Wolski Marcin - Alterland.pdf - Marcin Wolski - nightelf87

MARCIN WOLSKI

ALTERLAND

2003

CZĘŚĆ PIERWSZA

TERAZ

Padał śnieg. Drobny, twardy, bardziej przypominający grad niż biały puch. Wystarczyło

wychylić głowę z wnętrza limuzyny, aby poczuć na twarzy smagnięcie lodowego pazura.

Simon zawahał się, zatrzasnął jednak za sobą drzwiczki i postawiwszy kołnierz granatowego

płaszcza z wielbłądziej wełny, śmiało skierował się ku gardzieli wypalonego wąwozu,

będącego kiedyś ruchliwą, zabytkową ulicą.

Służbowy lincoln objechał tymczasem wokół ronda, omal nie tracąc zawieszenia na

wystających szynach tramwajowych, i zniknął w głębi alei. Północną jezdnię arterii Wschód-

Zachód odgradzał od ruin podwójny rząd zasieków z drutu kolczastego, z tabliczkami w

języku rosyjskim i polskim, ostrzegającymi przed przekraczaniem granicy Skansiena. Nie

dotyczyło to Amerykanina – miał propusk ważny jeszcze kilka dni... Propusk kłassa A –

pozwalający poruszać się bez urzędowego opiekuna po całym terenie miasta, wyjąwszy

obszary podległe wojsku.

– Rubikon – pomyślał, dochodząc do ośnieżonej rudery Cafe-Clubu. – Przekraczam

cholerny Rubikon!

Oczywiście jeszcze mógł wrócić, telefonicznie przywołać samochód, który ledwie co

zniknął w tumanach śniegu, a potem odwołać operację, powstrzymać Agnes i Chrisa, a

samemu, porzuciwszy wszelkie nadzieje, zaszyć się gdzieś na krańcu świata i co najwyżej

liczyć na cud.

Jednak na samą myśl o powrocie na bankiet poczuł mdłości. Patrzeć znów na zapite

mordy sowieckich marszałów, gienierałów i ich tubylczych sługusów? Oglądać, jak

oszołomieni wódką generał Powell, Clark czy Ramsay dają się poklepywać tym Euroazjatom

i pić dalej kolejne toasty, za drużbu, za mir, za pabiedu nad żółtkami i arabusami, za

buduszczeje zawtra?

Cóż za cierpienie dla byłego pijaka i byłego Europejczyka!

Mimo popołudniowej pory szampanskoje, traktowane jako zapojka, lało się hektolitrami i,

rzecz warta zauważenia, nie była to wcale sowiecka podróbka, ale oryginalne vin de France,

wprost od towarzyszy z Paryża. I to w jakiej scenerii...? Na świeżo odmalowanych ścianach

klasycystycznego Pałacyku, dziś siedziby Pierwszego Komisarza, a od paru stuleci ulubionej

kwatery zdobywców, mianowańców i kolaborantów wisiały stare tkaniny oraz powyciągane z

muzeów malowidła. Często zmieniane, zdarzało się bowiem, że podczas bankietów we

własnym gronie podochocona generalicja paliła z pistoletów do tych wszystkich gierojew

proszłych wriemion, powstańców, wodzów, królów, których twarze, jak utlenione freski,

poznikały już z tubylczych podręczników, ustępując pola bohaterom nowym, ludowym,

słusznym.

Simona upodobał sobie szczególnie generał NKWD Pietrowski, zruszczony Polak, brunet

o twarzy filmowego amanta i zimnych oczach urodzonego mordercy. Przepijał do

Amerykanina często, a na koniec, gdy wyszli razem na papierosa do palarni, mieszczącej się

w dawnej kaplicy, zaczął wprost namawiać do wspólnego wypadu w miasto.

– Próbował pan Polek, profesorze? – pytał nienaganną angielszczyzną. – Nikt nie kocha

tak jak Polki. Nie mówię oczywiście o jakichś zawodowych kurwach, mamy wśród naszych

współpracowniczek biegłe pod każdym względem studentki, istne „grafinie”, a także

nastoletnie aktywistki Komsomołu, gotowe zrobić naprawdę wiele na polu współpracy

radziecko-amerykańskiej...

Simon taktownie odmówił, lecz mimo to nie pozbył się towarzystwa dowódcy

Awtonomnoj Czerezwyczajki.

– A swoją drogą interesujące, po co znakomitemu doradcy do spraw ekologii globalnej

przepustka do Gruzawowo Rajona?

Pytanie nie zaskoczyło Amerykanina.

– Ptaki – odparł krótko. A widząc po raz pierwszy zdumienie na twarzy Pietrowskiego,

dodał: – Nie wiem, czy pan generał orientuje się, jak wiele gatunków ptaków i drobnych

ssaków znalazło sobie ostoję w tym rumowisku. Wczoraj zupełnie przypadkowo widziałem

gadożera, siedzącego na dachu Muzeum Narodowego. Tego gatunku nie notowano w

waszych stronach od lat...

Pietrowski uśmiechnął się pogardliwie.

– Zatem życzę pomyślnych łowów – powiedział, odchodząc od ornitologa. I zapewne

dodając w duchu: Wot zapadnaja diekadiencyja! Ich świat właśnie się kończy, a chcą się

zajmować jakimiś chrzanionymi pticami. Choć z drugiej strony nic nie szkodzi, jeśli po całym

tym imperialistycznym barachle miałoby pozostać tylko parę skrzydlatych drapieżników.

Krasnoarmiejec o perkatym nosie i twarzy jakby wyjętej z ruskiej narodnej skazki przez

dłuższą chwilę drobiazgowo przeglądał dokumenty.

– Amierykaniec? – zapytał.

Simon potwierdził.

– Szpion znaczyt... – w oczach przybyłego gdzieś z głębokiego Powołża junaka zapaliły

się czujne błyski. Chwilę taksował wzrokiem wysokiego, niespełna czterdziestoletniego

mężczyznę, dobrze odżywionego, w eleganckim ciemnym płaszczu i wytwornych butach, na

tle ruin i nierównego trotuaru wyglądającego na przybysza z innej planety. Nade wszystko z

dyscypliną walczyła w nim chętka, by zerwać z szyi gościa futerał z fotokamierą.

– Jestem członkiem delegacji Kongresu Stanów Zjednoczonych, przybyłej na zaproszenie

Awtonomnowo Komissariata Inastrannych Dieł – wyjaśniał spokojnie, płynną ruszczyzną,

indagowany. Nie życzył sobie żadnego konfliktu, a myśl o przeszukaniu budziła w nim

niepokój. Wartownicy byli kretynami, ale gdyby ich szef zdecydował się na rewizję, odkrycie

przekaźnika, modemu, nie mówiąc już o ukrytej broni, pogrążyłoby go na amen. Dlatego

uśmiechnął się szeroko i wyjął z kieszeni paczkę marlboro. – Zakuritie?

Euroazjata złagodniał. A kiedy nierozpakowana paczka znalazła się w jego kieszeni,

usunął się na bok i machnął automatem dwóm „zaporowym”, grzejącym się przy

koksowniku. Niechętnie odsunęli szlaban.

– Nada wiernut’sia w tri czasa – pouczyli go na odchodnym. – Milicyjonnyje wriemia.

W odróżnieniu od reszty miasta dawny Trakt Królewski wyglądał, jakby działania

wojenne zakończyły się wczoraj. Wypalone fasady straszyły oczodołami pustych okien. Gruz

uprzątnięto jedynie z prawej strony ulicy, czyniąc przejazd dla policyjnych skotów – reszta

pozostawała, i pozostać mogła, wiecznym rumowiskiem – skansenem kontrrewolucji.

Budynki najbliższe alei 1 Maja pokrywały jeszcze napisy Wnimanije miny!, dalej jednak ktoś

wypisał łacińskimi literami „Min nie ma”.

Ulica zakręcała łagodnym łukiem i kończyła się ślepo starą barykadą, w której utkwił

wrak wypalonego czołgu z czerwoną gwiazdą. Parę metrów przed nią wąska, uprzątnięta i

odśnieżona „droga milicyjna” wiodła w prawo i dalej zapewne w dół, ku Wiśle. Simon jednak

nie miał żadnych interesów na Powiślu. Skręcił więc w lewo, w Warecką, z narażeniem życia

przeciskając się pod łącznikiem, który dobry czas temu osunął się z lewej strony,

pozostawiając niewielki prześwit.

W odróżnieniu od wyludnionego Nowego Światu, w tej części gruzowiska można było

zauważyć liczne dowody ludzkiej egzystencji: wydeptane ścieżki wśród ruin. Przygarbione,

płochliwe postacie, pomykające tu i ówdzie. Blade twarze, wyglądające z okien, w większości

pozasłanianych dyktą. Nozdrza drażnił zapach dochodzący z ognisk, na których autochtoni

najwyraźniej warzyli sobie posiłki.

Na temat mieszkańców gruzowiska krążyły najrozmaitsze wieści. Okupant dysponował

przecież wystarczającymi środkami, aby zlikwidować wszelkie życie biologiczne w

dowolnym punkcie Ziemi – los Bretanii czy buntowniczego Piemontu stanowił dostateczny

dowód jego bezwzględności i konsekwencji w eksterminacji wrogów. Z jakiego więc powodu

tolerował ten nielegalny świat warszawskich robinsonów? Jako swoisty eksperyment?

Rezerwuar „helotów”, w którym młodzi funkcjonariusze Czeki mogli nabierać doświadczenia

podczas swoistych kryptejów? Poligon broni biologicznych? W imperium nic nie działo się

bez powodu. O nogi Simona otarł się bezpański kundel. Mężczyzna instynktownie odskoczył.

Wiedział o wściekliźnie szalejącej w Warszawie.

– Hello. Do you want a guide? – obok Amerykanina wyrósł chłopak dwunasto-, może

trzynastoletni. – This is my street.

– Możesz mówić po polsku – półgłosem odparł przybysz. Wyrostek popatrzył nań

Wolski Marcin - Alterland.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: