18. McFadden Marlene Elizabeth - Namiętności 18 - Tacy sami.pdf - Namiętności - askaa192

M arlene E lizabeth

M cFadden

T acy sami

ROZDZIAŁ 1

Lot był długi, ale podróż z Manchesteru, mimo że krótka, jeżeli chodzi o dystans,

wydawała się jeszcze dłuższa. Jechały wynajętym samochodem i obie były zmęczone tym

bardziej, że musiały tego ranka bardzo wcześnie wstać.

Gemma żałowała, że było już ciemno. Wolałaby, aby to pierwsze spotkanie z jej

rodzinnym miastem odbyło się w dzień. Wtedy mogłaby zobaczyć, czy coś się tutaj

zmieniło, jeżeli w ogóle jakieś zmiany były możliwe w tak konserwatywnym mieście, jak

Lake District. Ale wszystko, co mogła zobaczyć za szybami samochodu, to ciemne pola,

wyłaniające się z mroku wzgórza i wąskie, wietrzne uliczki rozjaśnione co jakiś czas

reflektorami przejeżdżających aut. W końcu jej oczom ukazało się Bowness, rozświetlone

łuną bijącą od zatoki. Światła palące się na zacumowanych jachtach mrugały do niej poro-

zumiewawczo. Ulice były puste, wyludnione. Gemma podjechała pod hotel i zaparkowała

samochód. Już wcześniej zarezerwowała miejsca i poinformowała kierownika, że przyjadą

późnym wieczorem.

Ewa spała z głową wspartą na podgłówku i przymkniętymi oczyma. Gemma przez

parę chwil patrzyła na twarz matki, po czym szturchnęła ją delikatnie, aby ją obudzić.

Były do siebie bardzo podobne. Na początku, kiedy Gemma przeprowadziła się do matki,

nie znosiła, kiedy ludzie mówili o tym podobieństwie. Drażniło ją to, choć wiedziała, że to

prawda - obie miały jasne włosy, niebieskie oczy i gęste, ciemne rzęsy; obie były szczupłe

i wysokie. To podobieństwo nie ograniczało się jedynie do wyglądu zewnętrznego; miały

również podobne usposobienie - obie ceniły swą niezależność i nigdy nie bały się

wyjawiać otwarcie swoich poglądów. Dawniej, kiedy jako dziecko rzadko miała okazję

widywać się z matką i nie znała jej, myślała, że nie jest do niej podobna. Dopiero potem,

w wieku osiemnastu lat zamieszkała z nią i zaczęła dostrzegać, jak wiele po niej

odziedziczyła.

Ewa poruszyła się nagle.

- Jesteśmy na miejscu - powiedziała Gemma.

W hotelu było cicho jak w kościele. Powygaszano już większość świateł,

pozostawiając jedynie te, które były potrzebne. Grube dywany tłumiły odgłos kroków.

Nocny portier wyszedł im naprzeciw, przyjaźnie je powitał i dzięki jego pomocy już po

paru chwilach znalazły się w swoim pokoju. Gemma poczuła, że nagle zniknęło całe jej

zmęczenie. Budzik na stoliku obok łóżka wskazywał trzecią dwadzieścia nad ranem.

Dziewczyna zdjęła swój zegarek i przestawiła wskazówki na odpowiednią godzinę.

- Nie sądzę, abyśmy mogły dostać teraz herbatę. - Zabrzmiało to raczej jak pytanie,

niż stwierdzenie. Ewa zdjęła już buty i przysiadła na rogu zaścielonego łóżka.

- Raczej nie - odpowiedziała Gemma. - Cała obsługa hotelu śpi, a ten biedak na dole

wstał na pewno tylko po to, aby nam pomóc. Ale zobacz - wskazała na małą szafkę koło

okna - mamy tu czajnik, herbatę i całą resztę. Możemy się same obsłużyć.

Ewa westchnęła, położyła się na plecach i przymknęła oczy ze znużenia. - Ty to

zrób, kochanie - szepnęła.

Najpierw filiżanka gorącej herbaty, potem szybkie mycie i nareszcie wymarzone,

wygodne, ciepłe łóżko. Walizki będzie można rozpakować rano - przynajmniej te

mniejsze. Z większymi trzeba będzie poczekać do czasu, kiedy wynajmą sobie jakiś dom.

Jeszcze przed pogrzebem będą mogły rozejrzeć się za czymś stosownym. A po pogrzebie

będą musiały zdecydować, czy chcą tu pozostać, czy może wrócą do Ameryki.

Było jeszcze za wcześnie, aby podejmować jakieś wiążące decyzje, ale Gemma ze

swojej strony była pewna, że teraz, kiedy w końcu wróciła do Anglii, kiedy była znowu w

miejscu, którego nigdy nie przestała uważać za swój dom, będzie chciała tu pozostać.

- Mogłybyśmy jechać prosto do domu Duncana. Ledwo rozgościłyśmy się tutaj i już

niedługo trzeba będzie się stąd wyprowadzać - Wydawało się, jakby Ewa czytała w jej

myślach.

- Musimy najpierw odnaleźć tę wioskę. Chyba bez sensu byłoby błądzić po okolicy

w środku nocy, szukając jego domu.

- Winster - powiedziała niechętnie Ewa. - I cóż to za miejsce, na Boga? Na pewno

jakaś dziura! Założę się, że ten dom pozbawiony jest wszelkich wygód.

Gemma zaparzyła herbatę.

- Czy naprawdę sądzisz, że ojciec mógłby mieszkać w domu pozbawionym wygód?

- zapytała.

- Nie - zgodziła się matka. - Nie Duncan Ross, którego znałam. Ale... on się zmienił,

nieprawdaż, Gemmo? Czy sądzisz, że poznałybyśmy go?

Nie odpowiedziała. Wydawało jej się, że matka zaczynała się roztkliwiać. W tej

sytuacji najlepsze, co mogła zrobić, to pozwolić jej odreagować to. Ale Gemma wiedziała,

że ojca rozpoznałaby wszędzie, we wszystkich okolicznościach, bez względu na to, jak

bardzo zmieniłby się jego styl życia czy zachowania. Upłynęło sześć lat od ich ostatniego

spotkania. Nie mogłaby zapomnieć, jak wtedy wyglądał: jego furii, gniewu w ciemnych

oczach. Ale przedtem, kiedy byli sobie bliscy, kiedy biegała do niego zawsze z otwartymi

ramionami, kiedy byli tylko oni, we dwoje - wtedy Duncan Ross był szczęśliwy. Zawsze

uśmiechnięty, o szpakowatych włosach, wysoki, dobrze zbudowany - dobry, szczery

człowiek. A z drugiej strony stanowczy, doskonale wiedzący, czego chce od życia dla

siebie i dla swojej córki.

Teraz nie żył. Ta śmierć - to była jego własna decyzja - zginął z własnej woli.

Gemma powoli oswajała się z tą myślą. Musiała zaakceptować wiele rzeczy, a żadna z

nich nie była prosta, nie dla niej. Nie były one też proste dla Ewy, mimo że już dawno nie

utrzymywała kontaktów ze swoim byłym mężem i wróciła na pogrzeb tylko ze względu na

córkę. I to właśnie Ewa mówiła teraz o Duncanie drżącym głosem. Gemma podała matce

filiżankę herbaty.

- Proszę, wypij to - poprosiła. - Poczujesz się lepiej. Jesteś po prostu zmęczona.

- Wiesz, to cały czas do mnie wraca - powiedziała Ewa, podnosząc filiżankę do ust.

- Jak on mógł to zrobić? Jestem pewna, że było jakieś inne wyjście. Przecież mogłam mu

pomóc! Wystarczyło tylko poprosić.

Oczywiście, tylko Duncan nigdy nie prosił nikogo o pomoc, a już na pewno nie

zwróciłby się z tym do swojej byłej żony. Owszem, mogłaby pomóc mu finansowo,

spłacić jego długi i on mógłby wtedy zatrzymać dom i całą resztę, ale Duncan prędzej by

umarł, niż poprosiłby ją o tego rodzaju wsparcie. Z sercem ściśniętym bólem Gemma

uświadomiła sobie bezsens tej sytuacji.

Kiedy skończyły herbatę, obie położyły się do łóżek, aby wykorzystać parę godzin

snu - Ewa wzięła tabletki nasenne mimo sprzeciwu córki i wkrótce zasnęła. Gemma leżała

w łóżku - sen nie chciał nadejść. Za oknem powoli zaczęło się rozjaśniać. Jej ciało padało

ze zmęczenia, ale umysł nie mógł uwolnić się od natrętnych myśli, które z kolei odpędzały

sen. Wspomnienia ciągle powracały do niej. Na próżno próbowała wyciszyć je i

zrelaksować się. Wiedziała, że tabletka mogłaby pomóc, ale nie chciała jej brać. Musiała

sama zwalczyć ten stan. Tylko wtedy mogła być siebie naprawdę pewna.

Te myśli, które do nie powracały, nie były wcale smutne. Miała dobre wspomnienia

ze swego dzieciństwa i lat szkolnych. Matka nie była częścią wspomnień, ale to nie miało

żadnego znaczenia. Były przecież dobrymi przyjaciółkami. Jedyne, nieprzyjemne myśli

wiązały się z ostatnim spotkaniem z ojcem, kiedy wszystko się popsuło. Teraz, z

perspektywy czasu, Gemma zastanawiała się, czy już wtedy, zanim ją odesłał, Duncan

zmagał się z tymi kłopotami, które w efekcie, po latach doprowadziły go, do samobójstwa.

Znając go wiedziała, że nie dałby niczego po sobie poznać. Ale być może te zmartwienia,

ten strach, to poczucie utraty gruntu pod nogami i spraw wymykających się spod kontroli

wpłynęły na jego samopoczucie i zachowanie tak, że jego gniew był wtedy tak wielki, a

konsekwencje tego tak poważne. Prawdopodobnie nigdy nie będzie wiedziała na pewno.

Od kiedy w wieku szesnastu lat pojechała do Szwajcarii i po dwóch latach

przeniosła się do matki, do Chicago, nigdy nie widziała ojca. Nigdy nie wróciła do Lake

District, nigdy nie widziała tych wspaniałych okolic, których piękno wspominała z taką

dumą i miłością. I, oczywiście, James zniknął na zawsze z jej życia...

Przymknęła znużone oczy i wcisnęła głowę w miękką poduszkę. Nie chciała o nim

myśleć, nie chciała nawet wywoływać jego wspomnienia. A jednak nagle zobaczyła go tak

wyraźnie, jakby stał koło niej i widziała znów jego postawną figurę, najeżone, brązowe

włosy, które zawsze były w nieładzie, dłonie duże, kościste i silne, szare oczy, które tak

bardzo jaśniały i ożywiały się, kiedy zaczynał mówić o fascynujących go sprawach. Jego

nieustępliwość i bunt przeciwko wszelkim autorytetom i nakazom. Jego ubranie - stare,

połatane dżinsy i koszulki ze sloganami, które tak bardzo drażniły niektórych ludzi...

Wszystko to, co Gemma tak bardzo w nim podziwiała i za co go w końcu pokochała.

Gdzie mógł być teraz? To pytanie pojawiło się nagle, uświadamiając jej, że wracała

tu po latach pragnąc bardzo, aby mogli się znowu spotkać.

Dzień był piękny i słoneczny. Wydawało się, że dobra pogoda utrzyma się aż do

wieczora. Dopiero dwa tygodnie upłynęły od Wielkanocy, a wiosna rozgościła się już na

dobre w Lake District. Jej oznaki można było znaleźć wszędzie: zakwitały zielone pąki,

18. McFadden Marlene Elizabeth - Namiętności 18 - Tacy sami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: