05. Kedrigern pokazuje co potrafi.pdf

John Morressy

Kedrigern pokazuje, co potrai

Przełożył: Lech Jęczmyk

Rok wydania oryginalnego 1991

Rok wydania polskiego 1997

Opowieść o trzech czarownikach

Świat to miejsce niebezpieczne i niepewne także dla czarowników i każdy z nich do-

świadczył na własnej skórze, że im ciszej o nim, tym lepiej. Poza konwentami lub posie-

dzeniami cechu czarownicy nie obnoszą się ze swoim statusem zawodowym. Spotykając

się w miejscach publicznych nawet się nie witają, tylko odwracają oczy i w milczeniu

idą swoją drogą.

To oznacza samotność, nic więc dziwnego, że Hithernils, skarbnik Cechu

Czarowników, znalazłszy się w sprzyjających okolicznościach w towarzystwie kolegi,

skorzystał z okazji. Normalnie Hithernils trzymał się w cieniu jak mało kto, ale teraz

odczuwał boleśnie ciężar samotności i potrzebę porozmawiania z kimś, kto potrai zro-

zumieć i ocenić to, co ma do powiedzenia. Prawdę mówiąc palił się, żeby porozmawiać

o urokach: wracał właśnie do domu po wykonaniu wielce skomplikowanego uroku na

zamówienie pewnego szlachcica, wykonaniu z wielkim, dodajmy, powodzeniem. Po

serii porażek w ubiegłych latach tym bardziej miał ochotę pochwalić się sukcesem.

Hithernils nie znał osobiście czarownika, który był jedynym prócz niego gościem

w zajeździe. Nieznajomy, mimo że nosił elegancką siwą brodę, był młody jak na czarow-

nika, gdzieś tuż po dwusetce. Miał inteligentny wyraz twarzy, śmiały sposób bycia i do-

brze skrojone szaty. Hithernils chciał go właśnie przywołać, kiedy ten sam podszedł do

jego stołu i skłonił się głęboko.

— Moje uszanowanie, mistrzu. Nieczęsto zdarza się spotkać wybitnego przedstawi-

ciela starszyzny naszego Cechu w takich okolicznościach. Pozwól, mistrzu, że złożę wy-

razy szacunku — powiedział nieznajomy ściszonym głosem.

— Cóż, dziękuję ci, dobry człowieku, dziękuję bardzo. Właśnie miałem zamiar... czy

zechcesz się przysiąść?

— Będzie to dla mnie niezasłużony zaszczyt, mistrzu — odpowiedział nieznajomy

z ukłonem.

— Bynajmniej, drogi chłopcze. Jak powiedziałeś, zbyt rzadko ma się okazję do swo-

bodnej rozmowy na tematy zawodowe. Czasami człowiekowi dokucza samotność.

— Takie już nasze powołanie — powiedział nieznajomy i usadowiwszy się naprze-

ciwko Hithernilsa dodał: — Bardziej samotne dla niektórych z nas niż dla innych.

— A tak... samotność. Barbarzyńcy, nerwowi dowódcy armii, alchemicy... Człowiek

czasami czuje się jak jakiś... wyrzutek.

— Wyrzutek — powtórzył nieznajomy i zamilkł, jakby rozważał to słowo. — Dobrze

powiedziane, mistrzu. Bardzo trafne określenie. I jeszcze jeden powód, żeby uczcić

nasze spotkanie. Pozwolisz, mistrzu, że zamówię dzban najlepszego wina, jakie ma nasz

gospodarz.

— Hm, no, nie wiem doprawdy, to będzie...

— To będzie dla mnie zaszczyt i przyjemność. Przekonasz się, mistrzu, że nawet jak

na twój wykwintny gust jest to całkiem przyjemne winko, niewinne, nawet dziewicze za

pierwszym łykiem, ale z drugim dnem, sugerującym światową mądrość i może odro-

binę swawolności.

Hithernils wykonał nonszalancki w jego mniemaniu gest i spróbował przybrać minę

konesera wina, którym nie był. Chcąc uniknąć niezręcznej sytuacji postanowił zmie-

nić temat.

— A jak poznałeś, przyjacielu, że jestem starszym Cechu Czarowników?

— Wyczułem w zwykły sposób, że jesteś, mistrzu, czarownikiem. Rzut oka na twój

medalion powiedział mi, że jesteś członkiem Cechu. Natomiast twoja postawa, osobo-

wość, twoja aura, jeśli wolno mi użyć tego słowa, przekonała mnie, że zajmujesz w nim

odpowiedzialną pozycję.

— Jesteś bardzo spostrzegawczy — powiedział Hithernils chowając zdradliwy meda-

lion. — Rzeczywiście, jestem skarbnikiem Cechu.

— Mistrz Hithernils! Wiele o tobie słyszałem — zawołał nieznajomy tonem pełnym

szacunku.

— Naprawdę? Miło to słyszeć. A ty, mój dobry człowieku? Dotąd nie znam twojego

imienia.

Spuściwszy wzrok nieznajomy uchylił się przed tym pytaniem.

— Moje imię nie ma żadnego znaczenia, za to Cech Czarowników jest dla mnie źró-

dłem nieustającej fascynacji — powiedział podnosząc na Hithernilsa płonące zachwy-

tem oczy. — I, przyznaję, od dawna przedmiotem ambicji.

— Czy jesteś członkiem Cechu?

— Przyjęcie do niego byłoby uwieńczeniem mojego życia. Jak dotychczas, mogę

tylko uczyć się, pracować i mieć nadzieję, że pewnego dnia, kiedy dowiodę, że zasługuję

na ten zaszczyt... ale, powiedz mistrzu, jakie to uczucie, kiedy się do Cechu należy?

Pochlebstwo uczyniło Hithernilsa rozmownym, wino zaś sprawiło, że stał się wręcz

gadatliwy. Kiedy wieczór dobiegł do zamroczonego końca i Hithernils niepewnie pod-

niósł się na nogi, był zachrypnięty od wielogodzinnego, prawie nieprzerwanego mo-

nologu, podczas którego przechwalał się umiejętnością rzucania uroków, bez umiaru

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: