MIŁOŚĆ NA DESER.pdf

NORA ROBERTS

MIŁOŚĆ NA DESER

Zakąska: Mule St. Jacques

Zupa: Chłodnik z pomidorami Madrilène

Sałatka: Sałatka florencka

Danie główne: Antrykot Bordelaise

Dodatki:

Ziemniaki pieczone z masłem

Fasolka almondine

Deser: Bomba w czekoladzie

ROZDZIAŁ 1

Miała na imię Summer  . Słowo to przywodziło na myśl kwitnące łąki, gwałtowne

burze, niekończące się wieczory oraz popołudniowe drzemki w cieniu.

Summer stała poważna i wyprostowana, z najwyższą uwagą wykonując swoje

zadanie. Nikt nie śmiał zakłócić ciszy panującej w kuchni. Jedynie z oddali słychać było

scherzo Chopina. Cała uwaga zebranych skupiona była na tej niedużej, kobiecej postaci o

ciemnych, elegancko upiętych włosach. Szmaragdowe kolczyki dyskretnie zdobiły kształtne

uszy.

Cerę miała zdrową, lekko zaróżowioną. Dyskretny róż podkreślał szlachetną linię

kości policzkowych, a wyrazisty makijaż stanowił oprawę dla ciemnych, orzechowych oczu.

Lekko zaciśnięte usta demonstrowały skupienie.

Mimo że była ubrana w biały kucharski fartuch, przyciągała wzrok niczym barwny

motyl. Publiczność wpatrywała się w nią, jakby nie chciała uronić ani jednego słowa - lecz

postać królująca pośrodku kuchni odprawiała swój rytuał w milczeniu.

Summer nie zwracała najmniejszej uwagi na tłoczących się wokół ludzi. Tylko jedna

rzecz liczyła się teraz dla niej: perfekcja.

Z namaszczeniem uniosła ostatnią wisienkę i umieściła ją na deserze Savarin. W

jednej chwili żmudne godziny, które spędziła w kuchni, przygotowując ów majstersztyk,

odeszły w niepamięć razem z gorącem, bólem krzyża i opuchniętymi nogami. Liczył się tylko

ostateczny kształt autorskiego dzieła Summer Lyndon. Deser może wyśmienicie smakować,

cudownie pachnieć i łatwo się kroić, ale jeśli nie będzie miał odpowiedniego wyglądu, ani

smak, ani zapach nie zrobią wrażenia na gościach.

Z pieczołowitością artysty nasączyła pędzelek morelowym lukrem, po czym zwilżyła

nim owoce i migdały.

Ciszę, która towarzyszyła jej poczynaniom, można było kroić nożem.

Teraz Summer zabrała się do wypełniania wnętrza deseru gęstym kremem. Zawsze

robiła wszystko sama. Nie ufała cudzym rękom.

Cofnęła się o krok, by ocenić swoją pracę, i w skupieniu analizowała każdy szczegół

dekoracji.

Wreszcie uniosła dłoń w efektownym geście, kończącym pokaz.

- Możecie go zabrać.



Summer (ang.) - lato (przyp. ttum.).

Dwóch kelnerów uniosło tacę, rozbrzmiały oklaski i posypały się słowa uznania.

Summer przyjęła je ze spokojną godnością. Wiedziała, kiedy jest czas na dumę, a kiedy na

skromność. Savarin z całą pewnością zasługiwał na to pierwsze. Był po prostu królewski.

Włoski hrabia zażyczył sobie popisowy deser, mający ukoronować przyjęcie zaręczynowe

córki, i słono za niego zapłacił. Summer dostarczyła produkt odpowiadający jego ocze-

kiwaniom.

- Mademoiselle! - Foulfount, francuski specjalista od ostryg, porwał Summer w

ramiona, pełen zachwytu i uwielbienia. - Incroyable! - Wylewnie ucałował ją w oba policzki i

sedelkowatymi palcami pieszczotliwie ścisnął podbródek, jak ściska się świeżą bułeczkę.

Summer uśmiechnęła się po raz pierwszy od wielu godzin.

- Merci.

Butelka wina otwarta na jej cześć krążyła już po kuchni. Summer podała kieliszek

Francuzowi.

- Obyśmy mieli jeszcze okazję pracować razem, mon ami - powiedziała, z uśmiechem

wznosząc toast.

Odstawiwszy kieliszek, zdjęła czepiec szefa kuchni i wymknęła się do jadalni. Pośród

marmurowych posadzek i olbrzymich świeczników jej Savarin prezentował się doskonale.

Dwie godziny później była już w samolocie. Drzemała w fotelu, a otwarta książka

zsuwała się z jej kolan. Spędziła w Mediolanie trzy dni, aby przygotować jedno danie, i nie

było w tym nic nadzwyczajnego. Piekła już Charlotte Malakoff w Madrycie, prażyła Crêpes

Fourées w Atenach i komponowała Ile Flottante w Istambule. Za odpowiednią sumę Summer

Lyndon potrafiła stworzyć danie długo pozostające w pamięci tych, którzy mieli szczęście je

skosztować.

Uważała się za profesjonalistkę, nie gorszą od chirurga pod względem kwalifikacji.

Studiowała, odbywała liczne staże i praktyki. Pięć lat po uzyskaniu tytułu kucharza cordon

bleu  w Paryżu, gdzie sztuka kulinarna stanowi istotną dziedzinę życia, była już znana ze

swojego żywiołowego temperamentu, komputerowej pamięci i wirtuozerskiej sprawności.

Wiedziała, że lot minie szybciej, jeśli zaśnie lub odda się lekturze. Należała do ludzi,

którzy cenią sobie sen i odpoczynek.

W Filadelfii czeka ją mnóstwo pracy. Musi przygotować bombe na bal dobroczynny u

senatora, pokazać się na dorocznym spotkaniu Stowarzyszenia Smakoszy, nagrać prezentację

Cordon bleu (franc.) - dosł. niebieska wstążka, tytuł przyznawany we Francji mistrzom sztuki

kulinarnej; kucharze cordon bleu są rozrywani przez najlepsze restauracje (przyp. tłum).

dla telewizji i jeszcze pójść na jakieś spotkanie...



Co mówił ten świdrujący, ptasi głos w słuchawce? Próbowała przypomnieć sobie

szczegóły. Drake? Nie. Blake? Tak, Blake Cocharan. Trzeci z dynastii właścicieli ogromnych

hoteli.

Swoją drogą, pomyślała, ziewając przeciągle, lubię te hotele.

Była stałą klientką owej sieci oplatającej cały świat.

I oto sam pan Cocharan miał dla niej propozycję.

Przypuszczała, że chodzi o jakiś ekskluzywny deser, opracowany wyłącznie dla

Cocharan House i do serwowania w hotelowych restauracjach. Nie miała nic przeciwko takim

propozycjom, dopóki warunki były rozsądne, a stawka - godziwa. Oczywiście będzie musiała

przyjrzeć się dokładnie przedsięwzięciu Cocharana, nim zdecyduje się firmować je swoim

nazwiskiem.

Stwierdziła, że zajmie się tym później, po spotkaniu z „Trzecim”.

Blake Cocharan Trzeci...

Wyobraziła sobie tłustego, łysiejącego i flegmatycznego faceta. Preferującego włoskie

buty, szwajcarskie zegarki, francuskie koszule, niemieckie samochody, a do tego

uważającego się za prawdziwego Amerykanina.

Obraz, który stworzyła w wyobraźni, szybko ją znudził. Opuściła oparcie fotela,

zdecydowana oddać się kolejnej drzemce.

Blake Cocharan rozpierał się wygodnie na miękkim pluszu kanapy w swojej

limuzynie. Przeglądał raport z budowy nowego hotelu w Saint Croix. Miał dar kojarzenia

strzępków najróżniejszych informacji i układania ich w spójną, logiczną całość. Chaos jawił

mu się jako rodzaj swoistego porządku, który należało jedynie przełożyć na ciąg

przyczynowo - skutkowy. Logika była bowiem jego drugą naturą. Punkt A prowadził

niewątpliwie do punktu B, skąd bezwzględnie wynikało C. Uważał, że przy odrobinie

cierpliwości i dyscypliny znajdzie wyjście z każdego labiryntu.

Dzięki owej żelaznej logice Blake w wieku trzydziestu pięciu lat kontrolował

większość hotelowego imperium rodziny. Nie dbał o pieniądze, gdyż urodził się bogaty, ale

cenił pozycję, którą osiągnął dzięki ciężkiej pracy.

Jakość była jego znakiem firmowym. Wszystko w hotelach sieci Cocharan House

musiało być najlepsze, od fundamentów po pościel.

Raport na temat Summer Lyndon dowodził, że ona również jest najlepsza.

Blake odłożył papiery z Saint Croix i sięgnął do aktówki.

- Summer Lyndon - powiedział głośno, otwierając papierową teczkę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: