Królowa Alimor.pdf

Wojciech Bak, Tomasz Bochinski

Krolowa Alimor

STRAŻNICY GÓR

NILGHIR

Valkara obudziło przejmujące zimno przenikające do chaty. Jeszcze się ociągał ze

wstaniem. Chciał zatrzymać pod powiekami resztki pierzchającego snu. Poderwał się na

równe nogi dopiero, gdy usłyszał płacz swojej siostrzyczki Mayo. Wyskoczył nagi spod futer

i szybko się ubrał. Podszedł do małej. Szczelnie opatulona na pewno nie zmarzła, ale była

głodna. Podzielił się z nią, jak zwykle, porcją pożywienia. Mayo połykała suszone mięso i

śmiała się z pełnymi ustami. Nie zdawała sobie sprawy, że to co czyni jej brat jest

wykroczeniem przeciwko postanowieniom Rady Siwych Głów.

Zima tego roku zaczęła się bardzo wcześnie. Prawie natychmiast potoki górskie

zostały ścięte lodem, a cała zwierzyna zeszła w doliny. Po kilku miesiącach było już

wiadomo, że mrozy nie skończą się szybko. Zapasy, które ród Eldów zgromadził na zimę

powoli się wyczerpywały i widmo głodu zaczęło zaglądać do chat. Wreszcie podjęto decyzję i

wszyscy mężczyźni zdolni do naciągnięcia cięciwy łuku, wyruszyli na łowy. W wiosce zostali

starcy, kobiety, dzieci i kilkunastu wyrostków, którzy mieli bronić osady w razie jakiegoś

niebezpieczeństwa. Tylko oni, by zachować siły, dostawali w miarę duże porcje żywności i

nie wolno im było się nimi z kimkolwiek dzielić. Valkar łamał ten surowy nakaz bez

skrupułów — bardzo kochał swoją siostrę. Po śmierci matki był jej opiekunem.

Rozległ się odgłos bicia w bęben. Znowu zbierano Radę. Valkar poprawił rzemienie

przy butach, naciągnął kurtkę z głębokim kapturem. Przyszła jego kolej by stanąć na czatach,

strzec bezpieczeństwa wioski. Przytroczył do boku zakrzywiony nóż i chwycił w ręce topór

na długim drzewcu. Pochylił się nad zasypiającą Mayo i pocałował ją. Nagle drzwi otworzyły

się i wraz z podmuchem zimnego wiatru do chaty wtargnął przyjaciel Valkara — Colm.

— Witaj — pozdrowił go.

Przybysz skinął głową i obaj wyszli z chaty.

— Oster cię wzywa — powiedział po chwili Colm. Był bardzo poważny, nie

dowcipkował, nie starał się nawet, jak to zwykle miał w zwyczaju, wcisnąć garści śniegu pod

kurtkę Yalkara. Ten ostatni zastanawiał się nad powodem, dla którego wzywał go do siebie

naczelnik wioski. Naciągnął mocniej na oczy futrzany kaptur, bo choć wiatr nie wył już tak

przeraźliwie, to mróz był coraz większy. Mijali zasypane śniegiem chaty. Mimo pożerającej

go ciekawości, Valkar nie zadawał żadnych pytań przyjacielowi, wiedział, że zbytnia

ciekawość jest cechą kobiet i dzieci. Gdy nadejdzie czas wszystkiego się dowie.

Zbliżali się do chaty większej niż pozostałe, tu zbierała się Rada Siwych Głów. Coim

pchnął drzwi. W twarze uderzył ich podmuch ciepłego powietrza. Gdy znaleźli się wewnątrz,

zrzucili kaptury. Powoli ich oczy przyzwyczajały się do półmroku. Pośrodku chaty płonęło

niewielkie ognisko.

Podszedł do nich Oster, wysoki, kościsty starzec.

— Witaj ojcze — pozdrowili go. Starzec niedbale skinął głową.

— Możesz odejść — zwrócił się do Colma, który niechętnie opuścił chatę. Valkar

został sam z dostojnymi mędrcami rodu Eldów.

— Siadaj — wskazał mu miejsce Oster.

Yalkar był onieśmielony. Po raz pierwszy uczestniczył w Radzie Siwych Głów.

— Zapewne dziwisz się czemu cię wezwaliśmy — rozpoczął naczelnik. — Jeden z

naszych zwiadowców wykrył zbliżającą się bandę Racheesów. Ród ich jest naszym

śmiertelnym wrogiem. Na pewno zechcą nas zaatakować wykorzystując nieobecność naszych

łowców.

Yalkar ze zrozumieniem pokiwał głową. Był zaskoczony wiadomością, ale nie

okazywał tego.

— Wiesz, że naszym głównym zadaniem — kontynuował Oster — jest zachowanie

ciągłości rodu. Jeśli ród zginie, nasz przodek Wielki Łowca Eld, zostanie przeklęty przez

Bogów. Wybraliśmy jedyne możliwe obecnie wyjście — udasz się do twierdzy Sar-Dai i

poprosisz o pomoc Strażników Gór.

Gdy Yalkar usłyszał polecenie naczelnika, skurczył się ze strachu. Szybko go jednak

opanował. Jeden ze starców wstał i przyniósł bulgoczący kociołek i olbrzymi płat mięsa.

Młodzieniec przełykał nerwowo ślinę. Oster wskazał potrawę.

— Jedz. Przed długą drogą musisz nabrać sił.

Mimo ogromnego głodu, Valkar starał się jeść powoli i dostojnie. Gdy skończył,

odstawił kociołek w kąt. Podszedł Roan — drugi po Osterze w Radzie. Trzymał w rękach

długi zakrzywiony nóż w poczerniałej ze starości pochwie. Starzec zwrócił się do Yalkara:

— Daj mi swój zen-nath.

Gdy młodzieniec mu go podał, Roan uderzył nim z całej siły o znajdujący się w chacie

Obrzędowy Kamień. Ostrze pękło na kilka części. Starzec ponownie uderzył w Kamień, tym

razem swoim nożem. Rozległ się wysoki dźwięk, a na klindze nie pojawił się nawet ślad

zadrapania. Yalkar popatrzył z podziwem na starą broń. Oster wziął ją od Roana i podał

młodzieńcowi.

— Jest twój. Spójrz na magiczne znaki, wyryte są na klindze. To one dają siłę temu

ostrzu.

Yalkar wziął nóż do ręki — był jakby specjalnie dla niego robiony i pewnie leżał w

dłoni. Pogładził długie ostrze, po czym zatknął nóż za pas.

— Więcej broni nie zabierzesz. Zbyt obciążałaby cię w marszu. Dostaniesz jeszcze na

drogę zapas jedzenia. Wyruszysz natychmiast.

Już trzy godziny Yalkar biegł doliną zamarzniętego potoku. Powtarzał sobie w

myślach wskazówki Ostera, mówiące jak dojść do fortecy Strażników Gór. Jeżeli nie będzie

padał śnieg, może uda mu się tam dotrzeć w ciągu dnia. Yalkar spieszył się wiedząc, że każda

chwila jest droga. Jednocześnie im bliżej był celu, tym bardziej się bał.

Nikt nie wiedział skąd wzięli się Strażnicy. Nie należeli do żadnego rodu. Od

niepamiętnych czasów siedzieli w górach. Uznawali władzę księcia, tak jak El-dowie,

wyłącznie na Nizinach nic sobie nie robiąc z niej pośród gór. Za swoje usługi pobierali

zawsze taką samą cenę. Żądali młodych mężczyzn, których nikt już nigdy później nie widział.

O losach owych nieszczęśników snuto różne domysły. Najczęściej mówiono, że chłopcy są

mordowani w czasie rytualnych uczt, a serca ofiar zjadają Strażnicy. Właśnie to zapewniało

im, jak niosła wieść, niezwykłe właściwości. Yalkar nie widział ich nigdy, bał się zginąć, ale

świadomość powinności wobec rodu tłumiła strach.

Młodzienic przyspieszył kroku, do zapadnięcia ciemności było jeszcze kilka godzin.

Nagle ciszę gór przerwał ochrypły ryk dzikiego zwierza. Mimo przejmującego chłodu Yalkar

czuł jak robi mu się gorąco, a strumyczki potu spływają po ciele. „To khan" — pomyślał i

zaczął baczniej obserwować okolicę. Teraz wyścig ze śmiercią rozpoczął się na dobre. Jeżeli

khan go zwietrzył, to Yalkar wiedział, że albo on, albo zwierzę zginą w tej dolinie. Khani —

jak nazywali go pieszczotliwie ludzie z gór, to było wściekłe bydlę. Zwietrzywszy ofiarę

ścigało ją dopóki nie zabiło jej lub samo nie padło. Zwierzę miało wiele cech, które upo-

dobniały je do człowieka. Wielkości mężczyzny, poruszało się zarówno na dwóch, jak i na

czterech łapach. Zęby i pazury ostre jak brzytwy, nie dawały wielkich szans zaatakowanej

ofiarze.

Yalkar przystanął. Zdawało mu się, że słyszy skrzypienie śniegu, jednak wiatr znowu

się wzmógł i zaczął przeraźliwie zawodzić zagłuszając wszystko dokoła. Młodzieniec

wczołgał się pod nawis skalny, by się posilić przed ostatnim odcinkiem marszu. Musiał się

wdrapać po jednej ze ścian wąwozu i przejść przez most przerzucony nad zamarzniętym

potokiem. Akurat po tej stronie, gdzie znajdowała się forteca Sar-Dai, ściany wznosiły się

prostopadle i bez lin nie można było ich pokonać. Yalkar zaczął nasłuchiwać — wiatr ustał na

chwilę i wtedy młodzieniec wyraźnie usłyszał skrzypienie śniegu i chrapliwe posapy-wanie.

Wyciągnął nóż i błyskawicznie wyskoczył spod nawisu. Był gotowy do walki. Szarzało,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: