Dunne Catherine - Poczatek.pdf - D - marzenka2100

Catherine Dunne

Początek

Prolog

Na początku jest rodzina. Pod żadnym względem nie jest wyjątkowa,

po prostu przeciętna rodzinka, jakich znamy wiele.

Ta rodzina składa się z pięciu członków. Ojciec ma na imię Ben. To

czterdziestopięcioletni, łysiejący facet, umiarkowanie łagodnie nastawiony

do świata. Prowadzi własny interes i jest człowiekiem sukcesu. Przepada

za swoimi dziećmi, nie bije żony.

Rose to matka. Ma czterdzieści dwa lata i jest trochę zmęczona

dwudziestoletnią walką o wymiary swej talii. To kochająca mama, zaradna

pani domu i wierna żona.

Jest jeszcze troje dzieci w wieku od sześciu do siedemnastu lat. Cała

trójka poszłaby za sobą w ogień. Jednak dla naszych celów, na chwilę

obecną, pozostaną po prostu DZIEĆMI.

Ta zwyczajna rodzinka żyje z dnia na dzień. Ben i Rose często zadają

sobie pytanie: „Czy to już naprawdę wszystko?”. Ale nigdy nie pytają się

o to jedno drugiego.

Pewnego dnia Ben wchodzi do kuchni. Szuka Rose, która właśnie

gotuje jajka.

– Rose.

Ostatnimi czasy rzadko zdarzało mu się użyć jej imienia, więc patrzy na

niego zdziwiona.

– Musimy porozmawiać.

Świat wali się na głowę, przeżyte lata kotłują się w myślach, życie traci

sens. Rose wie, że to proste zdanie jest zwiastunem wszystkich nieszczęść.

Musimy porozmawiać.

– Chcę się stąd wyrwać na trochę. Uważam, że powinniśmy od siebie

odpocząć przez jakiś czas. Przepraszam, że mówię ci o tym w ten sposób,

ale po prostu nie jestem szczęśliwy.

Rose obserwuje jajka. Fascynuje ją sposób, w jaki podskakują w

gotującej się wodzie. Jedno z nich właśnie pękło i galaretowata biel

wycieka wprost do wrzącej wody. Rose już wie, że to jajko będzie w

środku wodniste.

Poranek utartych frazesów. Musimy porozmawiać. Nogi mi się uginają.

Nie mogę uwierzyć własnym uszom. Zdecydowaliśmy się na próbną

separację.

Rose wpatruje się w twarz Bena w poszukiwaniu jakichś odpowiedzi,

wyjaśnień, dlaczego jego torba, spakowana i gotowa, spoczywa u jego

stóp.

– W tej chwili? – głupio zadaje pytanie. Ben wzrusza ramionami.

– Nie ma sensu dłużej czekać. To się ciągnie już jakiś czas. Sama

dobrze wiesz.

Czy rzeczywiście wie? Czy właśnie to miał na myśli, kiedy milczał

całymi dniami, kiedy rosło jego niezadowolenie z interesów, kiedy nie

mógł usiedzieć na miejscu? Tak, zdaje sobie sprawę, że coś wisi w

powietrzu od jakiegoś czasu, ale może wspólne wakacje albo wypad

gdzieś na weekend tylko we dwoje... ? Wydaje się jednak, że nie da się

tego tak prosto załatwić, cokolwiek to jest.

Rose jest całkiem spokojna. Wyłącza kuchenkę i wyciera pochlapany

blat, próbując nie patrzeć na Bena.

Myśli sobie, że tak właśnie muszą wyglądać wszelkie kryzysy w życiu

ludzi. Moment, w którym nie dochodzi do żadnych wielkich dramatów.

To, co najgorsze, przyjdzie dopiero potem.

Jest w pełni świadoma tej chwili, świadoma obecności Bena i siebie,

świadoma cicho już podskakujących jajek w garnku. Wie, że w kółko

będzie wracać do tych wszystkich detali, które teraz ogarnia wzrokiem.

Odwraca wzrok od tego, co miłe i znajome. Skupia się na Benie.

– Może porozmawiamy? Chcesz tak po prostu wyjść, nie dając nam

nawet szansy na rozmowę?

Ben jest wyraźnie zniecierpliwiony.

– Od lat próbuję z tobą porozmawiać. Muszę się stąd wyrwać, żeby

zebrać myśli. Dam ci znać, kiedy wrócę.

Rose widzi jego determinację i rozdrażnienie.

– Nie jesteś nawet wściekła? – pyta ją. – Proszę bardzo, rzuć czymś,

uderz mnie, jeśli chcesz, ale na miłość boską, zareaguj jakoś.

– Nie, nie jestem wściekła – odpowiada. – Nie wiem, co czuję, ale nie

mam ochoty ciebie uderzyć.

Ben rusza gwałtownie w stronę drzwi.

– To już koniec, prawda? Nie rozstajemy się tylko na jakiś czas?

Ben obraca się do niej, blady jak ściana.

– Myślę, że tak. Już cię nie kocham.

Wychodzi. Drzwi zamykają się za nim cicho. Rose woła dzieci, czas do

szkoły. Kładzie ich szkolne śniadania na stół. Zaczyna się nowy dzień.

Część pierwsza

Dunne Catherine - Poczatek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: