Kingsbury_Karen_i_Smalley_Gary_Historia_rodziny_Baxterow_02_Ocalenie_02_Pamiec.pdf

(1608 KB) Pobierz

Historia Rodziny Baxterów 01 - Ocalenie 02 - Pamięć

KAREN KINGSBURY

I

GARY SMALLEY

Historia rodziny Baxterów 01 - Ocalenie 02

PAMI ĘĆ

209408392.113.png

209408392.124.png

209408392.135.png

209408392.146.png

209408392.001.png

209408392.012.png

209408392.023.png

209408392.034.png

209408392.045.png

209408392.056.png

209408392.067.png

209408392.070.png

209408392.071.png

209408392.072.png

209408392.073.png

209408392.074.png

209408392.075.png

209408392.076.png

209408392.077.png

209408392.078.png

209408392.079.png

209408392.080.png

209408392.081.png

209408392.082.png

209408392.083.png

209408392.084.png

209408392.085.png

209408392.086.png

209408392.087.png

209408392.088.png

209408392.089.png

209408392.090.png

209408392.091.png

209408392.092.png

209408392.093.png

209408392.094.png

209408392.095.png

209408392.096.png

209408392.097.png

209408392.098.png

209408392.099.png

209408392.100.png

209408392.101.png

209408392.102.png

209408392.103.png

209408392.104.png

209408392.105.png

209408392.106.png

209408392.107.png

209408392.108.png

209408392.109.png

209408392.110.png

209408392.111.png

209408392.112.png

209408392.114.png

209408392.115.png

209408392.116.png

209408392.117.png

209408392.118.png

209408392.119.png

209408392.120.png

209408392.121.png

209408392.122.png

209408392.123.png

209408392.125.png

209408392.126.png

209408392.127.png

209408392.128.png

209408392.129.png

209408392.130.png

209408392.131.png

209408392.132.png

209408392.133.png

209408392.134.png

209408392.136.png

209408392.137.png

209408392.138.png

209408392.139.png

209408392.140.png

209408392.141.png

209408392.142.png

209408392.143.png

209408392.144.png

209408392.145.png

209408392.147.png

209408392.148.png

209408392.149.png

209408392.150.png

209408392.151.png

209408392.152.png

209408392.153.png

209408392.154.png

209408392.155.png

209408392.156.png

209408392.002.png

209408392.003.png

209408392.004.png

209408392.005.png

209408392.006.png

209408392.007.png

209408392.008.png

209408392.009.png

209408392.010.png

209408392.011.png

209408392.013.png

209408392.014.png

209408392.015.png

209408392.016.png

209408392.017.png

209408392.018.png

209408392.019.png

209408392.020.png

209408392.021.png

209408392.022.png

209408392.024.png

209408392.025.png

209408392.026.png

209408392.027.png

209408392.028.png

209408392.029.png

209408392.030.png

209408392.031.png

209408392.032.png

209408392.033.png

209408392.035.png

209408392.036.png

209408392.037.png

209408392.038.png

209408392.039.png

209408392.040.png

209408392.041.png

209408392.042.png

209408392.043.png

209408392.044.png

209408392.046.png

209408392.047.png

209408392.048.png

209408392.049.png

209408392.050.png

209408392.051.png

209408392.052.png

209408392.053.png

209408392.054.png

209408392.055.png

209408392.057.png

209408392.058.png

209408392.059.png

209408392.060.png

209408392.061.png

209408392.062.png

209408392.063.png

209408392.064.png

209408392.065.png

209408392.066.png

209408392.068.png

209408392.069.png

1

Naszym Drogim Rodzinom, które dostarczają nam niezwykłych

wspomnień i niezliczonych chwil do zapamiętania, oraz Autorowi Życia,

który, właśnie teraz, obdarza nas tym wszystkim.

Od Autorów

Wydarzenia powieści rozgrywają się głównie w Bloomington, wstanie

Indiania. Niektóre z miejsc - na przykład Uniwersytet Stanu Indiana - istnieją

naprawdę. Inne budynki, parki czy osiedla nie są niczym innym, jak tylko

wytworem naszej wyobraźni. Mamy nadzieję, że Ci, którzy znają

Bloomington oraz jego okolice, rozróżnią te dwie rzeczywistości.

Akcja, która toczy się w Nowym Jorku, łączy w sobie prawdziwe

wydarzenia oraz te stworzone przez wyobraźnię.

Podziękowania

Jesteśmy wdzięczni naszym rodzinom oraz całemu zespołowi, cudownie

nas wspierającemu. Pragniemy podziękować także ludziom z wydawnictwa

Tyndale za to, że podzielali nasze wizje oraz marzenia i pomogli nam

powołać do życia serię Ocalenie. Specjalne podziękowania dla Rona Beersa,

Kena Petersena i Lynn Vanderzalm za ich determinację, aby ta seria w pełni

stała się tym, czym miała być, oraz dla Anne Christian Buchanan za jej

niezależny wkład redakcyjny.

Dziękujemy także naszemu agentowi Gregowi Johnsonowi z Alive

Communications. Greg, jesteś budowniczym naszych marzeń oraz

utalentowanym człowiekiem, który jest do dyspozycji Boga w każdym

momencie. Bez Ciebie to wszystko by się nie zaczęło. Tysiąckrotne dzięki.

Szczególne podziękowania kierujemy dla dzielnych mężczyzn i kobiet z

FDNY oraz NYPD, oraz niezliczonych woluntariuszy, którzy odpowiadali na

pytania dotyczące Strefy Zero i pomogli nam nadać wiarygodności naszej hi-

storii. Cierpimy razem z wami. Modlimy się razem z wami. Zawsze

będziemy.

Wreszcie dziękujemy Sherri Reed za umożliwienie nam spędzenia

mnóstwa czasu z pacjentami cierpiącymi na chorobę Alzheimera oraz

otwarcie przed nami świata badań oraz teorii, o którym kiedyś nie mieliśmy

pojęcia. Czas, jaki spędziliśmy z tymi ludźmi, odmienił nas na zawsze. Dzię-

kujemy za Twoje życzliwe serce i Twój niesamowity dar dla zapomnianych,

którzy żyją wśród nas. Modlimy się, aby ta książka rzuciła światło na trudy i

sprawy, z którymi zmagają się ludzie starsi - a szczególnie ci, którzy cierpią

na chorobę Alzheimera.

2

ROZDZIAŁ 1

Doktor John Baxtrr otrzymał wiadomość o pożarze po południu, gdy

pojawił się w szpitalu Św. Anny. Właśnie wracał z obchodu, gdy zatrzymała

go pielęgniarka z oddziału ratunkowego. Na jej twarzy malowało się

przerażenie.

- Proszę być w pobliżu; możemy pana potrzebować. Płonie kompleks

mieszkaniowy. Kilka rodzin jest uwięzionych wewnątrz. Są przynajmniej

dwie śmiertelne ofiary. A nam brakuje już personelu.

John poczuł przypływ adrenaliny, który nadchodził, gdy udzielał pomocy

ofiarom katastrof. Na oddział ratunkowy wpadał tylko okazyjnie - w lecie,

gdy nie miał wykładów, lub w przypadku katastrof, które wymagały

obecności dodatkowego personelu.

Rozgorączkowanie, które towarzyszyło mu w kontakcie z medycyną

ratunkową, zawsze było takie samo. Szybkie i nieokiełznanie.

John zerknął na przygotowania innych, potem zwrócił się do pielęgniarki.

- Co się stało? - Syreny wyły już w całym Bloomington. Pielęgniarka

pokręciła głową.

- Nikt dokładnie nie wie. Wciąż próbują opanować ogień. Stracili kontakt z

dwoma strażakami - zamilkła na chwilę. - Wszyscy obawiają się najgorszego.

Strażacy? Poczuł serce w gardle.

Podążył za pielęgniarką tam, gdzie ożywiony personel przygotowywał się

na przyjęcie pierwszej ofiary.

- Czy są znane ich nazwiska? Tych zaginionych mężczyzn?

Pielęgniarka przystanęła i odwróciła się.

- Z wozu 211. Jak dotąd, to wszystko co wiemy.

John poczuł, że krew odpływa mu z twarzy. Gdy zapadła cisza, zaczął

modlić się żarliwie. Modlił się za ludzi walczących z ogniem i za uwięzione

rodziny oraz za zaginionych mężczyzn z wozu 211.

Widział ich zagubionych w piekle żywiołu, ryzykujących własnym życie,

aby ocalić matki, ojców i dzieci. Wyobrażał ich sobie zasypanych pod

płonącymi zgliszczami, zupełnie pozbawionych łączności z komendantem.

Po czym zaczął w sposób szczególny modlić się za jednego z mężczyzn z

wozu 211. Przystojnego młodego człowieka, który kochał jego średnią córkę,

Ashley, od chwili gdy byli jeszcze nastolatkami.

Pieniądze się już skończyły.

3

To było główny powód, dla którego Ashley w ten piękny letni poranek

wyszła z domu i rozglądała się za pracą. Błękit nieba i kwitnące kwiaty

sprawiały, iż dzień był idealny na malowanie.

Zobowiązania finansowe, związane z jej wypadkiem samochodowym

sprzed czterech lat, były już prawie uregulowane, a ponieważ zapłaciła za

dom gotówką, ona i mały Cole potrzebowali pieniędzy, przynajmniej do

chwili, gdy jej obrazy nie zaczną się sprzedawać.

Ashley westchnęła, przeczesała ręką krótko obcięte czarne włosy. Po raz

kolejny przeczytała ogłoszenie w gazecie:

„Pracownik socjalny dla grupy dorosłych z domu opieki. Preferowane

przygotowanie medyczne. Pensja oraz dodatki".

Wygląda i brzmi tak samo przyziemnie, ale to może być praca, której

właśnie szuka. Sprawdzali już z ojcem i dowiedzieli się, że płaca dla

opiekunki społecznej graniczy z minimalną pensją. Będzie pracowała głównie

z pacjentami z Alzheimerem - ludźmi z demencją lub innymi chorobami

powiązanymi w wiekiem, z osobami, które nie są w stanie przetrwać samo-

dzielnie. Będzie się zajmować pomarszczonymi ciałami, ocierać owłosione

brody i najprawdopodobniej zmieniać pieluchy. Niezbyt prestiżowe zajęcie.

Ale Ashley to nie przeszkadzało. Potrzebowała tej pracy. Od powrotu z

Paryża, wszystko w jej życiu uległo zmianie. Miała dopiero dwadzieścia pięć

lat, ale czuła się dużo starsza, znużona i cyniczna. Rzadko się uśmiechała i nie

potrafiła być dla Cole'a taką matką, jakiej on potrzebował. Pomimo spojrzeń,

które przyciągała, czuła się stara i zużyta - a nawet brzydka.

Pobyt w Paryżu częściowo wpłynął na to, kim się stała. Jednak w

większości przyczyniły się do tego wszystkie wybory, których dokonała.

Ucieczka spod wpływu rodziców, ich męczącej religii oraz prób zrobienia z

niej kobiety, jaką nigdy nie będzie. A także ucieczka od Landona Blake'a -

jego subtelnych, ale wytrwałych zalotów oraz życia do przewidzenia, które

mogłoby stać się jej udziałem, gdyby się w nim zakochała.

Jakikolwiek był to powód, była świadoma, że w przeciągu czterech

ostatnich lat, odkąd wróciła do domu z Europy, w jej sercu zaszło coś

tragicznego. Stało się lodowate - nawet bardziej lodowate niż wiatr wiejący w

połowie stycznia w Bloomington, w Indianie. A to z kolei wpłynęło na jej

jedyną prawdziwą pasję - na jej talent do malowania. Wciąż nad nim

pracowała, zapełniała płótna, ale minęły już lata, odkąd udało się jej

namalować coś naprawdę niezwykłego.

Ashley skręciła z South Walnut i zaczęła szukać adresu domu opieki. Praca

ze starymi ludźmi, oprócz dopływu gotówki, zdoła być może powstrzymać

4

chłód w jej wnętrzu, a może nawet roztopi lód, który nagromadził się przez

lata i uwięził jej duszę. W stosunku do starszych ludzi odczuwała pewien

rodzaj empatii i zrozumienia. Na swój sposób poruszali jej serce, dotykając

miejsca, do którego nikt nie mógł dotrzeć.

Przypomniała sobie jak tydzień temu jechała przez miasto i zauważyła

dwie wiekowe kobiety - przygarbione, powykręcane staruszki,

najprawdopodobniej po dziewięćdziesiątce - idące chodnikiem i trzymające

się pod rękę. Szły bardzo powoli i ostrożnie, a gdy jedna zaczęła upadać,

druga ją przytrzymała.

Tego popołudnia Ashley zatrzymała się i obserwowała je z pewnej

odległości, myśląc sobie, że stanowią doskonały temat dla jej następnego

obrazu. Kim były i co już widziały w swoim długim życiu? Czy pamiętały

tragedię „Titanica"? Czy straciły synów w II wojnie światowej, a może w

jakiś sposób same brały w niej udział? Czy ludzie, których kochały, jeszcze

żyli lub mieszkali na tyle blisko, żeby móc je odwiedzać?

Czy były piękne i chodziły z jednego towarzyskiego spotkania na drugie,

zostawiając za sobą przystojnych chłopców, którzy do nich wydzwaniali? Czy

rozpaczają, że stały się niewidzialne - teraz, kiedy ludzie przestali je

zauważać?

Ashley obserwowała kobiety powoli zbliżające się do skrzyżowania, a gdy

zmiana światła zastała je w połowie drogi, zamarła z przerażenia. Jakiś

niecierpliwy kierowca położył rękę na klaksonie, trąbiąc ostro w rytmie

staccato. Twarze kobiet przybrały nerwowy wyraz, potem wręcz rozpaczliwy.

Przyspieszyły tempo, powłócząc nogami, tak że omal nie upadły. Gdy dotarły

na drugą stronę, przystanęły, żeby złapać oddech, i znowu Ashley zaczęła się

zastanawiać.

Czy to wszystko co pozostało tym kobietom - wściekli kierowcy,

zniecierpliwieni ich powolnymi krokami i fizyczną walką? Czy to było jedyne

zainteresowanie, jakie wzbudziły owego dnia?

Gdy pojawiły się te pytania, policzki Ashley zrobiły się wilgotne.

Odchyliła zasłonę przeciwsłoneczną i wpatrywała się w swoje odbicie. Coś

się z nią stało, coś, czego nie doświadczyła już od miesięcy. A nawet lat.

Płakała.

I wtedy zdała sobie sprawę z głębi swojego problemu. Zrozumiała, że jej

przeżycia uczyniły ją cyniczną. I jeśli kiedykolwiek jeszcze ma stworzyć

niezapomniane dzieło, potrzebuje czegoś więcej niż płótna i pędzla.

Potrzebuje serca, czułego i złamanego, zdolnego odczuwać to, o czym

zapomniała już dawno temu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin