Ludlum Robert - Spisek Akwitanii.pdf - Robert Ludlum Pdf - emil6677

ROBERT LUDLUM

SPISEK AKWITANII

Powieści ROBERTA LUDLUMA

w Wydawnictwie Amber

DOKUMENT MATLOCKA

DROGA DO OMAHA

DZIEDZICTWO SCARLATTICH

ILUZJA SKORPIONA

KLĄTWA PROMETEUSZA

KRUCJATA BOURNE'A

MANUSKRYPT CHANCELLORA

MOZAIKA PARSIFALA

PAKT HOLCROFTA

PLAN IKAR

PROGRAM HADES

PROTOKÓŁ SIGMY

PRZESYŁKA Z SALONIK

PRZYMIERZE KASANDRY

SPADKOBIERCY MATARESE'A

SPISEK AKWITANII

STRAŻNICY APOKALIPSY

TESTAMENT MATARESE'A

TOŻSAMOŚĆ BOURNE'A

TRANSAKCJA RHINEMANNA

TREVAYNE

ULTIMATUM BOURNE'A

WEEKEND Z OSTERMANEM

ZEW HALIDONU

ZLECENIEJANSONA

ROBERT LUDLUM

SPISEK AKWITANII

Przekład TOMASZ WYŻYŃSKI

AMBER

Tytuł oryginału: THE AQUITAINE PROGRESSION

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK, ZBIGNIEW FONIOK.

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

MARIA RAWSKA, ELŻBIETA STEGLIŃSKA

Ilustracja na okładce AGENCJA PIĘKNA

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl

ISBN 83-241-0322-8

Jeffreyowi Michaelowi Ludlumowi Witaj, przyjacielu! Przeżyj wspaniale życie...

Część 1

Rozdział 1

Genewa. Miasto słonecznych refleksów. Na jeziorze widać wydęte białe żagle, a

dalej nieregularne rzędy solidnych gmachów, które odbijają się w pomarszczonej

wodzie. Wokół szmaragdowozielonych fontann kwitną tysiące kwiatów, tworząc

dwubarwną feerię kolorów. Nad gładkimi taflami sztucznych stawów wznoszą się

łuki fantazyjnych mostków prowadzących na niewielkie wysepki, gdzie spotykają

się kochankowie i przyjaciele oraz toczą się poufne negocjacje. Odbicia.

Genewa, stara i młoda. Miasto średniowiecznych murów obronnych i lśniących

wieżowców z dymnego szkła, katedr i instytucj i mających niewiele wspólnego z

religią. Kafejki na chodnikach, poranki muzyczne nad jeziorem, ażurowe mola i

krzykliwie pomalowane statki wycieczkowe pływające wzdłuż stromych brzegów.

Przewodnicy wynoszą pod niebiosa zalety posiadłości nad jeziorem, które pochodzą

z całkiem innej epoki, choć współcześni turyści interesują się ich

astronomicznymi cenami.

Genewa. Miasto skupionego wysiłku i samozaparcia. Żarty toleruje się tu tylko

wtedy, gdy mają związek z porządkiem dziennym obrad albo zawieraną transakcją.

Przytłumionemu śmiechowi towarzyszą spojrzenia wyrażające pochwałę umiaru lub

milczące ostrzeżenie, by nie przekraczać wyznaczonych granic. Kanton położony

nad jeziorem wie o sobie wszystko. Piękno współistnieje tu z

przedsiębiorczością, a ich wzajemna równowaga jest zazdrośnie strzeżonym

pewnikiem.

Genewa. To także miasto niespodzianek, przewidywalnych konfliktów

przybierających nieprzewidywalny obrót, miasto gwałtu na ludzkiej psychice,

który prowadzi do zadziwiających odkryć.

Rozlegają się grzmoty: niebo powleka się ciemnymi chmurami i zaczyna padać

deszcz. Ulewa bije we wzburzoną toń jeziora, zamazuje kontury i zasłania

Jetd'Eau, ogromną fontannę stanowiącą chlubę miasta i mającą olśniewać widzów.

Kiedy nadchodzi nagły potop, Jet d'Eau zamiera. Zamierają także

mniejsze fontanny i więdną kwiaty pozbawione słońca. Znikają świetliste

refleksy, a umysł popada w odrętwienie. Genewa. Miasto zdradzieckie.

Mecenas Joel Converse wyszedł z hotelu Richemond i ruszył przez Jardin

Brunswick. Rozejrzawszy się na boki, skręcił w lewo, przekładając teczkę do

prawej ręki. Był świadom znaczenia niesionych dokumentów, choć myślał przede

wszystkim o człowieku, z którym miał się spotkać w Le Chat Botte, niewielkiej

ulicznej kafejce naprzeciwko jeziora. Ściśle mówiąc, spotkać się ponownie,

pomyślał. Oczywiście jeśli go z kimś nie pomylono.

Amerykanin Preston Halliday był głównym adwersarzem Joela w toczących się

rokowaniach w sprawie fuzji przedsiębiorstw szwajcarskiego i amerykańskiego.

Obaj prawnicy przybyli do Genewy na rozmowy dotyczące ostatecznych szczegółów

kontraktu. Pozostało bardzo niewiele pracy, w istocie same formalności, gdyż

stwierdzono już, że umowa jest zgodna z prawem obydwu krajów i możliwa do

przyjęcia dla Trybunału Międzynarodowego w Hadze. Obecność Hallidaya wydawała

się w związku z tym nieco dziwna. Pierwotnie nie wchodził on w skład zespołu

prawników amerykańskich wynajętych przez Szwajcarów do rokowań z firmą Joela.

Samo w sobie nie wykluczało to oczywiście jego udziału, gdyż świeże spojrzenie

okazuje się często cenną zaletą, jednakże mianowanie go głównym negocjatorem

było co najmniej niezwykłe. A także niepokojące.

Converse nie stykał się dotąd z Hallidayem, który miał opinię specjalisty od

wykrywania błędów prawnych w zawieranych kontraktach. Pochodził z San Francisco

i zdarzało mu się już doprowadzić do zerwania wielomiesięcznych rokowań, które

pochłonęły setki tysięcy dolarów. Converse nie wiedział o Hallidayu nic więcej,

choć on sam twierdził, że się znają.

- Mówi Pres Halliday - odezwał się głos w słuchawce hotelowego telefo

nu. - Zastępuję Rosena jako główny negocjator z ramienia grupy Bern.

- Co się stało? - spytał Joel, trzymając w ręku wibrującą maszynkę do

golenia i usiłując przypomnieć sobie nazwisko rozmówcy. Udało mu się to,

nim Halliday odpowiedział.

- Dostał zawału, biedaczek, więc wspólnicy postanowili mnie ściągnąć. -

Prawnik umilkł. - Musiał pan być niezłym sknerą, mecenasie.

- Prawie się nie targowaliśmy. Mój Boże, przykro mi, lubię Aarona. Jak

się czuje?

- Wyjdzie z tego. Położyli go do łóżka i karmią rosołkiem. Kazał panu

powtórzyć, że zamierza wyszukać w kontrakcie wszystkie pańskie kruczki

prawne.

- To znaczy, że pan zamierza. Zresztą po prostu ich nie ma. To małżeń

stwo z czystej chciwości, wie pan o tym równie dobrze jak ja, jeśli przejrzał

pan dokumentację.

- Rabunek odpisów inwestycyjnych - zgodził się Halliday - a do tego

spory procent rynku technologicznego. Żadnych kruczków. Ale ponieważ do

piero co się do tego zabrałem, mam do pana kilka pytań. Nie zjadłby pan ze

mną śniadania?

- Chętnie, właśnie miałem wezwać pokojówkę.

- Taki ładny ranek, czemu nie odetchnąć świeżym powietrzem? Miesz

kam w hotelu President, więc spotkajmy się w połowie drogi, co? Zna pan Le

Chat Botte?

- Tak, to kafejka na Quai du Mont Blanc.

- Za dwadzieścia minut?

- Lepiej pół godziny, dobrze?

- W porządku. - Halliday znów zawiesił głos. - Miło cię znowu słyszeć, Joel.

- Czyżbyśmy się znali?

- Możesz mnie nie pamiętać. Tyle się zdarzyło od tamtego czasu... Zresz

tą przeżyłeś chyba więcej ode mnie.

- Nie bardzo rozumiem.

- Cóż, Wietnam... Siedziałeś długo w niewoli.

- Nie o to mi chodzi, to dawne dzieje. Gdzieśmy się poznali? Przy jakiej

sprawie?

- Przy żadnej. Nic związanego z interesami. Chodziliśmy razem do szkoły.

- Do Duke'a? To bardzo duża szkoła prawnicza.

- Jeszcze wcześniej. Może przypomnisz sobie, jak się zobaczymy. Jeśli

nie, odświeżę ci pamięć.

- Musisz uwielbiać gry... Dobrze, spotkajmy się za pół godziny w Le

Chat Botte.

Idąc w stronę Quai du Mont Blanc, hałaśliwego bulwaru nad brzegiem jeziora,

Converse usiłował przypomnieć sobie Hallidaya z czasów szkolnych. Wyobrażał

sobie twarze kolegów i starał się połączyć jedną z nich z zapomnianym imieniem.

Nie udawało się to jednak, choć Halliday nie było wcale nazwiskiem pospolitym, a

zdrobnienie Pres stanowiło wręcz rzadkość. Nie wyobrażał sobie, by mógł

zapomnieć kogoś o nazwisku Pres Halliday. A mimo to tonacja głosu nieznajomego

sugerowała bliskość, nieomal przyjaźń.

"Miło cię znowu słyszeć, Joel". Wypowiedział te słowa ciepłym tonem, podobnie

jak niepotrzebną uwagę o pobycie Converse'a w niewoli. Lecz przecież zawsze

napomykano o tym łagodnie, z ukrytym lub jawnym współczuciem. Joel domyślał się

ponadto, dlaczego Halliday wspomniał przelotnie o Wietnamie. Niewtajemniczeni

uważali, że psychika więźniów komunistycznych obozów jenieckich uległa

bezpowrotnemu zaburzeniu, że straszliwe przeżycia odmieniły ich duchowo i

otumaniły. Częściowo pokrywało się to z prawdą, lecz nie w odniesieniu do

pamięci. Pamięć niezwykle się wyostrzała, gdyż penetrowano jąbrutalnie,

bezlitośnie. Minione lata, nawarstwione wspomnienia... Twarze, oczy, głosy,

ciała ludzkie, obrazy przelatujące przez umysł, pejzaże, dźwięki, wyobrażenia,

zapachy, dotyk, pragnienie dotyku - żaden element przeszłości

nie był na tyle błahy, aby zrezygnować z wydobycia go na światło dzienne.

Niektórym jeńcom pozostawała tylko pamięć, zwłaszcza nocą, gdy ciało sztywniało

od przeszywającego chłodu, a nieskończenie zimniejszy lęk paraliżował myśli o

teraźniejszości. Pamięć stawała się wówczas wszystkim. Pomagała nie słyszeć

odległych krzyków w ciemności, tłumiła trzask strzałów rewolwerowych, które

tłumaczono rankiem (zupełnie niepotrzebnie!) jako niezbędne egzekucje krnąbrnych

więźniów. Pozwalała także zapomnieć o nieszczęśnikach zmuszanych przez żądnych

rozrywki strażników do zabaw zbyt ohydnych, by je opisać.

Podobnie jak inni jeńcy, trzymani przez większą część niewoli w całkowitej

izolacji, Converse przeżył na nowo całe swoje życie, próbując ułożyć

poszczególne fazy w sensowną całość, coś zrozumiałego i dającego się lubić. Nie

rozumiał ani nie przepadał za wieloma rzeczami, ale wspomnienia pozwalały żyć.

Pozwoliłyby także umrzeć w spokoju ducha. Bez nich strach stawał się nieznośny.

Ponieważ seanse autoanalizy powtarzały się noc po nocy i wymagały dyscypliny

oraz dokładności, pamięć Converse'a niezmiernie się wyostrzyła. W jego mózgu

działał rodzaj kursora biegającego po ekranie komputera; zatrzymywał się on przy

dowolnie wybranej nazwie lub osobie, po czym natychmiast ukazywały się skrótowe

dane na jej temat. Joel doszedł w tym do wielkiej wprawy i znalazł się teraz w

kropce. Nie pamiętał żadnego Presa Hallidaya, chyba że chodziło o przelotną

znajomość z wczesnego dzieciństwa.

"Miło cię znowu słyszeć, Joel". Czyżby słowa te były podstępem, fortelem

prawnika?

Skręcił za róg, ku błyszczącym mosiężnym barierkom Le Chat Botte, w których

odbijało się słońce. Bulwarem pędziły lśniące samochody i czyściutkie autobusy,

a chodnikami wymytymi przez deszcz podążali spiesznie przechodnie, zachowując

jednak porządek. Genewski ranek emanował łagodną energią. Goście ulicznych

kafejek nie gnietli czytanych gazet, lecz przeglądali je strona po stronie ze

starannością i precyzją. Pojazdy i ludzie nie prowadzili wojny; walkę zastąpiono

spojrzeniami i ukłonami, przystawaniem i uściskami dłoni. Przekraczając otwartą

mosiężną bramę Le Chat Botte, Joel zastanawiał się przez chwilę, czy Genewa nie

mogłaby eksportować swoich poranków do Nowego Jorku. Doszedł jednak do wniosku,

że zakazałaby tego rada miejska: nowojorczycy nie znieśliby szwajcarskiej

uprzejmości.

Po lewej stronie zaszeleściła złożona starannie gazeta (precyzja wydawała się tu

czymś zaraźliwym) i ukazała się twarz znana Converse'owi. W przeciwieństwie do

oblicza Joela była (jak to powiedzieć?) uporządkowana, że wszystkimi częściami

pasującymi do siebie i znajdującymi się na właściwych miejscach. Proste ciemne

włosy ze schludnym przedziałkiem, ostry nos i wydatne wargi. To twarz należąca

do przeszłości, pomyślał Joel, choć nie kojarzyło się z nią żadne zapamiętane

nazwisko.

Znajoma postać uniosła głowę; ich oczy się spotkały i Preston Halliday wstał.

Pod eleganckim garniturem można się było domyślić muskularnego, krępego ciała.

- Jak się masz, Joel? - spytał znajomy głos i mężczyzna wyciągnął rękę.

- Witaj, Avery! - powiedział Converse. Wybałuszył oczy, przeszedł nie

zgrabnie kilka kroków i przełożył teczkę do lewej ręki, by uścisnąć podaną mu

dłoń. - Avery, prawda? Avery Fowler. Liceum Tafta, początek lat sześćdzie

siątych. Odszedłeś przed klasą maturalną, nie wiadomo dlaczego. Wszyscy to

komentowaliśmy. Uprawiałeś zapasy.

- Zdobyłem dwukrotnie mistrzostwo Nowej Anglii - odparł prawnik ze

śmiechem, wskazując krzesło naprzeciwko. - Siadaj. Zaraz ci wszystko wy

tłumaczę. Pewnie się trochę dziwisz, co? Właśnie dlatego chciałem się z tobą

zobaczyć przed dzisiejszą konferencją. Byłby niezły skandal, gdybyś na mój

widok wstał nagle i krzyknął: "Oszust!"

- Jeszcze nie wiem, czy cię tak nie nazwę, ale nie krzyknę. - Converse

zajął miejsce przy stoliku, postawił teczkę na ziemi i spojrzał na przedstawi

ciela konkurencyjnej firmy. - Dlaczego posługujesz się nazwiskiem Halliday?

Czemu nie powiedziałeś nic przez telefon?

- O, dajże spokój! Co właściwie miałem powiedzieć? Nawiasem mówiąc,

stary, znałeś mnie jako Tinkerbella Jonesa. Gdybym się przedstawił jako Fow

ler, nie wiedziałbyś nawet, o kogo chodzi.

- Prawdziwy Fowler siedzi w więzieniu?

- Siedziałby, gdyby nie strzelił sobie w łeb - odparł Halliday poważnie.

- Mówisz zagadkami. Jesteś jego bliźniakiem?

-Nie, mam na myśli swojego ojca.

Converse milczał przez chwilę.

- Chyba powinienem cię przeprosić.

-Nie ma potrzeby, nie mogłeś o niczym wiedzieć. Właśnie dlatego odszedłem przed

klasą maturalną, chociaż, do licha, naprawdę chciałem zdobyć ten puchar! Byłbym

jedynym zapaśnikiem, który wywalczył mistrzostwo Nowej Anglii trzy razy z rzędu!

- Przykro mi... Co się właściwie stało? A może to informacje zastrzeżo

ne, mecenasie? Przyjmę to za dobrą monetę.

- Nie mam przed tobą tajemnic. Pamiętasz, jak bryknęliśmy razem do

New Haven i poderwaliśmy te dwie cipy na przystanku autobusowym?

- Mówiliśmy, że studiujemy w Yale.

- Dały się poderwać, nie dały zerżnąć.

- Za bardzo się staraliśmy.

- Smarkacze z liceum - stwierdził Halliday. - Ktoś napisał o nas książkę.

Czy naprawdę jesteśmy takimi eunuchami?

-Trochę, ale jeszcze się odegramy. Jesteśmy ostatnią mniejszością narodową w

Ameryce, więc w końcu zaczną nam współczuć... Co się właściwie stało, Avery?

Pojawił się kelner. Nastrój prysł. Jak nakazywała uświęcona tradycja, obaj

mężczyźni zamówili kawę i rogaliki. Kelner zwinął dwie czerwone płócienne

serwetki i postawił je na stoliku.

- Co się stało? - powtórzył cicho Halliday po jego odejściu. - Coś fanta

stycznego! Mój kurewski ojciec zdefraudował czterysta tysięcy dolarów z banku

Chase Manhattan, gdzie był skarbnikiem, złapali go i palnął sobie w łeb. Kto

by przypuszczał, że szanowany właściciel podmiejskiej willi w Greenwich,

Connecticut, ma w mieście dwie kochanki, jedną w slumsach East Side, a dru

gą na Bank Street? Coś pięknego!

- Był człowiekiem zapracowanym. Ale ciągle nie rozumiem, dlaczego

nazywasz się Halliday.

- Kiedy wszystko wyszło na jaw (po samobójstwie ojca sprawę zatuszo

wano), matka dostała szału. Czym prędzej przeprowadziła się z powrotem do

San Francisco. Pochodziliśmy z Kalifornii, wiesz? Potem zwariowała jeszcze

bardziej i poślubiła mojego ojczyma, Johna Hallidaya. Po kilku miesiącach

nie zostało ani śladu po Fowlerze.

- Zmieniłeś nawet imię?

- Nie. W San Francisco zawsze nazywano mnie Pres. Kalifornijczycy lu

bią dziwaczne imiona: Tab, Troy, Crotch... Choroba Beverly Hills z lat pięć

dziesiątych... U Tafta figurowałem w dzienniku jako Avery Preston Fowler,

więc wołano mnie Avery albo Ave, czego zresztą nie znosiłem. Przeniosłem

się z innej szkoły, więc postanowiłem się nie sprzeciwiać. W Connecticut trze

ba postępować jak Holden Caulfield.

- Bardzo dobrze - powiedział Converse - ale co się dzieje, gdy spotykasz

kogoś takiego jak ja? Musi się to zdarzać.

- Zdziwiłbyś się, jak rzadko. W końcu minęło wiele lat, a w Kalifornii to

nic nowego. Tamtejsze dzieciaki zmieniają nazwiska po każdym małżeństwie

rodziców, aja byłem na Wschodnim Wybrzeżu tylko w czwartej i piątej klasie.

Nie znałem w Greenwich prawie nikogo i nie należałem do szkolnej paczki.

- Miałeś kilku przyjaciół. Na przykład mnie.

- Nielicznych. Spójrzmy prawdzie w oczy: stałem z boku, a ty nie byłeś

wybredny. Niezbyt zwracałem na siebie uwagę.

- Ale nie na macie.

Halliday roześmiał się.

- Niewielu zapaśników kończy prawo, za często dostają w głowę... Cóż,

skoro chcesz wiedzieć, przez ostatnie dziesięć lat zaledwie pięć czy sześć razy

usłyszałem pytanie: "Ejże, czy nie nazywasz się Fowler, a nie Halliday?" Kie

dy to się zdarza, mówię prawdę. Moja matka wyszła ponownie za mąż, jak

miałem szesnaście lat. To wszystko.

Pojawiła się kawa i rogaliki. Joel przełamał swój na pół.

- I myślałeś, że spytam cię o to w niestosownej chwili, na przykład pod

Ludlum Robert - Spisek Akwitanii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: