Dwunasta planeta.pdf

UWAGA WERSJA BETA2 bez grafiki – LEPSZEJ JUŻ NIE BĘDZIE (TROCHE MI SIĘ NIE CHCE)

WERSJA Z GRAFIKAMI WAZY 62Mb J I LEŻY NA MOIM HDD, MOGĄ POJAWIĆ SIĘ BLEDY

ALE NIE MAM SIL NA ICH POPRAWIANIE, TO 197STRON !!!

Paradoksem historii jest fakt, że im bardziej oddalamy się w czasie

od zamierzchłych epok, tym więcej o nich wiemy.

Dwieście lat temu, gdy Europa odkrywała Egipt, nikt nie

przypuszczał, że przed tą najstarszą, jak sądzono, cywilizacją

istniała kultura wyższa, wszechstronniejsza: kultura Sumera,

którego instytucje społeczne okazały się duchowo znacznie bliższe

Europie niż kultura Egiptu.

Do niedawna sądzono, że Homo sapiens wyszedł z laboratorium

ewolucji 40 000 lat temu. Dziś wiemy, że co najmniej 250 000 lat

przed nami żyli na Ziemi ludzie wyglądający jak my. Ich

pojawienie się po dziś dzień spowija mgła tajemnicy. I Wieloletnie

studia genialnego amerykańskiego orientalisty zaowocowały

pasjonującą choć kontrowersyjną książką. Badania cywilizacji

Sumera i wszechstronna analiza zabytków piśmiennictwa

najstarszych kultur Bliskiego Wschodu skłoniły autora do

wysunięcia śmiałej hipotezy, że powstanie i rozwój człowieka

byłyby niemożliwe bez interwencji istot wyższych. Bogowie

starożytności, przez jahwistycznych i, kompilatorów a później

chrześcijańskich redaktorów Biblii i skazani na. niebyt, nie tylko

istnieją: to właśnie oni umożliwili Ludziom wyjście ze stanu

dzikości.

Dwunasta Planeta może drażnić osoby wyznające tradycyjny

pogląd, że we Wszechświecie prócz Stwórcy istnieje tylko

człowiek. Książka ta zgorszy również wyznawców darwinizmu,

teorii pokutującej w szkołach i encyklopediach.

Dwunasta planeta Układu Słonecznego, Marduk, co 3600 lat

zbliża się do Ziemi, przelatując między Marsem a Jowiszem,

»badając ukrytą wiedzę [...], widząc wszystkie sfery I

Wszechświata". Bo Marduk:

Zecharia Sitchin

Dwunasta

Planeta

księga pierwsza kronik Ziemi

„Ponad wodami zakreślił orbitę; Gdzie światło i

ciemność się łączą. Tam są najdalsze jego

granice".

Czy więc co 3600 lat możemy oczekiwać wizyt biblijnych

Nefilim, „ludzi ognistych rakiet", naszych prawdziwych ` stwórców

i twórców ziemskiej cywilizacji?

Tłumaczył

Marcin Pisarski

Tytel oryginale: The 12th Planet

Projekt okladki: Studio Grafiki Komputerowej Wydawnictwa

Prokop

Sitchin

OD AUTORA

Warszawa 1996

Głównym źródłem biblijnych wersetów cytowanych w Dwunastej Planecie

jest oryginalny, hebrajski tekst Starego Testamentu. Należy sobie uświadomić,

że wszystkie brane pod uwagę tłumaczenia - najważniejsze z nich

wyszczególniam na końcu książki - są tylko tłumaczeniami lub interpretacjami.

W analizie końcowej tym, co się liczy, jest oryginalny przekaz hebrajski.

W ostatecznej wersji, przedstawionej w Dwunastej Planecie, porównałem

dostępne tłumaczenia i skonfrontowałem je ze źródłem hebrajskim, a także z

odpowiadającymi mu sumeryjskimi i akadyjskimi tekstami-opowieściami.

Uważam, że doszedłem w ten sposób do najwierniejszego przekładu.

Interpretacja sumeryjskich, asyryjskich, babilońskich i hetyckich tekstów

zaangażowała wielu uczonych na okres dłuższy niż stulecie. Po odcyfrowaniu

pisma i języka pojawiła się kwestia transkrypcji, transliteracji, a w końcu

tłumaczenia. Możliwość wyboru między różniącymi się tłumaczeniami lub

interpretacjami często warunkowana była sprawdzeniem znacznie

wcześniejszych transkrypcji i transliteracji. W innych przypadkach świeże

spojrzenie wpółczesnego uczonego mogło rzucić nowe światło na któryś ze

wczesnych przekładów.

Wykaz bliskowschodnich tekstów źródłowych zamieszczony na końcu

książki obejmuje zatem materiały od najdawniejszych do najnowszych i

poprzedza publikacje naukowe, które wniosły cenny wkład do zrozumienia tych

tekstów.

ISBN 83-86096-21-7

Wydanie I, nakład I,

Warszawa 1996

Z. Sitchin

PROLOG: GENESIS

stworzony za jednym zamachem przez Bóstwo, które z premedytacją

oznajmiło: „Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas". Wszystkie

starożytne ludy wierzyły w bogów, którzy zstąpili na ziemię z nieba i którzy

mogli się wedle własnej woli wznosić w sfery niebieskie. Lecz tym

opowieściom, napiętnowanym przez uczonych od samego początku jako mity,

nigdy nie dawano wiary.

Piśmiennictwo starożytnego Bliskiego Wschodu, obfitujące w traktaty

astronomiczne, wyraźnie zaświadcza o pewnej planecie, z której ci astronauci

czy „bogowie" przybyli. Jednakże sto pięćdziesiąt lat temu, kiedy uczeni

odszyfrowali i przetłumaczyli starożytny wykaz ciał niebieskich, nasi

astronomowie nie uświadamiali sobie jeszcze istnienia Plutona (który został

zaledwie zlokalizowany w roku 1930). Jak zatem można było od nich

oczekiwać, że przyjmą świadectwo o jeszcze jednej planecie w Układzie

Słonecznym? Wiemy już teraz, jak starożytni, o planetach za Saturnem,

dlaczego więc nie uznać tego dawnego przekazu o istnieniu dwunastej planety?

Skoro sami odważamy się penetrować Kosmos, świeże spojrzenie i

zaakceptowanie starożytnych pism jest jak najbardziej na czasie. Teraz, gdy

kosmonauci wylądowali na Księżycu, a bezzałogowe statki kosmiczne badają

inne ciała niebieskie, nie wydaje się już nieprawdopodobne, że kiedyś jakaś

cywilizacja istniejąca na innej planecie była zdolna do wysłania na Ziemię

swoich astronautów.

Kilku popularnych pisarzy stworzyło teorię, że starożytne wytwory sztuki,

takie jak piramidy i olbrzymie kamienne rzeźby, są dziełem zaawansowanych

technicznie przybyszy z innej planety, gdyż prymitywni ludzie z pewnością nie

mogli opanować własnymi siłami wymaganej technologii. Jak to możliwe - by

powołać się na inny przykład - żeby cywilizacja Sumeru ukazała się w pełnym

rozkwicie tak nagle, prawie sześć tysięcy lat temu, nie mając żadnego

prekursora? Ponieważ ci pisarze zwykle jednak nie troszczą się o wykazanie k i

e d y, j a k, a nade wszystko s k ą d przybyli takowi dawni astronauci - ich in-

trygujące sugestie pozostają w sferze niejasnych domysłów.

Badania starożytnych źródeł zajęły mi trzydzieści lat, by doprowadzić mnie

do pełnego ich zaakceptowania i odtworzenia spójnego i możliwego do

przyjęcia scenariusza prehistorycznych wydarzeń. Dwunasta Planeta jest zatem

próbą zaspokojenia ciekawości czytelnika, opowieścią udzielającą odpowiedzi

na te szczególne pytania: kiedy, jak, dlaczego i skąd. Materiał dowodowy,

jakiego dostarczam, składa się głównie ze starożytnych tekstów i samych rycin.

W Dwunastej Planecie usiłuję rozszyfrować wyrafinowaną kosmogonię,

wyjaśniającą, być może nie gorzej od współczesnych teorii

Stary Testament wypełniał moje życie od dzieciństwa. Kiedy prawie

pięćdziesiąt lat temu ziarno tej książki zostało zasiane, byłem zupełnie

nieświadomy zażartych dyskusji między ewolucjonistami a kreacjonistami. Sam

jednak, jako młody uczeń studiujący Genesis w oryginale hebrajskim,

wywołałem polemikę. Pewnego dnia czytaliśmy w rozdziale 6, że kiedy Bóg

postanowił zniszczyć ludzkość potopem, „synowie boży", którzy wzięli za żony

córki ludzkie, przebywali na ziemi. Oryginał hebrajski nazywał ich Nefilim;

nauczyciel wyjaśnił, że to znaczyło „olbrzymy", ale ja się sprzeciwiłem: czy to

nie znaczy dosłownie „ci, którzy zostali zrzuceni", którzy zstąpili na ziemię.

Otrzymałem reprymendę oraz polecenie, żebym przyjął tradycyjną wykładnię.

W następnych latach, kiedy przyswoiłem sobie języki, historię i archeologię

starożytnego Bliskiego Wschodu, Nefilim stali się moją obsesją.

Archeologiczne odkrycia oraz odszyfrowanie sumeryjskich, babilońskich,

asyryjskich, hetyckich, kanaanejskich i innych starożytnych tekstów, jak też

lektura epickich opowieści, w coraz większym stopniu potwierdzały ścisłość

biblijnych odniesień do królestw, miast, władców, miejsc, świątyń, szlaków

handlowych, wytworów sztuki, narzędzi i zwyczajów starożytności. Czy zatem

nie nadszedł już czas, by przyjąć słowo tych dawnych zapisów, nieodmiennie

traktujących Nefilim jako przybyszy z nieba.

Stary Testament powtarza raz za razem: „Jahwe, którego tron w niebie",

„Pan spogląda z niebios na ludzi". Nowy Testament mówi o „naszym Ojcu,

który jest w niebie". Jednakże wiarygodność Biblii została podważona przez

rozwinięcie i generalną akceptację teorii ewolucji. Jeżeli człowiek ewoluował,

to z pewnością nie mógł być

naukowych, jak mógł być stworzony Układ Słoneczny, jak inwazyjna planeta

mogła zostać schwytana w orbitę Słońca i jak mogły powstać inne części

Układu Słonecznego.

Dowody, jakie przedstawiam, zawierają mapy nieba dotyczące lotów

kosmicznych na Ziemię z owej dwunastej planety. Potem, stopniowo, następuje

dramatyczne osadnictwo Nefilim na Ziemi: ich przywódcy zostali nazwani; ich

stosunki, miłości, zazdrości, walki i osiągnięcia opisane; natura ich

„niemoralności" wyjaśniona.

Nade wszystko Dwunasta Planeta ma na celu prześledzenie znaczących

wydarzeń, prowadzących do stworzenia człowieka oraz specjalistycznych

metod, jakimi zostało to dokonane.

Poza tym wprowadza w zawikłane stosunki między człowiekiem a jego

panami i rzuca nowe światło na znaczenie wypadków w rajskim ogrodzie, na

wieżę Babel i potop. Ostatecznie, człowiek - wyposażony przez swoich

stworzycieli biologicznie i materialnie - wyrzuca bogów z Ziemi.

Książka ta sugeruje, że nie jesteśmy sami w Układzie Słonecznym. Może

jednak raczej zwiększyć, niż zmniejszyć wiarę w uniwersalną wszechmoc. Bo

jeśli Nefilim ukształtowali człowieka na Ziemi, to mogli tylko wypełniać

ogólniejszy plan Mistrza.

1. POCZĄTEK BEZ KOŃCA

Z dowodów, jakie zebraliśmy na poparcie naszych wniosków, argumentem

koronnym jest sam człowiek. Pod wieloma względami człowiek współczesny -

Homo .sapiens - jest kimś obcym na Ziemi.

Od czasu, gdy Karol Darwin wstrząsnął światem nauki i teologii swej epoki,

życie na Ziemi zostało prześledzone - począwszy od człowieka i naczelnych,

ssaków i kręgowców, poprzez coraz niższe formy ewolucyjne - wstecz aż do

punktu, w którym, jak się przypuszcza, miliardy lat temu życie powstało.

Lecz gdy uczeni dotarli do progu tych początków i wszczęli rozważania nad

prawdopodobieństwem zaistnienia życia gdzieś indziej w Układzie Słonecznym

i poza nim, poczuli się zbici z tropu w swych badaniach życia na Ziemi: w jakiś

sposób ono tu nie pasuje. Jeśli życie powstało w wyniku kombinacji

spontanicznych reakcji chemicznych, to dlaczego ma tylko jeden początek, a nie

bezlik przypadkowych źródeł? I dlaczego wszelka materia ożywiona na Ziemi

zawiera zbyt mało pierwiastków chemicznych występujących tu obficie, zbyt

wiele zaś tych, które są rzadkie na naszej planecie?

A zatem, czy życie zostało na Ziemię importowane?

Miejsce człowieka w łańcuchu ewolucji pozostaje zagadką. Znajdując

potrzaskaną czaszkę tu, szczękę tam, uczeni wierzyli z początku, że człowiek

narodził się w Azji jakieś 500 000 lat temu. Jednakże w miarę znajdowania

coraz starszych skamielin, stawało się jasne, że młyny ewolucji mielą znacznie,

znacznie wolniej. Pojawienie się małpich przodków człowieka datuje się

obecnie szacunkowo na 25 000 000 lat temu. Odkrycia w Afryce wschodniej

ujawniły formę przejściową do małp człekokształtnych (hominidy) sprzed około

14 000 000 lat. Jakieś

Z. Sitchin, Nowy Jork, luty 1977

11 000 000 lat później pojawiły się tam pierwsze małpoludy, zasługujące na to,

by zaliczyć je do klasy Homo.

Pierwsza istota uważana za autentycznie zbliżoną do człowieka -

australopitek rozwinięty - żyła w tym samym rejonie Afryki jakieś 2 000 000

lat temu. Musiał upłynąć jeszcze jeden milion lat, by powstał Homo erectus.

Ostatecznie, po następnych 900 000 latach, pojawił się pierwszy, prymitywny

człowiek; nazwano go neandertalczykiem od miejsca, gdzie po raz pierwszy

znaleziono jego szczątki.

Mimo upływu 2 000 000 lat z okładem między rozwiniętym australopitekiem

a neandertalczykiem, narzędzia obu tych grup - ostre kamienie - były właściwie

takie same; same zaś grupy (jeśli wyglądały tak, jak się przypuszcza) dawałyby

się z trudem odróżnić (il. 1).

małpą", bo odziewał się w skóry. Jego społeczność była zorganizowana; żył w

klanach o patrialchalnej hegemonii. Jego rysunki naskalne odznaczają się

artyzmem i wyrażają głębię uczuć, a rzeźby i malowidła świadczą o jakiejś

formie religii przejawiającej się w kulcie bogini matki, którą czasem

przedstawiał z symbolem półksiężyca. Grzebał swoich zmarłych, musiał zatem

kultywować jakąś filozofię dotyczącą życia, śmierci, a być może i życia po

śmierci.

Jakby nie dość było tajemniczości osnuwającej nie wyjaśnione pojawienie się

człowieka z Cro-Magnon, zagadka jest jeszcze bardziej skomplikowana. Kiedy

inne szczątki człowieka współczesnego zostały odkryte (w takich miejscach jak

Swanscombe, Steinheim i Montmaurin), okazało się, że człowiek z Cro-Magnon

pochodzi od jeszcze wcześniejszego Homo sapiens, który żył w Azji zachodniej

i Afryce północnej około 250 000 lat przed nim.

Pojawienie się człowieka współczesnego zaledwie 700 000 lat po Homo

erectus, a jakieś 200 000 lat przed człowiekiem neandertalskim wydaje się

czymś zgoła nieprawdopodobnym. Jasne jest zarazem, że Homo sapiens zrywa z

powolnym procesem ewolucji tak gwałtownie, że wiele naszych cech, takich jak

zdolność mówienia, nie ma żadnego związku z wcześniejszymi formami

naczelnych.

Wybitnego znawcę przedmiotu, profesora Theodosiusa Dobzhansky'ego

(Mankind Evolving), szczególnie zaintrygował fakt, że ten rozwój odbywał się w

czasie, gdy Ziemia przechodziła okres zlodowacenia, a więc w czasie najmniej

sprzyjającym ewolucyjnemu postępowi. Zwracając uwagę na to, że Homo

sapiens nie nosi pewnych szczególnych cech właściwych wcześniejszym

rodzajom, przejawia natomiast takie, jakie nie wystąpiły nigdy przedtem,

profesor konkluduje: „Człowiek współczesny ma wielu skamieniałych

ubocznych krewnych, ale nie ma przodków, wobec czego pochodzenie Homo

sapiens pozostaje zagadką”.

Jak więc to możliwe, że antenaci człowieka współczesnego pojawiają się

jakieś 300 000 lat temu - zamiast za dwa lub trzy miliony lat w przyszłości, co

byłoby zgodne z dalszym rozwojem ewolucji? Czy byliśmy importowani na

Ziemię z jakiegoś miejsca, czy, jak utrzymuje Stary Testament i inne starożytne

źródła, zostaliśmy stworzeni przez bogów?

Wiemy obecnie, gdzie zaczęła się cywilizacja i jak się rozwijała, skoro się

już zaczęła. Odpowiedzi wymaga pytanie: d 1 a c z e g o - dlaczego w ogóle

powstała cywilizacja? Ponieważ człowiek, jak przyznaje teraz większość

zawiedzionych uczonych, powinien według wszelkich danych wciąż bytować

bez cywilizacji. Nie ma żadnego oczywistego

11. 1

Potem, nagle, w niewytłumaczalny sposób, jakieś 35 000 lat temu, nowa rasa

ludzi - Homo sapiens (człowiek rozumny) - pojawiła się jak gdyby znikąd i

zmiotła człowieka neandertalskiego z powierzchni ziem. Ci nowocześni ludzie -

określeni mianem ludzi z Cro-Magnon - byli tak bardzo do nas podobni, że

wystarczyłoby im dać współczesne ubrania, by zgubili się w tłumie każdego

europejskiego czy amerykańskiego miasta. Z powodu olśniewających dzieł

sztuki, jakie tworzyli w jaskiniach, nazywano ich z początku „jaskiniowcami".

W rzeczywistości wędrowali swobodnie, wiedzieli bowiem, jak ze skór

zwierzęcych i kamieni zbudować dach nad głową, gdziekolwiek go

potrzebowali.

Przez miliony lat narzędziami człowieka były zwykłe kamienie o uży-

tecznych kształtach. Człowiek z Cro-Magnon wytwarzał jednak z drewna i

kości wyspecjalizowane narzędzia i bronie. Nie był już „nagą

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: