W roku 1897 podjęła pracę w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Rzymskiego,podczas której zwróciła szczególnąuwagę na dzieci upośledzone umysłowo, przebywające w zamkniętych pomieszczeniachgdzie próbowały czymś się zająć; bawiły się resztkami niedojedzonego chleba.Zachowanie to nasunęło jej myśl, że dzieci posiadają wewnętrzną siłę stymulującą je do rozwoju.By mogła ona się ujawnić, wystarczy im stworzyć odpowiednie warunki.1)
Wkrótce natrafiła na pracę Marca Gasparda Itarda2) i jego ucznia Edwarda Sequina3). Dzięki pedagogice specjalnej Sequina oraz Itarda, praktyce medycznej i doświadczeniom w pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo doszła do wniosku, że problem ich rozwoju i kształcenia jest raczej natury pedagogicznej niż medycznej i wymagają one jedynie odpowiednich warunków wychowawczych, czyli specjalnej metody pracy nad ich rozwojem.
Montessori była także aktywnym członkiem Narodowej Ligi Wychowania Dzieci Upośledzonych Umysłowo. Wiosną 1890 roku, Liga otworzyła w Rzymie Instytut Medyczno-Pedagogiczny Kształcenia Nauczycieli dla Opieki i Wychowania Dzieci Umysłowo Upośledzonych, połączony ze szkołą ćwiczeń dla 22. uczniów. M. Montessori powierzono kierowanie tym instytutem. To dało jej okazję do eksperymentów nad nowatorskim zastosowaniem materiału dydaktycznego Itarda i Sequina. W tym czasie opracowała również swoją metodykę nauczania czytania i pisania. Okres ten później tak scharakteryzowała: "Bardziej zajęta niż nauczycielka ludowa i zupełnie pozbawiona wakacji, uczyłam dzieci od 8. rano do 7. wieczorem. Te dwa lata praktyki są moim pierwszym i właściwym tytułem do pedagogiki."4)
Niebawem się okazało, że nauczane przez nią dzieci upośledzone umysłowo, osiągały lepsze wyniki niż dzieci w normalne. Według Montessori, przyczyną tego były odmienne metody pracy dydaktycznej. "Pierwszym ułatwiono rozwój, gdy ich koledzy normalni byli krępowani i unicestwiani. Sądziłam, że gdyby kiedykolwiek wychowanie specjalne, które tak cudownie rozwinęło upośledzonych, zostało zastosowane do dzieci normalnych cud znikąłby, a przepaść dzieląca ludzi niepełnosprawnych od normalnych nigdy nie byłaby wypełniona. Kiedy wszyscy podziwiali postępy moich idiotów, rozmyślałam nad przyczynami, które mogły zatrzymać zdolnych uczniów szkół miejskich na tak niskim poziomie."5) W roku 1902 uczestnicząc w II Międzynarodowym Kongresie Pedagogicznym, Montessori referowała wyniki swojej pracy nad związkami pedagogiki z medycyną. Treść wypowiedzi dotyczyła też zastosowania na nowy sposób metody Sequina.
Panująca we Włoszech atmosfera reform spowodowała powstanie "Instituto Romano die Beni Stabili", który miał za zadanie zmodernizowanie i wyremontowanie domów w dzielnicy zamieszkałej przez rodziny robotnicze, oraz resocjalizację jej mieszkańców, w tym zajęcie się dziećmi pozostającymi bez opieki. W tym celu w każdym domu na parterze, postanowiono otworzyć placówkę na wzór świetlicy-przedszkola. W instytucjach tych zamierzano zatrudnić nauczycieli, lekarzy, a nad całością miał czuwać odpowiednio przygotowany kierownik. To stanowisko zaproponowano M. Montessori, która chętnie je przyjęła. Montessori nazwała tę instytucję wychowawczą Case dei Bambini - Domy Dziecięce.
Pierwsze przedszkole pod tą nazwą zostało otwarte w 1907 roku. M. Montessori spędzała w nim każdą chwilę wolną od pracy na Uniwersytecie Rzymskim i praktyki lekarskiej. Powoli wyposażała też placówkę w meble dostosowane do potrzeb dzieci, pomoce Itarda i Sequina, a także materiały własnego projektu i stosowane w psychologii eksperymentalnej. Przygotowywała opiekunki do pracy z dziećmi i nowymi pomocami. Zalecała, by niczego dzieciom nie narzucały: "Nie stawiam wychowawczyniom żadnych ograniczeń i żadnych szczególnych obowiązków."6) "Chciałam tylko poznać reakcję dzieci. Prosiłam, by one im w żaden sposób nie przeszkadzały."7)
Po kilku tygodniach pobytu dzieci w placówce, M. Montessori zaobserwowała zmiany zachodzące w ich zachowaniu. Wzrastało też ich zainteresowanie materiałem dydaktycznym. Wybierały go chętniej niż typowe zabawki. Wydarzeniem, które pracy M. Montessori nadało nowy sens, było odkrycie zjawiska, które później nazwała "polaryzacją uwagi"8). Od czasu odkrycia "polaryzacji uwagi" celem jej eksperymentalnej pracy się stało wywoływanie tego zjawiska.
Coraz bardziej doskonaliła opracowany przez siebie materiał dydaktyczny. Zestaw pomocy został wzbogacony o nowe pomoce do nauki geografii, gramatyki, matematyki oraz innych przedmiotów nauczania. Prowadząc obserwacje, M. Montessori zauważyła zafascynowanie dzieci ciszą i włączyła ją do swojego systemu wychowawczego w postaci tzw. "Lekcji ciszy"9).
Wprowadziła też, jako zasadę pedagogiczną obowiązującą w stosunku do dzieci, swobodny wybór materiałów dydaktycznych, dowolność miejsca i czasu pracy. Zniosła nagrody i kary. Ograniczyła czynności nauczyciela na rzecz samodzielności dzieci. Wprowadziła naukę czytania i pisania oraz podstawy matematyki. Sukces tej nowej placówki spowodował, że rosło zainteresowanie, a to powodowało powstawanie następnych placówek. W roku 1910 podjęła decyzję o rezygnacji ze wszystkich innych zajęć, łącznie z rezygnacją z prawa do wykonywania zawodu lekarza. Odtąd się zajęła doskonaleniem swojej metody.
Wkrótce doszło do spopularyzowania w świecie teorii pedagogicznej Marii Montessori. W roku 1911 metodę tę zaczęto stosować w szkołach w Szwajcarii i we Włoszech. W rok później powstały w Anglii i USA komitety popierające jej pedagogikę. Od tej pory M. Montessori całkowicie się oddaje doskonaleniu i propagowaniu swojej metody. Odbywa liczne podróże w celu wspierania rozwijającego się ruchu montessoriańskiego. Efektem tych wysiłków jest powstawanie komitetów i organizacji popierających idee Montessori. Organizowane są kursy i sympozja pedagogiczne w czasie trwania których, Montessori prowadzi wykłady i odczyty. Powstają nowe placówki pracujące według jej metody. W ruch montessoriański się włączają znane osobistości świata pedagogicznego i osoby będące autorytetami uwczesnych czasów.
Idea Montessori daje początki nowym nurtom pedagogicznym. W roku 1929 powstaje Associatio Montessori Internationale (Międzynarodowe Stwarzyszenie Montessori), które się staje centralną organizacją koordynującą działalność placówek i towarzystw montessoriańskich na świeci oraz kształcącą nauczycieli. Krajowe Stowarzyszenia Montessori powstają na całym świecie, powstają też Centra Szkoleniowe.
Idea wychowania do wolności i niezależności, zawarta w metodzie się stała zagrożeniem dla rządów faszystowskich. W roku 1933 zamknięto w Niemczech wszystkie szkoły prowadzone metodą Montessori, a napisane przez nią książki razem z innymi spalono publicznie na Reishstagsplatz w Berlinie.
Po II Wojnie światowej, M. Montessori ponownie podjęła wysiłki w celu odrodzenia ruchu społecznego na rzecz metody. Zaowocowały one reaktywowaniem starych i powoływaniem nowych stowarzyszeń, ośrodków szkoleniowych, przedszkoli i szkół montessoriańskich. Za wybitne osiągnięcia pedagogiczne i przesłanie humanistyczne zawarte w ideach swojej metody wychowawczej, Maria Montessori została wyróżniona najwyższymi odznaczeniami, przyznawanymi przez rządy i uniwersytety wielu krajów.
Była wyróżniana tytułami Doktora Honoris Causa, na Uniwersytecie w Sorbonie otrzymała Krzyż Legii Honorowej, była nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla. By uczcić jej osiemdziesiąte urodziny, zorganizowano spotkanie poświęcone zagadnieniom pedagogiki. Przerodziło się ono w konferencję międzynarodową, podczas której M. Montessori wygłosiła trzy wykłady. Zawarła w nich wszystkie podstawowe idee swojej teorii. Sformułowała też słynne zdanie, stanowiące zasadę wychowania metodą Montessori - "Pomóż mi zrobić to samodzielnie".
W maju 1951 roku się odbył ostatni kongres Montessori z jej udziałem. Organizatorem było AMI. Brało w nim udział prawie 150. delegatów z siedemnastu krajów.
Maria Montessori zmarła 6 maja 1952 roku w Noordwijk w Holandii. Ostatnim domem Marii Montessori było mieszkanie przy Koniginweg w Amsterdamie, które od czasu jej śmierci jest siedzibą AMI i miejscem pamięci narodowej.
E. M. Standing10) kończąc rozdział poświęcony omawianiu życia Marii Montessori, pisał: "Została pochowana na małym, katolickim cmentarzu w Noordwijk, grób jej zdobi piękny pomnik wzniesiony przez jej zwolenników. Ale pomnikiem o wiele wspanialszym i - chcemy wierzyć - o wiele trwalszym, jest i będzie ten zbudowany radością i szczęściem, które emanują od tysięcy dzieci, w każdej części świata11)."
1) W. Bohm "M. Montessori." Heilbrum 1969 s. 42.2) M. G. Itard (1774 - 1838) lekarz francuski, psychiatra. Opracował metodę pracy z głuchoniemymi. Założenia metody sformułował po doświadczeniach w pracy z niedorozwiniętym chłopcem znalezionym w lasach Aveyronu.3) E. Seguin (1812 - 1880) lekarz francuski, psychiatra, uczeń Itarda. Opracował metodę pracy z upośledzonymi umysłowo. Założył szkoły dla dzieci upośledzonych.4) M. Montessori "Domy dziecięce. Metoda pedagogiki naukowej stosowana w wychowaniu najmłodszych dzieci." Nakład Henryka Lendenfelda, Warszawa 1913, s. 27.5) j. w., s. 34.6) M. Montessori "Il segreto dell'infanzia" Mediolan 70, s. 155.7) "How it all happend? Dr Montessori spaeks", "AMI Communications" Nr 2-3, s. 5.8) Proces psychiczny, będący konsekwencją głębokiej i długotrwałej koncentracji uwagi.9) Zajęcia grupowe, polegające na ćwiczeniu koordynacji ruchowej w czasie których uczniowie starają się zachowywać bez hałasu. Udział w tych zajęciach umożliwia dzieciom nauczenie się, w jaki sposób utrzymać ciszę. Lekcje te trzeba uznać za znak rozpoznawczy programu wychowawczego Montessori.10) E. M. Standing, filozof, pedagog, wykładowca na Uniwersytecie w Cambridge. Pierwszy raz spotkał M. Montessori w 1921 r. i przez następne trzydzieści lat ściśle z nią współpracował. Autor książki: "M. Montessori, her life and work" - opracowania powstałego z inspiracji samej M. Montessori i tworzonego w ścisłej z nią współpracy.11) E. M. Standing: M. Montessori, her life and work. New American Library, Fresno 1962 s. 72.
laremi