Miłość gangstera 0-11.pdf

Tvspsk

Kiedyś myślałam, Ŝe moje Ŝycie to paski na tkaninie, które

pokazują kolejno: szczęście, rozpacz, szczęście, tragedia, szczęście...

ból. Teraz wiem, Ŝe to coś więcej. Moja prawdziwa miłość dopiero się

mnie odnalazła. Ja jej wcale nie szukałam. Bo po co? PrzecieŜ

sądziłam, Ŝe to on był moim jedynym... Jak bardzo się na nim

zawiodłam! Teraz znalazłam kogoś, kogo naprawdę kocham... ale

czemu on musi wszystko psuć?! Tak, teraz rozumiem. Z tej wojny

moŜe wrócić tylko jedna osoba – nie ma miejsca dla nas dwóch. BoŜe,

mówię jak w jakimś tandetnym filmie! Szkoda tylko, Ŝe to straszliwa

prawda... Albo ja i on, albo on...

Vs~h~me ł 5

5 5

Gmioe{} tsverio

Punkt widzenia Belli

Musnęły mnie lekkie promienie słońca. Tak, juŜ rano. Kocham poranki,

tym bardziej, Ŝe budzę się koło mojego ukochanego. Poczułam jego palce na

plecach. Och...

– Dzień dobry, Bello – przywitał się grzecznie.

– Cześć, Jacob.

– Głodna? Zrobiłem śniadanie. W końcu niedługo idziesz do pracy.

Odwróciłam się gwałtownie. Był juŜ ubrany. Zawsze ja go budziłam i

podawałam śniadanie.

– Coś ty taka zdziwiona? Nie mogę chociaŜ raz zrobić ci śniadania? –

spytał niby niewinnie. – Ale za to ty zrobisz kolację dla gości. Jeszcze bym ich

otruł przez przypadek. – Zaśmiał się.

– Ile osób będzie?

– A kogo ty zaprosiłaś? Bo ja chciałem tylko najbliŜszych przyjaciół.

– Alice i jej brata. – Nie miałam Ŝadnej innej rodziny czy przyjaciół. – A

ty?

– Tylko Emmetta.

Vs~h~me

– Dobrze, więc z nami pięć osób.

Pocałowałam go i pobiegłam do łazienki. Pośpiesznie się umyłam,

ubrałam i podeszłam do Jake’a.

– JuŜ jestem! – zawołałam, siadając.

Zachichotał.

– Bella, wyluzuj. Słyszałem. – Wyszczerzył się i usiadł koło mnie. Moja

ulubiona cecha w Jacobie? Ten śliczny, łobuzerski uśmiech. – Musisz się

pośpieszyć. Za dwadzieścia minut powinnaś być w pracy.

– Dwadzieścia! – krzyknęłam, po czym od razu zerwałam się z miejsca.

JeŜdŜenie autobusami jest strasznie długie, bo o tej porze jest najbardziej

zakorkowana droga. Austin mnie zabije! Tylko w tym miesiącu spóźniłam się

juŜ piętnaście razy, a był przecieŜ dwudziesty trzeci kwietnia!

– Bello, usiądź. – Złapał mnie za rękę. – Gdybym wiedział, Ŝe się

spóźnisz, obudziłbym cię wcześniej. Pamiętasz, o czym kiedyś rozmawialiśmy?

Zaśmiałam się. Nasz związek opierał się tylko na rozmowie. Zawsze, gdy

mieliśmy trochę wolnego czasu, siadaliśmy i zwierzaliśmy się sobie ze

wszystkiego. On nie był tylko moim chłopakiem. Był moim umysłem, moją

duszą, moim aniołem stróŜem.

Jacob był wysoki i muskularny. Miał ciemne włosy i głęboko osadzone

czarne oczy. Jego ręka była jak trzy moje – ludzie wręcz się go bali. Był

mechanikiem samochodowym, a jego ulubionym zestawem ubioru był czarny,

obcisły t-shirt i krótkie spodenki. Gdy pierwszy raz go zobaczyłam, omal nie

zemdlałam ze strachu. Tak często mi o tym przypomina, Ŝe co chwilę wracam

do tego pamięcią...

Omal nie spóźniłam się do pracy. Mieszkałam wtedy za miastem i

jeździłam starą furgonetką. Było wcześnie rano, gdy wjechałam do miasta. Nie

pamiętam dokładnie, czy była trzecia, czy czwarta nad ranem. Było ciemno.

Nagle furgonetka zgasła i stanęła, akurat przed barem. Wielu męŜczyzn mi się

przyglądało, gwizdało, wolało na piwo. Bałam się strasznie! Trójka z nich

zaczęła do mnie podchodzić. Zamarłam. Byli pijani, szli po całej ulicy. Jeden z

nich wyciągnął nóŜ. „Muszę uciekać”, pomyślałam, ale potem zdałam sobie

sprawę, Ŝe nie mam gdzie. Po drugiej stronie okna zauwaŜyłam ogromną postać.

Osoba ta weszła do furgonetki i zaczęła manewrować tak, abym ja znalazła się

na miejscu pasaŜera, wtedy on – bo to był męŜczyzna – otworzył drzwiczki od

strony kierowcy i stanął przed moimi napastnikami.

– Wynocha stąd! – warknął swoim ostrym i bardzo ochrypłym głosem.

Wystraszyłam się jeszcze bardziej, gdy usłyszałam jednego z męŜczyzn.

– CzyŜbyś nie miał Ŝadnych aut do naprawy?

– Idź do swoich samochodzików, Black – dodał drugi.

– Po moim trupie – znów ten ostry głos. Czy mógł być ostrzejszy? – Jazda

stąd!

Trzeci z męŜczyzn westchnął, po czym powiedział:

– I tak ją dorwiemy, Black. Teraz czy później – co za róŜnica?

Potem juŜ niczego nie usłyszałam, widziałam tylko ciemność. Wszędzie

ciemność. Czułam się, jakby ktoś uderzył mnie czymś cięŜkim w głowę. Jedno

pytanie chodziło mi po głowie. Kim był ten męŜczyzna? Dlaczego to robił?

Czego ode mnie chciał? Obudziłam się kilka godzin później w jego mieszkaniu.

Starał się mnie nie wystraszyć. Tak czy siak, wpadłam w panikę.

– Kim jesteś?! Co ja tu robię?! Powinnam być w pracy...

– Hej, hej, spokojnie... Zemdlałaś. Budziłem cię, ale to na nic się nie

zdało, więc zabrałem cię tutaj. Sądziłem, Ŝe się prześpisz, wstaniesz i wszystko

wyjaśnimy. Spokojnie... – powtórzył.

Uspokoiłam się trochę, więc męŜczyzna kontynuował.

– Nazywam się Jacob Black. Jestem mechanikiem w „Sovernight”. To

moja firma i mojego brata Emmetta. Szedłem wczoraj do sklepu po kilka piw i

wtedy zauwaŜyłem ciebie...

Tak, od tamtego czasu duŜo rozmawiamy. Jacob zdąŜył przez te półtora

roku zauwaŜyć, Ŝe rozmowa mnie umacnia, buduje. Chłopak odchrząknął

głośno, wyrywając mnie z zamyślenia.

– Pamiętasz? – powtórzył pytanie.

– Jake... rozmawiamy o tylu rzeczach, Ŝe nie wiem, o co dokładnie ci

chodzi.

– Rzeczywiście. – Uśmiechnął się. – Więc chodzi mi o to, Ŝe chciałbym

mieć motocykl.

– Jacob, oczywiście, jesteś mechanikiem, więc chcesz, ale zauwaŜ, Ŝe nie

stać nas na motocykl, a takiego zwykłego, przeciętnego byś nie chciał. –

odrzekłam łagodnie.

– Bello, a co, jeśli powiem, Ŝe kupiłem go? – spytał powoli, zamykając

oczy. Zawsze chciałam mieć motocykl i chciałam, by Jake go miał, ale ta

maszyna jest niebezpieczna.

– Jak to kupiłeś? Za co?

– Firma ostatnio przynosi spore dochody, więc postanowiłem część z nich

wydać.

Zrobiłam się blada. Jacob i motocykl. Jacob i szybka jazda. Jacob i

wypadek.

– Bello, nic ci nie jest?! – Gwałtownie wstał i podszedł do mnie.

– Nie, nic...

– Wiem, o co ci chodzi – powiedział dumnie. – Mam kask. A nawet dwa.

Dla ciebie i dla mnie. – Uśmiechnął się triumfalnie. Cholera, brak argumentów.

Trudno, niech się cieszy.

Wyszczerzyłam się do niego i odpowiedziałam:

– Miło. To kiedy jedziemy do pracy?

– Naprawdę?! Cieszysz się? Nie kaŜesz mi go oddać?!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: