Lateralizacja.
Lateralizacja, czyli stronność, jest to funkcjonalna dominacja jednej ze stron ciała związana z dominowaniem jednej z półkul mózgowych. Dotyczy wszystkich parzystych organów , a w szczególności: rąk, nóg i oczu. Dziecko rodzi się z określoną predyspozycją do danego typu lateralizacji, który w ciągu życia ustala się w kierunku określonego modelu lateralizacji. Można wyróżnić trzy takie modele:
a) Lateralizacja jednorodna:
narządy ruchu i zmysłu dominują po jednej stronie osi ciała. Występuje najczęściej u osób dorosłych. Wyróżnia się w niej lateralizację:
prawostronną (prawooczność, praworęczność, prawonożność) lub lewostronną
( lewooczność, leworęczność, lewonożność).
b) Lateralizacja niejednorodna – skrzyżowana:
Dominujące narządy ruchu i zmysłów znajdują się po obu stronach osi ciała, np. dziecko praworęczne, lewooczne, prawonożne. W tych przypadkach trudności spowodowane
są głównie zaburzeniami współdziałania oka i ręki (koordynacji wzrokowo - ruchowej) ujawniają się podczas rysowania, pisania (niekształtne litery w nierównych odstępach, opuszczanie linijki) i czytania (przeskakiwanie liter, opuszczanie sylab, opuszczanie wyrazów, zmiana kolejność liter).
c) Lateralizacja nieustalona (słaba):
Brak funkcjonalnej dominacji jednej strony ciała. Jest stanem przejściowym
lub trwałym, oburęczność utrzymuje się do końca życia. U dzieci tych często występują trudności w nauce. Dziecko ma trudności w orientacji lewej i prawej strony własnego ciała, w orientacji w przestrzeni, wykazuje trudności z odwzorowaniem figur geometrycznych, rozpoznawaniem i odwzorowywaniem liter i cyfr podobnych
pod względem kształtu, lecz inaczej ułożonych w przestrzeni.
BIBLIOGRAFIA:
M. Bogdanowicz, „Leworęczność u dzieci”, WSiP Warszawa 1989
ula.f