NOC NA BAGNACH LUIZJANY.pdf

I wola Bóg samotnym rogu głosem,

A czas i świat jednako zawsze pierzcha.

Miłość jest mniej łaskawa od szarego zmierzchu,

Nadzieja nie tak droga jak poranna rosa.

W. B. Yeats Zmierzch (fragm.)

przeł. Ewa Życieńska

Nora Roberts

Noc na bagnach Luizjany

Prolog

Na bagnach śmierć roztacza całą swą okrutną krasę. Jej cie-

nie sięgają głębi. Pod ich osłoną coś czasem zaszeleści w ba-

giennej trawie, w sitowiu lub w splątanych pnączach kudzu*.

Szelest jest oznaką życia lub świeżo zadanej śmierci, która zie-

je gęstym zielonym oddechem i lśni żółtymi oczami w ciem-

ności.

Rzeka, cicha jak wąż, płynie krętym nurtem przez rozlewi-

sko. Blady księżyc w pełni oświetla czarną wodę, której po-

wierzchnię rozrywają kolanka cyprysu, sterczące niczym kości

przebijające skórę.

Ciemną, cętkowaną światłem księżyca toń pruje długie ciało

aligatora, pokryte guzowatymi tarczkami. Płynie bezszelest-

nie, marszcząc jedynie taflę wody. W milczeniu gada kryje się

tajemna groźba. Atakując, triumfalnie tnie wodę ogonem niby

nożem, a mordercze szczęki zaciskają się na nieświadomym

niebezpieczeństwa piżmoszczurze. Echo poniesie po bagnie

tylko krótki, pojedynczy krzyk, a za chwilę aligator wraz ze

swoją zdobyczą zagłębi się w błotnistym dnie rozlewiska.

Niejeden już poznał okrutne, milczące głębiny rzeki i wie,

że nawet w skwarze letniego upału rzeka pozostaje zimna, nie-

mal lodowata. Nasiąkłe bezmiarem tajemnic bagna nigdy jed-

nak nie pogrążają się w zupełnej ciszy. W nocy, przy pełni

księżyca, śmierć zbiera tu swoje żniwo.

* Kudzu - polska nazwa pnącza: opornik łatkowaty (wszystkie przypisy po-

chodzą od tłumacza).

Komary - żarłoczne bagienne wampiry - bzyczą, unosząc

się radosną chmurą. Muzyce bagiennej orkiestry towarzyszą

odgłosy bzyczenia, buczenia i kapania, raz po raz przerywane

rozdzierającym jękiem ofiar, które właśnie ktoś upolował.

Sowa usadowiona na wysokim konarze dębu, pokrytego

mchem i listowiem, huka, powtarzając dwie żałobne nuty.

Czujny bagienny królik, słysząc je, rzuca się do ucieczki, by

ratować życie.

Lekki wiatr porusza powietrze i zaraz znika, jakby był tylko

krótkim westchnieniem pozaziemskiej istoty.

Sowa, gwałtownie rozpościerając skrzydła, spada z gałęzi

prosto na swoją ofiarę. W pobliżu miejsca, gdzie pogrążyła się

w bagnie i gdzie zginął królik, stoi stara szara budowla z po-

chyłą przystanią. Z tyłu, otoczony rozległym wspaniałym traw-

nikiem, wznosi się wielki biały dwór, niby jaśniejąca w księży-

cowej poświacie strażnica.

A między nimi rozciąga się kipiące życiem i dyszące śmier-

cią bagno.

Manet Hall, Luizjana

29 grudnia 1899

Dziecko cicho zapłakało. Abigail przez sen usłyszała deli-

katne, niespokojne kwilenie; towarzyszyło mu przebieranie

rączkami i nóżkami, przykrytymi lekkim pledem. Abby od-

czuła głód i pragnienie swego dziecka jako dziwne sensacje

w brzuchu, jakby maleństwo wciąż przebywało w jej łonie.

Jeszcze się całkiem nie rozbudziła, gdy z jej piersi zaczęło wy-

pływać mleko.

Szybko wstała, ani chwili się nie ociągając. Uczucie pełno-

ści w piersiach i ich wrażliwość sprawiały jej swoistą przyjem-

ność. Po to są. Dziecko ich potrzebowało, a ona wiedziała, że

potrafi zaspokoić jego potrzeby.

Przeszła przez pokój, podeszła do kanapki w stylu recamier

i sięgnęła po rozpostarty na jej oparciu biały szlafroczek.

Wciągnęła głęboko do płuc zapach cieplarnianych lilii, sto-

jących w kryształowym wazonie, który otrzymała w prezencie

ślubnym. Uwielbiała zapach lilii, ale dopóki nie spotkała Lu-

ciana, zupełnie jej wystarczały polne kwiaty, które wstawiała

do zwykłych butelek.

Gdyby Lucian był teraz w domu, na pewno by się obudził,

a ona uśmiechnęłaby się do niego, pogładziła dłonią jego je-

dwabiste blond włosy i powiedziała, żeby nie wstawał, tylko

jeszcze spał. Mąż by jej jednak nie posłuchał: wstałby i przy-

szedł do dziecinnego pokoju, zanimby skończyła nocne kar-

mienie maleńkiej Marie Rose.

Abigail boleśnie odczuwała nieobecność męża. Wkładając

szlafrok, z ulgą sobie przypomniała, że Lucian ma nazajutrz

wrócić do domu. Od samego rana zacznie go wypatrywać, cze-

kając na moment, gdy go zobaczy pędzącego galopem przez

dębową aleję.

Nie dbała o to, co sobie ktoś pomyśli czy powie. Wybiegnie

mu naprzeciw i serce jej zatrzepocze jak zawsze, gdy zeskaki-

wał z konia, podnosił ją z ziemi i brał w ramiona.

Wieczorem będą tańczyli na sylwestrowym balu. Zaświeciła

świecę, osłoniła płomyk dłonią i cicho nucąc, wyszła na kory-

tarz. Myślała o tym, że w tym wielkim domu była kiedyś słu-

żącą, a teraz... no tak... teraz jest żoną syna rodu.

Pokój dziecinny mieścił się na drugim piętrze zajmowanego

przez rodzinę skrzydła. Nie udało się Abigail wygrać batalii,

jaką toczyła o ten pokój z matką Luciana. Przegrała. Josephine

Manet przestrzegała pewnych zasad dotyczących sposobu by-

cia, stosunków w rodzinie i zachowania tradycji. Pani Jose-

phine - myślała Abigail, gdy szybkim krokiem minęła drugie

drzwi do sypialni - miała sprecyzowane poglądy na każdy te-

mat. Teściowa się uparła, że trzymiesięczne niemowlę musi

przebywać w pokoju dziecinnym pod opieką niani, a nie w ko-

łysce wciśniętej w kąt sypialni rodziców.

Świeca migotała i jej błyski odbijały się na ścianach, kiedy

Abigail wchodziła po zwężających się schodach na górę. Do-

brze choć, że udało jej się utrzymać przy sobie Marie Rose

przez pierwsze sześć tygodni życia dziecka. Cieszyła się też, że

może używać kołyski tradycyjnie służącej dzieciom w jej ro-

dzinie. Wyrzeźbił ją jej dziadek. Spała w niej najpierw matka

Abigail, a po siedemnastu latach ją samą w niej utulano.

Marie Rose także spędziła pierwsze noce w starej kołysce,

dzięki czemu mały aniołek mógł mieć rodziców tuż pod bo-

kiem. To nic, że cały czas byli w nią wpatrzeni i trochę za bar-

dzo nerwowi.

Abigail pragnęła, by jej córeczka wychowywała się w sza-

cunku dla rodziny swego ojca i wyznawanych przez nią zasad.

Uważała jednak, że dziecko powinno również szanować rodzi-

nę swojej matki i jej styl bycia.

Josephine często krytykowała sposób, w jaki Abigail z Lu-

cianem wychowują swoje dziecko, i wyśmiewała własnej robo-

ty kołyskę, tak że w końcu dla świętego spokoju młodzi się

poddali. Lucian powiedział, że słowa matki są jak krople wody

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: