

c) przeciw samemu sobie i podst ę pom zmysłowo ś ci

9. Cztery wskazówki dla pewnego zakonnika, by mógł osiagn ą c doskonało ść

10. Stopnie doskonałości

11. Ocena ducha i modlitwy

III. Góra Karmel, czyli Góra Doskonałości

DZIEŁA WIĘKSZE

IV. Droga na górę Karmel

1. Założenie

2. Strofy

3. Prolog

KSI Ę GA PIERWSZA

(Noc czynna zmysłów)

W tej księdze jest mowa o tym, co to jest “noc ciemna" i jak koniecznie trzeba przejść przez nią, aby dojść

do zjednoczenia z Bogiem. W szczególności objaśnia się “noc ciemną zmysłów" i pożądań oraz szkody,

jakie one duszy wyrządzają

Rozdziały

1. Przytacza pierwszą strofę. Mówi o dwóch różnych nocach, przez które przechodzą osoby duchowe,

według dwóch części człowieka: niższej i wyższe j. Objaśnia następującą strofę

2. Objaśnia, co to jest ta “noc ciemna", przez którą przeszła, jak mówi, by dojść do zjednoczenia. Mówi

o jej przyczynach

3. Mówi o pierwszej przyczynie tej “nocy" to jest o wyzbyciu się pożądania wszystkich rzeczy. Podaje

przyczynę, dlaczego się nazywa

4. Udowadnia konieczność przejścia duszy przez “ciemną noc zmysłów", którą jest umartwienie

pożądania, by mogła dążyć do zjednoczenia z Bogiem

5. Posługując się powagą Pisma świętego, udowadnia w dalszym ciągu, że dusza koniecznie musi

przejść

przez tę „noc” umartwienia w pożądaniu wszystkich rzeczy, by mogła iść do Boga

6. Mówi o dwóch głównych szkodach, jakie pożądania wyrządzają duszy. Pierwsze z nich nie

dopuszczają dobra do duszy, drugie wprost jej szkodzą

7. Mówi jak pożądania męczą duszę. Na potwierdzenie przytacza porównanie i dowody z Pisma

świętego

8. Mówi o tym, jak pożądania zaciemniają i zaślepiają duszę

9. Mówi, jak pożądania brudzą duszę. Na potwierdzenie przytacza porównania i dowody z Pisma

Świętego

10. Omawia, w jaki sposób pożądania “oziębiają i osłabiają" duszę w cnocie

11. Udowadnia, że dusza, aby mogła dojść do zjednoczenia z Bogiem, musi koniecznie wyzbyć się

wszelkich, nawet najmniejszych pożądań

12. Daje odpowiedź na inne pytanie: jakie pożądania wystarczają, by wyrządzić duszy wspomniane wyżej

szkody

13. Mówi o sposobie zachowania się duszy, by mogła wejść w tę “noc zmysłów"

14. Objaśnia drugi wiersz strofy

15. Objaśnia pozostałe wiersze wspomnianej strofy

KSIĘGA DRUGA

(Noc czynna ducha)

Mówi o najbliższym środku zjednoczenia z Bogiem, którym jest wiara. Mówi więc o drugiej części

omawianej już nocy, czyli “nocy ducha". Zawiera się ona w drugiej strofie, niżej podanej

Rozdziały

1. Podaje założenie tej księgi

2. Zaczyna objaśniać tę drugą część, czyli przyczynę “nocy", którą jest wiara. - Potwierdza dwoma

dowodami, że jest ona ciemniejsza niż pierwsza i trzecia

3. W jaki sposób wiara jest dla duszy “ciemną nocą". - Uzasadnia to dowodami, przykładami i obrazami

z Pisma świętego

4. Mówi ogólnie, że dusza, o ile to od niej zależy, winna być w ciemnościach, by wiara mogła ją pewnie

prowadzić do najwyższej kontemplacji

5. Objaśnia, co to jest zjednoczenie z Bogiem. - Przytacza porównanie

6. Objaśnia, jak trzy cnoty teologiczne udoskonalają trzy władze duszy i jak sprawiają mrok i próżnię w

tych władzach

7. Rozważa, jak wąska jest droga wiodąca do żywota wiecznego. Ci więc, co chcą nią postępować

muszą być ogołoceni i uwolnieni od wszystkiego. - Zaczyna mówić o Ogołoceniu rozumu

8. Wykazuje ogólnie, że żadne stworzenie ani żadne pojęcie rozumowe, nie może być najbliższym

środkiem do zjednoczenia z Bogiem '

9. Jak wiara jest dla rozumu najbliższym i odpowiednim środkiem, przez które dusza może dojść do

zjednoczenia z Bogiem w miłości. Potwierdza to cytatami obrazami z Pisma świętego

10. Podaje rozróżnienia pomiędzy wszystkimi pojęciami i poznaniami, jakie umysł objąć może

11. O przeszkodach i trudnościach, jakie mogą wyniknąć z pojęć umysłowych, otrzymanych w sposób

nadprzyrodzony przez ukazanie się ich zewnętrznym zmysłom cielesnym. Jak dusza powinna się

wobec nich zachować

12. Mówi o naturalnych pojmowaniach wyobrażeniowych. Objaśnia je i dowodzi, że nie mogą one być

właściwym środkiem do zjednoczenią z Bogiem. Wskazuje, jakie szkody przynoszą, jeśli dusza nie

odrywa się od nich

13. Podaje znaki, które zauważyć winien w sobie człowiek duchowy, by mógł poznać, kiedy powinien

opuścić rozmyślanie i rozumowanie, a przejść do stanu kontemplacji

14. Uzasadnia potrzebę tych trzech znaków i wskazuje na ich nieodzowność, by dusza mogła postępować

naprzód

15. Objaśnia, że przy wejściu w ogólne poznanie kontemplacyjne postępujący powinni jeszcze

posługiwać się nieraz rozmyślaniem naturalnym i działaniem władz przyrodzonych

16. Mówi o pojmowaniach wyobrażeniowych, pojawiających się w fantazji w sposób nadprzyrodzony.

Wskazuje, że nie mogą one służyć duszy na najbliższy środek zjednoczenia z Bogiem

17. Wyjaśnia cel i sposób postępowania Boga w udzielaniu duszy dóbr duchowych za pośrednictwem

zmysłów. Odpowiada na wątpliwość, która się w związku z tym nasunęła

18. Mówi o szkodach, jakie niektórzy mistrzowie życia duchowego mogą wyrządzić duszom przez

niewłaściwe kierownictwo, odnośnie do wspomnianych wizji. Wskazuje, że choćby wizje te

pochodziły od Boga, mogą jednak w błąd wprowadzić

19. Wyjaśnia i udowadnia, że choć widzenia i mowy pochodzące od Boga same w sobie są prawdziwe,

to jednak my możemy się co do nich mylić. - Potwierdza to świadectwami z Pisma świętego

20. Dowodzi świadectwami Pisma świętego, że słowa Boże, mimo iż są zawsze prawdziwe, nie zawsze

są pewne we własnych przyczynach

21. Objaśnia, że Bóg, chociaż odpowiada niekiedy na to, o co Go prosimy, nie podoba sobie w używaniu

takich sposobów. Udowadnia, że chociaż Bóg zgadza się i odpowiada, to jednak często gniewa się z

tego powodu

22. Rozwiązuje pewną wątpliwość, mianowicie czemu nie wolno teraz w Starym Zakonie pytać Boga

sposobem nadprzyrodzonym, skoro to dozwolone było w Starym Zakonie. Uzasadnia to

świadectwami św. Pawła

23. Zaczyna mówić o pojmowaniach rozumowych, które przychodzą drogą czysto duchową. Wyjaśnia,

czym one są

24. Mówi o dwóch rodzajach widzeń duchowych, udzielających się sposobem nadprzyrodzonym

25. Mówi o objawieniach i ich istocie. Podaje pewne rozróżnienie

26. Mówi o poznaniu umysłowym nagich prawd. Dowodzi, że są ich dwa rodzaje i poucza, jak dusza

wobec nich powinna się zachować

27. Mówi o drugim rodzaju objawień, czyli o odkrywaniu ukrytych tajemnic. Wyjaśnia, kiedy one

prowadzą do zjednoczenia z Bogiem, a kiedy są przeszkodą. Przestrzega, że szatan łatwo może przez

nie uwodzić

28. Mówi o słowach [wewnętrznych], które w sposób nadprzyrodzony mogą się udzielać duchowi.

Objaśnia jakie są ich rodzaje.

29. Mówi o pierwszym rodzaju słów, które czasami tworzy sobie duch skupiony. Podaje ich przyczyny i

wskazuje, że mogą być dla duszy zarówno pożyteczne, jak i szkodliwe

30. Mówi o słowach wewnętrznych, jakie formalnie słyszy duch sposobem nadprzyrodzonym.

Przestrzega przed niebezpieczeństwami, na jakie mogą one duszę narazić. Zachęca do ostrożności,

aby nie dać się przez nie oszukać

31. Mówi o słowach substancjalnych, jakie duch odbiera wewnętrznie. Podaje jaka jest różnica między

tymi słowami a słowami formalnymi. Wskazuje na korzyści, jakie one przynoszą. Podaje rady co do

wyrzeczenia się i w ogóle co do ustosunkowania się do nich duszy

32. Omawia doznania, jakie rozum odbiera z uczuć wewnętrznych, powstających w duszy sposobem

nadprzyrodzonym. Podaje ich przyczyny. Wskazuje, jak dusza powinna się do nich ustosunkować,

ażeby jej nie przeszkadzały na drodze do zjednoczenia z Bogiem

KSIĘGA TRZECIA

(Noc czynna ducha, pamięci i woli)

Omawia oczyszczenie pamięci i woli przez noc czynną. Podaje naukę jak dusza powinna się zachować co

do pojmowań w kręgu tych dwu władz, aby mogła dojść do zjednoczenia z Bogiem w obu tych władzach,

w doskonałej nadziei i miłości

Rozdziały

1. [Podaje założenie tej księgi]

2. Mówi o naturalnych pojmowaniach pamięci. Poucza, jak pamięć powinna się z nich opróżniać, ażeby

Dzieła - Św. Jan od Krzyża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: