Problemy współczesnej edukacji . Dekonstrukcja polityki oświatowej III RP. –Bogusław Śliwerski
Podstawowe zadanie edukacji – przygotowywanie młodego człowieka do życia i pokonywania trudów własnej egzystencji.
Fragment napisany jest ,gdy na Śląsku i Wybrzeżu trwają obchody sierpnia ’80 i sierpnia ’88 .
Zbigniew Kwieciński uważa, że okres przejścia polskiej oświaty od1981 – 2008 się rozsypał.
14,06,1980 r. wystosowano List Otwarty Towarzystwa Kursów Naukowych i Wychowawców (podpisały się znakomitości takie jak Bartoszewski, Bieńkowski, Brandys itp) i oni apelowali tam o to ,by środowiska pedagogów dostrzegły fakt ,iż pierwszym obiektem manipulacji centralnych władz oświaty jest nauczyciel.
Generalnie ten tekst jest bełkotem. W skrócie :
-władza się zmienia, zmieniają się ich pomysły na edukacje, każdy z polityków, każda partia wie jaką siłą jest oświata
- projekty reform lub zmian natrafiały nie tylko na sprzeciw przeciwstawnych sobie opcji politycznych ale ,także na opór ze strony nauczycieli , bo nauczyciele zaczynali się angażować w jakieś zmiany, które dany rząd wprowadzał, a za chwile pojawiał się nowy z nowymi pomysłami, dlatego nauczycielom brak motywacji
-Sergiusz Hessen (kimkolwiek on jest;p) mówił, że trzeba oddzielić od siebie politykę i oświatę, bo w każdej swej sferze sa od siebie różne i albo polityka traci przec edukacje, albo odwrotnie
-partie polityczne najczęściej zajmują odmienne stanowisko w kwestiach : szkolnictwa niepublicznego, zarzadzanie systemem oświaty, zakres reform i innowacje edukacyjne, finansowe zabezpieczenie kosztów kształcenia i wychowania, płaca dla nauczycieli i ich autonomia itd.
Przecinają się dwa nurty zmian edukacyjnych :
1) Decentralizacja i autonomia oświaty (uspołecznienie ,demokracja)
2) Dążenie do centralizacji ,etatyzmu czy autorytaryzmu
W ciągu niespełna 20 lat mieliśmy 15ministrów edukacji ( jeśli ktoś bardzo chce mogę wypisać tych ministrów, ale to chyba zbędne )
Krystian Kunert 1995 r. w debacie na temat reformowania oświaty, podał 5 strategii reformowania szkolnictwa ze względu na inicjatora zmian:
1. Strategia „top-down” (odgórna, z góry na dół)
Zmiany wprowadzają władze resortowe. Zbigniew Kwieciński określa to jako „strategię epidemii sterowanej” , w wyniku ,której wszyscy mający coś do czynienia z oświata musza dać się „zainfekować” tym co władza chce zmienić
2. Strategia „basis-upward” (oddolnie) i powszechnie generowana przez nauczycieli, rodziców czy ruchy społeczne zmiana w szkolnictwie. Które przenikają od „dołu do góry ” obejmują wszystkie zmiany ilościowe czyli jakościowe, także zmiany władz zwierzchnich. W Polsce zaistniało to pod koniec lat 90 w skali instytucjonalnej , kiedy wdrażany był oddolnie proces wewnątrzszkolnego doszkalania nauczycieli
3. Strategia „Bi-polarna ” (sandwicza) polega na wdrażaniu tej samej zmiany oddolnie i odgórnie. Polska lata 80 i 90, kiedy MEN zezwoliło na wdrażanie programów i klas autorskich do systemu publicznej edukacji .
4. Strategia „keil ” sprowadza się do animowania reform oświatowych przez środowiska pedagogiczne na szczeblu regionalnym np., przez metodyków , doradców lub doświadczonych nauczycieli skupionych w instytucjach dworactwa czy doszkalania pedagogicznego
5. Strategia „multiple –nucleus ” (strategia zdecentralizowanych innowacji, rozproszonych wysepek) dotyczy zmian płynących od pojedynczych, rozproszonych często osamotnionych nowatorów szkół czy klas innowacyjnych, którzy tworzą swoiste wyspy oporu edukacyjnego. Ten typ reform wpisuje się najlepiej w ruch szkół pedagogiki reform czy nowego wychowania, jak szkoły Montesorii, Steinera , Petersona czy Freineta itp.
W naszym kraju w przeciągu 20lat, 2strategie.”top-down” i „muli ple-nucleus”
Zmiany w edukacji mogą być rewolucyjne lub ewolucyjne. (wolne ,szybkie) ze względu na zakres zmian: naprawcze,modernizujące, strukturalne (wiążą się z finansami, ze zmianą statusu nauczyciela. Z mechanizmami sprawowania władzy, ze zmianą dotyczaca czasu trwania nauki i jej rozpoczęcia, ze zmiana typów szkół)i systemowe .
+skan trójkątów.
bopotrzebuje1