PARNASIZM, kierunek w poezji fr. 2. poł. XIX w.; nazwa pochodzi od tytułu zbioru wierszy poetów tej szkoły Le Parnasse contemporain (t. 1 1866, t. 2 1871, t. 3 1876); parnasizm był pozytywist. reakcją na romantyzm; wywodził się z teorii „sztuki dla sztuki”, postulował poezję bezosobową, nie stroniącą od erudycyjnej opisowości, o harmonijnej, precyzyjnej formie; cechowały go kult dla sztuk plast. i nawiązywanie do kultur staroż.; prekursorem parnasizmu był Th. Gautier, gł. przedstawicielami: Ch.M.R. Leconte de Lisle, J.M. de Heredia, Sully Prudhomme. Parnasizm znalazł również odbicie w literaturze pol. (m.in. F. Faleński, W. Gomulicki, A. Lange).
Dziks