hałas dopuszczalne wartosci.doc

Hałas w środowisku pracy (cz. 2)

Dopuszczalne wartości hałasu w środowisku pracy

Wartości najwyższych dopuszczalnych natężeń (NDN) hałasu ze względu na ochronę słuchu zostały określone w załączniku 2. do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 29 listopada 2002 roku w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. nr 217, poz. 1883).
Hałas w środowisku pracy charakteryzowany jest przez:

·          poziom ekspozycji odniesiony do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy (LEX, 8h) i odpowiadającą mu ekspozycję dzienną (EA, d) lub poziom ekspozycji odniesiony do tygodnia pracy (LEX, w) i odpowiadającą mu ekspozycję tygodniową (EA, w) - wyjątkowo,
w przypadku hałasu oddziałującego na organizm człowieka w sposób nierównomierny w poszczególnych dniach tygodnia,

·         maksymalny poziom dźwięku A (LAmax),

·         szczytowy poziom dźwięku C (LCpeak).

Poziom ekspozycji na hałas odniesiony do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy (LEX, 8h) lub tygodnia pracy (LEX, w) to wielkość stosowana do scharakteryzowania hałasu zmieniającego się w czasie lub zmiennej ekspozycji na hałas. Definiowany jest jako równoważny (uśredniony energetycznie) poziom dźwięku A mierzony w dB, wyznaczony dla czasu ekspozycji na hałas równemu znormalizowanemu czasowi pracy (tj. dla 8-godzinnego dnia pracy lub tygodnia pracy).
Odpowiednikiem poziomu ekspozycji na hałas, odniesionego do dnia lub tygodnia pracy, jest tzw. dzienna lub tygodniowa ekspozycja na hałas EA, Te – „dawka hałasu”, wyrażana w Pa2 s. Maksymalny poziom dźwięku A (LAmax) jest maksymalną wartością skuteczną poziomu dźwięku A. Szczytowy poziom dźwięku C (LCpeak) to maksymalna wartość chwilowa poziomu dźwięku C. Wielkości te służą do oceny hałasów krótkotrwałych i impulsowych o dużych poziomach.
W tabeli 1 wymieniono dopuszczalne ze względu na ochronę słuchu (kryterium szkodliwości) wartości poziomu ekspozycji na hałas, odniesione do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy lub tygodnia pracy, maksymalnego poziomu dźwięku A i szczytowego poziomu dźwięku C. Obowiązują one jednocześnie.

Podane wartości NDN hałasu są obowiązujące dla ogółu pracowników, jeśli inne szczegółowe przepisy nie określają wartości niższych. Należy zdawać sobie sprawę, że ich przestrzeganie nie zabezpiecza wszystkich pracowników przed szkodliwym wpływem hałasu. Szczególną ochroną przed hałasem w środowisku pracy są objęci młodociani oraz kobiety w ciąży.
W myśl zapisów zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 sierpnia 2004 roku w sprawie wykazu prac wzbronionych młodocianym [14], zakazane jest zatrudnianie ich na stanowiskach pracy, na których poziom ekspozycji na hałas odniesiony do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy przekracza wartość 80 dB, szczytowy poziom dźwięku C – wartość 130 dB, a maksymalny poziom dźwięku A – wartość 110 dB.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 roku (zmieniającym
rozporządzenie z 10 kwietnia 1996 roku [7]) w sprawie wykazu prac wzbronionych kobietom, nie wolno zatrudniać kobiet w ciąży w środowisku, w którym poziom ekspozycji na hałas odniesiony do 8 godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy przekracza wartość 65 dB, szczytowy poziom dźwięku C
– wartość 130 dB, a maksymalny poziom dźwięku A – wartość 110 dB.
W polskiej normie PN-N-01307: 1994 [18] zostały podane wartości hałasu dopuszczalne ze względu na możliwość realizacji przez pracownika jego podstawowych zadań (tj. z uwzględnieniem pozasłuchowych skutków oddziaływania hałasu – kryterium uciążliwości). Wartości te przestawiono w tabeli 2.

Wartości podane w tabeli 2 dotyczą czasu pobytu pracownika na stanowisku pracy (nie mylić z 8- godzinnym dobowym wymiarem czasu pracy).
Zgodnie z obowiązującymi przepisami [12], hałas infradźwiękowy na stanowiskach pracy jest charakteryzowany przez:

·         równoważny poziom ciśnienia akustycznego, skorygowany charakterystyką częstotliwościową G, odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy lub równoważny poziom ciśnienia akustycznego, skorygowany charakterystyką częstotliwościową G, odniesiony do tygodnia pracy (wyjątkowo, w przypadku oddziaływania hałasu infradźwiękowego na organizm człowieka w sposób nierównomierny w poszczególnych dniach tygodnia)

·         szczytowy nieskorygowany poziom ciśnienia akustycznego.

Dopuszczalne wartości hałasu infradźwiękowego (NDN) na stanowiskach pracy ze względu na ochronę zdrowia podano w tabeli 3.

Na stanowiskach pracy chronionej obowiązują niższe wartości dopuszczalne [7, 14]. W tabeli 4 podano wartości NDN dla stanowisk pracy młodocianych i kobiet w ciąży.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami [12], hałas ultradźwiękowy na stanowiskach pracy jest charakteryzowany przez:

·         równoważne poziomy ciśnienia akustycznego w pasmach tercjowych o częstotliwościach środkowych od 10 do 40 kHz, odniesione do 8-godzinnego dobowego lub do przeciętnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, określonego w kodeksie pracy (wyjątkowo, w przypadku oddziaływania hałasu ultradźwiękowego na organizm człowieka w sposób nierównomierny w poszczególnych dniach tygodnia),

·         maksymalne poziomy ciśnienia akustycznego w pasmach tercjowych o częstotliwościach środkowych od 10 do 40 kHz.

Określone poziomy nie mogą przekroczyć wartości, które podano w tabeli 5.

Niższe wartości obowiązują na stanowiskach pracy kobiet w ciąży (tabela 6) i młodocianych (tabela 7) [7, 14].

Pomiary hałasu w środowisku pracy

Pomiary hałasu w środowisku pracy wykonywane są w celu ustalenia narażenia ludzi na działanie hałasu na stanowiskach pracy oraz w innych miejscach, w których mogą przebywać ludzie. Uzyskanewyniki pomiarów porównuje się z wartościami określonymi w przepisach i normach w celu określenia ryzyka zawodowego związanego z narażeniem na hałas.

Pomiary hałasu należy przeprowadzać:

·         co najmniej raz do roku, jeżeli wyniki ostatnio przeprowadzonych pomiarów były powyżej 0,5 wartości dopuszczalnych,

·         co najmniej raz na dwa lata, jeżeli wyniki ostatnio przeprowadzonych pomiarów osiągnęły poziom powyżej 0,1, lecz nie przekroczyły 0,5 wartości dopuszczalnych,

·         w każdym przypadku wprowadzenia zmiany w warunkach występowania hałasu.

Częstotliwość wykonywania pomiarów hałasu została określona w rozporządzeniu ministra zdrowia w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy [9].
Do pomiaru wielkości charakteryzujących hałas powinny być stosowane dozymetry hałasu lub całkujące mierniki poziomu dźwięku o klasie dokładności 2 lub większej. Wymagania, jakie powinny spełniać wspomnianie przyrządy pomiarowe są zawarte w normach:

·         PN-EN 61252:2000 – Elektroakustyka. Wymagania dotyczące indywidualnych mierników ekspozycji na dźwięk,

·         PN-EN 60804:2002 – Całkująco-uśredniające mierniki poziomu dźwięku.

Pomiary wielkości określających hałas na stanowiskach pracy przeprowadza się dwiema metodami: bezpośrednią i pośrednią.

Metoda bezpośrednia polega na ciągłym pomiarze ekspozycji pracownika na hałas i odczycie wielkości bezpośrednio z mierników, na przykład dozymetru hałasu lub całkującego miernika poziomu dźwięku. Jest to łatwa metoda, niewymagająca wykonywania skomplikowanych obliczeń i może być wykorzystywana przez ekipy pomiarowe z niewielkim doświadczeniem, bez ryzyka popełnienia znaczących błędów pomiarowych w przypadku hałasu nieustalonego. Wadą metody jest jej czasochłonność (pomiar dla jednego stanowiska pracy trwa całą zmianę roboczą lub dłużej).
Metoda pośrednia polega na pomiarze hałasu w czasie krótszym niż czas ekspozycji pracownika oraz zastosowaniu odpowiednich zależności matematycznych do wyznaczenia wielkości opisujących hałas na stanowiskach pracy. Podstawowym problemem w przypadku metody pośredniej jest wyznaczenie poziomu ekspozycji na hałas odniesionego do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy (LEX, 8h) lub tygodnia pracy (LEX, w) dla hałasu, który podczas zmiany roboczej jest hałasem nieustalonym. Poziom ekspozycji na hałas wyznaczany jest na podstawie równoważnego poziomu dźwięku A (LAeq, Te). Równoważny poziom dźwięku A dla danego hałasu to taki poziom dźwięku A, jaki działając na człowieka wywołałby identyczny skutek do danego hałasu. Istnieje kilka metod obliczania tego parametru. Jedna z nich polega na podziale czasu pracy na mniejsze przedziały, w których hałas może być traktowany jako stacjonarny i wyliczenie LAeq, Te na podstawie odpowiednich wzorów.
Największą wadą metody pośredniej jest to, że w przypadku nie w pełni rozpoznanego charakteru hałasu nieustalonego można popełnić trudne do oszacowania błędy (w szczególnych sytuacjach nawet kilkunastodecybelowe). Z tego powodu zaleca się stosowanie tej metody tylko doświadczonym ekipom pomiarowym.
Podstawową zaletą metody pośredniej jest skrócenie do niezbędnego minimum czasu trwania pomiarów.
W trakcie wykonywania pomiarów akustycznych należy pamiętać o zastosowaniu odpowiednich filtrów korekcyjnych:

·         filtr A podczas pomiarów maksymalnego poziomu dźwięku A i podczas pomiarów pozwalających na określenie poziomu ekspozycji na hałas,

·         filtr C podczas pomiarów szczytowego poziomu dźwięku C,

·         filtr G podczas pomiaru hałasów infradźwiękowych.

Charakterystyki filtrów korekcyjnych A i C pokazane zostały na rycinie 5. Kształt krzywej A odpowiada w przybliżeniu odwróconej „charakterystyce” ucha ludzkiego dla dźwięków o małych poziomach ciśnienia akustycznego – najlepiej człowiek odbiera dźwięki o częstotliwościach 2000 –4000 Hz, znacznie gorzej dźwięki o częstotliwościach kilkudziesięciu lub kilkuset herców. Dla dźwięków o bardzo wysokich poziomach różnice te zaczynają się zacierać – obrazuje to kształt krzywej korekcyjnej C odpowiadający w przybliżeniu odwróconej „charakterystyce” ucha ludzkiego dla dźwięków o dużych poziomach ciśnienia akustycznego.

Ryc. 5. Charakterystyki filtrów korekcyjnych A i C.

Często w ramach pomiarów hałasu w środowisku pracy wykonuje się również pomiary poziomu ciśnienia akustycznego lub poziomu dźwięku A w odpowiednich pasmach częstotliwości (oktawowych lub rzadziej tercjowych). Wyniki tych pomiarów są przydatne na przykład do doboru ochronników słuchu, wyboru metody ograniczania hałasu, przewidywania skuteczności proponowanych rozwiązań przeciwhałasowych itp.
Dokonując pomiarów, należy uwzględniać niepewność pomiarową wynikającą z błędów
związanych z zastosowaniem konkretnej procedury pomiarowej, błędów wnoszonych przez przyrząd pomiarowy oraz wynikających z innych przyczyn. Niepewność pomiarową można wyznaczyć, stosując metody określone w normie PN-ISO 9612: 2004 [16].
Bardziej szczegółowo metody pomiaru wielkości charakteryzujących hałas w środowisku pracy są opisane w następujących polskich normach: PN-N-01307: 1994, PN-ISO 1999: 2000 i PN-ISO 9612: 2004 [16] (dla hałasu infradźwiękowego – w normach: PN-ISO 9612: 2004 i PN-ISO 7196: 2002, oraz procedurze pomiarowej opublikowanej w Podstawach i Metodach Oceny Środowiska Pracy [2], a dla hałasu ultradźwiękowego: PN-ISO 9612: 2004 i PN-N-01321: 1986 [17] oraz procedurze pomiarowej opublikowanej w wyżej wymienionym kwartalniku [3]).

Obowiązki pracodawców i pracowników w zakresie ochrony przed hałasem

Obowiązki pracodawców dotyczące ochrony pracowników przed nadmiernym hałasem są określone w odpowiednich dyrektywach Unii Europejskiej i przepisach krajowych wdrażających do prawa polskiego postanowienia tych dyrektyw.

Pracodawca jest zobowiązany zapewnić ochronę pracowników przed zagrożeniami związanymi z narażeniem na hałas, a w szczególności zapewnić stosowanie:

·         procesów technologicznych niepowodujących nadmiernego hałasu,

·         maszyn i innych urządzeń technicznych zapewniających możliwie najmniejszy hałas, nieprzekraczający dopuszczalnych wartości,

·         rozwiązań obniżających poziom hałasu w procesach pracy (priorytet mają tu środki redukcji hałasu u źródła jego powstawania).

Ponadto zgodnie z dyrektywą 2003/10/WE, której postanowienia zostały wdrożone do prawa polskiego 15 lutego 2006 roku, pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikowi dostęp do ochronników słuchu, gdy poziom ekspozycji na hałas odniesiony do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy przekroczy 80 dB.
Na stanowiskach pracy, na których mimo zastosowania możliwych rozwiązań technicznych i organizacyjnych, poziom hałasu przekracza wartości dopuszczalne, pracodawca ma obowiązek zapewnić:

·         ustalenie przyczyn przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu oraz opracowanie i zastosowanie programu działań technicznych i organizacyjnych mających na celu najskuteczniejsze zmniejszenie narażenia zdrowia pracowników,

·         zaopatrzenie pracowników w środki ochrony indywidualnej słuchu, dobrane do wielkości charakteryzujących hałas i do cech indywidualnych pracowników, oraz ich stosowanie,

·         ograniczenie ekspozycji na hałas, w tym wprowadzenie przerw w pracy,

·         oznakowanie stref zagrożonych hałasem, a także - gdy jest to uzasadnione ze względu na stopień zagrożenia oraz możliwe - ograniczenie dostępu do tych stref przez ich odgrodzenie.

Pracownikom zatrudnionym na stanowiskach, na których poziom hałasu przekracza wartości dopuszczalne, należy zapewnić informację na temat:

...