Maxted Anna - Helen dochodzi do siebie.pdf - ebook ciekawe - Thillian

Anna Maxted

HELEN

DOCHODZI

DO SIEBIE

PODZIĘKOWANIA

Jest tak wiele osób, którym pragnę podziękować: Philowi Ro

binsonowi za miłość i dowcip, Mary Maxted za odwagę i prze

nikliwość, Leonie Maxted za Rosjan i otuchę, Caren Gestetner za

życzliwość, Jonny'emu Gellerowi za to, że jest najwspanialszym

agentem pod słońcem, Lynne Drew za piękne wydanie, Andy'e-

mu McKillopowi za to, że wybaczył mi te brakujące rozdziały,

Wendy Bristow za przyjaźń, Emmie Daily za to, że mnie do tego

popchnęła. Jo Kessel za to, że zna wszystkich, np. doktora Mi

chaela Kessela, doktorowi Maurice'owi Cohenowi za to, że za

uważył, że cewnik jest pełen, Markowi Curtisowi za wyjaśnienie

testamentu, Jeanette King za mądrość, Andy'emu Robinsonowi

za cenne informacje, Evelyn Smith za to, że oczekiwała mojej

powieści, odkąd skończyłam osiem lat. Danielowi Silverowi, któ

ry nie lubi Joop!, Jasonowi P. Worsnipowi za to, że jest wspa

niały. Wielkie dzięki należą się także: wszystkim z Random Ho-

use, Laurze Dubiner, Mandi Norwood, Margaret Carruthers, Sa

rah Yassel, Heather Blackmore, Sybil Sipkin, Paulowi Bemowi,

Paulowi „TCB" Burke'owi, Hudsonowi i Ginie Brittonom, Sa-

shy Slaterowi, Annie Moore, Lisie Sussman, Grubowi Smithowi,

Alicii Drake-Reece, Martinowi Raymondowi, doktorowi Rajo

wi Persaudowi, Christabel Hilliard, Lynne Randell, Women In

Need, Samowi Leekowi oraz Jamesowi Buchananowi.

ROZDZIAŁ I

Kiedy to się zdarzyło, byłam zupełnie nieprzygotowana. Nie

spodziewałam się znaleźć w takiej sytuacji, podobnie jak nie bio

rę pod uwagę, że wygram wybory Miss World, będę latać po

całej planecie i każą mi się zajmować rozwrzeszczanymi dziecia

kami. Innymi słowy, to było zupełnie niedorzeczne i nigdy nawet

przez myśl mi to nie przeszło. A będąc tak zastraszająco nieprzy

gotowaną, zareagowałam jak Scooby Doo, gdy wpadnie na du-

cha. Postąpiłam tak, jak podpowiadał mi instynkt, który mnie

zgubił z kretesem i okazał się zupełnie niezdolny do odnalezienia

właściwej drogi.

Być może byłam zbyt zdezorientowana, żeby postąpić, jak

należy. W końcu robienie tego, co należy, rzadko bywa zabawne,

a z reguły oznacza wybranie najmniej atrakcyjnej możliwości, na

przykład, że trzeba czekać, aż odgrzana pizza, którą właśnie wy

ciągnęłaś z piekarnika, ostygnie choć trochę, zanim się na nią

rzucisz. Albo że nie kupisz tych seksownych butów na obcasach

jak wieże, żeby jednak nie pokiereszować sobie nóg, nie ściskać

palców do białości, nie garbić się jak praczłowiek i żeby niezły

kawał twojej pensji nie zaległ na dnie szafy. Gdybyśmy zawsze

wybierały najrozsądniejsze wyjście, nigdy byśmy też z nikim nie

lądowały w łóżku.

Tak więc tamtego dnia, gdy wszystko się zaczęło, byłam już

bardzo bliska podjęcia rozsądnej decyzji. Oto ona, dzielnie naba-

zgrana czarnym atramentem w moim niebieskim kalendarzu:

„Jutro rzucam Jaspera".

Te słowa przenoszą mnie w czasie. To ledwie rok temu, ale

wydaje się, że minęły wieki. Jednak szesnastego lipca pamiętam

tak dokładnie, jakby to było dziś. Może to jest dzisiaj? A wszyst

ko zaczęło się tak:

Jutro rzucam Jaspera.

Należy mu się już choćby za to, że ma na imię Jasper. Ka

mień półszlachetny. A poza tym za to, że jest o kilka tysięcy stóp

poniżej dopuszczalnych norm bycia chłopakiem.

Zabawne, że jako pięciolatka znałam je dokładnie. Spoty

kałam się z chłopcem, który mieszkał w domu naprzeciwko, i re

gularnie zjadałam jego podwieczorek, zanim rzuciłam się na swój

własny. Robiłam mu awantury tak długo, aż mi oddał swojego

pieska na kółkach. I stanowczo odmawiałam bawienia się w jego

pokoju, bo śmierdziało tam siuśkami. Potem dorosłam i pozwoli

łam, by zaczęto wciskać mi kit.

Niestety Jasper jest piękny. Wysoki, co lubię. Tylko raz mia

łam do czynienia z niewysokim facetem — moja despotyczna

kumpela Michelle zorganizowała mi randkę w ciemno. Zadzwo

nił do drzwi, otworzyłam i spojrzałam w dół. A mam zaledwie

metr pięćdziesiąt pięć wzrostu. Królewna Śnieżka i pieprzony

krasnoludek. Michelle tłumaczyła się później, że siedział, kiedy

go spotkała. Tak więc Jasper ze wzrostem metr osiemdziesiąt to

czysta rozkosz. Wkładam buty na piętnastocentymetrowym obca

sie, żeby nie zauważył, jaka jestem niska. Ma brązowe, opadające

włosy, oczy tak niebiańsko błękitne, że aż dziw, że używa ich do

patrzenia, i moje ulubione, wyraźnie zarysowane kości policzko

we. I Jasper jest najbardziej samolubnym facetem, jakiego w ży

ciu spotkałam — niezły wyczyn — i to prawdziwa bestia.

Jadę do niego. Z silnym postanowieniem. To już ostatni raz.

Tyle że utknęłam w korku na Park Road. Zdaje się, że są jakieś

roboty drogowe, tylko czemu nikt nie pracuje. Tkwię w swojej

starej toyocie corolli (dostałam od mamy, która była szczęśliwa,

że może się jej pozbyć, nie myślcie, proszę, że kupiłabym coś ta

kiego, nawet gdybym miała na to pieniądze) i próbuję się nie de

nerwować. W ciągu ostatnich dwudziestu minut posunęłam się

naprzód może piętnaście centymetrów. Pewnie powinnam za

dzwonić do Jaspera i powiedzieć, że się spóźnię. Po drodze mu

szę minąć około pięćdziesięciu świateł i wszyscy się przepychają

— o tyle, o ile się da, kiedy jesteś prawie unieruchomiona. 14.54.

U Jaspera mam być o wpół do czwartej. Świetnie. Padła mi ko

mórka. Skubię skórę na wardze. Dobra. Dzwonię do niego.

Oceniam korek — tak, to jest korek — wyskakuję z samocho

du, lecę przez całą ulicę do budki i wykręcam numer Jaspera.

Drrr drrr. Drrr drrr. Gdzie on się podziewa? Nie mógł przecież

zapomnieć. Cholera, samochody ruszyły. Dzwonię na komórkę

i — co za radość! — odbiera: „Jasper Sanderson". Nigdy nie

mówi „halo", jak normalni ludzie. Jest taki wyniosły. Nie cierpię

tego, ale jednocześnie uwielbiam. Jest podejrzanie zasapany.

— Dlaczego jesteś zasapany? — pytam ostro.

— Kto mówi? — odpowiada. Jezu!

— Twoja dziewczyna. Helen. Pamiętasz mnie? Słuchaj, spóź

nię się, utknęłam w korku. Dlaczego jesteś zasapany?

— Gram w tenisa. Szlag by trafił, zapomniałem, że przyj

dziesz. Trochę mi to zajmie, zanim wrócę do domu. Zapasowy

klucz jest pod wycieraczką.

Rozłączył się.

— Bardzo oryginalnie — mówię skwaszona i spoglądam na

ulicę, żeby zobaczyć, że już nie ma korka, a nieprzerwany ciąg

rozwścieczonych kierowców trąbi jadowicie, mijając stojącą so

bie spokojnie toyotę.

Czterdzieści minut później jestem w Fulham pod domem Ja

spera. Dzwonię do drzwi na wypadek, gdyby już wrócił. Cisza.

Kopię wycieraczkę, żeby wystraszyć pająki, potem dwoma pal

cami ostrożnie unoszę róg i wyciągam klucz. Wspaniale, Jasper!

Mieszkanie jest repliką domu jego rodziców. Na stoliku w przed

pokoju stoi nawet zdjęcie jego matki, gdy była małą dziew

czynką, oprawione w srebrną ramkę — wygląda na nieźle nadętą

panieneczkę. Szczęśliwie nie zostałam jej nigdy przedstawiona.

Jednak jego najbardziej haniebnym grzechem przeciw zasadom

dekoracji wnętrz są te okropne, marynistyczne obrazki królujące

Maxted Anna - Helen dochodzi do siebie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: