Prua Boleslaw - Katarynka.pdf - Ebooki Obyczajowe,klasyka,młodzieżowe,bajki - j.nowak59

Bolesław Prus

Katarynka

Ta lektura , podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na

stronie wolnelektury.pl .

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez

fundację Nowoczesna Polska .

Katarynka

Na ulicy Miodowej co dzień około południa można było spotkać

jegomości a [1] w pewnym wieku, który chodził z placu Krasińskich ku

ulicy Senatorskiej. Latem nosił on wykwintne, ciemnogranatowe palto,

popielate spodnie od pierwszorzędnego krawca, buty połyskujące jak

zwierciadła — i — nieco wyszarzany cylinde r [2] .

Jegomość miał twarz rumianą, szpakowate faworyt y [3] i siwe, łagodne

oczy. Chodził pochylony, trzymając ręce w kieszeniach. W dzień

pogodny nosił pod pachą laskę; w pochmurny — dźwigał jedwabny

parasol angielski.

Był zawsze głęboko zamyślony i posuwał się z wolna. Około Kapucynów

dotykał pobożnie ręką kapelusza i przechodził na drugą stronę ulicy,

ażeby zobaczyć u Pik a [4] , jak stoi barometr i termometr, potem znowu

zawracał na prawy chodnik, zatrzymywał się przed wystawą

Mieczkowskieg o [5] , oglądał fotograﬁe Modrzejewskie j [6] —- i szedł

dalej.

W drodze ustępował każdemu, a potrącony uśmiechał się życzliwie.

Jeżeli kiedy spostrzegał ładną kobietę, zakładał binokl e [7] , aby

przypatrzeć się jej. Ale że robił to ﬂegmatycznie, więc zwykle spotykał

go zawód.

Ten jegomość był to — pan Tomasz.

Pan Tomasz trzydzieści lat chodził ulicą Miodową i nieraz myślał, że

się na niej wiele rzeczy zmieniło. Toż samo ulica Miodowa pomyśleć by

mogła o nim.

Gdy był jeszcze obrońc ą [8] , biegał tak prędko, że nie uciekłaby przed

nim żadna szwaczka wracająca z magazynu do domu. Był wesoły,

rozmowny, trzymał się prosto, miał czuprynę i nosił wąsy zakręcone

ostro do góry. Już wówczas sztuki piękne robiły na nim wrażenie, ale

czasu im nie poświęcał, bo szalał — za kobietami. Co prawda miał do

nich szczęście i nieustannie był swatany. Ale cóż z tego, kiedy pan

Tomasz nie mógł nigdy znaleźć ani jednej chwili na oświadczyny,

będąc zajęty jeżeli nie praktyką, to — schadzkam i [9] . Od Frani szedł do

sądu, z sądu biegł do Zosi, którą nad wieczorem opuszczał, ażeby z

Józią i Filką zjeść kolację.

Gdy został mecenasem, czoło, skutkiem natężonej pracy umysłowej,

urosło mu aż do ciemienia, a na wąsach pokazało się kilka srebrnych

włosów. Pan Tomasz pozbył się już wówczas młodzieńczej gorączki,

miał majątek i ustaloną opinię znawcy sztuk pięknych. A że kobiety

wciąż kochał, więc począł myśleć o małżeństwie. Najął nawet

mieszkanie z sześciu pokojów złożone, urządził w nim na własny koszt

posadzki, sprawił obicia, piękne meble — i szukał żony.

Ale człowiekowi dojrzałemu trudno zrobić wybór. Ta była za młoda, a

tamtą uwielbiał już zbyt długo. Trzecia miała wdzięki i wiek właściwy,

ale nieodpowiedni temperament, a czwarta posiadała wdzięki, wiek i

temperament należyty, ale... nie czekając na oświadczyny mecenasa

wyszła za doktora...

Pan Tomasz jednak nie martwił się, ponieważ panien nie brakło.

Ekwipował si ę [10] powoli, coraz usilniej dbając o to, ażeby każdy

szczegół jego mieszkania posiadał wartość artystyczną. Zmieniał

meble, przestawiał zwierciadła, kupował obrazy.

Nareszcie porządki jego stały się sławne. Sam nie wiedząc kiedy,

stworzył u siebie galerię sztuk pięknych, którą coraz liczniej

odwiedzali ciekawi. Że zaś był gościnny, przyjęcia robił świetne i

utrzymywał stosunki z muzykami, więc nieznacznie zorganizowały się

u niego wieczory koncertowe, które nawet damy zaszczycały swoją

obecnością.

Pan Tomasz był wszystkim rad, a widząc w zwierciadłach, że czoło

przerosło mu już ciemię i sięga w tył do białego jak śnieg kołnierzyka,

coraz częściej przypominał sobie, że bądź co bądź trzeba się ożenić.

Tym bardziej że dla kobiet wciąż czuł życzliwość.

Raz, kiedy przyjmował liczniejsze niż zwykle towarzystwo, jedna z

młodych pań rozejrzawszy się po salonach zawołała:

— Co za obrazy... A jakie gładkie posadzki!... Żona pana mecenasa

będzie bardzo szczęśliwa.

— Jeżeli do szczęścia wystarczą jej gładkie posadzki— odezwał się na to

półgłosem serdeczny przyjaciel mecenasa.

W salonie zrobiło się bardzo wesoło. Pan Tomasz także uśmiechnął się,

ale od tej pory, gdy mu kto wspomniał o małżeństwie, machał niedbale

ręką, mówiąc:

— Iii!...

W tych czasach ogolił wąsy i zapuścił faworyty. O kobietach wyrażał się

zawsze z szacunkiem, a dla ich wad okazywał dużą wyrozumiałość.

Nie spodziewając się niczego od świata, bo już i praktykę porzucił,

mecenas całe spokojne uczucie swoje skierował do sztuki. Piękny

obraz, dobry koncert, nowe przedstawienie teatralne były jakby

wiorstowymi słupami na drodze jego życia. Nie zapalał się on, nie

unosił, ale — smakował.

Na koncertach wybierał miejsca odległe od estrady, ażeby słuchać

muzyki nie słysząc hałasów i nie widząc artystów. Gdy szedł do teatru,

obeznawał się wprzód y [11] z utworem dramatycznym, ażeby bez

gorączkowej ciekawości śledzić grę aktorów. Obrazy oglądał wówczas,

gdy było najmniej widzów, i spędzał w galerii cale godziny.

Prua Boleslaw - Katarynka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: