Staff Leopold.pdf

Leopold Staff

Niebo w nocy

Podwaliny

Noc czarna, srebrna noc.

Świat nieskończony

W czasie i przestrzeni.

Pośrodku Droga Mleczna.

Któż po niej przechodzi?

To przechodzi ludzkie pojęcie.

Budowałem na piasku

I zawaliło się.

Budowałem na skale

I zawaliło się.

Teraz budując, zacznę

Od dymu z komina.

Żuraw

Bliskość daleka

Wyższy nad strzechy chałup,

wśród sadów i muraw.

Drewniany strażnik studni, skąd

człek i chudoba

Piją, na jednej nodze stoi chudy

żuraw.

Nie widzę ciebie, tylko twoje szaty,

I ślepym ciebie zgaduję

zdumieniem,

Snem jasnym ciemnych korzeni są

kwiaty,

Jak śpiew jest jeno zbudzonym

milczeniem.

Wideł, w których kołysze się,

skrzydła wzniósł oba

I jakby z pól wyglądał ludzi, pręży

szyję,

Dzierżąc gotowe wiadro w długim

kiju dzioba.

Ostatnie blaski jesieni na

drzewach,

Zachodnie słońce, lot dzikiego

ptaka

Wieszczą o innych krainach i

niebach,

Które zachwyca godzina jednaka.

Na rozkaz ludzki schyla kark i z

głębi pije,

A czując na swym grzbiecie głaz

ciężki jak praca.

Czerpie jedyne dobro wszystkich i

niczyje;

I że nie złudą jedynie są echa

Czaru, co włada wiecznie za snu

bramą,

Mówi o zmierzchu twa bliskość

daleka,

Co zwierza wszystkim tęskniącym

to samo.

Rychło do góry z pełnym

czerpakiem powraca

I obficie rozdziela słodkie skarby

wody,

Bo wie sam, czym znój-ciężar i

ochłoda-płaca

On, zgodna, równa waga trudu i

nagrody.

Kowal

Całą bezkształtną masę kruszców

Chleb

Deszcz jesienny

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze

Na próżno czekały na słońca oblicze...

W dal poszły przez chmurna pustynię piaszczystą,

W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...

Odziane w łachmany szat czarnej żałoby

Szukają ustronia na ciche swe groby,

A smutek cień kładzie na licu ich młodem...

Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem

W dal idą na smutek i życie tułacze,

A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...

Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...

Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...

Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...

Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.

Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,

Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...

Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...

Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...

Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie

I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem

I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,

Trawniki zarzucił bryłami kamienia

I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...

Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu

Położył się na tym kamiennym pustkowiu,

By w piersi łkające przytłumić rozpacze,

I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Kołodziej

O lat tysiąc świat cały wygląda mo młodziej,

Gdy widzę, jak przed progiem swej lepianki wiejskiej

Sprawuje rzemieślniczy swój trud kołodziejski,

Jakimś kruszwickim czarem owiany kołodziej.

Na jego skromną pracę w nierozgłośnym siole

Słońce blask rzuca dziwny, rzkełbyś, nadgoplański.

Gdy on sporządza koła, niby święty pański

Dla dusz błogosławionych wieczne aureole.

Jak gdyby plaster miodu albo chleba skibki

Krajał pośród śnieżnej kwietnych płatków chmury.

Struga dzwona i piastę z drzewa, kiedy wióry

Prószą wokoło niego wśród złotej rozsypki.

Ciosajże, jak promienie słońca, proste szprychy,

Hej, ojcze kołodzieju, nieksiążęcy Piaście,

By ich było, jak godzin w kole dnia, dwanaście,

A wśród dwunastu godzin ani jednej lichej!

A spajajże je mocno, aby trwały cało,

By z jednych gniazda miały strażnicze bociany,

A inne niech blask mają słońcem wyzłacany,

Jakby na nich po świecie szczęście jechać miało!

A zapłać-że ci Pan Bóg, że się tak mozolą

Bary twe, że się dłoń twa nad kołami trudzi!

A włóż w nie wraz z swym trudem życzenie dla ludzi

By na nich umknąć mogli przed wszelką niedolą!

Kochać i tracić...

Kochać i tracić, pragnąć i żałować,

Padać boleśnie i znowu się podnosić,

Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!"

Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...

Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,

Iść w ton za perłą o cudu urodzie,

Ażeby po nas zostały jedynie

Ślady na piasku i kręgi na wodzie

Kto jest ten dziwny nieznajomy

Kto jest ten dziwny nieznajomy,

Co mnie urzeka swoim gusłem?

Rozrzuca mnie jak wiązkę słomy

I znów związuje mnie powrósłem.

Ogniem przepala moje ciało,

Duszę mi toczy jak czerw sprzęty,

Spać mi nie daje przez noc całą,

A jednak wstaję wypoczęty.

Łagodnym zmierzchem mnie weseli,

Gdy radość mego dnia się kończy.

Jak rozstaj drogi moje dzieli

I jak most brzegi moje łączy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: