Karl E. Wagner

KANE

Cień Anioła Śmierci

A gdy odwróciłem się, nie ujrzałem nikogo,

Tylko własny cień,

Cień anioła śmierci.

MIRAŻ              3

Prolog              4

I              LAS NOCĄ              6

II              PO DRUGIEJ STRONIE LASU              12

III              ALTBUR KEEP              14

IV              WŁADCZYNI ALTBUR KEEP              16

V              OTCHŁAŃ MIRAŻU              22

VI              POWRÓT              25

ZIMNE ŚWIATŁO              32

PROLOG              33

I ZIEMIA ŚMIERCI              35

II              ŚMIERĆ WRACA DO DERMONTE              38

III              KRĘGI NA WODZIE              41

IV KRZYŻOWIEC W SEBBEI              44

V              OSACZYĆ TYGRYSA W JEGO KRYJÓWCE              52

VI              MIECZ ZIMNEGO ŚWIATŁA              61

VII              RANIONY TYGRYS              67

VIII              ZGŁADZIĆ SŁUGĘ ZŁA              71

IX              ŚMIERĆ UKRYTA W CIENIU              76

X              KRAINA UMARŁYCH              86

CHŁÓD MEGO SERCA              96

PROLOG              97

I JEŹDZIEC WŚRÓD ZAMIECI              99

II OCALONY              105

III W POTRZASKU NAWAŁNICY              110

IV POLOWANIE NA ŚNIEGU              117

V OPOWIEŚCI NA ZIMOWY WIECZÓR              127

VI CZŁOWIEK ALE NIE CZŁOWIEK              131

VII JEDEN SPOŚRÓD NAS              135

VIII SAM NA SAM              141

IX SYTUACJA BEZ WYJŚCIA              147

X ATAK POD OSŁONĄ NOCY              151

EPILOG              164

MIRAŻ

Prolog

Śmierć kroczyła w blasku popołudniowego słońca. W ciszy, przerywanej jedynie przekleństwami, gromada najemników uciekała zakurzoną, górską drogą. Ponad nimi słońce prażyło okrutnie i niemiłosiernie nawet rzadki las nie chronił przed jego żarem, palącym wynędzniałych zbiegów. Potykając się na rozpalonych kamieniach, wlekli się wciąż dalej i dalej, zdesperowani koniecznością ucieczki. Kurz tłumił ich chrapliwe oddechy, brudem pokrywał ich spocone, pokrwawione ciała.

Pięćdziesięciu bojowników przegranej sprawy. Ludzie, którzy ryzykowali życie dla bękarta - bo przecież Talyvion był nieprawnym bratem Jasseartiona, wykwintnego króla Chrosanthe. Tak, Jasseartion zdołał udowodnić, że mimo całej swojej próżności - nie jest głupcem; miał prywatną armię i szpiegów, działających skrupulatnie i drobiazgowo, a do tego jego poddani byli bardzo lojalni. Doprowadził w końcu do tego, że Talyvion siedział jęcząc w niewielkiej klatce, zwieszającej się z belki tej samej sali tronowej, ku której niegdyś wabiła go ambicja. Teraz rozsypane po kraju resztki jego pobitej armii uciekały przed niezmordowanymi żołnierzami i mściwymi poddanymi Jasseartiona.Za każdego zabitego wyznaczono nagrodę.

Premia za głowę Kane'a była bardzo wysoka. Był on ostatnim oficerem Talyviona, który pozostawał nieuchwytny nawet dla skrupulatnej służby Jasseartiona. Wprawdzie, dopiero niedawno przyłączył się do tajnego stronnictwa, lecz był tam postacią szczególną, o niezwykłym talencie tak do walki otwartej, jak i do ukrytej intrygi. Stąd władza Chrosanthe mniemiał, że Kane jest zdecydowanym, wręcz zaciekłym wrogiem jego poddanych i niego samego. Proklamacja królewska zapewniała zbiegowi pełne przebaczenie i więcej złota, niż Zdołałoby zarobić w ciągu rocznej służby wojskowej. W ten sposób, król chciał wzbudzać wśród zbiegów zaufanie do swej opiewanej sprawiedliwości; faktycznie jednak proklamacja stanowiła tylko kuszącą przynętę.

Kane zdawał sobie z tego sprawę, postanowił, zatem być bardzo ostrożny. Ukrył twarz pod zakrwawionymi bandażami, wypchał brzuch do niezwykłych rozmiarów i okrył się brudnym, obszernym płaszczem. Tak przebrany wmieszał się między uciekających zbiegów mając nadzieję, ze ani ścigający ich żołnierze Jasseartiona, ani jego własna świta nie rozpoznają w brudnym, otyłym piechurze arystokratycznego cudzoziemca, który przyłączył się do Talyviona niedługo przed zesłaną mu przez zmienny los klęską.

Rozgrzane letnie powietrze wypełnił nagle świst lecących strzał. Zasadzka! Oddział armii Jasseartiona zaczaił się wśród drzew i skał, zamykających zakurzony górski trakt.

W furii, czując się jak owca złapana w pułapkę, Kane rozchylił okrycie, jego prawica niezdarnie sięgnęła w wilgotne fałdy płaszcza po miecz. Głęboka rana, jaką odniósł w ostatniej bitwie sprawiała, że wciąż nic władał jeszcze w pełni sprawnie lewą ręką. Normalnie nie przeszkadzało mu to, ale wiedział, że będzie miał problemy w chaotycznej walce, do jakiej za chwilę miał stanąć.

Ostatnia strzała poszybowała w kierunku osaczonych najemników i jednocześnie wypadli na nich żołnierze króla. Wielu z nich już skręciło na rozpaloną górską ścieżkę. Zdesperowani uciekinierzy stanęli twarzą w twarz z napastnikami. Pierwszego wroga, który się zbliżył, Kane odrzucił w tył miażdżącym uderzeniem miecza. Zaraz potem pojawił się następny atak: Kane dostrzegł, jak siekiera napastnika zatacza nad nim świetlisty łuk z impetem uskoczył w bok. Człowiek z siekierą upadł, zaraz jednak zerwał się i ponownie podniósł broń. Kane zaklął w bezsilnej złości. Gdyby mógł swobodnie władać lewą ręką, napastnik już byłby wypatroszony. Kane starał się stanąć przodem do człowieka z siekierą, kiedy z lewej strony wpadł na niego inny żołnierz. Cudem zdołał uniknąć tego nagłego ataku i jednocześnie złapać siekierę na ostrze swego miecza. Szybki ruch dłonią i topór wypadł ze zranionej ręki przeciwnika. Zaraz potem Kane ponowił atak, wpychając mu miecz między żebra.

Sekunda na uwolnienie miecza. Zbyt długo. Kolejny atakujący żołnierz był już o krok. Kane zmusił się, aby lewą ręka pochwycić dłoń przeciwnika. Uczynił to jednak niezdarnie i wrogi miecz wbił się w niego głęboko, przecinając płaszcz i gruchocząc ukrytą pod nim zbroją. Wstrząsnęła nim fala bólu. Upadł, silną dłonią trzymając wciąż ramię żołnierza. Pociągając go za sobą na ziemię, w ostatniej chwili zdołał przebić go mieczem. Poczuł na sobie ciężar umierającego napastnika i w tym samym momęcie nieprawdopodobny cios przygniótł jego czaszkę. W czarnej fali agonii stracił świadomość, nie wiedząc już, czy został celowo ugodzony, czy też kopnięty przypadkiem przez inną parę walczących.

I              LAS NOCĄ

Kiedy Kane ocknął się, była chłodna noc. Z wysiłkiem zsunął się z ciała innego żołnierza. Ziemia pod nim kołysała się, przed oczami latały rozmazane plamy, huczący ból rozsadzał mu czaszkę. Zagryzając wargi, dźwignął się na kolana. Wokół niego leżeli tylko zabici.

Ostrożnie rozwinął ciężkie bandaże spowijające głowę i delikatnie badał ją palcami. Musiał to być silny cios, lecz opatrunki i gęste włosy Kane'a złagodziły go. Zdołał wstać. Ze wstrętem odrzucił okrywający go płaszcz i szmaty, którymi wypchał brzuch. Okazało się, że pancerz zatrzymał uderzenie miecza, ale siła ataku wgniotła ogniwa zbroi w jego bok, raniąc go boleśnie.

Źle się dzieje wokół - rozmyślał Kane, raz jeszcze przeklinając decyzję uciekania z motłochem, a nie samemu. W tych okolicznościach miał i tak dużo szczęścia, że zdołał uciec po katastrofie konspiracji Talyviona, nie mówiąc już o przeżyciu tej zasadzki. Była pełnia. Księżyc dopiero, co pojawił się na niebie, jasno oświetlając pobojowisko. Kane widział wyraźnie ten niezwykły obraz.

Cisza. Spokój. Śmierć. Zimne światło księżyca padało na dziwną panoramę białych kształtów, porozrzucanych niedbale po czarnej ziemi. Żaden podmuch wiatru nie zakłócał tego bezruchu. Czarne drzewa rzucały cienie na każdego z umarłych czy światło księżycowe może je tworzyć? Obok niego młoda twarz z zastygłym grymasem ust - czy śmierć z rozerwanym brzuchem była dlań upragniona? Ktoś zadał Kane'owi kilka już zapomnianych pytań, gdy nadszedł atak. Czy był to właśnie ten młodzieniec? Być może tak.

Nocna poświata czyniła tą scenę odrealnioną; twarze, które w blasku słońca zdawały się wyraźne, prawdziwe - teraz stały się fantastyczne i puste.

Kane nie był nawet pewien, czy ból w jego umęczonym ciele był realny.

Gdzie teraz jestem? - zastanawiał się, usiłując przywołać jakąś świadomą myśl. - Na ziemiach pogranicza Chrosanthe, w nie zasiedlonym obszarze królestwa. Chrosantyjczycy unikali tego leśnego regionu, dlatego właśnie uciekinierzy podążyli tą drogą. Kolejny zły pomysł - stwierdził Kane. Mściwy Jasseartion ignorował niechęć swych poddanych do tego szczególnego zakątka państwa. Tym bardziej najemnicy Talyviona nienawidzili tych ziem po nieudanym zamachu stanu.

Kiedy zdołał wstać, drzewa zamigotały mu przed oczami. Cieszył go chłód nocy łagodzący ból, za dnia bowiem prażące słońce czyniło śmiertelnym każdy wysiłek. Kane stwierdził, że nie powinien tu zostać. Żołnierze mogliby z nadejściem poranka wrócić po swych zabitych towarzyszy - a już z pewnością po to, by ograbić ciała umarłych. Jedynie zmrok i lęk przed tym regionem powstrzymywały ich od owego swoistego rytuału.

Widma śmierci. Duchy pożerające ludzkie ciała. To było to. Kane przypomniał sobie niezwykłą, przewrotną wojnę prowadzoną przez Chrosantyjczyków ponad dwa wieki temu. Walki podzieliły wówczas te ziemie. Zwycięska klika bezwzględnie wymordowała wielkich panów i ich poddanych. Tak, było to dzieło przodków Jasseartiona. Obszar ten nigdy nie został ponownie zasiedlony. Krążyło wiele dziwnych legend o zwycięzcach wojny, napadających na przybyszów, aby utrzymać władzę – nad nie pogrzebanymi kośćmi pokonanych.

Dziwna rzeź przywabiła tu złowieszcze demony - lub być może uczyniła nimi paru pozostałych przy życiu, głodujących ludzi. Kane rozmyślał nad tym. Tak, miał wszelkie powody, aby opuścić to miejsce jak najszybciej. Gdyby tak mieć konia!

Bardzo zmęczony, odnalazł swój miecz i pokuśtykał wzdłuż białych kształtów, ułożonych na ciemnej ziemi jak dziwny wzór. Czasem stopy jego trafiały na ścieżki, odznaczające się ciemniejszą linią. Przed oczami zjawiła mu się jakaś plama. Drżąc ze strachu i bólu wstrząsnął głową, lecz istniała ona nadal. Wielka skała za drzewami wabiła go; Kane wsparł się na nią, półleżąc jak na jednym z wielu tronów, które fortuna podsuwała mu przez lata i które później zabierała ponownie. Na Thoema! Tak wiele długich lat! Czy jakikolwiek człowiek mógłby znieść ich ciężar?! Przez chwile gorzkie wspomnienia przesunęły się w jego zbolałej głowie, skazanego na wieczną wędrówkę, banitę rodzaju ludzkiego.

Rozmyślania - gdy ucieczka powinna być jego jedynym problemem. Majaki. Nocne głosy chwiały się jak muzyczne kadencje, regularnie rozlegające się - jak uderzenia wewnątrz jego czaszki - ochrypłe huczenie, które czasami ogarniało go całkowicie. Kane zdał sobie sprawę, że cios, jaki otrzymał w bitwie był cięższy niż przypuszczał wcześniej. Być może miał wstrząs mózgu. Co za wspaniały zbieg okoliczności! Za dnia żołnierze Jasseartiona wrócą tu i znajdą go siedzącego lub leżącego, bredzącego bez przytomności o zapomnianych cesarstwach.

Gardło miał wysuszone pragnieniem i zastanawiał się, czy gdzieś między zabitymi nie udałoby się znaleźć trochę wina. Było to głupie, bowiem już podczas ucieczki najemnicy mieli zaledwie dość wody dla siebie samych. Wina smakują jednak bardzo dobrze, a zwłaszcza białe wina pochodzące z Latroxii, choć wielu sądzi, że są one zbyt kwaśne. Jest ono dobre do przemywania ran dzięki oczyszczającym właściwościom. Słona woda działa tak samo, lecz jest bezużyteczna jako napój. Szkoda, że oceany nie są pełne wina. Wielu żeglarzy z rozbitych okrętów przyklasnęłoby takiej zmianie. Zapewne jednak, przeszkadzałaby ona rybom. Jadłem kiedyś ośmiornicę marynowaną w winie - subtelny smak, ale ogólnie to jednak nieudana potrawa.

Ocean wina uniósł Kane'a na swych falach, kołysząc go w górę i w dół, podczas gdy wokół niego ciała marynowanych żeglarzy wirowały w purpurowej toni, a ośmiornice wypełzały ze swych ukrytych w wodorostach nor.

Dźwięk. Ostry trzask. Kane odruchowo otrząsnął się z majaków. Wyraz jego zimnych, niebieskich oczu zmienił się zaskakująco szybko - trzeźwo i podejrzliwie przeszukiwał teraz wzrokiem teren bitwy.

Dźwięk rozległ się ponownie i tym razem Kane rozpoznał go. Był to nieprzyjemny suchy trzask, taki, jaki słychać, gdy zwierzę ogryza kości swej ofiary.

Teraz mógł już rozróżnić widmo pożeracza ciał, zgiętego nad jedzeniem na ciemnej leśnej drodze. Był śmiertelnie blady i przypominał nieco leżące na ziemi trupy. Spomiędzy drzew wyślizgiwały się inne białe, bezkształtne postaci; ich pochylone i powyginane ciała były nędzną parodią ludzkiej formy. Zatem legendy nie kłamały.

Kane wiedział, że widma te nigdy nie atakują uzbrojonego mężczyzny, jednakże było ich tak wiele, a on tak bezbronny - mogło to stać się dla nich zbyt kuszące. Poza tym, najwyraźniej dawno nic nie jadły; zwykle nie ruszają świeżo zabitego ciała, czując do niego wstręt, podobnie jak większość ludzi zwykle nie jada surowego mięsa.

Ostrożnie ukrył się między drzewami. Duchy były teraz zainteresowane wyłącznie rozpoczynającą się ucztą, głód przytłumił ich naturalną ostrożność. Kamień skrzypnął pod butem Kane'a; zamarł i rozejrzał się trwożnie. Kilka par martwych, bladych, lśniących oczu spojrzało w jego kierunku, ale żadna z postaci nie wydawała się chętna do poszukiwań. Zadowolony, że nikt go nie śledzi, wsunął się głębiej w cień lasu. Skoro tylko drzewa i sterczące skały osłoniły go całkowicie, przyśpieszył uciekając od tej oświetlonej księżycem makabrycznej sceny.

Zamiarem Kane'a było iść przez lasy i w ten sposób ominąć pole walki, a później odnaleźć górski trakt. Przy odrobinie szczęścia, do świtu mógł zostawić za sobą ładnych parę mil, a za dnia ukryć się w lesie. Ale ścieżka była pełna nieznanych meandr6w - i kiedy wędrował wśród drzew próbując ją odnaleźć, pnącza majaków ponownie oplątały jego umysł. Obawa przed nagłym niebezpieczeństwem odpychała dotąd zwidy, teraz jednak wróciły one znowu. Minęła godzina i Kane zgubił się całkowicie, z dala od wszelkiej pomocy.

Pod jego butami ziemia drżała i jęczała, lecz marynarski chód był w stanie utrzymać go na każdym pokładzie i Kane nawet w czasie sztormu szedł beztrosko szerokim krokiem.

Nagle zawirowanie otaczających go drzew wzbudziło w nim lęk; został złapany w kosmiczny wir jak w pułapkę. Groty wystających poniżej wapiennych skał rozdziawiały swe kamienne paszcze, ukazując jaskinie pełne grzmotów i trzasków, cuchnące zgniłym, strasznym wyziewem. Pod lśniącym okiem księżyca trwał taniec tysiąca kolosalnych fantomów, gotowych zniszczyć szaleńca, który przekroczyłby ich tajemne kręgi. Długie szpony dosięgały twarzy, sękate pazury bezustannie uderzały i smagały go. Strzeliste cienie zmarłych uśmiechały się do niego w ciemności: szydercze oblicza odwiecznych wrogów, twarze władczyń dawniej łagodne, teraz twarde i kościste. Wirująca fantasmagoria drwiących uśmiechów. Kane nie pamiętał imion nawet połowy z nich.

Błąkając się, znalazł się przypadkowo w ruinach wioski. Przynajmniej tak się zdawało, bo choć wszystkie figury jego torturowanego umysłu znikały i pojawiały się jak mgła w ciemnościach, te pokruszone ściany pozostawały nienaruszone. Mocno uderzył pięścią w kamienie i studiował odczuwanie bólu. Tak, to musi być rzeczywiste. Opuszczona wioska z kamiennymi murami porośniętymi winoroślą, ciągle nosząca zwęglone ślady zapomnianych najazdów i dawnego ognia. Wszystko w tych ruinach - mieszkania bez dachów, zburzone ściany - tworzyło w świadomości majaczącego Kane'a obraz wielkich, monolitycznych czaszek, których oczodołami były mroczne, puste okna, a ustami - framugi drzwi. Pustka była przenikająca. Tylko białe cienie na pół zagrzebanych kości dawały świadectwo, że kiedyś mieszkał tu człowiek - przynajmniej Kane sądził, że widzi te rozrzucone pomiędzy innymi szczątkami ludzkie pozostałości. Czyż nie były osobliwością wąskie ścieżki, wijące się wśród poszycia leśnego? Kane sądził, że od wielu lat nikt żywy nie przechodził przez to miejsce, niegdyś wzniesione ludzką ręką, a teraz tak przerażające.

Księżyc w pełni oświetlał sylwetkę opuszczonego zamku, majaczącego niewyraźnie na stromym wzniesieniu, które górowało nad wioską. W ostatecznej bitwie forteca ta upadła wraz z wsią, która płaciła tak haracz za niewystarczającą opiekę. Fantastyczne góry czarnych kamieni wznoszące się ku księżycowi, zrujnowany zamek, czyniły na Kanie wrażenie spustoszenia, ale także czegoś wzniosłego, niezdobytego. - Tutaj stoi twój żałobny pomnik - zaśmiał się Kane, wskazując palcem na ruiny wartowni, a puste okna kiwnęły potakująco. - O, bogowie! Prawdziwy grobowiec bohatera, prawda?

Wysokie, strzeliste ściany milcząco potwierdzały jego słowa.

W poranionym ciele czuł ostry, tnący ból. Odrętwiały, powoli umierał z wyczerpania. Był bezsilny. Pomiędzy zwalonymi kamieniami Kane dostrzegł zieloną poduszkę mchu. Pełen wdzięczności opadł na to leśne łoże. Do diabła ze wszystkimi żołnierzami tego... jak mu tam... Krótki odpoczynek był najważniejszy. Nikt nie powinien go tutaj znaleźć.

Położywszy głowę na kamieniach, Kane oddychał ciężko, z trudem łapiąc powietrze. Czuł, że zapada się w jakiś czarny obłęd, gdzieś miedzy jawą a snem. Po chwili zobaczył, jak powraca dawna świetność zrujnowanej mieściny. Na kamiennym pustkowiu wyrosły pełne sk...