Sebold Alice - Szcześciara.pdf - ebook - sylwia2515

Alice Sebold

Szczęściara

Przełożyła MAŁGORZATA GRABOWSKA

Dla Glena Davida Golda

Od autorki

Pragnąc uszanować prywatność osób występujących na kartach

tej książki, zmieniłam niektórym z nich imiona i nazwiska.

W tunelu, gdzie zostałam zgwałcona – w tunelu służącym

dawniej jako podziemne wejście do amfiteatru, z którego aktorzy

wyłaniali się jak spod ziemi wśród widowni – zamordowano

kiedyś i poćwiartowano dziewczynę. Historię tę opowiedzieli mi

policjanci, zapewniając, że w porównaniu z tamtą ofiarą miałam

szczęście.

Ale wtedy, gdy to wszystko mi się przydarzyło, czułam jednak,

że mam więcej wspólnego z zamordowaną niż z potężnymi,

muskularnymi policjantami czy oszołomionymi koleżankami z

pierwszego roku. Obie – ona i ja – byłyśmy w tym samym

miejscu. Obie leżałyśmy pośród zwiędłych liści i potłuczonych

butelek po piwie.

Podczas gwałtu dostrzegłam wśród liści i odłamków szkła

różową frotkę. Kiedy usłyszałam opowieść o zamordowanej,

wyobraziłam sobie, że błagała oprawcę tak jak ja, i zastanawiałam

się, w którym momencie jej związane włosy zostały rozrzucone.

Czy zrobił to sam morderca, czy też, ponaglana przez niego, sama

je uwolniła, aby oszczędzić sobie trochę bólu w tamtej chwili – na

pewno myśląc z nadzieją, że jeszcze dostąpi luksusu rozważania

skutków „pomagania napastnikowi”. Nigdy się tego nie dowiem,

podobnie jak tego, czy różowa frotka należała akurat do niej, czy

też ktoś ją zgubił i spadła na ziemię w sposób naturalny. Zawsze

będę myślała o tamtej dziewczynie, kiedy przypomni mi się

różowa frotka. Będę myślała o dziewczynie przeżywającej

ostatnie chwile swojego życia.

Oto co pamiętam. Miałam rozcięte wargi. Przygryzłam je, gdy

złapał mnie od tyłu i zakrył mi usta ręką.

– Zabiję cię, jeżeli zaczniesz wrzeszczeć – powiedział.

Zamarłam.

– Rozumiesz? Jeżeli zaczniesz wrzeszczeć, koniec z tobą.

Pokiwałam głową. Ręce miałam unieruchomione po bokach, bo

ściskał mnie prawym ramieniem, a usta przykryte jego lewą

dłonią.

Puścił moje usta. Wrzasnęłam. Szybko. Krótko. Zaczęła się

walka.

Znów zatkał mi usta. Kopnął mnie od tyłu kolanem w nogi,

żebym się przewróciła.

– Nie zrozumiałaś, suko. Zabiję cię. Mam nóż. Zabiję cię.

Zwolnił uchwyt. Upadłam z krzykiem na brukowaną alejkę. Stanął

nade mną okrakiem i kopnął w bok. Wydawałam dźwięki, ale

bardzo nikłe, jak ciche kroki. Były dla niego zachętą, upewniły go,

że postępuje słusznie. Rzucałam się. Nogami obutymi w

mokasyny na miękkich podeszwach usiłowałam ostro kopać. Nie

trafiałam do celu, najwyżej trącałam go brzegiem stopy. Nigdy

przedtem się nie biłam, na WF-ie byłam najsłabsza.

Nie pamiętam jak, ale udało mi się stanąć na nogach.

Pamiętam, że go gryzłam, popychałam, sama już nie wiem, co mu

robiłam. Potem rzuciłam się do ucieczki. Jak wszechmocny

olbrzym wyciągnął rękę i chwycił mnie za końce moich długich

włosów. Szarpnął tak mocno, że padłam przed nim na kolana.

Pierwsza nieudana próba ucieczki, włosy, długie kobiece włosy.

– Sama się o to prosiłaś – powiedział i wtedy zaczęłam go

błagać o litość.

Sięgnął do tylnej kieszeni i wyciągnął nóż. Wciąż się

szamotałam, czując ból przy wyrywaniu włosów z głowy, gdy

usiłowałam wyszarpnąć się z jego uchwytu. Rzuciłam się do

przodu i złapałam go oburącz za lewą nogę. Zachwiał się.

Dowiedziałam się później, że w tym momencie nóż wysunął mu

się z rąk i przepadł – policjanci znaleźli go w trawie, niedaleko

moich stłuczonych okularów.

Potem doszło do walki na pięści.

Może zezłościła go utrata broni, a może moje

nieposłuszeństwo. Niezależnie od powodu, gra wstępna dobiegła

końca. Leżałam twarzą do ziemi. On siedział mi na plecach.

Uderzał moją głową w bruk. Przeklinał mnie. Po chwili obrócił

mnie i usiadł mi na brzuchu. Bełkotałam. Błagałam. Wtedy objął

dłońmi moją szyję i zaczął ściskać. Na krótko straciłam

przytomność. Kiedy się ocknęłam, zrozumiałam, że patrzę w oczy

człowiekowi, który gotów jest zabić.

W tym momencie dałam za wygraną. Byłam pewna, że nie

przeżyję. Nie miałam już siły stawiać oporu. Mógł ze mną zrobić

wszystko, co chciał. To był koniec.

Wszystko uległo zwolnieniu. Wstał i zaczął mnie ciągnąć po

trawie za włosy. Przekręciłam się i na wpół się czołgając,

usiłowałam za nim nadążyć. Jeszcze z alejki dojrzałam jak przez

mgłę ciemne wejście do tunelu pod amfiteatrem. Gdy się do niego

zbliżyliśmy i zorientowałam się, że tam właśnie zmierzamy,

sparaliżował mnie strach. Zrozumiałam, że umrę.

Parę kroków przed wejściem do tunelu zachowało się stare

metalowe ogrodzenie, mniej więcej metrowej wysokości,

tworzące wąskie przejście, przez które można się było przedostać

do tunelu. Kiedy mnie ciągnął, a ja odpychałam się od trawy,

dostrzegłam ogrodzenie i nabrałam głębokiego przekonania, że

jeżeli wciągnie mnie tam, nie przeżyję.

Na krótką chwilę, gdy wlókł mnie po ziemi, uczepiłam się

osłabłymi rękoma dołu ogrodzenia, ale jedno brutalne szarpnięcie

oderwało mnie od niego. Ludzie myślą, że kobieta przestaje

walczyć, kiedy jest wyczerpana fizycznie, ale ja miałam dopiero

rozpocząć prawdziwą walkę – walkę na słowa i kłamstwa, walkę

mózgu.

Opowiadając o wspinaniu się na górę lub płynięciu rwącą

Sebold Alice - Szcześciara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: