Clark Lucy - Niezwykły ojciec.pdf - Clarck Lucy - tusia2311

Lucy Clark

Niezwykły ojciec

Rozdział 1

– No, gotowe – oznajmiła Amelia, wstając i zamykając teczkę z

dokumentami, które skończyła właśnie uaktualniać. – Teraz zrobię

sobie przerwę na lunch – dodała, spoglądając na pielęgniarkę

oddziału ratownictwa medycznego, Rosie Jefferson.

– Smacznego – powiedziała Rosie, kiwając głową. – Gdzie jest

Tina?

– Chyba w gabinecie zabiegowym.

– W porządku. Widzimy się za pół godziny, jeśli nie wcześniej –

zażartowała Rosie, a Amelia głęboko westchnęła.

– Żadnych nagłych przypadków przez najbliższą godzinę... albo

dwie.

– Czy wtedy kończysz dyżur?

– Mniej więcej. – Amelia uśmiechnęła się, wyszła z pokoju i

ruszyła w stronę stołówki. Była zadowolona, że pamięta drogę i nie

błądzi tak jak poprzednio.

W stołówce było tłoczno. Glenelg General nie był tak duży jak

inne szpitale, w których dotychczas pracowała. A zdecydowanie

mniejszy niż ten w Anglii, w którym odbyła znaczną część stażu

specjalizacyjnego. Wielką jego zaletą było ładne położenie.

Znajdował się blisko plaży oraz mieszkania, które wynajęła na okres

swojego trzymiesięcznego pobytu w Adelajdzie.

Stanęła w kolejce do bufetu, wzięła jogurt i zaczęła się

zastanawiać, na co jeszcze miałaby ochotę. W końcu zdecydowała

się na bułkę z lekkostrawną sałatką.

Wracając na oddział ratownictwa medycznego, usłyszała jakiś

dziwny hałas. Zatrzymała się i zaczęła uważnie nasłuchiwać. Miała

wrażenie, że ktoś płacze. Skręciła w wąski boczny korytarz i ruszyła

w kierunku, z którego dobiegał dźwięk. Po chwili ujrzała małą,

mniej więcej trzyletnią dziewczynkę, która siedziała na podłodze pod

ścianą, obejmując rękami kolana, i patrzyła na nią szeroko

otwartymi oczami. Jej przerażoną twarzyczkę okalały pukle gęstych

jasnych włosów.

– Dzień dobry, kochanie – powiedziała Amelia łagodnym tonem.

– Czy nic ci nie jest? – Podeszła do dziewczynki i przykucnęła. –

Co się stało? Czy coś cię boli?

Widząc, że dolna warga dziewczynki zaczyna drgać, poczuła

bolesny skurcz serca.

– Och nie płacz, maleńka. Wszystko będzie dobrze. Jestem

lekarzem i mogę ci pomóc.

– Lekarzem?

– Tak. Czy coś cię boli?

– Nie.

– Więc może się zgubiłaś?

Dziewczynka kiwnęła potakująco głową.

– Moje biedactwo. Pewnie jesteś przerażona. Czy chcesz, żebym

pomogła ci znaleźć twoją mamusię?

– Tatusia.

– Zgubiłaś tatusia?

– Tak – wyszeptała. Jej dolna warga znów zaczęła drgać, a po

policzkach popłynęły łzy.

– Wszystko będzie dobrze – zapewniła ją Amelia. – Może

poszukamy go razem? – spytała, wyciągając do niej rękę. (

Dziewczynka kiwnęła głową i wsunęła rączkę w jej dłoń.

– Mam na imię Amelia.

– Mil.. ja.

– A ty? Jak się nazywasz?

– Lan... da.

– Ojej, co za piękne imię. W sam raz dla takiej ślicznej

dziewczynki jak ty. Chodź, poszukamy tatusia. Czy on jest chory?

– Nie.

– I nie leży w łóżku?

– Nie.

– A może się skaleczył?

– Tak. W rękę.

– Och, biedny tatuś – powiedziała Amelia, prowadząc małą w

kierunku oddziału ratownictwa.

W pewnym momencie jakiś mężczyzna wybiegł z klatki

schodowej i zaczął gorączkowo rozglądać się po korytarzu. Miał na

sobie wytarte dżinsy, poplamione farbą robocze wysokie buty i

sportową kraciastą koszulę, spod której wystawał szary T-shirt. Jego

ręka była niedbale owinięta przybrudzonym bandażem.

Nieznajomy spojrzał w ich kierunku. Kiedy Amelia dostrzegła na

jego twarzy wyraz ulgi, od razu domyśliła się, że jest on ojcem

Landy. Dziewczynka natychmiast wyrwała rączkę z dłoni Amelii i

pobiegła w jego stronę.

– Tatusiu! – zawołała piskliwie, a on chwycił ją w ramiona,

uniósł do góry i uścisnął.

– Gdzie byłaś? Tatuś bardzo się o ciebie martwił – wyszeptał, a

potem przesunął małą na biodro, przytrzymał zabandażowaną ręką i

podszedł do Amelii.

– Dziękuję. Jestem pani bardzo wdzięczny – powiedział z

uśmiechem, który w znacznym stopniu złagodził rysy jego twarzy.

Nieznajomy miał brązowe oczy, gęste ciemne włosy, idealnie

prosty nos i wyraźnie zarysowaną szczękę. Te cechy oraz jego

szerokie ramiona nadawały mu wygląd człowieka bardzo pewnego

siebie. Takiego, który nie dba o to, co myślą o nim inni ludzie.

Patrząc na niego, Amelia poczuła dziwny ucisk w dołku, czego

nie doświadczyła nigdy przedtem. Miała wrażenie, że niebawem

wydarzy się coś niezwykłego. Wydało jej się to absurdalne,

ponieważ ten mężczyzna nie tylko był pacjentem, lecz zapewne

miał też żonę i gromadkę małych jasnowłosych córeczek.

– Dziękuję – powtórzył, podając jej rękę. – Ona uciekła swojej

opiekunce. – Spojrzał na córkę. – Pani D. bardzo się o ciebie

martwi, kotku. Szukała cię wszędzie.

Landa wtuliła buzię w jego szyję, a on przycisnął ją do siebie

jeszcze mocniej.

– Myślę, że mała była okropnie przerażona – powiedziała

Amelia. – No ale na szczęście wszystko dobrze się skończyło.

Sądzę, że teraz będzie się bardzo pilnować.

– Mam taką nadzieję – mruknął malarz, łaskocząc córeczkę po

brzuszku.

Landa uniosła głowę i cicho zachichotała. Amelia patrzyła na nią

z coraz większą zazdrością.

– No cóż... muszę wracać do pracy. Malarz kiwnął głową ze

zrozumieniem.

– Przepraszam, że zabrałem pani tyle czasu. Amelia skwitowała

jego słowa machnięciem ręki.

– Nic nie szkodzi – odparła, a potem spojrzała na Landę i dodała:

– Musisz pilnować tatusia.

– Tak. – Dziewczynka kiwnęła głową z takim entuzjazmem, że jej

włosy gwałtownie podskoczyły. – Do widzenia, Mil... ja.

– Do widzenia, kochanie – powiedziała Amelia, delikatnie

ściskając jej drobną rączkę.

Chciałabym mieć takie dziecko jak Landa. Jej rodzice są

prawdziwymi szczęściarzami, pomyślała z westchnieniem,

wchodząc do pokoju dla personelu i włączając telewizor.

– . Cudownie. Film o lekarzach – mruknęła niechętnie, ale mimo

wszystko usiadła przed odbiornikiem.

Dwadzieścia minut później miała już powyżej uszu patrzenia na

mocno wymalowaną pacjentkę w bardzo wydekoltowanej

szpitalnej koszuli i pantoflach na wysokich obcasach, która

trzepotała rzęsami na widok niezwykle przystojnego młodego

lekarza, będąc przekonana, że tylko on może uratować jej życie.

– Och, do diabla! – Rozejrzała się wokół siebie, szukając czegoś,

czym mogłaby rzucić w telewizor, ale niestety, nie znalazła niczego

odpowiedniego.

W tym momencie otworzyły się drzwi i do pokoju weszła jej

przyjaciółka, Tina.

– Czyżbyś znów oglądała ten tandetny serial o lekarzach? –

spytała ze śmiechem, nalewając sobie kawę.

– Oczywiście. Chcę wzbogacić mój dzień o jakiś miły akcent.

– I to właśnie jest ten miły akcent? Moja droga, chyba masz

bardzo nudne życie.

– Wiem o tym.

Nagle odezwały się ich pagery. Spojrzały na wyświetlacze i

odkryły, że są wzywane w to samo miejsce.

– Oto coś, co pomoże ci przezwyciężyć nudę – mruknęła

Clark Lucy - Niezwykły ojciec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: