Kinezyterapia W3 21.10.2008

Ćw czynne z oporem – z udziałem siły zew, kształtują siłę i wytrzymałość mm.

O sile decyduje:

à    Ukł nerwowy

à    Warunki biomechaniczne

Środkiem treningowym jest opór zew

à    Ciężar ciała

à    Środowiska

à    Stawiany ręką terapeuty

à    Środków technicznych

Mogą opierać się o pracę statyczną i dynamiczną:

Praca dynamiczna – koncentryczny lub ekscentryczny skurcz mm

à    Skurcz koncentryczny- wyskok, dźwiganie

à    Skurcz ekscentryczny – schodzenie po schodach, siad na krześle

à    Naprzemienny – opór dla ruchu w obu kierunkach

Praca statyczna – praca o charakterze aktywnym (max napięcie statyczne) lub pasywnym (przeciwstawianie się siłom rozciągającym)

Ćw czynne z oporem

à    Właściwe ćw siłowe  (podnoszenie ciężarów)

à    Szybkościowo – siłowe – rzut, skok

Dodatkowy opór mogą stanowić ciężary:

à    Wolne (sztangi) – wymagana dokładna kontrola ruchu gdyż wykorzystuje się więcej mm stabilizujących i wspomagających

à    Właściwe – system ciężarkowo-bloczkowy, izolowana praca poszczególnych grup mm

à    Odcinek własnego ciała przy znacznym osłabieniu

à    Przybory sprężyste (ekspander) – ważne tempo ćw gdyż sprężyna wraca do długosci początkowej

à    Przedmioty elastyczne (plastelina) – ćw mm rąk

à    Opór środowiska zew

à    Opór ręki terapeuty lub współćwiczącego

Ważny indywidualny dobór oporu ze względu na opór:

à    Krótkotrwały z max lub submax o małej liczbie powtórzeń - ­ siły mm

à    Do granic zmęczenia -  ­ wytrzymałości mm (trening progresyeny ze ­ oporu)

à    Powtarzanie ćw wykonywanych z jednakową intensywnością i czasem przerwy – kształcenie wytrzymałości przez skrócenie przerw lub ­ intensywnosci poszczególnych ćw.

Trening interwałowy – powtarzanie tych samych ćw z przerwą na odpoczynek

Trening stacyjny – poszczególne ćw różnią się od siebie (dotyczą innych grup mm) z przerwami

Rodzaje treningu w zależności od zaangażowanych grup mm:

à    Lokalne

à    Ogólne

à     

Treningi oparte o skurcz

1        izometryczny (najczęstszy) –

a         w pierwszych etapach zaleca się:

à    80 -100% napięcia max

à    czas skurczu 5-6 sek

à    czas przerwy 10 sek

à    lub krócej trwający z 2-3 sek przerwy oraz 50-60 % max napięcia - codziennie

2        krótkotrwałe – ćw izometryczne max opór (90-100%), do jednokrotnego dźwignięcia, czas skurczu 5-6 sek, przerwy 5-1- sek, powtarzane 10x (1 set). Co tydzień ­ liczby setów (do 3) po każdym secie kilkuminutowe przerwy. Obciążenie dobiera się co tydzień.

3        Długotrwałe ćw izometryczne – max poór do jednokrotnego dźwignięcia. Do ćw wykorzystuje się 33-66% tego oporu. Cas skurczu 30 sek, 1 skurcz /dzień, 7x w tyg. Obciążenie ocenia się co tydzień.

Trening skurczu izometrycznego

Oxsfordzki (Metoda Hettingesa- Mullera)

à    Oparty o skurcz izometryczny

à    1 seria, 10 powtórzeń, z obciążeniem submax (90%)

à    do 3 x dziennie

à    napięcie 5-6 sek

à    każde napięcie poprzedzone pełnym rozciągnięciem

à    czas przerwy między napięciami 5-10 sek

à    5x w tyg

Porównanie trenimgu Walickiwgo i Mullera

CM1 – siła max

* - w kolejnych tyg można ­ liczbę setów do 3

Metody oparte o izotoniczny skurcz mm – max opór dziesięciokrotnego dźwigniecia

Trening Oxfordzki (wg Zinowieff)

à    z progresywnym ¯ obciążenia.

à    5x w tyg

à    10 setów

à    w pierwszym secie max opór

à    w każdym następnym odejmuje się 0,5 kg

Oporowy McQuenena

à    obciążenie submax

à    4 serie po 10 x wszystkie powtórzenia w pełnym zakresie

à    jeżeli pacjent jednorazowo pokonuje opór 10 kg to karzemy mu wykonać 10 powt z oporem 9 kg (90%)

à    po wykonaniu skurczu należy wykonać zamierzony ruch w pełnym zakresie i utrzymać położenie przez 2-3 sek

à    czas przerwy między seriami 2 min

à    3x w tyg

Metoda De Lorna i Watkinsa

à    1 seria 50% masy ciężaru 10 x

à    2 seria 75% masy ciężaru 10 x

à    3 seria 100% masy ciężaru 10 x

à    czas przerwy między seriami 2 min

à    4x w tyg

à    wielkość oporu max określana co tydzień