Niech pan zdejmie rękawiczki.pdf

Jerzy Edigey:

NIECH PAN ZDEJMIE RĘKAWICZKI:

WIELKI SEN 2010

Redaktor serii Grzegorz CIELECKI

Projekt okładki i logo serii Rafał BARTLET

Redakcja techniczna Anna LEWANDOWSKA

Korekta Aleksandra BIŁY

ISBN 978-83-62391-12-7

Wydawnictwo WIELKI SEN Al. Jana Pawła II 65/90, 01-038 Warszawa tel. 0-502-322-705

www.klubmord.com, prezesikl3@wp.pl

Rozdział I

LIST POLECONY

Ostry dźwięk dzwonka. Eufemia Kwiatkowska, zajmująca najmniejszy w całym mieszkaniu

pokój, nawet nie wyjrzała na korytarz. Przecież tylko raz dzwoniono, a na drzwiach

wejściowych wisiała karteczka z pięknie wykaligrafowanym czarnym tuszem napisem:

Stanisław Kowalski - jeden dzwonek, Eufemia Kwiatkowska - dwa razy dzwonić, Zygmunt

Namysłowicz - trzy razy dzwonić. Więc to na pewno do Kowalskich.

Na korytarzu rozległy się człapiące kroki Janiny Kowalskiej, później słychać było zgrzyt

otwieranych, dawno nie-oliwionych zamków i za chwilę gderliwe słowa:

- Pani Kwiatkowska! Listonosz do pani. Mogłaby się hrabina sama ruszyć do drzwi.

A za chwileczkę dużo cichsze, ale tak jednak obliczone słowa, żeby je było słychać za

zamkniętymi drzwiami:

- Stare próchno!

Pani Eufemia od dawna nie reagowała na tego rodzaju odezwania się swoich

współlokatorów. Osiemnaście lat życia w „kołchozie" - dużym mieszkaniu podzielonym

pomiędzy trzy rodziny - nauczyło ją niejednego. Przyzwyczaiła się do pijackich awantur

urządzanych sporadycznie przez krewkiego Zygmunta Namysłowicza i do niekończącej się

serii szykan Janiny Kowalskiej. Z czasem zrezygnowała z gotowania we wspólnej kuchni.

Przeniosła się z dużego, widnego pokoju do tej małej izdebki z oknem, przez które nigdy

nie zaglądało słońce. Do łazienki przemykała się wczesnym rankiem. Starała się być jak

najcichsza i jak najmniej widoczna. Niewiele to pomagało. Co najmniej przez piętnaście

ostatnich lat Kowalska „wygryzała" ją z mieszkania i nie szczędziła w tym względzie

żadnych sta-

rań. Kilka razy sprawy trafiły do sądów i do kwaterunku. Kilka razy wobec tej kobiety,

nauczycielki muzyki w Podstawowej Szkole Muzycznej, dopuszczano się ciężkich zniewag,

a nawet, jak to określa się w języku prawniczym, „naruszano nietykalność cielesną". Cóż z

tego, że wszyscy przyznawali rację pani Eufemii i że wojowniczą panią Kowalską

skazywano na drobne grzywny lub parę tygodni aresztu „z zawieszeniem". Wkrótce po

kolejnej rozprawie na nowo podejmowała wojnę, stosując w niej coraz bardziej perfidne

chwyty.

Nic więc dziwnego, że Eufemia Kwiatkowska nie siliła się teraz wyjaśniać, że listonosz

zawsze zapomina o „regulaminie dzwonkowym" i ilekroć się zjawia, to bez względu na to,

dla kogo ma przesyłkę, swoje przybycie sygnalizuje jednym dzwonkiem. Wielokrotnie

nauczycielka prosiła go, żeby przynosząc do niej listy naciskał dwa razy czarny guzik, ale

pracownik poczty nie chciał lub też zapominał stosować się do tej zasady, chociaż starsza

pani, i to jedynie ona w tym lokalu, przy każdej okazji sięgała do swojej brązowej

portmonetki...

- Pani Kwiatkowska, polecony do pani. Ze spółdzielni mieszkaniowej. Proszę tu podpisać -

listonosz wskazał odpowiednią rubrykę na arkuszu.

Nauczycielka podpisała, a dwuzłotówka zmieniła właściciela. Doręczyciel podziękował i

wyszedł.

Kwiatkowska pomknęła do swojego pokoju, gdzie z niepokojem długo oglądała kopertę, nie

mając odwagi jej otworzyć.

Dawno temu, kiedy stosunki we wspólnym mieszkaniu stały się wprost nie do zniesienia,

Kwiatkowska zapisała się do spółdzielni mieszkaniowej „Nasza Kotwica". Mijały lata.

Najpierw była „kandydatem", później odpowiednią uchwałą zarządu przyjęto ją na

„członka", ale mieszkania nie dostawała. Nierzadko odwiedzała siedzibę „Naszej Kotwicy".

Próbowała czegoś się dowiedzieć o choćby jakimś przybliżonym terminie przydziału lokalu.

Odpowiadano jej niezbyt grzecznie, że takich jak ona, Kwiatkowska, są w Warszawie

tysiące, ba! dziesiątki tysięcy, i że „trzeba cierpliwie czekać". Kiedyś usłyszała „taktowny"

dowcip jakiejś smarkuli sie-

dzącej przy maszynie do pisania, że „niejeden, zamiast tu ludziom przeszkadzać w pracy,

poszedłby sobie na Powązki i tam wybrał odpowiednie mieszkanie".

Starsza pani odważyła się w końcu na audiencję u wszechmocnego prezesa. Ten był

wprawdzie uprzedzająco grzeczny, ale również niczego nie przyrzekał. Rozkładał ręce i

tłumaczył, że pierwszeństwo mają „umowy patronalne", w następnej kolejności są rodziny z

domów przeznaczonych do wyburzenia, wreszcie młode małżeństwa, które trzeba uwolnić

od raju wspólnego mieszkania z teściowymi. Później... I tak dalej, i tak dalej. Pan prezes w

ogóle nie mógł określić, kiedy spółdzielnia będzie przydzielała lokale emerytom i

rencistom.

Ale, pomimo to, spółdzielnia nie zapominała o swojej członkini. Od czasu do czasu pani

Eufemia Kwiatkowska otrzymywała listy polecone - długie, białe, opatrzone barwnym

napisem „Nasza Kotwica". W tych pismach zarząd spółdzielni „uprzejmie zawiadamiał", że

wobec wzrostu kosztów należy wnieść dodatkowe opłaty, albo wyjaśniał, że „wobec

niewykonania planów budowy domów, przydział mieszkania dla Ob. przesunięty zostaje na

dalszy termin".

A więc i tym razem pani Eufemia mogła spodziewać się wszystkiego najgorszego. Oglądała

ze wszystkich stron kopertę, nie kwapiąc się z jej rozpieczętowaniem. Wreszcie

nauczycielka zdecydowała. Odszukała torebkę, znalazła w niej okulary i delikatnie oddarła

rożek koperty, a potem rozerwała jeden z jej boków. Wewnątrz znajdował się mały, wąski

kawałek papieru, złożony na dwoje i skąpo zapisany. Rencistka rzuciła okiem i aż

przysiadła na stojącym opodal fotelu. List wypadł jej z rąk.

NASZA KOTWICA Spółdzielnia mieszkaniowa

Ob. Eufemia Kwiatkowska

w miejscu

Zarząd spółdzielni zawiadamia Ob., że przydzielił jej lokal M-l na osiedlu „Za wiatrakami",

ul. Napoleona Gamaszki 6 m. 74.

Wszelkie formalności celem otrzymania kluczy do przydzielonego lokalu należy załatwić

jak najszybciej, zgodnie z załączoną instrukcją. Lokal nieobjęty w posiadanie przez

przydziałobiorcę w ciągu miesiąca od otrzymania niniejszego zawiadomienia, będzie

przydzielony osobie trzeciej wg kolejności.

zarząd

(stempel i podpisy)

Czy można się dziwić, że „przydziałobiorca" dostał z emocji bicia serca? Starsza pani

podniosła list, przetarła chusteczką szkła okularów i kilkakrotnie przeczytała króciutki tekst.

Zajrzała do koperty. Obiecywanej „załączonej" instrukcji w niej nie znalazła, ale to

przeoczenie uznała za nieważny drobiazg. Dochodziła dopiero jedenasta. Był czas, aby

pojechać do „Naszej Kotwicy" i na miejscu dowiedzieć się szczegółów.

A później podskoczyć na osiedle „Za wiatrakami", obejrzeć ulicę Napoleona Gamaszki i

dom stojący tam pod numerem szóstym. Kto wie, jeżeli dozorca będzie człowiekiem

uczynnym, to może pozwoli pani Eufemii rzucić okiem na lokal oznaczony cyfrą „74".

- Gdzie jest to osiedle „Za wiatrakami"? - przemknęło przez głowę nauczycielki.

Odnalazła plan miasta, ale na nim nie było ani śladu zarówno osiedla, jak i ulicy

tajemniczego Napoleona Gamaszki. Widocznie była to nowa, niedawno przebita uliczka

gdzieś na peryferiach miasta i nie zdołano jeszcze uwiecznić jej na planie Warszawy.

A ta uwaga zarządu spółdzielni, że lokale niezasiedlone będą przydzielane osobom trzecim!

Pani Eufemia gorzko się uśmiechnęła. Może takie wypadki rzeczywiście się zdarzają. Jeśli

jednak chodzi o nią, nie ma obawy. Gdyby mogła, dzisiaj opuściłaby ten pokoik i to

„rozkoszne" towarzystwo, na które skazana była od osiemnastu lat.

Dobre nowiny mają tę przedziwną właściwość, że odmładzają ludzi i zasilają ich nową,

wielką energią. Gdyby lekarze zamiast recept dawali przydziały na mieszkania

lub wypisywali czeki Narodowego Banku Polskiego, na pewno chorzy wracaliby do

zdrowia znacznie szybciej, niż po specyfikach sprzedawanych za dolary w PKO. Pani

Kwiatkowska od kilku dni skarżyła się, że strzyka ją w lewym kolanie i że ledwie może

siedzieć, tak jej dokucza lumbago. Teraz jednak, pomimo swoich sześćdziesięciu trzech lat,

zerwała się z fotela i sprężyście, niczym młoda dziewczyna, poczęła szykować się do

wyjścia.

A kiedy wyobraziła sobie minę Janiny Kowalskiej, kiedy ta dowie się o przydziale

mieszkania dla nauczycielki, dobry humor pani Eufemii dosięgną! szczytu. Nawet coś tam

sobie nuciła, a w toaletce odszukała nieużywane od lat puder i szminkę do warg. Za

kwadrans, ubrana tak elegancko, jak na to stać emerytkę, szła w kierunku najbliższego

postoju taksówek. Skoro dostało się przydział własnego, spółdzielczego mieszkania, to w

takim dniu nie jeździ się tramwajem.

W spółdzielni „Nasza Kotwica" tym razem wszyscy byli niezmiernie życzliwi i

uprzedzająco grzeczni. Nawet ta smarkula z dowcipami o cmentarzu na Powązkach

uśmiechnęła się tak promiennie, jak gdyby zamiast rencistki znajdował się w pokoju

najprzystojniejszy z aktorów filmowych albo Mikulski.

- Szanowna pani ma wyjątkowe szczęście - twierdził księgowy - mieszkanko jest

prześliczne. Duży pokój, przeszło dwadzieścia cztery metry kwadratowe. Osobna kuchenka,

wprawdzie bez okna, ale to nic nie szkodzi. Przed-pokoik z szafą w ścianie i bardzo

wygodna łazienka. Właściwie to nie kawalerka a mieszkanie M-2. Kawalerek ciągle nam

brakuje, a pani tak długo czekała, że zarząd postanowił przyznać jej ten lokal. Winszuję,

serdecznie winszuję!

- A gdzie to jest? - pani Eufemia zalana potokiem słów dzielnego reprezentanta „Naszej

Kotwicy" usiłowała dowiedzieć się, w którym punkcie stolicy znajduje się powód jej

szczęścia.

Na twarzy księgowego odbiło się zdumienie.

- Pani nie wie gdzie jest osiedle „Za wiatrakami"? Najpiękniejsza, nowo powstająca

dzielnica Warszawy? To

przecież tuż przy Stalingradzkiej. Za wiaduktem, ale jeszcze przed elektrownią. Blisko do

Wisły. Z okien będzie pani miała wspaniałą panoramę całej stolicy.

- A ulica Napoleona Gamaszki?

- Wysiądzie pani na drugim przystanku za rondem. Później, idąc w kierunku Żerania, trzeba

skręcić w drugą ulicę na lewo. Następnie w trzecią na prawo i już jest pani na Gamaszki.

Nie sposób zabłądzić, bo z daleka widać kolonię wysokich jedenastopiętrowych domów.

- Ciągle nie wiem - wtrąciła „smarkula" - kto to był ten Napoleon Gamaszko, chociaż

codziennie z pięćdziesiąt razy wystukuję to nazwisko na swojej maszynie.

- Gamaszko był, zdaje się - wyjaśnił księgowy - jakimś znakomitym prawnikiem.

- Pewnie stary krętacz sądowy, przyjmujący co najbrudniejsze sprawy - mruknęła młoda

maszynistka. - Inny by się nie cieszył takim uznaniem w naszej spółdzielni, żeby aż jego

imieniem nazywać ulicę.

W tej chwili Eufemia Kwiatkowska przypomniała sobie duży, czerwony tytuł w jednej w

popołudniówek:

„Zbrodniarz z Gamaszki znowu dał znać o sobie" „TRUP W WANNIE W WIEŻOWCU"

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: