Astrologia (mikrokosmiczna astronomia)

Nauka ta oparta jest na Apokalipsie. na marzeniach i snach jak również na słowach samego Chrystusa: ..Będą znaki na słońcu. księżycu i gwiazdach. A ponieważ wszystkie te znaki są nadnaturalne. dotyczą nie astrologii. lecz magii. która uczy nas rozpoznawać należycie wszystkie rodzaje znaków nadnaturalnych. jakie pojawiają się na niebie. a przede wszystkim właściwie rozumieć ich znaczenie. [ ...] Dopiero wtedy. kiedy zostanie w pełni zrozumiana przez was kosmiczna zasada przyczyn i skutków. kiedy przypatrzyć się dobrze wszelkim rodzajom podobieństw pomiędzy makro- i mikrokosmosem (co stanowi istotę uniwersalnego prawa). Dopiero wówczas będzie wstanie nie tylko zrozumieć, ale i docenić moje myśli bez Żadnych uprzedzeń czy przesądów.

Ta myśl o uniwersalnym prawie kosmicznym jest również przewodnią myślą drugiego filaru, na którym wspiera się sztuka medyczna, czyli astrologii. Nie chodzi w tym przypadku o żadne przesądy. Za tym, że w XVI wieku nie robiono różnicy między astronomią i astrologią świadczy fakt, że słynni astronomowie, jak Mikołaj Kopernik lub Johann Kepler rozumieli się dobrze także jako astrologowie. Jako astronomowie badali oni sfery niebieskie, a jako astrolodzy interesowali się ich znaczeniem dla ludzkiego przeznaczenia. Sztukę tę można śledzić aż od czasów Babilonu. Już 5000 lat temu znano znaczenie Słońca i Księżyca oraz pięciu planet: Merkurego, Wenus, Marsa, Jupitera i Saturna, których orbity można obserwować gołym okiem. Recepcja sił kosmicznych była ważnym krokiem w rozwoju ludzkiej świadomości. Była ona początkiem metafizyki, gdyż od tego momentu podniesione zostały niewidzialne kosmiczne moce pierwotne do rangi sił twórczych. Znajomość nieba stała się drogą do poznania boskości. Wcześniej były człowiekowi znane tylko elementarne moce Natury w wymiarze ziemskim, od tej chwili jest już także znana zależność ziemskiej Natury od sił kosmicznych. Ciała niebieskie są dla Paracelsusa duchowym i nauczycielami umożliwiającymi człowiekowi osiągnięcie świadomości o swojej prawdziwej naturze, co jest jednoznaczne z poznaniem Boga.

Człowiek powinien być brany pod uwagę w całej swojej złożoności. wtedy dopiero będziemy wiedzieć. jak w nim rozpoznać to miejsce, o którym powinniście wiedzieć, iż jest ono ucieleśnieniem firmamentu niebieskiego w ciele mikrokosmosu. bowiem gwiazdy w ciele człowieka przyjmują właściwości, rodzaj. Istotę, naturę, bieg, pozycji część równą gwiazdom zewnętrznym. nawet różniąc się w formie. to znaczy w substancji. Kolejna rzecz. którą należy wiedzieć: w człowieku spoczywa młode niebo. to zaś oznacza. że wszystkie planety mają w człowieku swój własny odpowiednik... Człowiek stworzony jest na obraz nieba i ziemi. i one to stanowią jego budulec. Dlatego ten kto zna źródło pochodzenia deszczu. kto wie, skąd on przychodzi, wie o jego istocie i rodzajach. ten wie także skąd biorą się rodzaje biegunek, zna ich istotę i właściwości.

Czytając pisma Paracelsusa dochodzi się do zaskakującego wniosku, że astrologia jest wprawdzie dla niego ważnym filarem medycyny, i że podaje on wiele danych dotyczących jej przydatności w sztuce uzdrawiania, lecz mimo to prawie całkowicie rezygnuje z interpretacji horoskopów. Paracelsus w swojej sztuce uzdrawiania znacznie częściej korzysta z wiedzy o harmonii kosmosu, której lustrzane odbicie dostrzegał w Naturze i człowieku, niż z osobistego horoskopu pacjenta. Aby zrozumieć idee Paracelsusa należy wiedzieć, że w hermetycznej astrologii planety stanowią wszystko przenikające kosmiczne sfery, których nie można sobie wyobrażać wyłącznie na planie przestrzeni i czasu. Początek światów planetarnych leży w zespoleniu pustki i nieskończoności, które -jako ciemny chaos -wspólnie wydały na świat światło. Takie światło jest kosmicznym porządkiem nieskończoności i zwie się duchem świata, archetypem Logosu, Bogiem lub Bezimiennym. Światło kosmiczne dzieli się przechodząc przez pryzmat na siedem pochodnych duchowi promieni, zwanych także "inteligencjami", których właściwości odznaczają się ważnością uniwersalną i nie zawężają się wyłącznie do naszego systemu słonecznego. Słońce i Księżyc, oba te światła tworzą podstawę życia. Słońce uosabia świadomość, to, co męskie i płodzące, ożywia pustkę. Księżyc nato- miast pamięć, to, co kobiece i rodzące, jego siła ogranicza nieskończoność. Mars jest rozpraszającą, a Wenus utrzymującą zasadą w uniwersum. Jupiter i Saturn łączą się z tym, co jest materialne; Jupiter przedstawia siły formy, podczas gdy Saturn symbolizuje strukturę materialną. Saturn ucieleśnia równocześnie śmierć (bóg czasu) i przemijanie. Merkury jest uważany za uosobienie najważniejszej idei planetarnej, tym samym jest odpowiedzialny za wszystkie wzajemne oddziaływania; bez niego życie na ziemi nie byłoby możliwe. Jako posłaniec boski, roznosi on po całym uniwersum kosmiczne światło.

SATURN ("stróż progu") -planeta najbardziej oddalona wówczas ze wszystkich innych znanych planet, odgrywa specjalną rolę. Saturn przyjmuje dusze nieśmiertelne przybyłe z niezmierzonych dali kosmosu w czasie ich ludzkiej inkarnacji oraz jest ostatnią przeszkodą do przebycia przez człowieka po śmierci. W magii posiada on największą moc, a poznanie jego istoty stanowi o najwyższym stopniu wtajemniczenia. Saturn ucieleśnia powołanie człowieka. Znajomość saturnicznej zasady daje wiedzę o przeznaczeniu, umożliwia zrozumienie istoty materii oraz praw inkarnacji. Wiedza ta usposabia człowieka do zrozumienia tego, co pozaziemskie -jest to dar Saturna. Saturn jest cieniem światła boskiego, tajnym regentem świata materialnego; z tego powodu jest zwany "ciemnym słońcem”: Saturn ucieleśnia również coś ciemnego w sensie metafizycznym, lecz mimo to tworzy on razem ze Słońcem i Księżycem tak zwaną Trójcę Światła. Podczas gdy Słońce symbolizuje naszą świadomość i ukazuje nam światło dnia, a Księżyc nasze przeczucia i światło nocy, to Saturn jest kosmicznym światłem poznania.

SŁOŃCE zajmuje wśród owych siedmiu sił kosmicznych, podobnie jak Saturn, uprzywilejowane miejsce. Dla Paracelsusa jest ono uosobieniem tchnienia życia Natury: "Od słońca, jako naszego naturalnego ojca, przyjmujemy poprzez wszystkie planety i ciała niebieskie, naturalne światło mądrości': Gwiezdna konstelacja, w której znajduje się Słońce w czasie naszych narodzin, określa nam „naszą" gwiazdę, pod którą jesteśmy urodzeni. Słońce ucieleśnia naszą prawdziwą istotę, „przypisany nam" znak zodiaku -jakość tej istoty w obecnej inkarnacji.

KSIĘŻYC Jest jako lustro Słońca i satelita Ziemi siłą kosmiczną, przez którą przebić muszą się wszystkie kosmiczne promienie, by móc osiągnąć ziemię. Z tego powodu jest bardzo ważne, aby zważać zawsze na Księżyc, gdyż to on narzuca nam rytm życia.

MERKURY

jest siłą określającą wzajemne stosunki między planetami. Jako posłaniec boski uosabia zasadę komunikacji i przeobrażania.

VENUS

ucieleśnia przyciąganie seksualne i naszą zdolność do kochania.

MARS

symbolizuje Pęd do życia i siłę woli.

JUPITER

daje naszemu ciału formę i swoim potencjałem siły kształtuje nasze życie, jest także odpowiedzialny za nasz sposób myślenia.

Wszystkie wymienione siedem sił możemy znaleźć wszędzie jako sygnatury, również we wszelkich fenomenach. Na ich podstawie można skategoryzować typy ludzi, typy organów wewnętrznych człowieka i istotę zachodzących w nich procesów, jednym słowem, wszystkie patologiczne i uzdrawiające moce owych siedmiu sił. Jest to nauka o korespondencjach, znana w astrologii pod nazwą "Złotego łańcucha", której istotą są moce sprawcze tak gwiazd (ens astrale), jak i Natury (ens naturale).

Oprócz oddziaływania ciał niebieskich, do metafizycznego obrazu należy, także działanie sił elementarnych: ognia, wody, ziemi i powietrza. Tu również trzeba brać pod uwagę siły kosmiczne, które objawiają się zmysłom jako sygnatury. Od czasów antyku, oprócz owych czterech elementów, znane jest jeszcze pojęcie noszące nazwę kwintesencji. Jest ona rozumiana jako początek wszystkich elementów - Paracelsus nazywa ją Bogiem. Za odpowiedniki czy też wierne odbicia owej kwintesencji w człowieku uważa rozsądek, a w materii -siłę uzdrawiania.