FRAKCJA CZERWONEJ ARMII (niem. Rote Armee Fraktion, w skrócie RAF) – radykalna lewicowa organizacja terrorystyczna, ideologicznie związana z maoizmem, marksizmem, anarchizmem i nową lewicą, działająca w Niemczech od lat 70. XX wieku do roku 1998.
Geneza
Grupa wyrosła z fali niepokojów młodzieżowo-studenckich, które kwestionowały powierzchownie rozliczoną narodowosocjalistyczną przeszłość Niemiec, amerykański imperializm z naciskiem na wojnę w Wietnamie oraz skostniałe, autorytarne struktury społeczne, dominacje prasową koncernu Springera, krytykowaną przez studentów.
RAF dążyła do obalenia systemu kapitalistycznego w Republice Federalnej Niemiec oraz aktywnego wsparcia ruchów narodowo-wyzwoleńczych w Trzecim Świecie. Podstaw teoretycznych dostarczyły jej m.in. pisma Mao Zedonga, "Mini-podręcznik partyzanta miejskiego" Carlosa Marighelli oraz "Wyklęty lud ziemi" Algierczyka Frantza Fannona. Ideologicznie i praktycznie RAF wyrosła w bliskich związkach z tzw. młodzieżową Opozycją Pozaparlamenarną, której liderem był Rudi Dutschke oraz kontrkulturową Komuną I.
Działalność grupy wspierała wschodnioniemiecka Stasi[1]. Fundusze zdobywała z napadów na banki, a broń i fałszywe dokumenty dzięki kontaktom w świecie przestępczym oraz kradzieżom. RAF blisko współpracowała też z innymi organizacjami terrorystycznymi, np. Ludowym Frontem Wyzwolenia Palestyny.
Liczba aktywnych członków stanowiących ścisły trzon organizacji wynosiła w sumie w latach 1970–1990 około 60-80 osób. W ciągu ponad 20 lat istnienia jej członkowie dokonali 34 zabójstw politycznych. Śmierć poniosło również 27 członków i zwolenników RAF.
Jesienią 1977 doprowadzili do poważnego kryzysu państwa.
Do wydarzeń które popchnęły członków grupy do sięgnięcia po przemoc zalicza się m.in. próba zabójstwa Rudiego Dutschke przez prawicowego zamachowca Josepha Bachmana w 1968 r. oraz rozbicie przez zachodnioniemiecką policję demonstracji przeciwko wizycie w Berlinie Zachodnim dyktatora Iranu szacha Rezy Pahlawiego. W trakcie tych zajść policja śmiertelnie postrzeliła młodego studenta Benno Ohnesorga w 1967 r.
Pierwsza generacja
Pierwszą zbrojną akcją organizacji było uwolnienie 14 maja 1970 z więzienia Andreasa Baadera przez grupę kierowaną przez Ulrike Meinhof. Po tym organizację nazywano początkowo Grupą Baader-Meinhof. Po szkoleniu w Palestynie przywódcy grupy powrócili do RFN i podjęli dalszą działalność zbrojną, wtedy też pojawiła się nazwa RAF i manifest programowy organizacji. Grupa ta określała się jako komunistyczna, antyimperialistyczna guerilla miejska na wzór latynoamerykański i cześć niemieckiego ruchu rewolucyjnego.Na skutek intensywnych działań policji, przywódcy grupy: Baader, Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger Meins i Jan-Carl Raspe zostali schwytani w czerwcu 1972, co zakończyło pierwszy etap działalności RAF. Ich proces rozpoczął się w Stammheim 21 maja 1975 i zakończył 28 kwietnia 1977 skazaniem trzech pozostających przy życiu liderów za morderstwa i inne zarzuty na kary dożywotniego więzienia. Ulrike Meinhof popełniła samobójstwo w celi w 1976 (motywy samobójstwa nie są do końca jasne).
Druga generacja
24 kwietnia 1975 RAF zaczął okupację ambasady RFN w Sztokholmie. Dwoje zakładników zginęło, gdy kanclerz RFN, Helmut Schmidt odmówił spełnienia żądań terrorystów. Jeden z terrorystów, Ulrich Wessel, zginął, gdy podłożone materiały wybuchowe niespodziewanie detonowały, a drugi Siegfried Hausner został ciężko ranny i zmarł 5 maja po przewiezieniu do więzienia Stammheim.
Offensive 77
Po aresztowaniu liderów i rozpoczęciu ich procesu podjęło działalność terrorystyczną tzw. druga generacja RAF, której postulaty ogniskowały się głównie wokół uwolnienia uwięzionych członków. Działania RAF w 1977 doprowadziły do poważnego kryzysu państwowego, nazywanego Niemiecką Jesienią (Deutscher Herbst). Pozostający na wolności terroryści: Christian Klar, Knut Folkerts, Gunter Sonnenberg i Brigitte Mohnhaupt zamordowali nadzorującego śledztwo w sprawie liderów prokuratora Bubacka. Wkrótce w ramach tzw. Offensive 77 porywali i mordowali przedstawicieli niemieckiego biznesu. Został wówczas porwany, a następnie zgładzony prezydent Niemieckiego Związku Pracodawców Hanns Martin Schleyer (przed 1945 członek NSDAP oraz podporucznik Waffen-SS), a także prezes Dresdner Bank Jürgen Ponto.
Zamachowcy zostali schwytani w latach 80. XX wieku i skazani na wieloletnie więzienia. Większość z nich zakończyła odbywanie wyroków przedterminowo w latach 90. Przebywający w więzieniu Christian Klar w styczniu 2007 roku napisał przesłanie do uczestników konferencji ku czci Róży Luksemburg.
RAF znalazła wsparcie u terrorystów palestyńskich, którzy porwali niemiecki samolot pasażerski, odbity przez jednostkę antyterrorystyczną GSG 9 18 października 1977 w Mogadiszu. W trakcie tych wydarzeń (w nocy z 17 na 18 października) przywódcy grupy w tajemniczych okolicznościach popełnili samobójstwa w więzieniu, przy czym Baader został znaleziony zastrzelony.
W 1978 roku część grupy (Brigitte Mohnhaupt, Peter Boock, Rolf Wagner, Sieglinde Hoffmann) miała być ukrywana w Polsce na Mazurach w ośrodkach SB, dokąd dotarła przez Jugosławię. Pobyt, w trakcie którego grupa przechodziła szkolenie wraz z terrorystami z krajów arabskich, miał zapewnić im bezpieczeństwo w trakcie szczególnie intensywnych poszukiwań przez policję niemiecką[2].
Trzecia generacja
Po ich śmierci RAF zmienił metody i cele. Pojawiła się tzw. trzecia generacja RAF. Po zjednoczeniu Niemiec władze ogłosiły rozbicie grupy, lecz dochodziło nadal do sporadycznych ataków. 20 kwietnia 1998 RAF oficjalnie ogłosiła samorozwiązanie.
Najważniejsze akcje RAF
· 29 września 1970 – trzy napady na banki, rabunek 220 tys. marek niemieckich,
· 24 maja 1972 – zamach bombowy w Heidelbergu na kwaterę główną armii amerykańskiej w Europie – zginęło trzech żołnierzy,
· 10 lutego 1974 – zamach bombowy na budynek Federalnego Związku Przemysłu Niemieckiego,
· 24 kwietnia 1975 – zajęcie przez członków RAF ambasady RFN w Sztokholmie – żądali uwolnienia 26 przebywających w więzieniach członków ugrupowania. W odpowiedzi na odmowę, dwóch dyplomatów zostało zabitych, a budynek wysadzony w powietrze. Dwóch zamachowców zostało zabitych, a czterech złapanych i przekazanych władzom RFN.
· 7 kwietnia 1977 (Wielki Czwartek) – zastrzelenie prokuratora generalnego Siegfrieda Bubacka oraz jego kierowcy i jednego urzędnika prokuratury nieopodal budynku Federalnego Trybunału Konstytucyjnego w Karlsruhe,
· 30 lipca 1977 – zabójstwo Jürgena Ponto, prezesa zarządu Dresdner Banku w Oberursel,
· 5 września – 18 października 1977 – porwanie, a następnie zabójstwo Hannsa Martina Schleyera i 3 policjantów,
· 1 lutego 1985 – zabójstwo Ernesta Zimmermana, szefa koncernu zbrojeniowego MTU w Gauting,
· 8 sierpnia 1985 – Birgit Hogefeld zwabiła do swojego domu w Wiesbaden amerykańskiego żołnierza, który został zamordowany przez członków RAF. Jego dokumenty umożliwiły wejście do bazy Rhein-Main Air Base we Frankfurcie nad Menem. Terroryści podłożyli bombę, której wybuch zabił dwie osoby i ranił kilkanaście[3].
· 9 lipca 1986 – zabójstwo w zamachu bombowym w Straßlach Karla Heinza Beckurtsa, członka zarządu Siemens AG i jego kierowcy,
· 30 listopada 1989 – zabójstwo w zamachu bombowym w Bad Homburg Alfreda Herrhausena, prezesa zarządu Deutsche Banku,
· 1 kwietnia 1991 – zabójstwo w Düsseldorfie Detleva Rohweddera, prezesa Urzędu Powierniczego (Treuhandanstalt), niemieckiej agencji państwowej, odpowiedzialnej za prywatyzację majątku państwowego w byłej NRD.
7 maja 2007 roku prezydent Niemiec Horst Köhler odmówił ułaskawienia dwójki skazanych terrorystów RAF. Christian Klar skazany na sześciokrotne dożywocie (9 morderstw i 11 prób) wyszedł na wolność 19 grudnia 2008 roku[4]. Birgit Hogefeld skazana na dożywocie za potrójne morderstwo i zamach terrorystyczny będzie mogła być zwolniona dopiero po 2011 roku.
madzia.1majka2