Cabot Meg - Zbrodnie w rozmiarze XL 03 - Zabojstwo z lekka nadwaga.pdf - Meg Cabot - Krolka

MEG CABOT

ZABÓJSTWO Z LEKKĄ NADWAGĄ

Przekład AGNIESZKA RÓŻAŃSKA

Tytuł oryginału Big Boned

Benjaminowi

Ty nie jesteś upasiona,

Choć lepiej nabrać lekkości,

Ale to nie twoja wina -

Po prostu masz grube kości.

Grubokoścista

słowa i muzyka: Heather Wells

Przyszłaś?!

To właśnie wykrzykuje Tad Tocco, mój profesor od zajęć wyrównawczych z matmy,

kiedy tego ranka podchodzę do niego w parku na Washington Square.

Nie całuje mnie, bo nasze stosunki są ściśle tajne. Profesorom - zwłaszcza etatowym

wykładowcom wydziału matematyki - nie wolno romansować ze studentkami.

Nawet ze studentkami, które, jak ja, mają na karku prawie trzydziestkę i pracują jako

asystentki kierownika akademików, a mimo to chodzą na zajęcia wyrównawcze.

- Jasne, że przyszłam - mówię, starając się, by zabrzmiało to tak, jakby nigdy nie było

żadnej wątpliwości. Poza tą, oczywiście, że kiedy trzydzieści minut temu obróciłam się na

drugi bok i spojrzałam na zegar, i zobaczyłam dużą wskazówkę na dwunastce, a małą na

szóstce, to jedynym moim marzeniem było nakryć się znowu po czubek głowy i na kolejne

dwie i pół godziny zapaść w rozkoszną drzemkę. Bo czy nie po to mieszka się o dwie

przecznice od miejsca, gdzie się pracuje? Żeby można było wysypiać się do ostatniej minuty?

Ale obiecałam.

A teraz jestem zadowolona, że wyczołgałam się spod mojej cieplutkiej, mięciutkiej

kołdry. Bo Tad wygląda fantastycznie. Poranne słońce lśni na jego długich, jasnych włosach -

ściągniętych w koński ogon, już niemal dłuższy od mojego - i na złocistych włoskach gołych

nóg.

Widzę całą masę tych złocistych włosków, a to za sprawą krótkich spodenek do

biegania, które ma na sobie.

Halo, Panie Boże, jesteś tam? To ja, Heather. Chciałam Ci tylko podziękować.

Dziękuję za jasne słońce i czyste, chłodne powietrze. I za ślicznie kwitnące wiosenne kwiatki.

I za etatowych wykładowców w krótkich spodenkach. To wszystko naprawdę jest

warte, żeby zerwać się dwie i pół godziny przed czasem. Gdybym wcześniej zdawała sobie z

tego sprawę, wstawałabym tak już od dawna.

No... może bym wstawała.

- Pomyślałem sobie, że zaczniemy powoli - informuje mnie Tad. Wykonuje

rozciągające ćwiczenia na parkowej ławce. Uda ma smukłe, mięśnie wyrobione, pozbawione

grama tłuszczu. Nawet w pozycji rozluźnionej uda Tada są twarde jak kamień. Wiem, bo ich

dotykałam. Mimo że nasz wspólny pracodawca, Uniwersytet Nowojorski, zabrania

romantycznych związków ze studentami, Tad i ja spotykamy się potajemnie.

Bo kiedy jesteście tuż przed trzydziestką lub tuż po niej, a ty nadrabiasz matmę, żeby

móc się zapisać na prawdziwe zajęcia, to kto by się przejmował?

Nawiasem mówiąc, minęła już cała wieczność, odkąd na jakieś chodziłam. Więc niby

co powinnam była zrobić? Czekać do maja, aż zajęcia się skończą, i dopiero wtedy rzucić się

na niego? Tak. Jakby to było możliwe.

Zwłaszcza jeśli mowa o Tadzie. Chcę przez to powiedzieć, że facet jest w świetnej

formie - trochę dlatego, że uprawia sport (biega, przepływa ileś tam basenów w centrum

sportowym i gra w zabójczej drużynie frisbee), a trochę dlatego, że niesamowicie zdrowo się

odżywia.

Oczywiście, jeśli uznać za zdrowe niejedzenie mięsa, o czym nie jestem przekonana.

Kiedy ja jestem rozluźniona, moje uda przypominają gąbkę. Trochę dlatego, że nie

biegam, nie pływam i nie gram w żadne frisbee, a trochę dlatego, że zjem wszystko, byleby

było polane czekoladą albo keczupem. Albo nawet i niepolane, jak w przypadku pączków

Krispy Creme (które Tad też uznaje, bo są smażone na oleju roślinnym, a nie na smalcu.

Chociaż zauważyłam, że kiedy Tad je pączki, to już po jednym wygląda na

usatysfakcjonowanego, podczas gdy ja muszę wykończyć całe pudełko, bo nie mogę przestać

o nich myśleć, dopóki nie mam pewności, że wszystkie zniknęły. Dziwne, co?)

Zaraz, zaraz. Dlaczego myślę o pączkach? Przecież mamy ćwiczyć.

- Chcesz się porozciągać? - pyta Tad, dotykając piętą pośladka. Wiem, że pośladki

Tada są równie twarde jak jego uda. A moja pupa jest nawet jeszcze bardziej gąbczasta niż

uda. Chociaż na tyle duża, że łatwo mogę jej dotknąć piętą. Bez żadnego rozciągania.

- Jasne - mówię.

Kiedy się rozciągam, zauważam, że wszyscy biegają po parku w krótkich spodenkach,

tak jak Tad. Tylko ja jestem w legginsach. Albo, trzeba raczej powiedzieć, w spodniach do

jogi. Bo nie ma mowy, żebym się ubrała w legginsy. Spójrzmy prawdzie w oczy, Mischą

Barton to ja nie jestem.

Dlatego tak się ucieszyłam, kiedy znalazłam spodnie do jogi, przypominające niemal

dzwony. I właśnie je włożyłam zamiast legginsów czy spodenek do biegania. Mam nadzieję,

że ich kształt równoważy moją figurę, więc nie wyglądam, no wiecie, jak laleczka Weeble.

- Okej - rzuca Tad, uśmiechając się do mnie z góry. Nosi okulary w złotych

oprawkach, które nadają mu szczególnie profesorski wygląd. Uwielbiam je. Za nic byście nie

zgadli, że za tymi szkłami ma najpiękniejsze na świecie błękitne oczy. Czego nie widać,

dopóki nie zdejmie okularów. A robi to tylko wtedy, kiedy szykuje się do łóżka. - Cztery

okrążenia to półtora kilometra. Ja zwykle robię dwanaście okrążeń. Może być? Zaczniemy

spokojnie i powoli, bo to twój pierwszy dzień.

- Och - mówię. - Mną się nie przejmuj. Biegnij we własnym tempie. Dogonię cię.

Złociste brwi Tada się ściągają.

- Heather, jesteś pewna?

- Oczywiście - odpowiadam ze śmiechem. - Nic mi nie będzie. To tylko poranny

jogging.

- Heather. - Tad nadal wygląda na zaniepokojonego. - Nie staraj się tego

bagatelizować. Wiem, że to dla ciebie wielki krok, i bardzo jestem dumny, że przyszłaś.

Szczerze. Zależy mi na tobie i twoje zdrowie naprawdę mnie interesuje. Trenowanie biegów

to poważna sprawa. Zrobisz coś źle i możesz nabawić się kontuzji.

Ci sportowcy! To dopiero modele. Poranne biegi, treningi lekkoatletyczne. Kto by

sobie zawracał tym głowę? Cokolwiek byście mówili, dla mnie brzmi to koszmarnie.

Chwileczkę... rzeczywiście tak pomyślałam? Nie, nie to chciałam powiedzieć. Wcale

nie. Będzie naprawdę super. Odzyskam figurę. Bo, jak zawsze powtarza mi Tad, nie jestem

gruba. Po prostu muszę nabrać trochę lekkości.

- Biegnij pierwszy - mówię do niego z uśmiechem. - Będę tuż za tobą.

Tad wzrusza ramionami, puszcza do mnie oczko - myślę, że równie dobrze jak ja wie,

że za chwilę pozostawi mnie w tumanie kurzu - i rusza.

Tak. Nie ma mowy, żebym dała radę dotrzymać mu kroku. Ale w porządku. Po prostu

będę biegła w swoim własnym tempie. Na luzie. Proszę bardzo. Widzicie? Robię to! Biegnę!

Hej, popatrzcie na mnie! Biegnę! Bieg...

Okej, wystarczy tego dobrego. Uff. Myślę, że przez takie wyczyny dziewczyna może

paść od hiperwentylacji. A mówiąc serio, to mój pierwszy dzień. Nie chcę przeszarżować.

A poza tym chyba czuję, że coś mi się tam w środku obluzowało. Zdaje się, że to moja

macica. Słowo daję.

Mam nadzieję, że nie, bo te legginsy, skrojone jak spodnie do jogi, nie są

wystarczająco obcisłe. Wzięłam rozmiar XL zamiast L, bo mi się wydawało, no wiecie, że

jeśli nie będą zbyt przylegać, nikt nie zauważy mojego cellulitu.

A może to nie macica. Inna sprawa, że wcale nie jestem pewna, czy chcę mieć dzieci.

Znaczy, jasne, to mogłoby być całkiem miłe, ale doprawdy, jaka by ze mnie była matka?

Gdyby brat mojego ekschłopaka, rodzinna czarna owca, nie pozwolił mi mieszkać za darmo u

siebie na piętrze (z wdzięczności za co prowadzę mu księgowość jego agencji

detektywistycznej), pewnie dotąd w mieszkaniu na Long Island tłoczyłabym się z pięcioma

innymi osobami i codziennie z trudem zdążała do pracy przed południem, skoro teraz, kiedy

mieszkam mniej więcej o dwie minuty od uniwersytetu, prawie nigdy nie udaje mi się być

przed dziewiątą.

Jak miałabym zajmować się żywą ludzką istotą, która we wszystkim byłaby ode mnie

uzależniona?

Tylko popatrzcie na mojego psa! Chcę przez to powiedzieć, że zostawiłam Lucy w

domu, zamiast zabrać ze sobą do parku na poranne bieganie, bo spała i nie chciała się

obudzić, kiedy wstawałam. A nawet kiedy grzechotałam jej smyczą. Jaka matka tak robi?

Jaka matka mówi: „Dobra, niech wam będzie”, kiedy dzieciaki jej oznajmiają, że chcą zostać

w domu i spać, zamiast iść do szkoły?

Powiem wam jaka. Taka, którą możecie zobaczyć w wieczornych wiadomościach.

Wyprowadzają ją w kajdankach, a ona powtarza: „Zabieraj mi tę kamerę od twarzy!”

Mianowicie, ja.

Ale poważnie. Proszę, jak wcześnie jestem na nogach. Tak wcześnie, że mój własny

pies nie przejawił chęci, by wstać i się do mnie przyłączyć. To naprawdę smutne.

Zwłaszcza że Lucy nie wie, co ją niedługo czeka. Odkąd Cooper pozwolił wprowadzić

się również mojemu ojcu, byłemu skazańcowi, pędziła rajskie życie, a to dzięki temu, że tata

ma zwyczaj wyczarowywać obiady dla smakoszy i zabierać ją na długie wędrówki po

mieście. (W zamian za darmowy wikt i opierunek tata śledził kilku kandydatów na eksmężów

klientek Coopera. Uznał wtedy, że będzie wyglądał mniej podejrzanie, jeśli będzie chodził w

tę i z powrotem pod Ritzem z psem).

Ale teraz, kiedy znowu się spiknął z Larrym, swoim dawnym wspólnikiem, i razem

wymyślili kolejną supertajną akcję, żeby, jak mówią, wskoczyć w biznes muzyczny, przenosi

się wyżej... co prawda nie do luksusowego apartamentu, tylko do drugiej sypialni w

spółdzielczym mieszkaniu Larry'ego na rogu Parkowej i Pięćdziesiątej Siódmej.

Na co, uwierzcie mi, wcale się nie uskarżam. Jasne, trochę mi żal, że tata się

wyprowadza. Było całkiem miło wracać co wieczór do wyspacerowanego psa i domowego

Cabot Meg - Zbrodnie w rozmiarze XL 03 - Zabojstwo z lekka nadwaga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: