Magiczne Burze 01 - Zwiastun Burzy - Lackey Mercedes.pdf - różna tematyka - askaa192

MERCEDES LACKEY

Zwiastun Burzy

Tom I Trylogii Magicznych Burz

(Tłumaczyła Katarzyna Krawczyk)

Dla Elsie Wollheim

z miłością i szacunkiem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cesarz Charliss siedział na tronie nieco zgarbiony - ale nie pod widocznym na

jego twarzy ciężarem lat ani też niewidocznym ciężarem władzy. Nie miał na głowie

Wilczej Korony, nie włożył szat ceremonialnych - leżały nieopodal, na marmurowym

stoliku, spływając na podłogę zwojami purpurowego aksamitu, tak ciężkiego, że na

ramionach króla drapowało je dwóch młodych mężczyzn. Na wierzchu spoczywała

Wilcza Korona. Niech zwykli królowie chełpią się złotymi insygniami władzy; cesarz

miał opaskę z grubego srebra, wysadzaną trzynastoma żółtymi kamieniami. Dopiero z

bliska widać było, że na koronie wyryto dwanaście wilków o oczach z diamentów.

Jedenaście z nich zwracało się bokiem do patrzącego - pięć z lewej, sześć z prawej;

dwunasty, przywódca, patrzył wprost na stojących przed cesarzem. Jego oczy jarzyły

się złotawym blaskiem, podobnie jak oczy władcy.

Przeciętni monarchowie zasiadają na złotych lub marmurowych tronach;

cesarz miał siedzisko żelazne, skonstruowane z mieczy, sztyletów i dzid pokonanych

królów. Służba pieczołowicie czyściła ostrza, chroniąc je przed rdzą. Tron miał

prawie dwa metry wysokości i metr szerokości i stanowił monolit. Nie ruszano go z

miejsca od stuleci. Na pierwszy rzut oka konstrukcja wydawała się chaotyczna, a

obserwator nie mógł się oprzeć podświadomej refleksji, ile ostrzy mieczy, toporów,

sztyletów zużyto na jego budowę...

Nieprzypadkowo całe otoczenie cesarza, jego insygnia szaty zostały starannie

zaprojektowane - tak, aby przybysz poczuł się nic nie znaczącym pyłkiem wobec

potęgi władcy, aby napełnić go bojaźmą i zdusić w zarodku wszelkie niebezpieczne

ambicje. Cesarzowi nie zależało na zastraszeniu poddanych, nie chciał też drażnić ich

ambicji - ludzie doprowadzeni do ostateczności wybuchają prędzej czy później

gniewem, ambicja zaś może posłuzyć do manipulacji, jednak zbyt łatwo wymyka się

spod controli. A w życiu cesarza niemal wszystko zostało starannie pzemyślane i

zaplanowane. Poznał i strach, i ambicję, jeszcze zanim w wieku trzydziestu lat

mianowano go następcą Liotha - w ciągu następnego stupięćdziesięciolecia miał

okazję sprawdzić przydatność jednego i drugiego w kierowaniu ludźmi.

Charliss był dziewiętnastym cesarzem zasiadającym na Żelaznym Tronie,

wszyscy jego poprzednicy odznaczali się inteligencją, żaden nie panował krócej niż

pięćdziesiąt lat, żaden nie został zamordowany, a tylko jeden z nich nie był w stanie

wybrać sobie następcy.

Niektórzy nazywali cesarza nieśmiertelnym. To nieprawda - a sam władca

wiedział najlepiej, jak niewiele czasu mu pozostało. Choć był potężnym magiem, nie

mógł przedłużać swego życia w nieskończoność. W końcu każde ciało nuży się i

zaczyna więdnąć. Każdy płomień kiedyś zgaśnie. Legendy o swej nieśmiertelności

rozpuszczał umyślnie sam cesarz - niełatwo jest przecież o plotki sprzyjające

umocnieniu władzy.

Salę tronową wyłożono białym marmurem. Ceremonialne szaty koloru

świeżej krwi i żółte klejnoty w koronie stanowiły jedyną plamę koloru na

podwyższeniu, na którym stał tron. Wzrok i uwaga przybysza miały się kierować

jedynie w stronę władcy. Sztandary, bogate gobeliny i kotary wisiały dalej, za

młodym mężczyzną stojącym u stóp cesarza. Charliss miał na sobie łupkowo szarą

aksamitną szatę z krótkimi rękawami i ozdobną lamówką, spodnie i lekkie dworskie

buty. Energia magiczna wybieliła mu włosy już we wczesnej młodości, a oczy,

niegdyś prawie czarne, lozjaśniła do koloru zachmurzonego nieba.

Nawet jeśli stojący u stóp władcy młody człowiek zdawał sobie sprawę z tego,

jak niewiele czasu pozostało cesarzowi, nie zdradził się ani słowem. Wielki książę

Tremane miał teraz tyle lat, ile liczył Charliss w chwili, gdy Lioth złożył ciężar

władzy na jego barki, by spędzić ostatnie trzy lata życia na próbach odsunięcia od

siebie widma śmierci. Na tym jednak podobieństwo młodego księcia do cesarza

kończyło się. Charliss był jednym z wielu legalnych synów Liotha, podczas gdy

Tremane to zaledwie odległy krewny władcy. Charliss osiągnął status adepta jeszcze

przed wstąpieniem na tron, dla Tremane'a zaś największym jak dotąd sukcesem był

tytuł mistrza

Jednak do sprawowania i rządów w Imperium potrzeba czegoś więcej niż

więzów krwi i siły maga. Gdyby nie to, młody książę znalazłby się na szarym końcu

liczącej setkę kandydatów kolejki do tronu. Nie wystarczały inteligencja i odwaga, w

państwie utworzonym przez najemników cechy te spotykało się nagminnie. Głupiec i

tchórz nie przeżyłby długo na dworze Charlissa. Tremane'owi sprzyjało szczęście - to

się liczyło, tym bardziej, że zawsze umiał je wykorzystać, nawet jeśli w tym celu

musiał zmienić plany. Jeżeli dobry los się odwrócił - co zdarzało się rzadko - miał

odwagę się z tym pogodzić i walczył do końca, czasem zamieniając niemal pewną

porażkę w zwycięstwo.

Takie przymioty posiadało sporo osób, lecz Tremane miał nad nimi jedną

przewagę cesarz go lubił. Książę nie był całkiem zły. Władcy całkowicie pozbawieni

skrupułów mogą doprowadzić swych przeciwników do stanu, w którym nie ma się nic

do stracenia, a to zbyt duże ryzyko. Tremane cieszył się lojalnością swych

podwładnych. Cesarskiemu szefowi wywiadu z niezwykłym trudem udało się

umieścić wśród nich szpiega. To kolejna bardzo przydatna przyszłemu władcy cecha.

Charliss wiedział o tym z własnego doświadczenia. Niełatwo o poddanego rzuca-

jącego się na ostrze miecza, by ocalić życie króla.

Na tym jednak kończyły się podobieństwa między cesarzem a kandydatem do

tronu. W młodości uważano Charlissa za przystojnego, jeszcze teraz goniły za nim

tęskne spojrzenia dam dworu, przyciągane nie tylko urokiem korony. Tremane nato-

miast, mówiąc szczerze, mógł zdobywać kobiety jedynie swą wysoką pozycją i

pieniędzmi. Jego krótkie, rzadkie włosy zaczęły się już przerzedzać na czole, co

nadawało mu wygląd zawsze zakłopotanego. Małe oczy osadzone były odrobinę za

szeroko, skąpa broda wyglądała na doczepioną do kwadratowej szczęki, a koścista

budowa na pierwszy rzut oka nie dawała najlepszego świadectwa sprawności

wojskowej księcia. Cesarz uważał, że Tremane powinien dawno powiesić swego

krawca, który uparcie, ubierał go w nietwarzowe brązy i czernie; w dodatku ubranie

zwykle wisiało na księciu jak na wieszaku. A jednak... Tremane wiedział, że jest

tylko jednym z wielu kandydatów do Żelaznego Tronu. Wyglądał na nieszkodliwego

i przeciętnego, lecz w tym wypadku pozory myliły. Całkiem możliwe, że starał się

taki wydawać - i odniósł sukces. Charliss, uważnie badający stosunki na dworze,

wiedział o tym najlepiej. Tremane miał najmniej wrogów spośród przypuszczalnych

następców cesarza. Dzięki temu mógł się skupić na ciągłym podnoszeniu swej

pozycji, zamiast marnować czas i siły na walkę z rywalami. Nie najgorszy punkt

wyjścia do ubiegania się o tron.

Może nawet był sprytniejszy, niż cesarz przypuszczał. Jeśli tak, przyda mu się

to do wypełnienia zadania, które przeznaczył dla niego władca.

Cesarz nie włożył na tę audiencję szat ceremonialnych, gdyż było to prywatne

posłuchanie - nie licząc wszechobecnych straży, rozmawiali w cztery oczy - a

splendor nie robił wrażenia na księciu, w przeciwieństwie do prawdziwej potęgi. Tej

zaś Charlissowi nie brakowało i Tremane wiedział o tym dobrze, więc cesarz nie

musiał się trudzić pokazywaniem blichtru.

Charliss chrząknął; książę pochylił się lekko.

- Mam zamiar zakończyć panowanie, nim dziesięć lat upłynie - powiedział

cesarz spokojnie. Napiętą uwagę Tremane'a, zdradziło jedynie drżenie ramion. -

Magiczne Burze 01 - Zwiastun Burzy - Lackey Mercedes.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: