Królowa Lata roz.1-4.pdf

ebook by katia113 1

PROLOG

Król Lata ukląkł przed nią.

- Czy dokonujesz wyboru świadoma ryzyka chłodu zimy?

Patrzyła na chłopaka, którego pokochała. Nigdy nawet przez myśl jej nie

przeszło, że może nie być człowiekiem. Teraz zaś jego skóra promieniała,

jakby migotały pod nią płomienie. Wydawała się taka niezwykła i piękna, że

nie mogła oderwać oczu.

- Tak.

- Czy rozumiesz, że jeśli nie jesteś tą jedyną, będziesz musiała nosić

brzemię chłodu Królowej Zimy, nim kolejna śmiertelniczka nie odejmie próby?

I ostrzeżesz tą śmiertelniczkę, by mi nie ufała? – Zamilkł, spoglądając na nią

ze smutkiem.

Skinęła głową.

- Jeśli mi odmówi, będziesz przekazywać ostrzeżenie kolejnym

dziewczętom. I nie ustaniesz, dopóki któraś się nie zgodzi. Ty zaś zostaniesz

uwolniona od chłodu.

- Rozumiem. – Uśmiechnęła się uspokajająco, po czym podeszła do krzewu

głodu. Liście musnęły jej ramiona, gdy pochylała się, by sięgnąć pod gałęzie.

Oplotła palce wokół kostura Królowej Zimy. Kij był zwyczajny, wytarty, jakby

niezliczone dłonie dotykały niegdyś drewna. Ale o tych rękach, innych

dziewczynach, które znalazły się tu przed nią, nie chciała myśleć.

Czekała przepełniona nadzieją i strachem.

Przesunął się za jej plecami. Szelest drzew stał się niemal ogłuszający.

Blask bijący od jego skóry i włosów przybrał na intensywności. Na ziemi

ścielił się jej własny cień.

Szepnął:

- Błagam, niech to będzie ona…

Trzymała kostur Królowej Zimy pełna nadziei. Przez chwilę wierzyła, że się

udało, ale potem przeszył ją chłód, jakby okruchy lodu zaczęły krążyć nagle w

jej żyłach.

- Keenan! – krzyknęła.

Ruszyła chwiejnie w stronę Króla Lata, ale on odszedł. Jego skóra już nie

promieniała.

Została sama, za towarzysza mając jedynie wilka. Mogła tylko czekać, żeby

powiedzieć kolejnej dziewczynie, jakim szaleństwem jest zakochać się w

Keenanie i mu zaufać.

ebook by katia113 2

ROZDZIAŁ 1

Widzący, innymi słowy ludzie z darem Wzroku… przeżywają bardzo zatrważające

spotkania z [WRÓŻKAMI, które nazywają Sleagh Maith albo dobrym ludem].

- Sekretne królestwo (The Secret Commonwealth),

Robert Kirk i Andrew Lang (1893)

- Czwórka do bocznej łuzy. – Aislinn wykonała zdecydowane, szybkie

pchnięcie kijem; bila wpadła do otworu z miłym dla uszu stukotem.

Jej przeciwnik, Denny, wyznaczył trudniejszy cel w narożniku. Aislinn

przewróciła oczami.

- Co? Śpieszy ci się?

Wskazał kijem w wybranym wcześniej kierunku.

- Jasne – rzuciła i dodała w myślach: „Skupienie i kontrola, tylko o to w tym

chodzi”.

Wbiła dwójkę.

Denny skinął głową, z jego strony to prawie była pochwała.

Aislinn okrążyła stół, zatrzymała się, potarła kij kredą. Dobiegające zewsząd

trzaski zderzających się bil, przytłumione śmiechy, a nawet potok country i

bluesa, nieprzerwanie płynący z szafy grającej, pomagały jej się skupić na

rzeczywistym świecie – tym należącym do ludzi, bezpiecznym. Niestety, nie

był to jedyny świat. Czasem jednak, w chwilach takich jak ta, Aislinn udawało

się zapomnieć o istnieniu drugiego świata – tego potwornego.

- Trójka w róg. – Spojrzała na kij. To będzie dobry strzał.

„ Skupienie. Kontrola.”

I wtedy po jej ciele rozeszło się ciepło. Wróż, którego zbyt gorący oddech

poczuła na karku, wąchał jej włosy. Wbijał jej w skórę ostro zakończony

podbródek. Zainteresowanie Szpiczastej Twarzy zdecydowanie nie sprzyjało

skupieniu.

Uderzyła, ale trafiła tylko białą bilę.

Denny wziął kulę do ręki.

- Co to było?

- Strzał do chrzanu?

Zmusiła się do uśmiechu, patrząc na towarzysza, na stół, wszędzie, tylko

nie w kierunku hordy istot wchodzących przez drzwi. Ale co z tego, że Aislinn

odwróciła wzrok, skoro i tak je słyszała: śmiechy i piski, zgrzytanie zębów i

trzepot skrzydeł, kakofonię, przed którą nie mogła uciec. O tej porze wróżki

tłumnie wylegały na ulice – z jakiegoś powodu czuły się swobodniej po

zmierzchu. Naruszały jej przestrzeń, odbierając szansę na spokój, którego

tak pragnęła.

ebook by katia113 3

Denny nie przyglądał się jej badawczo, nie zadawał niewygodnych pytań.

Po prostu zasygnalizował gestem, żeby odsunęła się od stołu, i zawołał:

- Grace, skarbie, puść coś dla Ash.

Przy szafie grającej Grace wybrała jeden z niewielu utworów

nieutrzymanych w stylistyce country i bluesa, Break Staff Limp Bizkit.

Kiedy popłynęły dziwnie kojące słowa, wyśpiewywane grobowym głosem

wyrażającym wściekłość, która aż ściskała żołądek, Aislinn uśmiechnęła się.

„ Gdybym tylko mogła sobie ulżyć, wyładować na wróżkach lata złości…”

Przesunęła ręką po gładkim, drewnianym kiju, obserwując, jak Szpiczasta

Twarz wiruje przy Grace. „Zaczęłabym od niego. Tutaj. Teraz.” Przygryzła

wargi. Oczywiście wszyscy by pomyśleli, że ześwirowana, gdyby zaczęła

znienacka wymachiwać kijem. Wszyscy poza wróżkami.

Nim piosenka dobiegła końca, Denny wbił pozostałe bile.

- Nieźle. – Aislinn podeszła do stojaka i odłożyła kij na wolne miejsce. Z tyłu

Szpiczasta Twarz zachichotał, wysoko i przenikliwie, i wyrwał jej kilka włosów.

- Jeszcze jedna partyjka? – Ton głosu Denny’ego zdradzał, że zna

odpowiedź. Miał dobrą intuicję.

Szpiczasta Twarz otarł się o jej włosy. Aislinn chrząknęła.

- Może innym razem?

- Jasne. – Denny zaczął rozkręcać swój kij. Stali bywalcy nigdy nie

komentowali jej huśtawek nastroju ani dziwacznych nawyków.

Odeszła od stołu, mrucząc pod nosem słowa pożegnania, umyślnie nie

patrząc na wróżki. Przestawiały bile, wpadały na ludzi – robiły wszystko, żeby

sprawić kłopoty – ale nie wchodziły jej w drogę tego wieczoru, jeszcze nie.

Zatrzymała się przy stole najbliżej drzwi.

- Spadam.

Jeden z chłopaków wyprostował się po wykonaniu niezłego

kombinowanego strzału. Pogładził swoją kozią bródkę.

- Czas na kopciuszka?

- Wiesz, jak to jest. Trzeba dotrzeć do domu, zanim zgubi się pantofelek. –

Uniosła stopę w podniszczonej tenisówce. – Nie ma sensu kusić księcia.

Prychnął i odwrócił się w stronę stołu.

Wróżka o sarnim spojrzeniu przemknęła przez klub – chuda jak szczapa,

była jednocześnie wulgarna i zachwycająca. Duże oczy nadawały jej twarzy

zdumiony wyraz. Sprawiały, że wydawała się słaba, niewinna. Ale wcale taka

nie była.

„Żadna z nich nie jest”.

Kobieta przy stole obok strzepnęła popiół do przepełnionej popielniczki.

- Do zobaczenia za tydzień.

Aislinn skinęła głową, zbyt spięta, żeby odpowiedzieć.

Wykonując tak szybki ruch, że śmiertelnik ujrzałby tylko rozmazaną plamę,

Sarnie Oczy wysunęła gwałtownie cienki, niebieski język w kierunku wróża z

kopytami. Cofnął się, ale strużka krwi i tak spłynęła po jego zapadniętych

policzkach. Winowajczyni zachichotała.

ebook by katia113 4

Aislinn mocno przygryzła wargi i uniosła rękę, żeby pomachać Denny’emu

po raz ostatni. „Skup się”. Usilnie starała się iść spokojnie i zachować zimną

krew, chociaż przepełniające ją emocje bardzo to utrudniały.

Wyszła na zewnątrz, mocno zaciskając zęby, by nie palnąć czegoś

głupiego. Chciała się odezwać, powiedzieć wróżkom, żeby się wynosiły.

Wtedy sama nie musiałaby odchodzić. Ale nie mogła. „Nigdy”. Gdyby to

zrobiła, poznałyby jej sekret, odkryłyby, że je widzi.

Nie miała innego wyjścia, musiała dochować tajemnicy. Babcia wpoiła jej tę

zasadę, nim Aislinn nauczyła się pisać własne imię. „ Nie podnoś głowy i

trzymaj buzię na kłódkę”. Strategia polegająca na ukrywaniu się wcale jej się

nie odpowiadała, ale gdyby zdradziła się choć słowem, że miewa tak

buntownicze myśli, babcia zamknęła by ją na cztery spusty i zmusiła do nauki

w domu. A to oznacza zero bilardu, zero imprez, zero wolności i zero spotkań

z Sethem. W gimnazjum wystarczająco długo musiała znosić takie

ograniczenia.

„Nigdy więcej”.

Dlatego, Hamując wściekłość, Aislinn ruszyła do centrum, szukając

względnego bezpieczeństwa, jakie zapewniały żelazne pręty i stalowe drzwi.

Czy to w czystej postaci, czy jako stop, żelazo szkodziło wróżkom, a zatem

cudownie poprawiało jej nastrój. Pomimo niechęci do niewidzialnych istot

przemierzając ulice uważała Huntsdale za swój dom. Wybrała się kiedyś do

Pittsburgha, włóczyła po Waszyngtonie, zwiedziła Atlantę. Wszystkie te

miejsca były dość sympatyczne, ale także zbyt dobrze prosperujące, zbyt

żywe, wypełnione nazbyt dużą ilością parków i drzew. Huntsdale nie

prosperowało dobrze. I to od wielu lat. Dzięki temu wróżkom nie wiodło się

tutaj najlepiej.

Odgłosy ich hulanek dochodziły z większości uliczek, które mijała. Nie było

to najmilsze, ale i tak bardziej znośne od tłumu wróżek szalejących w

centrum handlowym w Waszyngtonie czy ogrodach botanicznych w

Pittsburghu. Próbowała pocieszyć się tą myślą. W Huntsdale było mniej

wróżek i mniej ludzi.

„A mniej znaczy lepiej”.

Ulice nie świeciły pustkami, ludzie załatwiali swoje sprawy, robili zakupy,

śmiali się. Im było łatwiej, nie dostrzegali niebieskiej wróżki, która przyparła

do muru kilka skrzydlatych stworzeń; nigdy nie widzieli istot o lwich grzywach

uganiających się po liniach wysokiego napięcia, potykających się o siebie,

spadających na dziwaczne wysokie kobiety z zakrzywionymi zębami.

„Chciałabym być ślepa jak inni ludzie…” To życzenie Aislinn trzymała w

tajemnicy przez całe życie. Lecz rzeczywistość pozostawała niezmienna.

Nawet gdyby jakimś cudem przestała widzieć wróżki, nie zdołałaby o nich

zapomnieć.

Wsunęła ręce do kieszeni i ruszyła dalej, mijając matkę z osowiałymi

dziećmi; wystawy sklepowe, które pokrywał szron; zmrożone w szarą skorupę

błoto ciągnące się wzdłuż ulic. Zadrżała. Zima, która zdawała się nie mieć

końca, już się zaczęła.

ebook by katia113 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: