Olimpiady specjalne
Rozpoczęcie działalności ruchu Special Olympics w USA i Kanadzie przypada na rok 1963. Dziedziczka znanej fortuny, Eunice Kennedy Shriver, siostra prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna Kennedy’ego przygotowała i przeprowadziła pierwsze półkolonie sportowe dla osób z niepełnosprawnością umysłową.
I Międzynarodowe Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych zorganizowano pięć lat później, w 1968 roku w Chicago. Udział wzięło aż 1000 zawodników.
Światowe Zimowe Igrzyska Special Olympics po raz pierwszy zostały przeprowadzone w 1977 roku w Colorad. Igrzyska letnie i zimowe odbywają się w cyklu 4 letnim, naprzemiennie co 2 lata letnie i zimowe.
Zanim ruch Olimpiad Specjalnych dotarł do Polski, sportem niepełnosprawnych intelektualnie zajmowały się placówki oświatowe, rehabilitacyjne i zrzeszenie sportowe inwalidów Start. W 1973 odbyła się I spartakiada „Szkół życia” w Warszawie, a w 1975 roku w Poznaniu I ogólnopolskie igrzyska młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie.
Na początku lat 80 idea Olimpiad Specjalnych dotarła do naszego kraju. W 1983 roku Polska włączyła się do rywalizacji międzynarodowej; czteroosobowa reprezentacja Polski uczestniczyła honorowo w 6 Światowych IOS w USA. W 1985 roku powstała Ogólnopolska Rada Olimpiad Specjalnych, a Polska po raz pierwszy oficjalnie wystąpiła w ŚIOS. Polska była pierwszym krajem z obszaru centralnej i wschodniej Europy, z którym Special Olympics nawiązały oficjalną współpracę. W 1987 roku odbyła się I Ogólnopolska Olimpiada Specjalna na obiektach warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Polska stała się propagatorem idei ruchu Special Olympics w tej części Europy. W 1988 roku odbyła się w Nowym Targu I Ogólnopolska Zimowa Olimpiada Specjalna.
W 1990 powołano samodzielne Polskie Stowarzyszenie Sportowe dla Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie Olimpiady Specjalne - Polska.
W latach 1992 – 1995 ruch Special Olympics w Polsce i w Europie. Bardzo prężnie się rozwijał. Polsce przyznano przez Special Olympics International najwyższy, I poziom akredytacji. W wielu rejonach naszego kraju odbywały się licznie wojewódzkie olimpiady specjalne, treningi w różnych dyscyplinach oraz ogólnopolskie mityngi i turnieje o coraz większej liczbie uczestników i wyższym standardzie zawodów. W 1993 roku reprezentacja naszego kraju uczestniczyła w V Światowych Zimowych Igrzyskach w Austrii
W 2008 roku Olimpiady Specjalne Polska uzyskały prawo i organizacji Europejskich Letnich Igrzysk w Warszawie w 2010 roku.
Misją olimpiad specjalnych jest zapewnienie osobom z niepełnosprawnością intelektualną ( co najmniej 8 lat) całorocznego cyklu treningów i zawodów sportowych, w całym szeregu dyscyplin, tym samym zapewnienie ciągłego rozwoju, możliwość opanowania wielu umiejętności ruchowych, szansę kształtowania charakteru, doświadczenia radości i przeżywania sportowych emocji. Treningi odbywają się w poszczególnych sekcjach olimpiad specjalnych.
EUROFIT SPECJALNY
Uwagi ogólne:
Próby przeprowadza się w stroju sportowym niekrępującym ruchów. Wyklucza się używanie butów z kolcami.
Przed przystąpieniem do testowania należy przeprowadzić 5-10 min. rozgrzewkę o charakterze wszechstronnym.
Zaleca się wykonanie prób w podanej kolejności i ściśle według instrukcji.
Nieprzestrzeganie tego może spowodować wypaczenie wyników testu i utrudnienie oceny poziomu sprawności fizycznej.
W każdej wykonywanej próbie obowiązuje procedura, która obejmuje:
zapowiedź, pokaz, objaśnienia, ćwiczenie próbne i ćwiczenie oceniane.
Rezultaty testów powinny być zapisane w specjalnej karcie.
Próby testowe muszą być opanowane przez ćwiczących w stopniu dobrym.
Szczególnie należy zwrócić uwagę na:
- proste kolana przy pomiarze gibkości,
- pomocną rolę rąk w próbie równowagi,
- dynamiczny zamach z półprzysiadu w skoku w dal z miejsca,
- pracę tułowia i nóg podczas pchnięcia piłką lekarską,
- wysoki start i bieg po prostej linii.
Sprzęt i pomoce: ławeczka gimnastyczna, linijka 20 - 30 cm, kreda. Na ławeczce narysowana trwała linia 0 oznaczająca styk stóp z jej podporą.
Sposób wykonania: ćwiczący w siadzie prostym na podłodze za ławeczką, stopy oparte o jej podporę, wykonuje skłon w przód i przesuwa palcami jak najdalej linijkę ułożoną poprzecznie na początku ławeczki. Próba wykonywana jest powoli, bez zamachu. Ćwiczący utrzymuje pozycję maksymalnego skłonu tułowia około 2 s. Próbę wykonuje się boso. Pierwszy skłon próbny, drugi zaś po krótkiej przerwie mierzony.
Ocena: pomiar wykonywany jest z dokładnością do 1 cm. Linia 0 na
ławeczce oznacza 30 pkt.
Przesunięcie linijki 3 cm przed linię 0 daje 27 pkt. (30 - 3). Przesunięcie zaś linijki 3 cm za linię 0 daje 33 pkt. (30+3).
Bieg na dystansie 25 m ze startu wysokiego
Sprzęt i pomoce: dwie chorągiewki o wysokości 150 cm lub inne podobne przedmioty wyraźne oznakowane, stoper, gwizdek.
Miejsce wykonania: boisko lub sala sportowa. Miejsce startu i mety oznaczone białą linią o szerokości 5 cm. Na linii mety dwie chorągiewki w odległości 3 m od siebie.
Sposób wykonania: bieg wykonuje się indywidualnie ze startu wysokiego w obuwiu sportowym bez kolców. Obowiązuje komenda „GOTÓW” a po niej, dźwięk gwizdka jako sygnał startowy. Bieg można powtórzyć po falstarcie.
Ocena: czas biegu mierzy się z dokładnością do 0,1 s .
Pchnięcie piłką lekarską 2 kg jednorącz
Sprzęt i pomoce: dwie piłki lekarskie 2 kg, taśma miernicza.
Miejsce wykonania: boisko lub sala gimnastyczna z zaznaczonymi liniami rzutu.
Sposób wykonania: pchnięcie wykonuje się silniejszą kończyną górną. Ćwiczący stoi w wykroku kończyną dolną przeciwną do kończyny górnej wykonującej pchnięcie. Piłka oparta na dłoni kończyny wykonującej pchnięcie, podtrzymywana drugą dłonią. Piłkę należy pchnąć jak najdalej poprzez dynamiczne wyprostowanie kończyny górnej z jednoczesnym ruchem tułowia do przodu. Linia rzutu nie może być przekroczona stopami. Po pchnięciu stopy mają być w kontakcie z podłożem. Zabrania się rozbiegu. Piłka powinna być pchnięta a nie rzucona. Próbę powtarzamy dwukrotnie.
Ocena: odległość pchnięcia należy zmierzyć z dokładnością do 1 cm od miejsca oznaczającego upadek piłki (liczy się najbliższy punkt w stosunku do wyznaczonej linii rzutu).
Sprzęt i pomoce: gumowy chodnik z oznaczoną podziałką co 10 cm lub dwa materace położone jeden za drugim.
Sposób wykonania: Stojąc obunóż przed linią odbicia ćwiczący wykonuje przysiad z zamachem ramion w tył i wyskok jak najdalej z wymachem ramion w przód, stopy bose. Lądowanie obunóż bez utraty równowagi. Wykonuje się dwa skoki próbne i dwa mierzone.
Sprzęt i pomoce: materac, czasomierz, osoba pomagająca.
Sposób wykonania: Ćwiczący w pozycji leżącej tyłem, kończyny górne splecione na karku, łokcie na materacu. Kończyny dolne ugięte pod kątem 90o, stopy oparte na podłożu przytrzymywane przez pomocnika. Ćwiczący wykonuje siad kuczny aż do dotknięcia kolan łokciami i powrót do leżenia. Przed próbą wykonać test sprawdzający zrozumienie ćwiczenia.
Ćwiczący wykonuje maksymalną liczbę siadów-skłonów w ciągu 30 sekund. Próbę przeprowadzamy tylko jeden raz.
Ocena: Uwzględniane są tylko poprawnie wykonane skłony.
Przejście po ławeczce gimnastycznej w pozycji wysokiej
Sposób wykonania: ćwiczący stoi bez obuwia sportowego przed linią oddaloną 2 m od krawędzi ławeczki. Próba realizowana jest na ławeczce gimnastycznej /próba A/ oraz w miarę możliwości ćwiczącego na odwróconej ławeczce /próba B/.
Próba A. Ustawić ławeczkę, sprawdzić jej stabilność. W odległości 2 m od ławeczki należy wykreślić linię startu. Podobną linię robimy na ławeczce w odległości 2 m od jej początku.
Ćwiczący samodzielnie podchodzi do ławeczki, wchodzi na nią i przemieszcza się po niej (bez podpierania się i stawiania nóg na podłożu). Jeżeli straci równowagę lub potrzebuje pomocy należy próbę powtórzyć w miejscu jej przerwania (ryc. 6 A)
Próba B Przeprowadzamy ją, gdy pomyślnie wypadła próba A. Obowiązują tu te same zasady, tylko przejście wykonywane jest po wąskiej listwie.
Czas trwania całej próby nie powinien być dłuższy niż 30 s
Ocena polega na przyznaniu umownych punktów za:
- nie wykonanie próby testu, 1 pkt.
- podejście do ławki, 2 pkt.
- przejście odcinka 2 m po ławeczce lub z podpieraniem się wzdłuż całej ławki, 3 pkt.
- przejście bez podpierania się wzdłuż całej ławki (próba A), 4 pkt.
- przejście odcinka 2 m po odwróconej ławeczce (próba B) lub z podpieraniem się wzdłuż całej ławki, 5 pkt.
- przejście bez podpierania się do końca odwróconej ławki, 6 pkt.
pietrucha.e