komineeek5.pdf
(
1431 KB
)
Pobierz
61480459 UNPDF
6 lutego 2009
online:
3584
budowa
i remont
projekty
wnętrza
co za ile
baza firm
i produktów
nieruchomości
ogrody
szukaj...
Kontakt
budowa i remont
FORUM
klany
prasa
eprasa
budowa i remont
Instalacje
Kominki i Kominy
INSPIRACJE
|
PRZED BUDOWĄ
|
STAN SUROWY
|
INSTALACJE
|
WYKOŃCZENIE
|
WNĘTRZA
|
WOKÓŁ DOMU
|
DOMY GOTOWE
|
KONKURSY
INSTALACJE
Ogrzewanie
Elektryka
Woda i Kanalizacja
Wentylacja
Klimatyzacja
Kominki i Kominy
Centralne Odkurzanie
Dom bezpieczny i
inteligentny
Pompy Ciepła
Kolektory Słoneczne
DGP, czyli ogrzewanie kominkowe
Układy grzewcze, wykorzystujące wkład kominkowy jako źródło ciepła ciepłe powietrze jako
czynnik grzewczy, nazywane są systemami Dystrybucji Gorącego Powietrza (DGP).
POZOSTAŁE ARTYKUŁY
WIĘCEJ.
Kominek może służyć do ogrzewania domu, ale lepiej, by
nie był jedynym źródłem ciepła. Takie ogrzewanie jest
bowiem dość uciążliwe w obsłudze, ma mało efektywną
regulację mocy grzewczej i stosunkowo niską sprawność
spalania. Mimo to sporo osób decyduje się na
użytkowanie
kominka
jako głównego źródła ciepła i wybiera w tym celu
rozwiązania umożliwiające rozprowadzanie ciepłego
powietrza po całym domu lub współpracę kominka z
wodną instalacją grzewczą.
Kominki nowoczesne i dekoracyjne
Remont kanałów kominowych
Remont komina nad dachem
Kominy stalowe
Kominy tradycyjne z cegły
Kozy, czyli piece wolno stojące
Ile powietrza do kominka?
Budowa kominka
Nasady kominowe
Przybory kominkowe
Kominki i piece aranżacje
Kominki domowe ognisko
Jaki komin do jakiego paleniska?
Kominek w salonie
DGP, czyli ogrzewanie kominkowe
Pomyśl o kominie
Remont komina
Kominek zdobi i grzeje
Jaki komin?
Kominek na poddaszu wymagania
konstrukcyjne
Kominy ceramiczne
Planowanie
Lokalizacja i rodzaj kominka powinny być zawarte w
projekcie domu. Do jego funkcjonowania niezbędny jest
bowiem komin, który powinien być wykonany równocześnie
ze stanem surowym budynku. Jeśli dom ma być ogrzewany
powietrzem z kominka, w projekcie powinien być pokazany
układ kanałów rozprowadzających ciepłe powietrze, przyjęty
odpowiedni rodzaj stropu, a pomieszczenia – odpowiednio
podwyższone, jeśli przewody rozprowadzające ciepłe
powietrze mają być ukryte pod sufitem podwieszanym.
Lokalizacja kominka
. Najkorzystniej jest zlokalizować
kominek w centralnym punkcie domu, bo wtedy wszystkie
przewody z ciepłym powietrzem będą miały zbliżoną
długość. Zapewni to równomierne rozprowadzanie ciepła,
zwłaszcza gdy nie będzie ono wspomagane wentylatorem
wymuszającym cyrkulację.
(fot. Brunner)
PORADY EKSPERTÓW
WIĘCEJ
Czy dom może istnieć bez komina?
Jak dobrać moc kotła węglowego dla domu
o powierzchni 170 m2 i jakie warunki
powinien spełniać współpracujący z nim
komin?
Jak wyliczyć m3 drewna?
Czy samemu można zrobić kominek?
Czy konieczne jest wstawienie wyłazu w
dachu?
Co może być przyczyną nieprawidłowego
ciągu kominowego?
Rodzaj komina
trzeba dostosować do wielkości kominka, jego mocy grzewczej, a także
usytuowania względem ścian domu. Przepisy wymagają, aby przekrój kanału dymowego był nie
mniejszy niż 14 × 14 cm, a jeśli zostanie w nim zastosowany wkład kominowy, nie powinien mieć
średnicy mniejszej niż 12 cm. Przekroje przyłączy do wkładów kominkowych są w rzeczywistości
znacznie większe, dlatego w kominach murowanych stosuje się kanały dymowe o przekroju 14 ×
27 cm lub 27 × 27 cm (wymiary wynikające z normatywnych wymiarów cegieł). Kominy
prefabrykowane powinny mieć średnicę 18–20 cm.
Konstrukcję komina odprowadzającego dym z kominka
dobiera się stosownie do jego lokalizacji z uwzględnieniem
tego, czy będą w nim też inne kanały – spalinowe lub
wentylacyjne. Jeśli kominek przylega do ściany
konstrukcyjnej lub prowadzone są w nim liczne kanały,
najczęściej wybiera się komin murowany. Wbudowany w
ścianę komin jest wtedy stosunkowo tani i łatwo wykończyć
jego górny odcinek wystający ponad dach domu.
ABC BUDOWLANE
WIĘCEJ
Kiedy zaplanować budowę komina?
Komin murowany krok po kroku
Do czego może służyć kominek?
Czym się różni wkład od kasety?
Obudowa kominka
Na co zwracać uwagę wybierając kominek
Gdy komin ma służyć tylko do odprowadzania dymu z
kominka, lepszym rozwiązaniem będzie konstrukcja z
elementów prefabrykowanych, które są dostosowane do odprowadzania spalin o wysokiej
temperaturze. Powinny to być elementy zespolone, zawierające nie tylko kanał dymowy, ale
również wentylacyjny – niezbędny do bezpiecznego użytkowania kominka.
(fot. Tarnava)
Dyskusyjne jest natomiast wyposażanie
kominów murowanych
w żaroodporne wkłady stalowe.
Jeśli umiejętnie pali się w kominku, a komin jest starannie wymurowany z cegieł dobrej jakości,
wkład nie jest konieczny. Jedynie do kominka z płaszczem wodnym – ze względu na niższą
temperaturę spalin i możliwość skraplania się (kondensacji) pary wodnej – wyposażenie komina
we wkład jest w pełni uzasadnione.
Z ŻYCIA WZIĘTE
WIĘCEJ
Kontrola przewodów kominowych
uwaga na kominiarzy!
Stan branży budowlanej jest źle!
Stan branży budowlanej jest dobrze!
Komin z ociepleniem
Dlaczego warto mieć własny dom?
Jak funkcjonuje system Dystrybucji Gorącego Powietrza, czyli DGP
Wada ogrzewania powietrznego polega na rozprowadzaniu
po domu ogrzanego powietrza. Jeśli źródłem ciepła jest
kominek, ogrzewa się ono opływając obudowę wkładu
kominkowego, po czym przez rozdzielacz i system rur
rozprowadzających zakończonych anemostatami (czyli
nawiewnikami) dopływa do poszczególnych pomieszczeń.
Schłodzone, przemieszcza się ku dołowi i otworami w
obudowie powraca do kominka dzięki naturalnemu ciągowi
lub też wymuszeniu takiego ruchu pracą wentylatora.
Komin z ociepleniem
Dlaczego warto mieć własny dom?
DYLEMATY
WIĘCEJ
Kominek otwarty czy zamknięty?
Kominek otwartą czy zamkniętą komorą
spalania?
TOPOWE PRODUKTY
JAWAR Stalowe i ceramiczne systemy
kominowe
Warunkiem funkcjonowania tego ogrzewania jest zatem
swoboda
przepływu powietrza
na drodze pomieszczenia –
kominek. Aby zapewnić tę swobodę, w drzwiach
wewnętrznych montuje się kratki, wierci otwory lub podcina
dolną krawędź skrzydeł.
Firma JAWAR jest
producentem
najszerszego w Polsce
asortymentu systemów
kominowych. Nasza
oferta obejmuje
wszystkie nowoczesne
rozwiązania w
dziedzinie odprowadzania spalin, od sztywnych i
elastycznych wkładów kominowych, poprzez
stalowe kominy izolowane, aż po kominy
ceramiczne.
więcej
Ze względu na możliwość przenoszenia zapachów, wlotów
powietrza grzewczego nie umieszcza się w w.c. ani w
kuchni i zapewnia w tych pomieszczeniach inny sposób
ogrzewania. Wadę powietrznego ogrzewania
kominkowego, jaką jest unoszenie kurzu, można w
pewnym stopniu ograniczyć, montując filtr na wentylatorze.
Ogrzewanie z DGP może również funkcjonować w systemie
zamkniętym, jeśli do pomieszczeń doprowadzone są po dwie rury – jedna z nawiewem ciepłego
powietrza, a druga odprowadzająca powietrze schłodzone z powrotem do kominka. Nie trzeba
wtedy wykonywać podcięć pod drzwiami ani montować w nich tulei. Nie eliminuje to jednak
problemów z rozchodzeniem się zapachów i kurzu.
zobacz więcej
Zależnie od rozległości instalacji rozprowadzającej (odległości wylotów powietrza od kominka)
system może pracować w tzw. obiegu grawitacyjnym lub z wymuszoną wentylatorem cyrkulacją
powietrza. Grawitacyjnie można rozprowadzać powietrze pod warunkiem, że poziome odcinki rur
nie przekraczają 3–4 m; dotyczy to niewielkich domów, w których kominek umieszczony jest w
centralnym miejscu.
Większe możliwości zapewnia wymuszony obieg powietrza, w którym odpowiednio dobrany
wentylator umożliwia pokonanie oporów przepływu w dłuższych odcinkach rur. Jednak jego praca
uzależniona jest od dopływu prądu (podczas awarii sieci elektrycznej ogrzewanie praktycznie nie
działa), a także jest źródłem hałasu, mniej lub bardziej słyszalnego zależnie od jego
umiejscowienia i jakości.
Jak rozprowadzić rury
Ogrzewanie kominkiem z systemem DGP
powinno być zaprojektowane przez fachowca. W
dokumentacji powinny być określone przekroje rur, lokalizacja ich wylotów, wydajność wentylatora
oraz nastawy poszczególnych anemostatów i przepustnic. Po uruchomieniu instalacja wymaga
regulacji wydajności ogrzewania.
W zależności od tego, jakiego przepływu powietrza wymaga dane pomieszczenie, ustawiane jest
odpowiednie stałe otwarcie przepustnicy. W trakcie użytkowania instalacji przepływ powietrza
reguluje się anemostatami lub kratkami nawiewnymi.
W montażu
instalacji DGP
najwięcej kłopotów sprawia rozprowadzenie rur dużej średnicy (80–
140 mm). Ich wyloty powinny znaleźć się w pobliżu okien, co zapewnia w miarę równomierny
rozkład temperatury w pomieszczeniu. Mogą być one umieszczane w suficie lub ścianach, a na
piętrze i poddaszu – w podłodze. Można je prowadzić na kilka sposobów zależnie od konstrukcji
domu i etapu robót, na jakim planujemy instalację ogrzewania powietrznego:
l
w domu parterowym z poddaszem nieużytkowym najłatwiej rozprowadza się rury na
strychu; otula się je grubą warstwą wełny mineralnej, a wyloty przeprowadza przez sufit;
l
w budynkach, w których są stropy z pustaków, do ułożenia rur można wykorzystać kanały w
tych pustakach; umożliwiają one wprowadzenie rur o średnicy 12–14 cm. Wymagać to
będzie rozkucia miejsc ich wylotów i zabezpieczenia na czas betonowania;
l
w pomieszczeniach z sufitem podwieszanym przewody rozprowadzić można nad nim. Nie
powinny one jednak leżeć na konstrukcji stelaża, gdyż powodowałoby to miejscowe
przegrzewanie płyt sufitowych i mogłoby ułatwić rozchodzenie się szumów związanych z
przepływem powietrza;
l
w domach już wykończonych rury rozprowadzające ciepłe powietrze najłatwiej ułożyć po
wierzchu ścian i obudować płytami gipsowokartonowymi.
Rury.
W systemie powietrznego ogrzewania kominkowego stosuje się głównie
elastyczne rury
aluminiowe typu flex
, które dzięki giętkości i możliwości rozciągania umożliwiają zmianę kierunku
przebiegu instalacji bez konieczności montowania. W nieogrzewanych pomieszczeniach (np. na
nieużytkowym poddaszu) rury te wymagają izolacji cieplnej otuliną z wełny mineralnej (można
stosować gotowe rury izolowane lub samodzielnie je przykrywać).
Izolacja ta stanowi zarazem ochronę stykających się z przewodami elementów przed nadmiernym
nagrzewaniem się, jest także izolacją akustyczną, ograniczającą przenikanie do wnętrz
mieszkalnych szumów i drgań z instalacji. Do rozprowadzenia gorącego powietrza stosuje się też
sztywne kanały płaskie o przekroju prostokątnym
, umożliwiające prowadzenie np. w warstwie
podkładów podłogowych. Przejście z jednego systemu kanałów na drugi wymaga użycia
odpowiednich złączek przejściowych.
Wkład do kominka z systemem DGP
(fot. Lechma)
Wentylator, filtry, rozdzielacz
Jeśli ogrzewanie kominkowe ma pracować w systemie cyrkulacji wymuszonej, niezbędne jest
zamontowanie wentylatora (nazywanego też turbiną) przetłaczającego powietrze. Wentylator taki
można zamontować dwojako:
l
na doprowadzeniu powietrza do kominka – wtedy wtłacza je do obudowy
wkładu
kominkowego
(tzw. turbina zimna),
l
na wylocie powietrza gorącego (turbina gorąca).
Turbinę zimną
można montować w obudowie kominkowej (u dołu)
pod warunkiem, że ta jest szczelna, aby wtłaczane powietrze nie
wydostawało się na zewnątrz. Wkład kominkowy musi więc mieć
zamykane otwory cyrkulacji powietrza, a nie wszystkie modele
spełniają ten warunek.
Zaletą takiej lokalizacji wentylatora jest to, że pracuje w niższej
temperaturze, co ma znaczenie dla jego trwałości, łatwiejszy jest
także dostęp do niego w razie konieczności wymiany czy naprawy.
Wkłady kominkowe przystosowane do takiego systemu nadmuchu
wyposażone są najczęściej w dystrybutor gorącego powietrza, do
którego podłącza się bezpośrednio rury rozprowadzające.
Turbinę gorącą
– czyli wariant częściej stosowany – umieszcza się
na wylocie powietrza z kominka: w takim miejscu, by zapewniony był
do niej łatwy dostęp. Można ją umieścić na strychu, poddaszu lub w
okapie kominka z dostępem od tyłu. Wydajność takich wentylatorów
– zależnie od rozległości instalacji i mocy grzewczej – zawiera się w
granicach od 300 do 800 m3/h. Ogrzane powietrze zasysane jest
jedną rurą zbiorczą z obudowy kominka, a na wylocie z wentylatora
montuje się rozdzielacz kierujący strumienie powietrza do
poszczególnych pomieszczeń.
Niekiedy, choć jest to wariant bardziej hałaśliwy, do nadmuchu ciepłego powietrza stosuje się nie
jeden wentylator centralny, ale kilka mniejszych zamontowanych bezpośrednio na wylocie
powietrza do pomieszczenia. Zaletą takiego rozwiązania jest łatwość sterowania intensywnością
nawiewu przez płynną regulację obrotów wentylatora.
Filtr.
System DGP powinno się wyposażyć w filtr, który pochłaniać będzie kurz przemieszczający
się wraz z powietrzem cyrkulacyjnym. Filtry takie połączone są najczęściej bezpośrednio z
wentylatorem i muszą być łatwo dostępne ze względu na konieczność okresowego czyszczenia.
Są to najczęściej filtry z wkładem metalowym, odpornym na wysoką temperaturę; można je myć
np. w zmywarce. Zamontowanie filtru powoduje jednak tłumienie przepływu powietrza, co trzeba
uwzględnić przy doborze wentylatora.
Montaż rur do aparatu
nawiewnego (fot. Darco)
Instalacja grawitacyjna systemu DGP
w budynkach wysokich i wąskich
W dużych domach do Dystrybucji Gorącego
Powietrza potrzebny jest wentylator wymuszający
jego przepływ
Regulacja systemu DGP
System Dystrybucji Gorącego Powietrza powinien
być tak wyregulowany, aby pomieszczenia
nagrzewały się wystarczająco powietrzem o
możliwie niewysokiej temperaturze (zgodnie
z przepisami – nie wyższej niż 45°C) i
napływającym z nawiewników bez wywoływania
odczuwalnych podmuchów. Nadmierna
intensywność wypływu powietrza byłaby
odczuwana jako dyskomfort, potęgowany jeszcze
zwiększeniem hałaśliwości instalacji.
Parametry pracy ogrzewania kominkowego –
temperatura i intensywność przepływu powietrza –
powinny być podane w projekcie instalacji, ale w
trakcie użytkowania konieczne są korekty ze
względu na trudne do przewidzenia zmiany
warunków pracy.
Sposób rozprowadzania powietrza
ogrzanego przez kominek (system DGP)
Aby doprowadzić do pomieszczenia moc grzewczą
1 kW, trzeba by zapewnić napływ w ciągu godziny
120 m3 powietrza ogrzanego do temperatury max.
45°C. Jeśli zapotrzebowanie budynku wynosi 7–
8 kW, wymagałby napływu ok. 1000 m3 powietrza
w ciągu godziny. Takiej wydajności nie zapewni
nawet bardzo duży wentylator. Jest to dość istotne
ograniczenie w możliwościach grzewczych
systemu DGP.
Jeśli ogrzewanie byłoby niedostateczne, trzeba by albo podnosić temperaturę powietrza
grzewczego (wbrew przepisom), albo zwiększyć intensywność jego napływu (co odbije się na
komforcie). Dlatego dom ogrzewany kominkiem powinien mieć bardzo dobrą izolacyjność
cieplną: przyniesie to nie tylko oszczędności na paliwie, ale zapewni większy komfort
użytkownikom ogrzewania. Zmniejszy bowiem zapotrzebowanie budynku na ciepło zarówno
podczas silnych mrozów, jak i w pozostałych okresach sezonu grzewczego, co umożliwi obniżenie
najważniejszych parametrów ogrzewania, czyli temperatury i przepływu powietrza.
Regulację mocy ogrzewania zależnie od rzeczywistych warunków uzyskujemy głównie przez
zmianę intensywności palenia w kominku, przy zachowaniu stałego przepływu. Niekiedy
potrzebna jest jednak regulacja ilości przepływającego powietrza, na przykład wstępne ustawienie
przepływów czy też wyłączenie niektórych pomieszczeń z ogrzewania.
Do tego celu służą przepustnice montowane na poszczególnych odnogach systemu orurowania.
Obrotowe klapki umieszczone w ukrytych w rurach w stropie lub za ekranami na ścianach i
połączone z elastycznymi cięgnami umożliwiają tłumienie bądź zwiększanie przepływu powietrza.
Do dokładnej regulacji przepływu służą anemostaty, czyli nawiewniki z regulowaną szczeliną,
przez którą wypływa powietrze.
Uwaga:
Nadmierne zdławienie przepływu powietrza powoduje wzrost hałaśliwości nawiewu, co
jest niepożądane zwłaszcza w sypialni.
Jaki wkład
Wkład kominkowy dobiera się zazwyczaj ze względu na moc, a także
wygląd zewnętrzny. Teoretycznie, moc nominalna kominka powinna
Wkład kominkowy dobiera się zazwyczaj ze względu na moc, a także
wygląd zewnętrzny. Teoretycznie, moc nominalna kominka powinna
odpowiadać zapotrzebowaniu na moc grzewczą w konkretnym
budynku. Jednak kominek to nie kocioł gazowy i stałe utrzymywanie
mocy nominalnej jest praktycznie niemożliwe.
Ze względu na to, że do funkcjonowania
ogrzewania kominkowego
potrzebna jest praca związana z rozpalaniem i podtrzymywaniem
ognia, powinniśmy też zwracać uwagę na niżej wymienione cechy
wkładu, wpływające na wygodę obsługi.
Wielkość komory spalania.
Do większej komory rzadziej można
dorzucać drewno i oddaje ciepło przez dłuższy czas niż mała
komora.
Szyber. Zamontowany w czopuchu (część stanowiąca połączenie
otworów wylotowych spalin z kanałami kominowymi) powinien
umożliwiać przymykanie kanału dymowego.
Wkład kominka z płaszczem
wodnym
Doprowadzenie powietrza. Oprócz powietrza, które po ogrzaniu
rozprowadzone jest po domu, do kominka musi być doprowadzone również to konieczne do
procesu spalania. Są na to dwa sposoby:
l
przez nawiewniki okienne powietrze wpływa do pomieszczenia, w którym stoi kominek, a
następnie – pod palenisko przez otwór znajdujący się pod drzwiczkami kominka
l
powietrze doprowadzone jest bezpośrednio kanałem z zewnątrz domu pod palenisko.
Obudowa. Niezależnie od walorów estetycznych trzeba zapewnić dobrą izolację cieplną wkładu,
aby obudowa nie nagrzewała się nadmiernie.
Kominek z płaszczem wodnym
Instalacja kominka z płaszczem wodnym ma sens
jedynie wtedy, gdy w domu ma być zainstalowane
ogrzewanie wodne zasilane z innego źródła (kocioł
węglowy, gazowy), a kominek będzie służył jedynie jako
element wspomagający główne urządzenie grzewcze.
Przemawia za tym przede wszystkim rachunek
ekonomiczny – instalacja grzewcza musi być taka sama
jak przy zasilaniu z kotła. Z tych samych względów nie
jest wskazane, by kominek był jedynym źródłem ciepła,
bo efektywność i możliwości regulacji ogrzewania
kominkowego są znacznie mniejsze niż instalacji
zasilanej kotłem. Takie rozwiązanie jest uzasadnione
jedynie jako przejściowe – np. w sytuacji, gdy nie ma miejsca na kotłownię, ale w perspektywie
można będzie zamontować kocioł gazowy w kuchni czy łazience.
Kominek z płaszczem wodnym musi być podłączony zgodnie z przepisami do otwartego systemu
ogrzewania, a więc nie może bezpośrednio zasilać ogrzewania podłogowego czy też grzejników
panelowych. Choć niektóre kotły wyposażone są w układy zabezpieczenia przed nadmiernym
wzrostem temperatury wody, to formalnie też wymagają one podłączenia do systemu otwartego.
Oczywiście nie eliminuje to możliwości współpracy z instalacją zamkniętą (ciśnieniową), ale
wymaga zamontowania wymiennika ciepła oddzielającego obieg kotłowy od grzejnikowego, a
także rozbudowania układu regulacji.
Do miejsca zainstalowania kominka z płaszczem wodnym musimy doprowadzić rury – nie tylko
instalacji c.o., ale również wodociągowe i kanalizacyjne: do napełniania instalacji i
odprowadzania wody z przelewu otwartego naczynia wzbiorczego, aby umożliwić działanie układu
zabezpieczającego instalację przed przegrzaniem. Układ ten powoduje otwarcie sterowanego
termostatem zaworu, przez który przepływa woda wodociągowa. Schładza ona płaszcz kominka i
odpływa do kanalizacji.
Teoretycznie kominek z płaszczem wodnym może podgrzewać wodę użytkową. Konieczne wtedy
będzie zamontowanie zasobnika ciepłej wody z wężownicą zasilaną z instalacji c.o. Jeśli kominek
ma być jedynym źródłem ciepła, układ taki będzie mało komfortowy w użytkowaniu, gdyż dłuższe
przerwy palenia w kominku spowodują wystudzenie wody, a gdy będzie potrzebna, jej
nagrzewanie będzie trwać dość długo.
Cezary Jankowski, Katarzyna Olędzka
dodano: 25.04.2008.
zmieniono: 25.04.2008.
Komentarze
Wszystkie komentarze: 0
skomentuj
Brak komentarzy
Wkład kominkowy zasilany peletami
z zasobnikiem o pojemności 123 kg
wystarczajacej na 56 dni pracy kominka
Plik z chomika:
mareczek72
Inne pliki z tego folderu:
Kominek+ogrzewanie.pdf
(654 KB)
Prezentacja do wykładu ogrzewanie powietrzem.ppt
(2169 KB)
wkłady kominowe -katalog_2_pl.pdf
(4688 KB)
Instr. RT08P Kominek LUX.pdf
(643 KB)
Klimatyzaczja(1).pdf
(357 KB)
Inne foldery tego chomika:
Call Of Duty Modern Warfare 2
Dokumenty
filmy 3gp
filmy fabularne
Filmy+xxx
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin