Miszewski Stefan - Pożółkły Rękopis.pdf - Autorzy różni - cedrik59

Gdy samolot oderwał się od płyty paryskiego lotniska

i skierowawszy się na wschód, z każdą chwilą zmniejszał od-

ległość dzielącą Paryż od Warszawy, Janusz Jałoń odczuł

lekki skurcz w gardle.

– Co za bzdura! Tego tylko brakowało, żebym stał się sen-

tymentalny.

Sięgnął po papierosa i wtedy właśnie uwagę jego przyku-

ła głowa kobiety siedzącej w przedniej części kabiny. Czyżby

to była Sylwia? Nie zauważył jej przedtem. Ale przecież wpadł

na lotnisko niemal w ostatniej chwili... Tak, to była Sylwia!

Sylwia Norkstein – jak zawsze elegancka, z fryzurą prosto od

fryzjera, z twarzą – Boże, jak te latka lecą! – prosto od kosme-

tyczki.

Poprawił się w fotelu nie spuszczając z niej oczu. Sylwia

w tym samolocie! Przypadek, czy też... Nerwy, nerwy... Po cóż

miałaby lecieć specjalnie z nim?

Próbował zająć się gazetami, jednak co chwila zdawał so-

bie sprawę, że czyta nie rozumiejąc treści. Niepokój nie ustę-

pował. Początkowo przypuszczał, że Sylwia wysiądzie w Ber-

linie. Na lotnisku jednak szybko przekonał się, że dalszą

podróż odbędą również wspólnie. Ukłonił się jej, gdy siedzia-

ła przy bufecie. Odpowiedziała mu lekkim skinieniem głowy,

a na jej twarzy odbiło się zaskoczenie i zmieszanie. Odstawi-

ła filiżankę z niedopitą kawą isięgnęła po papierosa. Niemal

w tej samej chwili Jałoń stał przy niej z zapaloną zapalnicz-

ką, szarmancki i ugrzeczniony.

– Czy piękna pani udaje się również do naszej socjalistycz-

nej ojczyzny? Cieszę się wobec tego, że po 24 latach pierwsze

kroki na ziemi ojców naszych postawię w tak uroczym towa-

rzystwie.

– Odczep się! – ton jej głosu nie zachęcał do dalszych

grzecznostek.

– Zabawna jesteś! – Jałoń uśmiechnął się ironicznie. – To

chyba, jasne, że nie zakłócam twego spokoju jedynie dla sen-

tymentu, jaki niewątpliwie do ciebie żywię...

– Ja też tak myślę. O co ci chodzi? – była wyraźnie zdener-

wowana.

– Och, nic. Wiesz, na lotniska w Warszawie ma mnie spo-

tkać Perlik...

– Kto?

– Czyżby moja dykcja w ostatnich czasach szwankowała?

Amoże to ty coś ze słuchem?...

– Zupełnie, ale to zupełnie nie mam ochoty wysłuchiwać

twoich żartów... I wcale nie interesuje mnie twoje spotkanie

z Gustawem – dodała po chwili.

– Więc jednak go pamiętasz? To mnie cieszy...

Zamilkł i beznamiętnym wzrokiem wpatrywał się w przecho-

dzących obok nich ludzi. W następnej chwili w oczach jego bły-

snęło zainteresowanie – mijały Ich dwie młode, zgrabne I ele-

ganckie kobiety. Jałoń odprowadził je wzrokiem pełnym uznania,

po czym ze swobodą światowca wrócił do przerwanej rozmowy.

– O czym to mówiliśmy? Ach, Perlik! Wiesz, zajmuje się li-

teraturą... i żyje z literatury. Wyobraź sobie, że stał się nie-

złym pisarzem. Podobno wydają go dość często.

– Skąd o tym wiesz?

– Dowiedziałem się całkiem przypadkiem. Zresztą obecna

profesja Gustawa nie Jest teraz rzeczą najistotniejszą. Uwa-

żam, że ważniejsze jest, abyśmy zeszli na płytę lotniska w na-

strojach sprzed 25 lat. Jak przyjaciele... Zresztą to będzie

zgodne z prawią, nie uważasz?

– Jeśli chcesz... Jest mi to zupełnie obojętne – powiedzia-

ła spokojnie i cofnęła swoją rękę, którą Jałoń z przesadną ga-

lanterią podnosił do ust.

– Zawsze wierzyłem, że jesteś rozsądną dziewczyną – się-

gnął po filiżankę z kawą.

– Zapasy mojego „rozsądku” są w stosunku do ciebie na

wyczerpaniu.

– Byłem pewny, że spisuję się bez zarzutu. I dotychczas

sądziłem, że w pełni to doceniasz.

Do końca podróży więcej ze sobą już nie rozmawiali.

Na lotnisku w Warszawie Perlik rzeczywiście oczekiwał Ja-

łonia, jednak zanim uściskał przyjaciela, obserwował z nie-

dowierzaniem stojącą przy nim kobietę.

– No, tak, tak! To Sylwia! – odpowiedział Jałoń na milczą-

ce pytanie Perlika. – Umów się prędko, bo tam na pewno cze-

kają już na nią wszystkie jej ciocie.

– Ogromnie się cieszę... – Perlik był wyraźnie wzruszony,

z trudem dobierał słowa. – Tyle lat... Ty już jesteś niemal staru-

szek, ale ona... – wcisnął Sylwii do ręki swój bilet wizytowy.

Obiecała zatelefonować do niego w ciągu najbliższych dni

i odeszła do oczekującej ją rodziny. Fontanny łez i nawałnica po-

całunków stały się centralnym akcentem lotniskowej scenerii.

Perlik przeprowadził Jałonia pomiędzy grupkami witają-

cych się izaładował jego walizki do stojącej przed budynkiem

lotniska szarej Warszawy.

– Twój? – spytał Jałoń, wskazując na samochód.

– Tak. Stary, ale dobry gracik.

Po paru minutach zbliżali się do Mokotowa.

Z alei Niepodległości skręcili w wąską uliczkę. Zatrzymali

się przed małą, jednopiętrową willą, otoczoną niewielkim

ogródkiem.

– Fiuuu! – Jałoń świsnął z przesadnym podziwem – widzę,

że twórcy kultury są w wielkiej estymie u władz!

– Ten domek dostałem po Kłobudzkich. Zmarli przed pię-

ciu laty.

Perlik wziął jedną z walizek Jałonia i pchnął żelazną furt-

kę.

– Chodźmy!

– Kłobudzcy? Zaraz... zaraz... Ach tak, to ten zacny, bur-

żuazyjny odłam twojej rodziny. Przyjemnie się urządziłeś –

Jałoń rozglądał się po obszernym hallu ozdobionym nowo-

czesną metaloplastyką. – A ja już byłem pewny, że ten dach

nad głową to materialny wyraz wdzięczności społeczeństwa

dla wybitnego pisarza.

– Nie gadaj głupstw. Z pisania wcale nie jest łatwo żyć.

– No, no, nie przesadzaj. Nie widać, żebyś żył najskro-

mniej, a i sława pisarza też chyba się liczy. Nawet we Fran-

cji udało mi się zdobyć kilka twoich książek.

– Których? – żywo zareagował Perlik. – Proszę cię na górę,

do gabinetu – wskazał schody wiodące na piętro. – A więc,

które książki czytałeś?

– Autor, zawsze autor! – roześmiał się Jałoń. – Ale w pełni

cię rozumiem. Gdy mowa o moich filmach, staję się natych-

miast nieznośnym egocentrykiem. No, no, nie obrażaj się za-

raz... Ciebie o egocentryzm nie posądzam, mimo że byłby on

wpełni uzasadniony.

Perlik wprowadził przyjaciela da gabinetu i wskazawszy

mu fotel podszedł do stojącego pod ścianą barku.

– Źle mnie zrozumiałeś – podał Jałoniowi napełniony kie-

liszek. – Interesuje mnie po prostu, które z moich książek są

dostępne obecnie we Francji. Ostatecznie starałem się

w nich, bardziej lub mniej udolnie, zawrzeć obraz naszej pol-

skiej rzeczywistości...

– Boże, jakiś ty serio! Twoje zdrowie! I za dalsze dziesiątki

twoich dzieł.

Perlik w milczeniu spełnił toast i sięgnął powtórnie po bu-

telkę z koniakiem.

– Powitanie typowo polskie! Czuję, że na drugi dzień po

przyjeździe do ojczyzny obudzę się z kacem. No, ale skoro na-

lane...

Jałoń uniósł kryształowy kieliszek i przyjrzał mu się

z uwagą.

– W naszej młodości korzystaliśmy z nieco innych, prymi-

tywniejszych naczyń... Zawartość też była inna... Chociaż,

moim zdaniem, jak pić, to tylko czystą. Oczywiście de gusti-

bus...

– Jak wolisz – Perlik postawił na stoliku butelkę czystej

eksportowej.

– Pas! – zaprotestował Jałoń. – Wolę ci zdać sprawę z lektu-

ry twoich książek. Przeczytałem dwie: „Czerwony feniks” i „Ci

z Białej” – przyjrzał się uważnie twarzy Perlika – ale nie martw

się, że tylko tyle. Postanowiłem podczas pobytu w Polsce zapo-

znać się z twoją twórczością od A do Z. Tym bardziej, że obie te

książki bardzo mnie zainteresowały. Bardzo.

– Myślę, że w Polsce czeka cię wiele atrakcyjniejszych za-

jęć – uśmiechnął się Perlik.

– No... jeśli nie zdążę przeczytać wszystkiego, to wezmę

książki ze sobą do Paryża i potem listownie zdam ci sumien-

ną relację z moich wrażeń. Dobrze?

– Jestem pewny, że będziesz żałował straconego czasu.

– Nie bądź taki skromny. Już jutro sięgnę po pierwszy

utwór mojego przyjaciela z lat młodości – Gustawa Perlika,

O ile się nie mylę, to twym debiutem były ,,Złamane drzewa”.

Może mógłbyś od razu dać mi tę książkę?

– Oczywiście, chętnie, ale – zawahał się – tak się złożyło,

że miałem ostatnio tylko jeden egzemplarz i właśnie przed-

wczoraj wypożyczyłem go znajomym. Jutro postaram ci się

o drugi.

Spojrzał na zegarek.

– Chyba jesteś solidnie zmęczony, zatrzymasz się oczywi-

ście u mnie. Chodź, pokażę ci twój pokój.

– Nie chciałbym ciebie krępować... Szczerze mówiąc my-

ślałem o hotelu...

– Nie ma mowy!

– A więc krakowskim targiem. Pomieszkam u ciebie kilka

dni, a potem przeprowadzę się do hotelu. Nie gniewaj się, ale

tak będzie na pewno wygodniej. Również i dla mnie...

– No, skoro wolisz... – niechętnie zgodził się Perlik. – Z ca-

łą pewnością czułbyś się u mnie zupełnie swobodnie. Mie-

szkam właściwie sam. Czasami zjawia się na kilka dni moja

siostrzenica, gosposia jest tylko przez kilka godzin w ciągu

dnia. To wszyscy. W każdym razie czuj się tu jak u siebie,

a przede wszystkim wypocznij chociaż trochę, bo na wieczór

proponuję spotkanie z przeszłością.

– Cóż to za kryptonim?

– Po prostu zawiadomiłem o twoim przyjeździe paru na-

szych wspólnych przyjaciół sprzed wojny i zaprosiłem ich na

dzisiaj. Nie masz chyba nic przeciwko temu?

– Świetny pomysł. Ale teraz marzę okąpieli.

W tej chwili usłyszeli warkot samochodu, zatrzymującego

się przed willą. Perlik wyjrzał przez okno i mruknął:

– Proszę, jak się pospieszyła... – po czym odwrócił się da

Jałonia: – przyjechała właśnie moja siostrzenica, o której ci

już wspominałem. Teresa Keler.

Jałoń zbliżył się do okna i ujrzał młodą, przystojną kobie-

tę, wysiadającą z taksówki. Porozumiewawczo mrugnął do

Perlika:

– Czy blisko jest z tobą spokrewniona? To bardzo miłe jest

mieć tak przystojną siostrzenicę...

– Ty jak zawsze myślisz o głupstwach, a to jest autentycz-

na córka Mirki Różyckiej. Nie uśmiechaj się szatańsko, bo

wiesz doskonale, że Mirka była moją bliską kuzynką. Przypo-

mnij sobie, jak pomagałem ci w nawiązaniu z nią flirtu.

Wprawdzie bezskutecznie, ale to już twoja wina.

Zeszli do hallu.

– Jak się masz smarkula – witał wchodzącą Perlik. – Zde-

cydowałaś się przyjechać do starego?

– Och wujku, proszę już przestać kokietować otoczenie tą

starością. Odkąd pamiętam, uważa się wujek za zgrzybialca.

– Nic szacunku dla starszych! Boże, co to za młodzież!

A w mankiet wujka! W mankiet! Zapominasz już zupełnie,

jak cię matka wychowywała.

Teresa nie zwracała już uwagi na dobrze jej znane formuł-

ki powitania i pytająco spojrzała na Jałonia.

– Poznajcie się. To mój przyjaciel. Niezawodna marka:

przedwojenny. Paryżanin, a do tego – uważaj tylko – reżyser

filmowy. No i| tak zupełnie prywatnie – były absztyfikant

twojej mamusi.

– Jak to miło już pierwszego dnia pobytu w Polsce spotkać

tak uroczą dziewczynę – Jałoń szarmancko witał Teresę,

przyglądając się jej z nietajonym zainteresowaniem.

– Świetnie zrobiłaś, że przyjechałaś już dzisiaj – mówił

Perlik wprowadzając ich do pokoju – wieczorem przyjdzie tu

parę osób, będziesz więc gospodynią, kucharką, pokojówką

i wybawisz starego – och, pardon – z ogromnego kłopotu.

– Niestety, nic z tego. Robert ma dziś wolny wieczór

i przede wszystkim dlatego przyjechałam.

– Ależ to się świetnie składa! Zaprosisz go także! Chyba

nie zostawisz mnie i moich przyjaciół na pastwę losu, bez

opieki.

– Ja sobie w ogóle nie wyobrażam dzisiejszego wieczoru

bez pani – wtrącił Jałoń.

– Janusz, daj Teresie spokój, bo otrzymasz czarną polew-

kę, co byłoby zresztą dość typowym przykładem twego pecha

do kobiet mojego rodu. Ona poza tym Robertem nie widzi

świata, a przy tym jest jedyną osobą, która wierzy, iż jest on

co najmniej polskim Olivierem.

Teresa obrzuciła Perlika niechętnym spojrzeniem i powie-

działa wyniośle:

– Oczywiście, przy pisarskim geniuszu wujka każdy inny

talent wydaje się niewart wspominania. A ja właściwie na

złość wujkowi wcale bym dzisiaj nie została, gdyby nie nowo

zawarta znajomość – kokieteryjnie uśmiechnęła się da Jało-

nia.

– Doskonale. Najważniejsze, że zgadzasz się mi pomóc.

W kilka godzin później Teresa witała wraz z Perlikiem

pierwszych gości. Jakby nagrane na płytę powtarzały się po-

witania i Jałoniem. „Janusz! Kopę lat!” „Świetnie wyglądasz!”

„Ty także niewiele się zmieniłeś!” „Widocznie Paryż ci służy!”.

Ostatnią partię gości stanowił Robert, aktor Wężecki oraz

jego przyjaciel – mecenas Góral. Spośród zebranych Robert

znał jedynie Wężeckiego, który dyskretnym szeptem prezen-

tował mu gości Perlika.

– Ten łysawy, rozmawia z Perlikiem, to Zylbert. Szyszka –

dyrektor dużych zakładów przemysłowych. O, podchodzi do

nich Borecki, inżynier. To nierozłączna para z Zylbertem.

Tamto małżeństwo to Sosiccy. Oboje są lekarzami. Jego

znam bardzo mało. Właściwie dopiero od czasu, gdy Irena

przedstawiła go jako swego męża. Zaraz, kiedy to było... Tak,

chyba w sześćdziesiątym roku.

– A ta ślicznotka?

– Ślicznotka? Ach, Firlejówna... To dziennikarka. Tak, to

była rzeczywiście bardzo piękna dziewczyna.

W tej chwili w przytłumiany gwar rozmów wdarł się dono-

śny głos Perlika.

– To dla nas, mężczyzn, jest doprawdy szokujące, Bożen-

ko, że ty z roku na rok jesteś coraz młodsza i coraz piękniej-

sza. Jak ty to robisz?

Bożena Firlej podniosła się z fotela i z miną modelki, pew-

nej sukcesu, zrobiła kilka tanecznych kroków, zatrzymując

się dłużej przed Januszem Jałoniern. Płynnie wróciła do

opuszczonego przed chwilą fotela, ujęła ładną, wypielęgno-

waną ręką kieliszek i wpatrując się w jego zawartość, powie-

działa:

– Recepta, mój drogi Guciu, jest bardzo prosta. Miewam

kochanków.

Ogólny wybuch wesołości zagłuszył poważny glos Bożeny.

– Ale... kochanków młodych – obrzuciła wyzywającym

wzrokiem Jałonia i zwracając się do Perlika dodała – tobie

Gustawie radzę robić to samo. Samopoczucie będziesz miał

świetne i zadbasz o swój brzuszek, nie dając mu się za bar-

dzo rozrastać.

– Recepta znakomita. Ale jeśli zechcę ją realizować, będę

liczył tylko ta ciebie, na twoje długoletnie doświadczenie

i umiejętność motania sobie ludzi wokół małego palca.

– Tę umiejętność nabywa się, niestety, dopiero z latami.

Przykład? Przecież się porządnie namęczyłam, by zatrzymać

przy sobie tego obieżyświata Jałonia.

– Jak marny okazję naocznie się przekonać – bezskutecz-

nie – wtrącił Jałoń.

– To bagatelizowanie nic ci nie pomoże, Januszku. Trułam

się gazem przez ciebie i jeszcze na łożu śmierci będą cię zte-

go powodu gryzły wyrzuty sumienia. Zresztą obiecywałam

sobie sprawić ci to łoże bardzo prędko. Niestety, wojna po-

krzyżowała te nabożne plany. Ale co się odwlecze, to nie ucie-

cze. Uważaj.

– Będę się miał na baczności. Twoje zdrowie, Bożenko!

– Bardzo cię proszę – śmiał się Perlik – żebyś nie załatwia-

ła swoich porachunków z Januszem w tak definitywny spo-

sób w moim mieszkaniu... Mimo że byłby to świetny temat

dla twojej gazety...

– Nie żartuj, Guciu, bo nie znasz kobiet. Kobieta jest –

oczywiście, zależnie od okoliczności – aniołem dobra lub de-

monem zła – mówiąc to Bożena Firlej stuknęła swoim kieli-

szkiem o kieliszek Jałonia i wypiła trunek, przypieczętowu-

jąc toast serdecznym uściskiem.

Teresa krążyła wśród gości nalewając wódkę, podawała

kanapki i napoje, ale robiąc to wszystko, ani na chwilę nie

spuszczała wzroku z Roberta. Obawiała się, czy będzie czuł

się dobrze w tym gronie osób bliżej mu nieznanych, a przy

Miszewski Stefan - Pożółkły Rękopis.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: