Halucynogeny Naturalne.pdf

Halucynogeny Naturalne

Krzemiński Mariusz gr A ns 2007/2008

Wstęp

Halucynogeny psychodeliki lub inaczej środki psychozomimetyczne wywołują u zdrowych

osób ostry i przejściowy stan podobny do ostrej psychozy paranoidalnej. Obok zaburzeń

kontaktów z otoczeniem i odczuwania samego siebie wywołują omam oraz trudność w

odróżnianiu rzeczywistości od iluzyjnego postrzegania. Halucynogeny towarzyszą ludzkości

od zarania dziejów, wiadome jest, że Aztekowie stosowali już tysiące lat przed naszą erą

pewne surowce w celu wywołania stanów podniecenia oraz halucynacji. Szamani od wieków

zbierali zioła i rośliny, które wyzwalały odmienne stany świadomości, niejednokrotnie

przydatne w ich plemiennych praktykach religijnych. Wszystkie te przetwory łączyła jedna

wspólna cecha – były bogate w substancje halucynogenne. To one stały się przyczyną ich

praktycznego zastosowania a wiedzę o nich często przekazywano sobie z pokolenia na

pokolenie . S zczyt popularności psychodelików przypada na lata 60’ XX wieku gdy były

niezwykle istotnym elementem kontrkultury powiązanym z kulturą hipisowską i powszechnie

panującą atmosferą buntu i konfliktu pokoleń.

Dzisiaj narkotyki halucynogenne używane są w celach religijnych, eksperymentowania dla

poszerzenia horyzontów duchowych i odkrywania nie znanych przedtem możliwości

twórczych i zwiększenia zdolności interpretacyjnych. Wielu twórców próbowało

eksperymentować ze środkami psychodelicznymi, wychodząc z przekonania, że w ten sposób

będą mogli głębiej odczuwać, lepiej poznać własne wnętrze i w ten sposób lepiej tworzyć. Po

tego typu środki sięgali Ken Kesey, Stanisław Ignacy Witkiewicz czy Aldous Huxley.

Posiadają one też pewne ograniczone zastosowanie w psychiatrii.

Środki halucynogenne wywołują zależność psychiczną, nie prowadzą zazwyczaj do

zależności fizycznej lub w słabym tylko stopniu. Możemy je podzielić ze względu na

budowę chemiczną, pochodzenie (naturalne i syntetyczne) lub wywołane efekty.

Podział związków halucynogennych

Psychodeliki – Pejotl (Lophora williamsii)

Dysocjanty – Muchomor czerwony (Amanta muscaria)

Deliranty – Pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna)

Meskalina

Meskalina jest jednym z najstarszych znanych ludziom psychedelików. Stanowi ona główny

psychoaktywny alkaloid małego, kluskowatego kaktusa, znanego jako Pejotl. Rośnie w

południowozachodniej części Ameryki Południowej oraz w północnym Meksyku. Jest

niezwykle ważny przy wielu religijnych obrzędach rodowitych indian owych rejonów. Nazwa

łacińska kaktusa brzmi Lophophora williamsii lub inaczej Anhalonium lewinii. Jest on łatwo

rozpoznawalny przez swój drobny, krągły kształt i obecność kępek miękkiego meszku w

miejscu gdzie zwykłe kaktusy mają kolce. Ususzony materiał roślinny był zazwyczaj

używany w ilościach od kilku do kilku tuzinów twardych gałek, zwanych guzikami. Zwykle

jest konsumowany podczas ceremonii.

rys. Lophophora williamsii Rys.meskalina

Działanie:

Głównym składnikiem działającym odurzająco jest wyodrębniona z kaktusa meskalina,

której zawartość w suchym surowcu wynosi 4,66,8 %. Meskalina tworzy się z tyrozyny

poprzez tyraminę i dopaminę lub też jej biosynteza przebiegać może również innym

szlakiem z tyrozyny przez dwuhydroksyfenyloalaninę (DOPA) i dopaminę. Z kaktusa

wyodrębniono 10 różnych alkaloidów, z których najlepiej poznane zostały, poza meskaliną,

anholoidyna, lofoforyna, pellotyna i anhalonina. Mają one zasadniczo podobne działanie

halucynogenne. Anholoidyna wywiera poza tym lekko zaznaczone działanie kurarowe,

pellotyna wywołuje drgawki, lofoforyna zaś jest z nich najbardziej toksyczna.

Najbardziej prawdopodobnym mechanizmem powstawania halucynacji po tych związkach

związany jest z wpływem na ośrodkowy układ serotoniczny. Związki te wykazują

powinowadztwo do tego systemu neuroprzekaźnikowego, hamując poprzez hamowanie

receptorów 5HT2A aktywność serotoninowych jąder szwu. Sugerowano więc uszkodzenie

hamującego, kontrolnego wpływu serotoniny (dysinhibisja) na struktury przodomózgowia może

być związane z powstawaniem omamów. W zgodzie z tą teorią wykazano, że uszkodzenie

jąder szwu, zahamowanie syntezy endogennej serotoniny oraz rezerpina obniżają wielkość

progowej dawki tych halucynogenów niezbędnej dla wywołania efektów psychtropowych.

Okazało się jednak, że efekty behawioralne są znacznie dłuższe i tym samym nie skorelowane

ze zmianami w aktywności jąder szwu.

Średnia dawka meskaliny waha się w przedziale 300400 miligramów. Efekty działania

meskaliny utrzymują się do 12 godzin po zażyciu. Wysokie dawki (400600 mg) wywołują

silne zmiany percepcyjne i bardzo wyraźne efekty wizualne, szczególnie przy zamkniętych

oczach (CEVczyli C losed E yes V isuals ). Działanie meskaliny określane jest zwykle jako

przyjemne i rozświetlające umysł, choć czasami niepokojące i odrażające. Po przyjmowaniu

kolejnych dawek występuje zjawisko tolerancji.

Muchomor czerwony

Muchomor czerwony ( Amanita muscaria ) to bardzo rozpowszechniony w całej strefie

umiarkowanej grzyb; jest powszechnie znany i z uwagi na właściwości toksyczne

niejadalny. Jednak w niektórych rejonach dalekiej północy, a w szczególności terenach

byłego Związku Radzieckiego, był używany przez plemiona zamieszkujące Syberię

właśnie ze względu na te właściwości. Obecnie również bywa wykorzystywany przez

osoby poszukujące mocnych chemicznych wrażeń.

Skład

Muscimol : 5(aminometylo)3izoksazolol jest on głównym alkaloidem muchomorów i

odpowiada za większą część działania psychoaktywnego muchomorów. Główne działanie

muscimolu polega na blokowaniu receptora GABAA. Muscimol używany jest w badaniach

nad GABA jako jego najskuteczniejszy jego bloker. Dowiedziono, że muscimol działa na

kilka obszarów mózgu korę mózgową, hipokamp i móżdżek. Muscimol wpływa także na

poziom neuroprzekaźników: zwiększa ilość serotoniny i acetylocholiny w mózgu a obniża

ilość noradrenaliny. Działanie muscimolu znacznie różni się od działania pochodnych

fenyloetyloaminy i indolu, co jest rejestrowane na wykresach badań EEG.Nie są to jednak

naukowo potwierdzone badania, gdyż muscimol nie jest metabolizowany przez organizm

ludzki. Oznacza to, z czysto teoretycznego punktu widzenia, że nie ma on prawa oddziaływać

w jakikolwiek sposób na ciało i umysł. Muskimol wydalany jest w niezmienionej formie.

Dawkowanie doustne substancji waha się w granicach 1015 mg

Kwas ibotenowy : Aktualny pogląd głosi, że kwas ibotenowy nie przekracza bariery krew

mózg w formie zmienionej i jest częściowo metabolizowany do muscimolu i muskazonu a

częściowo wydalany w niezmienionej formie. Z badań prowadzonych nad zwierzętami przy

użyciu kwasu ibotenowego wynika, że jest potężną neurotoksyną (po wstrzyknięciu dokładnie

w mózg). Jest strukturalnie podobny do glutamatu i aktywuje receptory NMDA, ale to

prawdopodobnie nie włącza się to w ogół działania psychoaktywnego Amanita muscaria. Ma

on działanie 58 razy słabsze niż muscimol (efektywna dawka to 50100 mg).

Muskazon : Występuje w niewielkich ilościach w muchomorach, ale może być metabolitem

kwasu ibotenowego. Wykazuje on psychoaktywość i bardzo możliwe że odpowiada za część

ogółu działania muchomorów czerwonych.

Muskaryna : Oddziaływuje na poziom acetylocholiny w mózgu i działa na receptory

muskarynowe(stąd ich nazwa). Poziom muskaryny w Amanita muscaria jest dosyć niski

(0.002% 0.003% na suchą masę grzyba), jednak może być ona odpowiedzialna za

cholinergiczne działanie muchomorów. Choć dowiedziono naukowo aktywność muskaryny,

to jej wchłanianie przez ścianę jelita jest bardzo powolne i prawie nie przedostaje się ona

przez barierę krewmózg (możliwe jest to w zasadzie tylko przy równoczesnym podaniu

lecytyny). Ponadto efekt działania muskaryny znacznie różni się od działania Amanita

muscaria. Tak więc muskaryna nie ma większego wpływu na charakter odurzenia

muchomorem czerwonym. Pozostałe alkaloidy: Kilka innych substancji chemicznych których

obecność w Amanita muscaria nie została do końca potwierdzona. Bufotenina (5OHDMT):

Z badań z 1953 roku wynika że muchomory zawierają bufoteninę, jednak dalsze badania nie

potwierdziły tego odkrycia. Bufotenina wykazuje słabe działnie psychoaktywne gdy jest

zażywana doustnie. Aktualnie uważa się zę bufotenina nie występuje w grzybach z rodzaju

Amanita.

Alkaloidy tropanowe :

atropina, skopolamina i Lhioscyamina (izomer atropiny): Istnieją doniesienia o obecności L

hioscyaminy i innych alkaloidów tropanowych w Amanita muscaria i Amanita pantherina,

jednakże inni naukowcy nie zdołali potwierdzić tego odkrycia. Aktualnie uważane jest to za

pomyłkę. Nawet jeśli występują w muchomorach alkaloidy tropanowe, to w śladowych

ilościach i nie mają one większego wpływu na działanie Amanita muscaria.

Inne alkaloidy muchomora czerwonego to kwas stizolobinowy, kwas stizolobikowy, kwas

metylotetrahydrokarbolinowy, cholina (nie wykazuje działania psychoaktywnego),

acetylocholina (występuje w bardzo małym stężeniu), muskarydyna (niezbadany związek,

przez jakiś czas sądzono że to po prostu atropina, dziś wiadomo, że to oddzielny związek). Są

to alkaloidy o nieznanej aktywności, ale uważa się, że nie mają one znaczącego wpływu na

odurzenie muchomorem. Trzeba jednak pamiętać, że zawartość wszystkich omawianych

substancji może ulegać znacznym wahaniom. Są one zależne między innymi od rejonu

zbieranych muchomorów (Amanita muscaria zbierane w Ameryce Północnej nie zawierały

wogóle niektórych związków, które były obecne w tych z Afryki Południowej), pory roku

(letniojesienne osobniki są mniej toksyczne od tych jesiennozimowych) oraz po prostu

warunków pogodowych w sezonie.

Urofagia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: