Corey Ryanne - Bogata panna i jej ochroniarz.pdf - C - gosiunia1979

Ryanne Corey

Bogata panna i jej

ochroniarz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To była ekstra robota.

Billy Lucas leżał sobie wygodnie na łóżku, oparty na

trzech miękkich poduszkach i opychał się lodami

bananowymi. I lody, i poduszki to były gratyfikacje związane

z tą pracą; Harris Roper powiedział mu, że ma się nie

krępować i mówić, jeśli tylko będzie czegoś potrzebował.

Billy nie należał do ludzi nieśmiałych, więc nie odmówił

sobie tych drobnych luksusów, poza tym była tu śliczna

ciemnoskóra pokojówka, która przynosiła mu z kuchni

jedzenie, kiedy tylko sobie zażyczył. Nie mówiła po

angielsku, ale za to chichotała za każdym razem, kiedy do niej

mrugnął. Billy umiał postępować z kobietami i wiedział, jak

na nie działa. Był to swego rodzaju dar, z którego potrafił

korzystać, lecz którego nie nadużywał. Jednak pomimo to nie

dążył wcale do stworzenia stałego związku; życie było zbyt

ciekawe, aby chciał się ustabilizować i osiąść gdzieś w domku

na przedmieściu. Na samą myśl o tym przechodził go dreszcz.

Jego pokój pierwotnie przeznaczony był chyba dla

szofera. Tu, w Palm Beach, Billy czuł się na razie dość obco.

On, chłopak z Kalifornii, wychowany w kryminogennych

okolicach Oakland, przyzwyczajony był raczej do krat w

oknach i do ogrodzeń najeżonych tłuczonym szkłem niż do

luksusów. Warunki, w jakich wyrósł, nauczyły go sztuki

przetrwania i ciągłej czujności. Nigdy, w ciągu swego

trzydziestotrzyletniego życia, nie zdążył zaznać nudy, jaka,

niestety, malowała się na twarzach tych dzieci dobrobytu,

zamieszkujących rezydencje Palm Beach.

Obecne zajęcie Billy'ego polegało na nieustannym

obserwowaniu Julie Roper, za pomocą systemu pięciu

monitorów połączonych z kamerami, zamontowanych na

suficie nad jego łóżkiem. Jeden z nich pokazywał pełną

panoramę tutejszego pałacu, drugi obejmował dróżkę

prowadzącą do pawilonu dla gości, trzeci - wschodnią stronę

posiadłości razem z garażem, piąty, ostatni, a zarazem jego

ulubiony, pokazywał wejście do prywatnych pokoi Julie

Roper.

Śledził więc jej wszelkie posunięcia w dzień i w nocy, a

kiedy czasami gdzieś wychodziła, towarzyszył jej jak cień.

Kiedyś wieczorem poszedł za nią na plażę i z wysokiego

brzegu patrzył, jak biegała boso po piasku, z dziecinną

radością i beztroską. Zdawał już sobie sprawę, że jest to

osóbka dość nieprzewidywalna, ale to czyniło jego pracę tym

ciekawszą. Julie miała klasę. Widać to było w każdym jej

geście, kiedy szła czy kiedy odrzucała włosy na plecy. Billy

nigdy nie widział prawdziwej księżniczki, wyobrażał sobie

jednak, że księżniczka zachowywałaby się właśnie tak jak

Julie. Miała włosy ciemnoblond, z platynowymi pasemkami, a

ubierała się z wyszukaną niedbałością osoby, którą stać na

wszelkie kreacje, ale która nie przywiązuje wagi do tego, co

akurat ma na sobie.

Była drobna i delikatna, ale Billy zaczynał od niedawna

podejrzewać, że w tym wypadku pozory mylą. Miał wrażenie,

że w tym wypadku kruche ciało kryje w sobie niezły

charakterek.

Z jakiejś przyczyny Julie wolała mieszkać w pawilonie dla

gości, a nie w głównej rodzinnej rezydencji, Billy miał

kłopoty z określeniem jej osobowości i charakteru, mimo że

na ogół poznawał się na ludziach dość szybko i bezbłędnie

przewidywał, jak się zachowają w rozmaitych sytuacjach.

Julie Roper była jednak dla niego zagadką. Bieganie po

piasku zupełnie nie pasowało mu do obrazu dziedziczki

wielomilionowej fortuny. Poza tym, dlaczego taka ładna

dziewczyna właściwie stroniła od mężczyzn? Spotykała się

tylko od czasu do czasu z pewnym krępym facetem

przypominającym z postury oficera marynarki. Żadnych

pieszczot ani pocałunków, czasem tylko kordialny uścisk na

pożegnanie.

Ale o wilku mowa...

Billy zerwał się z łóżka, widząc na monitorze, że Julie

wychodzi właśnie z pałacu, który Billy na swój użytek nazwał

Hiltonem w Palm Beach. Miała na sobie krótką białą sukienkę

wyszywaną cekinami; skierowała się w stronę swego domku

w ogrodzie. Szła powoli, z opuszczoną głową, sprawiając

wrażenie przygnębionej i bezbronnej, jak mały jasnowłosy

anioł zabłąkany wśród bujnej, tropikalnej roślinności tego

ogrodu.

Billy przez cały czas obserwował Julie na monitorach. Po

chwili doszła do wejścia swego pawilonu, wcisnęła szyfr przy

drzwiach i znikła w środku. Czuł jednak, że coś wisi w

powietrzu i nie spuszczał oczu z monitorów. To właśnie dzięki

swojej intuicji przetrwał żywy i praktycznie bez większego

uszczerbku te osiem lat pracy w komórce do walki z gangami

w Oakland. Z tych czasów pozostały mu na plecach trzy

blizny po ranach postrzałowych. Inna blizna, na brzuchu, była

pamiątką po ciosie nożem, jaki kiedyś otrzymał.

Po trzecim z kolei pobycie w szpitalu przyznano mu

medal za odwagę i został przeniesiony z pracy w tajnej policji

na wczesną emeryturę. Właściwie wcale go to nie zmartwiło;

zdawał sobie sprawę, że od pewnego czasu igrał z losem i jego

życie ciągle wisiało na włosku. Poza tym miał w planie

założenie własnej agencji ochrony. Czuwanie nad

bezpieczeństwem cierpiących na manię prześladowczą

bogaczy łączyło się z małym ryzykiem w porównaniu z jego

dotychczasową pracą.

W oknach widać było przesuwający się tu i tam cień Julie.

W pewnym momencie jej ruchy stały się bardziej celowe,

jakby nagle wpadła na pomysł, co musi zrobić. Billy, nie

zwlekając ani chwili, zaczął wkładać na siebie koszulę i buty.

Co ty robisz, siostrzyczko? pytał ją w duchu, ale już po

chwili otrzymał odpowiedź. Drzwi garażu otworzyły się i z

piskiem opon wytoczył się z niego porsche Julie, po czym

natychmiast zaczął nabierać prędkości. Dziewczyna

najwyraźniej śpieszyła się i tym razem nie wyglądało, aby

miał to być tylko wypad na plażę.

Billy zdążył tylko chwycić portfel oraz telefon

komórkowy i rzucił się w pogoń. Zdawał sobie sprawę, że w

wypożyczonym gruchocie trudno mu będzie nadążyć za

porsche. Nie miał już czasu wypełnić pierwszego przykazania

Harrisa Ropera, zgodnie z którym miał go informować

natychmiast, gdy tylko się zorientuje, że coś niezwykłego

dzieje się z jego siostrą.

Dla Julie ten wieczór zaczął się jak wiele innych nudnych

spotkań towarzyskich. Harris wydał przyjęcie, na które

zaprosił swoich nielicznych znajomych, godnych, jego

zdaniem, być towarzystwem dla Julie. Harris miał pod tym

względem bardzo wysokie wymagania, a jego znajomi nie byli

na ogół zbyt towarzyscy. Wszyscy oni jednak potrafili

prześledzić swoją genealogię wstecz, aż do czasów przybycia

„Mayflower" do Massachusetts i wszyscy co do jednego

znajdowali się na liście pięciuset najbogatszych osób w kraju.

Przyjęcie okazało się, jak zwykle, niezbyt udane. Panie

zasiadły na sofie, panowie w smokingach skupili się zaś

wokół baru w pokoju lustrzanym i dyskretnie podziwiali

swoje odbicia w lustrze. Jedyny wyjątek stanowił tu

Beauregard James Farquhar III, dziedzic fortuny z Palm

Beach, nie odstępujący Julie przez cały wieczór. Od dawna

był on przyjacielem rodziny, a Harris darzył go szacunkiem ze

względu na jego rozwagę w sprawach finansowych,

nieskazitelne maniery i łagodne usposobienie. Wyglądał jak

prawdziwy tenisista, opalony, o kwadratowej twarzy i włosach

równiutko obciętych na jeża, co, zdaniem Julie, upodabniało

Corey Ryanne - Bogata panna i jej ochroniarz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: