Słyszałem już tę śpiewką.pdf

MARY HIGGINS

CLARK

Słyszałem już

tę śpiewkę

Prolog

Mój ojciec projektował ogrody w majątku Carringtonów. Ta

pięćdziesięcioakrowa posiadłość należała do ostatnich tak rozległych prywatnych dóbr

ziemskich w Englewood, w stanie New Jersey, ekskluzywnym miasteczku pięć

kilometrów na zachód od Manhattanu, jadąc przez most Jerzego Waszyngtona.

Pewnego sobotniego sierpniowego popołudnia dwadzieścia dwa lata temu,

kiedy byłam sześcioletnią dziewczynką, ojciec uznał, choć miał wówczas wolny dzień,

że musi sprawdzić nowo zainstalowane oświetlenie na zewnątrz. Carringtonowie

wydawali proszoną kolację dla dwustu czy iluś tam osób. Tata, który z powodu picia

miewał już kłopoty z pracodawcami, wiedział, że jeśli lampy ogrodowe nie zadziałają,

jak należy, może to oznaczać koniec jego pracy.

Mieszkaliśmy sami, więc nie miał wyboru, musiał zabrać córkę ze sobą.

Usadowił mnie na ławce w ogrodzie najbliżej tarasu, rozkazawszy surowo, żebym się

stamtąd nie ruszała, dopóki nie wróci. Następnie dodał: „Może potrwa to dłuższą

chwilę, więc gdybyś musiała iść do łazienki, otwórz te siatkowe drzwi za rogiem. Tam

jest toaleta dla pracowników".

Właśnie takiego pozwolenia potrzebowałam. Słyszałam, jak ojciec opisywał

babci wnętrze wielkiego kamiennego dworu, i puściłam wodze wyobraźni.

Dwór zbudowano w Walii w siedemnastym wieku i była tam nawet ukryta

kaplica, w której mieszkał ksiądz i odprawiał tajemne nabożeństwa w czasach, gdy

Oliver Cromwell usiłował krwawo wymazać z Anglii wszelkie ślady katolicyzmu. W

roku 1848 pierwszy Peter Carrington kazał rozebrać dwór i postawić go ponownie,

kamień po kamieniu, w Englewood.

Wiedziałam od ojca, że do kaplicy prowadzą ciężkie drewniane drzwi i że

mieści się ona na samym końcu pierwszego piętra.

Musiałam ją zobaczyć.

Gdy tata zniknął w głębi ogrodu, odczekałam pięć minut, a potem przemknęłam

przez drzwi, które wcześniej wskazał. Zaraz po prawej stronie natrafiłam na tylne

schody i cicho wślizgnęłam się na górę. Gdybym kogoś spotkała, zamierzałam powie-

- 1 -

dzieć, że szukam łazienki, co - jak sobie wytłumaczyłam - było po części zgodne z

prawdą.

Na piętrze z narastającym niepokojem przemierzałam na palcach wyłożone

dywanami korytarze, napotykając plątaninę nieoczekiwanych zakrętów. I nagle

zobaczyłam owe ciężkie drewniane drzwi, opisane przez mego ojca i tak niepasujące

do całej reszty odnowionego domu.

Ośmielona tym, że nie spotkałam po drodze żywej duszy, przebiegłam pędem

kilka ostatnich stopni i przypadłam do drzwi. Zaskrzypiały, kiedy pociągnęłam za

klamkę, ale uchyliły się na tyle, abym mogła się przez nie przecisnąć.

Wejście do kaplicy było jak cofnięcie się w czasie. Okazała się znacznie

mniejsza, niż oczekiwałam. Wyobrażałam sobie, że jest podobna do Lady Chapel w

katedrze Świętego Patryka, gdzie babcia zawsze zapalała świeczkę w intencji mojej

matki, przy tych rzadkich okazjach, gdy robiłyśmy zakupy w Nowym Jorku. Nigdy nie

zapominała mnie poinformować, jak pięknie wyglądała moja mama, kiedy brała tam

ślub z moim ojcem.

Ściany i posadzka kaplicy były z kamienia, a powietrze tchnęło chłodem i

wilgocią.

Jedynym przedmiotem o charakterze religijnym była odrapana i zniszczona

figura Matki Boskiej, przed którą umieszczono świecę wotywną na baterie, dającą

nikłe, pełgające światło. Dwa rzędy drewnianych ławek stały na wprost niewielkiego

stołu, który zapewne niegdyś służył jako ołtarz.

Przyglądając się temu wszystkiemu, usłyszałam nagle skrzypnięcie drzwi i

wiedziałam, że ktoś je otwiera. Nie mogłam zrobić nic innego, niż przebiec między

ławkami i przypaść do ziemi, kryjąc twarz w dłoniach niczym struś chowający głowę

w piasek.

Sądząc po głosach, do kaplicy weszli mężczyzna i kobieta. Ich głosy, ostre i

gniewne, odbijały się echem od kamiennych ścian. Kłócili się o pieniądze - temat

dobrze mi znany. Babcia wciąż dogryzała mojemu ojcu, powtarzając, że jeśli nadal

będzie tyle pił, i on, i ja stracimy dach nad głową.

- 2 -

Kobieta żądała pieniędzy, mężczyzna zaś odpowiadał, że dość jej już zapłacił.

Wreszcie powiedziała: „To będzie ostatni raz, przysięgam", na co odparł: „Słyszałem

już tę śpiewkę".

Dokładnie zapamiętałam tę odpowiedź. Odkąd zrozumiałam, że w

przeciwieństwie do koleżanek z przedszkola nie mam matki, prosiłam babcię, by mi o

niej opowiadała wszystko, co tylko pamięta. Jedno ze wspomnień dotyczyło występu

mojej mamy w szkolnym przedstawieniu, gdzie śpiewała piosenkę pod tytułem:

„Słyszałam już tę śpiewkę". „Och, Kathryn, jak ona to pięknie zaśpiewała! Miała

prześliczny głos. Wszyscy długo bili brawo i wykrzykiwali: bis, bis! Musiała to

odśpiewać jeszcze raz". I tu babcia nuciła mi melodię.

Po uwadze mężczyzny nie docierał do mnie dalszy ciąg rozmowy, z wyjątkiem

szeptu kobiety: „Nie zapomnij", gdy wychodziła z kaplicy. Mężczyzna został;

słyszałam jego niespokojny oddech. Potem bardzo cicho zaczął pogwizdywać tę

właśnie piosenkę, którą śpiewała w szkolnym przedstawieniu moja mama. Z per-

spektywy czasu przypuszczam, że starał się odzyskać spokój. Po kilku taktach

przerwał i opuścił kaplicę.

Odczekałam chwilę, która zdawała się wiecznością, i również wyszłam.

Zbiegłam po schodach, wymknęłam się na zewnątrz i oczywiście nigdy nie

powiedziałam ojcu, gdzie byłam i co usłyszałam. Ale moje wspomnienie ani trochę nie

zblakło i jestem pewna tego, co słyszałam.

Nie wiem, kim byli ci ludzie. Teraz, po dwudziestu dwóch latach, ważne jest,

by się tego dowiedzieć. Jedyną pewną rzeczą jest to, że tamtego wieczoru, wedle

wszelkich wskazań, znajdowali się w rezydencji goście, którzy zamierzali tam

nocować, a także pięć osób z domowej służby oraz miejscowy organizator bankietów i

jego personel. Ta wiedza może się jednak okazać niewystarczająca, by ocalić życie

mojego męża - jeśli istotnie zasługuje na ocalenie.

- 3 -

Dorastałam w cieniu porwania dziecka Lindbergha. Chcę przez to powiedzieć,

że urodziłam się i wychowałam w Englewood, w stanie New Jersey. W roku 1932

wnuk najwybitniejszego obywatela Englewood, ambasadora Dwighta Morrowa, został

uprowadzony. Co więcej, ojcem dziecka był najsłynniejszy wówczas człowiek na

świecie, pułkownik Charles Lindbergh, który dokonał pierwszego samotnego przelotu

nad Oceanem Atlantyckim jednosilnikowym samolotem o nazwie Spirit of St. Louis.

Moja babcia, która miała wtedy osiem lat, pamięta krzyczące nagłówki w

gazetach, tłumy reporterów gromadzących się przed Next Day Hill, posiadłością

Morrowa, aresztowanie i proces Brunona Hauptmanna.

Czas mijał, wspomnienia bladły. Obecnie najbardziej znaczącą rezydencją w

Englewood jest dwór Carringtonów, kamienna, podobna do zamku budowla, do której

zakradłam się w dzieciństwie.

Wszystkie te myśli przemknęły mi przez głowę, gdy po raz drugi w życiu

przeszłam przez bramę posiadłości Carringtonów. Dwadzieścia dwa lata, pomyślałam,

wspominając dociekliwą sześciolatkę, którą wówczas byłam. Może to pamięć o ojcu

lekceważąco potraktowanym przez Carringtonów kilka tygodni później sprawiła, że

poczułam się nagle zażenowana i skrępowana.

Pogodny październikowy ranek przeobraził się w wietrzne, dżdżyste

popołudnie i pożałowałam, że nie włożyłam wełnianego żakietu. Ten, który wzięłam,

wydawał się teraz za cienki i zbyt jasny.

Odruchowo zatrzymałam na skraju imponującego podjazdu mój kupiony z

drugiej ręki samochód, nie chcąc, by mu się zbyt uważnie przyglądano. Sto

sześćdziesiąt tysięcy kilometrów na liczniku potrafi przygasić auto, nawet świeżo

umyte i szczęśliwie pozbawione wgnieceń.

Upięłam włosy w kok, lecz zanim weszłam po schodach i zadzwoniłam, wiatr

zdążył je potargać. Drzwi otworzył pięćdziesięciokilkuletni mężczyzna z zakolami nad

czołem i wąskimi, zaciśniętymi ustami. Miał na sobie ciemny garnitur i nie byłam

pewna, czy to lokaj, czy sekretarz, lecz zanim otworzyłam usta, oznajmił, nie

przedstawiając się, że pan Carrington mnie oczekuje i zaprasza do domu.

- 4 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: