James Clavell - Krol szczurow.pdf - Clavell James - ssaaggaa

JAMES CLAVELL

Król szczurów

Była wojna. Obozy Changi i Outram Road na Singapurze istnieją - albo raczej

istniały - naprawdę. Reszta jest oczywiście zmyślona i osoby działające nie mają

najmniejszego zamierzonego podobieństwa do nikogo z żyjących ani zmarłych.

Changi przypominało perłę osadzoną na wschodnim krańcu wyspy Singapur i

mieniącą się pod kopułą nieba tropików. Zajmowało ono niewielkie wzniesienie, oto-

czone pasmem zieleni; nieco dalej zieleń ustępowała miejsca

zielonkawoniebieskiemu morzu, a morze gubiło się w nieskończoności horyzontu.

Ale z bliska Changi traciło swój urok, stając się tym, czym było - plugawym,

odrażającym więzieniem. Wokół bloków z celami - prażone słońcem podwórza,

wokół podwórzy - wysokie mury.

Za tymi murami, w blokach, piętro po piętrze ciągnęły się cele, które mogły

pomieścić dwa tysiące więźniów. Ale teraz w celach tych, na korytarzach, we

wszystkich kątach i zakamarkach żyło tu około ośmiu tysięcy ludzi. Głównie Anglicy

i Australijczycy, trochę Nowozelandczyków i Kanadyjczyków - niedobitki sił

zbrojnych Kampanii Dalekowschodniej.

Ludzie ci byli na dodatek przestępcami. Popełnili ciężką zbrodnię. Przegrali

wojnę. I mimo przegranej żyli.

Drzwi do cel pozostawiono otwarte, drzwi do bloków także, nawet olbrzymia

brama przecinająca mur stała otworem i jeńcy mogli wchodzić i wychodzić niemal

swobodnie. Lecz mimo to czuć tu było zaduch, jakiś klaustrofobiczny smród.

Za bramą ciągnęła się droga wysypana smołowanym żużlem. Sto metrów na

zachód przecinała ją plątanina barier z kolczastego drutu, za którymi znajdowała się

wartownia obsadzona uzbrojonymi strażnikami - odpadkami hord najeźdźcy.

Minąwszy tę przeszkodę, droga podążała beztrosko naprzód, aby po jakimś czasie

zgubić się w gąszczu ulic Singapuru. Ale dla jeńców droga wiodąca na zachód

kończyła się w odległości stu metrów od głównej bramy.

Ku wschodowi biegła ona wzdłuż muru, potem skręcała na południe i nie

odstępując muru podążała dalej. Po obu jej stronach stały szeregiem długie

“sutereny”, jak nazywano prymitywne szopy. Wszystkie były jednakowe: długie na

czterdzieści pięć metrów, ze ścianami splecionymi z liści palmy kokosowej,

przybitymi byle jak do słupów, kryte strzechą również z liści kokosu, ułożonych w

spleśniałych warstwach jedna na drugiej. Nie zaniedbano zwyczaju i co roku

kładziono nową ich warstwę, jako że słońce, deszcz i owady pastwiły się nad strze-

chami, niszcząc je. Za okna i drzwi służyły zwykłe otwory. Dla ochrony przed

słońcem i deszczem strzechy wystawały daleko poza ściany szop, które stały na

betonowych słupkach broniących dostępu powodziom, wężom, żabom, ślimakom,

skorpionom, stonogom, żukom, pluskwom - wszelkiemu pełzającemu robactwu.

W szopach tych mieszkali oficerowie.

Na południe i na wschód od drogi stały w czterech rzędach, po dwadzieścia w

każdym, betonowe domki, zwrócone do siebie tyłem. Mieszkali w nich wyżsi ofice-

rowie - majorzy, podpułkownicy i pułkownicy.

Dalej droga skręcała na zachód i biegnąc wzdłuż muru, napotykała jeszcze

jeden szereg krytych palmowymi liśćmi szop. Służyły one za kwatery tym, których

nie pomieściło więzienie.

Jedną z nich, mniejszą od innych, zajmowała grupa Amerykanów, licząca

dwudziestu pięciu żołnierzy i podoficerów.

Tam gdzie droga skręcała znów na północ - tuż przy murze, znajdowała się

część ogródków warzywnych. Pozostałe, które dostarczały większość obozowej

żywności, leżały dalej na północ, po drugiej stronie drogi, naprzeciw bramy

więzienia. Droga ciągnęła się jeszcze dwieście metrów przez mniejszy ogród i

kończyła przed wartownią.

Cały ten przesiąknięty ludzkim potem skrawek ziemi o rozmiarach niespełna

kilometra kwadratowego otaczała siatka z drutu kolczastego. Łatwo ją było przeciąć.

Łatwo się przez nią przedostać. Prawie jej nie strzeżono. Nie było reflektorów. Nie

było stanowisk karabinów maszynowych. Bo i cóż począłby uciekinier? Dom był

daleko za morzami, za horyzontem, za bezkresnym morzem albo wrogą dżunglą. A

przejście poza druty oznaczało nieszczęście, i dla tych, którzy by uciekli, i dla tych,

którzy by pozostali.

W opisywanych tu czasach, w roku 1945, Japończycy wiedzieli już, że

najlepiej jest pozostawić kontrolę nad obozem w rękach jeńców. Sami wydawali

rozkazy, a za ich wykonanie odpowiedzialni byli jeńcy - oficerowie. Jeśli obóz nie

przysparzał kłopotów, sam ich także nie miał. Za złe miano jeńcom prośby o jedzenie.

Za złe prośby o lekarstwa. Za złe prośby o cokolwiek. Za złe to, że w ogóle żyli.

Changi było dla swoich mieszkańców więcej niż więzieniem. Changi było dla

nich Genesis, miejscem, gdzie wszystko zaczyna się od nowa.

Księga pierwsza

ROZDZIAŁ I

- Dostanę tego przeklętego drania, choćbym padł.

Porucznik Grey cieszył się, że nareszcie wypowiedział na głos to, co od tak

dawna ciążyło mu na żołądku jak kamień. Jadowity ton jego głosu wyrwał z zadumy

sierżanta Mastersa, który myślał właśnie o butelce australijskiego piwa z lodu, o steku

zwieńczonym sadzonym jajkiem, o swoim domu w Sydney, o żonie, ojej piersiach i o

tym, jak pachniała. Nawet nie spojrzał w okno, przez które patrzył porucznik. I tak

wiedział, kto właśnie idzie przez tłum półnagich mężczyzn ścieżką wydeptaną wzdłuż

ogrodzenia z kolczastego drutu. Jednakże wybuch Greya zaskoczył go. Komendant

żandarmerii obozu Changi był zwykle małomówny i nieprzystępny, jak każdy Anglik.

- Niech się pan oszczędza, panie poruczniku. Tylko patrzeć, jak załatwią się z

nim Japończycy - odezwał się Masters znużonym głosem.

- Pies trącał Japończyków - warknął Grey. - To ja chcę go złapać. Chcę go

mieć tu, w tym areszcie. A kiedy już z nim skończę... chcę, żeby trafił do więzienia

Outram Road.

- Outram Road? - spytał Masters i spojrzał na niego w osłupieniu.

- Oczywiście.

- Słowo daję, rozumiem, że chce pan się do niego dobrać, no ale więzienia to

bym nie życzył nikomu.

- Tam jest jego miejsce. I tam właśnie go wsadzę. To złodziej, kłamca, oszust

i pijawka. Przeklęty wampir, który żeruje na innych.

Grey wstał i podszedł do okna baraku żandarmerii, w którym było nieznośnie

duszno i gorąco. Odpędził ręką rój much unoszący się nad drewnianymi deskami

podłogi i zmrużył oczy, chroniąc je przed oślepiającym blaskiem południowego

słońca padającego na ubitą ziemię.

- Jak Boga kocham, zemszczę się za nas wszystkich - przysiągł.

Powodzenia, bracie, powiedział w duchu Masters. Ty jeden możesz się dobrać

do Króla. Masz na to w sobie dość nienawiści. Masters nie lubił oficerów ani żandar-

merii wojskowej. Szczególnie zaś gardził Greyem, ponieważ ten był oficerem z

awansu i ukrywał to przed wszystkimi.

Ale Grey nie był osamotniony w swojej nienawiści. Całe Changi nienawidziło

Króla. Nienawidzono go za muskularne ciało, za niezmącony blask niebieskich oczu.

W tym dogorywającym świecie półżywych nie było ludzi otyłych, dobrze

zbudowanych, zaokrąglonych, gładko ogolonych, zgrabnych czy masywnych. Były

tylko twarze, zdominowane przez oczy i wynędzniałe tułowia - skóra okrywająca

ścięgna, a ścięgna kości. Ludzie różnili się między sobą tylko wiekiem, twarzą i

wzrostem. I w całym tym świecie jedynie Król jadł jak człowiek, palił jak człowiek,

sypiał jak człowiek, śnił jak człowiek i wyglądał jak człowiek.

- Ej, wy tam, kapralu! - szczeknął Grey. - Do mnie!

Król był świadom obecności Greya już od chwili, gdy wyszedł zza rogu

więzienia. Nie dlatego, żeby widział cokolwiek w ciemnym wnętrzu baraku

żandarmerii, ale ponieważ wiedział, że Grey ma swoje przyzwyczajenia. Kiedy ma

się wroga, mądrze jest znać jego zwyczaje, stąd Król wiedział o Greyu akurat tyle, ile

jeden człowiek może wiedzieć o drugim.

Zszedł ze ścieżki i skierował się ku samotnemu barakowi wyrosłemu jak

krosta pośród wielu innych.

- Pan mnie wołał, panie poruczniku? - spytał salutując. Miał uprzejmy

uśmiech. Pogardliwe spojrzenie przesłaniały okulary przeciwsłoneczne.

Grey, stojąc w oknie, wpatrywał się z góry w Króla. Jego napięta twarz

skrywała zakorzenioną w nim nienawiść.

- Dokąd to?

- Wracam do baraku, panie poruczniku - wyjaśnił ze spokojem Król, nie

przestając się zastanawiać, o co właściwie chodzi: Zdarzyła się jakaś wpadka? Ktoś

doniósł? Co się stało Greyowi?

- Skąd macie tę koszulę?

Król kupił ją poprzedniego dnia od pewnego majora, który przechowywał

koszulę starannie przez dwa lata na wypadek, gdyby musiał ją sprzedać, żeby za

uzyskane pieniądze kupić jedzenie. Król lubił być schludny i porządnie ubrany, tam

gdzie nikt inny nie był ani schludny, ani porządnie ubrany, i sprawiało mu

przyjemność, że włożył nową czystą koszulę, długie, zaprasowane w kant spodnie,

czyste skarpetki, świeżo wypastowane buty i nieskazitelnie utrzymany kapelusz.

Bawiło go, że Grey nie ma na sobie nic oprócz połatanych szortów, drewnianych

chodaków i beretu wojsk pancernych, zzieleniałego i ze-sztywniałego od tropikalnej

James Clavell - Krol szczurow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: