Griffin Lynne - Życie bez lata.pdf - Lynne Griffin - gosiunia1979

Lynne Griffin

Życie bez Lata

Ten dzień cudowny nad słonecznym morzem...

Bryza przynosi znajome zapachy:

Cmentarnych zniczy i lipowych kwiatów.

Ten dzień cudowny na zawsze zostanie

Bramą, za którą tak wiele rozpaczy

I nowym kluczem do innych wszechświatów.

Henry W Longfellow Letni dzień nad mordem

tłum. Jerzy A. Masłowski

Część 1

Jesień

18. dzień bez Abby

Głuchy stuk, gdy małe ciałko uderza o stalowy błotnik. Żadnego

krzyku, tylko lekkie westchnienie, zdziwione: „Och!”, gdy uniosła się z

ziemi, by natychmiast opaść z powrotem. Słyszę to. Widzę to. Chociaż

mnie tam nie było.

Jak każdego ranka od dwunastu dni odwoziłam Abby do przedszkola.

Wybiegła z domu, żeby wsiąść do minivana. Duży plecak na ramionach

prawie zasłaniał kędzierzawą główkę. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszałam

w tamten prześwietlony słońcem poranek, był jej szczebiot, gdy mnie

poganiała. Spadło już trochę liści, ale i tak nie usłyszałabym ich szelestu

pod jej stopami. Na nogach miała nowe baletki; nie rozstawała się z nimi,

odkąd je jej kupiłam na rozpoczęcie roku. Jazda do przedszkola Jasna

Przyszłość trwała tylko siedem minut i Abby cały czas gadała,

zastanawiając się, czy zajęcia rozpoczną się dziś w sali, czy na dworze.

Żadna z nas nie mogła wiedzieć, że lekki uścisk i buziak, gdy żegnałyśmy

się przed bramą, będą ostatnie.

Wciąż na nowo odtwarzam w głowie każdy szczegół tamtego ranka.

Gdybym zatrzymała ją w domu, bo miała lekki katar... Gdybym to ja miała

tego dnia dyżur w przedszkolu... Może gdybym zmieniła wtedy choć jedną

rzecz, wszystko byłoby dziś inaczej?

Nie rozumiem, jak pisanie o tym miałoby mi pomóc, ale Celia mówi, że

pomoże. Wczoraj spotkałyśmy się po raz pierwszy. Od dwóch tygodni nie

wychodziłam na dwór; zeszłam, ściskając poręcz, po schodkach naszego

wiejskiego domu i natychmiast zdałam sobie sprawę, że płócienne

rybaczki i klapki japonki nadawały się na lato, a nie na jesienny chłód,

który chlasnął mnie po łydkach, gdy szłam do samochodu. Ale nie miałam

siły, żeby wrócić i się przebrać.

Klapnęłam na fotel, odsunięty za daleko jak dla mnie; moim voyagerem

musiał jeździć Ethan; posprzątał w środku, wnętrze wyglądało czyściej niż

kiedykolwiek. Na siedzeniu pasażera nie było już dziecięcego fotelika.

Sięgnęłam w dół, żeby przysunąć fotel, i natrafiłam ręką na sztywną

figurkę plastikowej baletnicy. Abby szukała jej od tygodni.

Przycisnęłam do piersi maleńką tancerkę i ruszyłam do miasta, żeby

rozmawiać z jakąś obcą kobietą o moim życiu bez Abby. Jaki to ma sens?!

To Ethan chce, żebym spotykała się z Celią. Mówi, że zachowuję się

nienormalnie, bo śpię w łóżeczku Abby, przytulając jej kocyk i

zszarganego pluszowego królika. Może tak uważać, mam to gdzieś. Nie

jest normalne stracić jedyne dziecko, jakie się miało czy będzie mieć

kiedykolwiek. Nie jest normalne potrącić czteroletnią dziewczynkę i nie

przystanąć, żeby jej pomóc, nie jest normalne nie powiedzieć matce,

dlaczego to się musiało wydarzyć.

Moje życie już nigdy nie będzie normalne.

20. dzień bez Abby

Tej nocy spałam dłużej niż dwie godziny. Ustanowiłam nowy rekord:

trzy i pół. Wolałabym nie spać tak długo, bo kiedy się obudziłam w jej

łóżeczku, z przyciśniętym do piersi królikiem Tootsie, kilka sekund

trwało, zanim sobie przypomniałam. Byłam w jej łóżku nie dlatego, że

zasnęłam przy czytaniu Wynken, Blynken i Nod czy dlatego że usypiałam

Abby, gdy obudził ją zły sen. Nie – to mnie śni się koszmar.

Griffin Lynne - Życie bez lata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: